Φανταστείτε ότι είστε ένας από τους ναύτες ενός φορτηγού πλοίου που αναφέρει ο Καββαδίας στα ποιήματά του. Στο ημερολόγιό σας γράφετε τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας…
(*όσ@ έγραψαν και έστειλαν τις εργασίες τους σε word)
Αγαπητό ημερολόγιο,
Οι ημέρες στο πλοίο περνούν αργά και πολύ κουραστικά.
Δύσκολες βάρδιες, κακός ύπνος και οι δυνατοί θόρυβοι στο πλοίο με πεθαίνουν
μέρα νύχτα. Σήμερα από τα πολύ δυνατά κύματα έσπασε το πηδάλιο, το πλοίο έμεινε
ακυβέρνητο πέντε ώρες και το επισκεύασαν
οι μηχανικοί λίγο πριν πέσει στα βράχια. Ελάχιστες είναι οι φορές που
περνάμε ευχάριστα με τους άλλους ναύτες.
Υπάρχει τόση θλίψη, γιατί ο θάνατος με περικυκλώνει από παντού, όπως και τους
περισσότερους ναυτικούς. Οι λίγες στιγμές χαράς είναι πάρα πολύ σημαντικές για
μένα, όπως και οι αναμνήσεις από τη στεριά. Παρά τις δυσκολίες όμως την αγαπώ
τη θάλασσα, δεν αντέχω μακριά της και ας έχει φουρτούνες, κακουχίες και
μοναξιά. Τα ταξίδια είναι το οξυγόνο μου. Εδώ νιώθω ελεύθερος, στη στεριά
φυλακισμένος. Τέλος πάντων, τώρα τελευταία έχω βρει και καλή παρέα. Στο πλοίο
υπάρχουν αρκετές γάτες που εμείς οι ναυτικοί νιώθουμε σαν ανάγκη και υποχρέωση
να τις προσέχουμε. Και χαίρομαι αρκετά με τη γάτα μου που είναι συντροφιά και
παρηγοριά μου. Νιώθω μια παράξενη συμπόνια, μάλλον γιατί είναι παρεξηγημένη
όπως και εμείς. Τη λατρεύω.
Νικολέτα Ν.
Τρίτη 18 Νοεμβρίου 1930
Ακόμα μια μέρα πέρασε στο απέραντο
γαλάζιο της θάλασσας. Μια μέρα γεμάτη εκπλήξεις για όλους μας στο πλοίο. Σήμερα
λοιπόν κλείνουμε ήδη δύο μήνες στο καράβι και ο καιρός αρχίζει και μας τα
χαλάει. Δεν αγχώνομαι τόσο όσο τις πρώτες μέρες, παρόλο που είναι το πρώτο μου
ταξίδι. Βέβαια δεν έχω βρεθεί άλλη φορά μακριά από την οικογένεια μου. Πάντως ο
πατέρας μου πάντα έλεγε ότι δε πρέπει να φοβάμαι την θάλασσα, μας αγαπάει και
όσο το σκέφτομαι αυτό μου δίνει κουράγιο.
Δουλειά κι αυτή τώρα! Πότε θα ξαναδώ
την οικογένειά μου; Κανείς δεν ξέρει. Δε με πειράζει τίποτα παρά μόνο η
μοναξιά. Η ζεστασιά του σπιτιού δε συγκρίνεται με τίποτε άλλο. Ακόμα θυμάμαι την
μάνα μου που σαν χθες έφτιαχνε το φαγητό
. Την τελευταία φορά έκλαιγε. Ποιος ξέρει τι να κάνει τώρα;
Κι αυτή η καμπίνα τόσο άδεια… Αλλά που
θα πάει! Θα συνηθίσω .Έχω να πατήσω στεριά εδώ και τρεις
εβδομάδες. Αύριο ρίχνουμε άγκυρα για κάνα δυο μέρες κι έπειτα το ταξίδι
συνεχίζεται…
Φοβάμαι για τον καιρό , καθώς γίνεται όλο και χειρότερος και από τον δυνατό
αέρα σκίστηκε το ένα από τα δύο μας πανιά με συνέπεια να μειωθεί η ταχύτητά
μας. Πρώτο μου ταξίδι κι η φουρτούνα άρχισε νωρίς… Μακάρι όλα να πάνε καλά!
Διακόπτω τώρα πρέπει να κατέβω στο
μηχανοστάσιο γιατί κάτι έγινε. Ελπίζω αύριο να
ξημερώσει μια καλύτερη μέρα!
Μαριλένα Τ.
Πάνε μέρες πια που δεν έχω δει στεριά,
πόσο μάλλον πατήσει επάνω σε χώμα Ελληνικό. Οι βάρδιες είναι πολύ σκληρές. Τα
βράδια αλλά ακόμα και όταν δεν δουλεύουμε μετά βίας κοιμόμαστε αφού η λαμαρίνα και
η μηχανή κάνουν ανατριχιαστικούς θορύβους. Οι συνθήκες ζωής είναι το λιγότερο
άθλιες, τα ρούχα μας μυρίζουν ψάρι και ιδρώτα από τους τόνους σόγιας και άλλων
προϊόντων που ξεφορτώνουμε και φορτώνουμε μόλις πιάνουμε ξηρά. Αμέσως επόμενο
ήταν να γεμίσουμε ασθένειες, όπως μαλάρια που έχουν ξεκληρίσει το πλήρωμα και
σκότωσαν έναν πίθηκο, αυτή η απώλεια επηρέασε πιο πολύ τον Καββαδία ο οποίος
είχε περάσει μεγάλο μέρος του ταξιδιού γυμνάζοντάς τον, σύντομα ακολούθησαν και
οι παπαγάλοι του. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά ο καιρός σταμάτησε να είναι καλός
μαζί μας και το γύρισε σε κρύο, αέρα και κύματα. Τώρα το πλοίο γέρνει σαν να
έχει τρύπα και κουνά τόσο, ώστε και οι έμπειροι ναυτικοί δυσκολεύονται να κρατήσουν
το φαγητό μέσα στο στομάχι τους. Ας ελπίσουμε να αντέξουμε μέχρι να δέσουμε σε
κάποιο λιμάνι.
Αριστοτέλης Π.
Σήμερα άλλη μια δύσκολη
μέρα στο πλοίο όπως όλες τις υπόλοιπες. Όλη η διαδικασία εδώ είναι μια
κουραστική και δύσκολη ρουτίνα. Έχουμε όλοι μας δύσκολες βάρδιες, κακό ύπνο και
πολλοί από μας αρρωσταίνουν βαριά. Κάθε μέρα υπάρχουν εμπόδια στο μεγάλο μας
ταξίδι και κυρίως οι κίνδυνοι από τις άσχημες καιρικές συνθήκες. Νοσταλγούμε τα
αγαπημένα μας πρόσωπα και αυτό μας κάνει να νιώθουμε μια εσωτερική μοναξιά αλλά
όχι επειδή είσαι μόνος, αυτή η μοναξιά είναι διαφορετική. Ταλαιπωρούμαστε
σωματικά κάθε μέρα και τα ρούχα μας μυρίζουν ψαρόλαδο χρόνια, αλλά όλοι μας
προσπαθούμε να βοηθάμε ο ένας τον άλλον ώστε να έχουμε ένα καλύτερο ταξίδι.
Ελπίζω αυτή η ρουτίνα της εργασίας αλλά και αυτό το μεγάλο ταξίδι να τελειώσει
όσο πιο γρήγορα γίνεται για να μπορέσουμε όλοι να επιστρέψουμε και να ξανά
δούμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα, να τελειώσουν αυτές οι δύσκολες συνθήκες που
περνάμε όλοι μας, να πάψουμε να νιώθουμε την μοναξιά και να σταματήσουν οι
αρρώστιες.
Ανδρομάχη Σ.
Αγαπητό ημερολόγιο,
15/12/1955
Οι μήνες περνούν γοργά.
Χειμώνα έχουμε. Σε λίγες μέρες έχω τα γενέθλιά μου. Πρώτη φορά θα τα γιορτάσω μόνος
μου χωρίς τους ανθρώπους που αγαπώ και αυτό με στενοχωρεί. Δεν μπορώ να κάνω κάτι.
Θα έχω παρέα τους άλλους ναυτικούς ,την απέραντη γαλάζια θάλασσα και τον μπούσουλα.
Με περιμένουν ακόμα αρκετοί μήνες που θα είναι δύσκολα μακριά από το σπίτι μου και την οικογένεια
μου. Δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, πρέπει να βοηθήσω και την οικογένειά μου με τα οικονομικά.
Κάποιες φορές που είμαι μόνος μου με θέα
το απέραντο γαλάζιο, σκέπτομαι πόσο στενοχωρώ την οικογένειά μου που λείπω από
το σπίτι. Μου έρχεται να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω πίσω. Δεν μπορώ όμως να φύγω,
γιατί ξέρω ότι θα έχει καταστροφικές επιπτώσεις γιατί χωρίς τα χρήματα δεν θα μπορούμε
να επιβιώσουμε. Πρέπει να βοηθήσω στο κατάστρωμα... Μπορεί να με χρειάζονται.
Εβελίνα Τ.
Δευτέρα, 20 Ιανουαρίου
Αγαπητό
μου ημερολόγιο,
Σήμερα ήταν μια από τις πιο κουραστικές μου μέρες εδώ στο καράβι. Η βάρδιά μου ξεκινούσε στις 5 τα ξημερώματα και τελείωνε στις 5 το απόγευμα. Περιττό όμως να σου πω ότι δεν με άφησαν να φύγω μέχρι να τελειώσουμε το ασβέστωμα του καταστρώματος. Όση ώρα δουλεύαμε, ο φίλος μου, ο Κώστας, δεν άντεξε την έντονη μυρωδιά της βαφής και έπεσε στο πάτωμα αναίσθητος για λίγα λεπτά. Τον έστειλαν στο δωμάτιο για να ξεκουραστεί. Για λίγο σκέφτηκα να το κάνω και εγώ, ψέματα, για να καταφέρω να ξεφύγω, να πάω και εγώ λίγο να κοιμηθώ, μιας που όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Συνεχίζεται ακόμα η τρικυμία και ο καπετάνιος αγωνίζεται να μας κρατήσει ζωντανούς. Το κρύο είναι τσουχτερό, μια βρέχει , μια χιονίζει, αλλά εμείς εδώ! Συνεχίζουμε το ταξίδι μας! Μια κουβερτούλα μας έχουν δώσει μόνο , που τι να κάνει και αυτή; Στα ευχάριστα τώρα νέα, με τους υπολογισμούς του καπετάνιου θα φτάσουμε στον προορισμό μας σε περίπου έναν μήνα! Την περιμένω αυτή τη στιγμή εδώ και μήνες! Θέλω να δω πως θα είναι το μέρος, οι άνθρωποι… θέλω να γνωρίσω τα πάτα για αυτούς και να εξερευνήσω το κάθε χιλιοστό της γης τους. Να ξέρες πόσο μου λείπει η μάνα και η αδερφή μου… ας ελπίζουμε στον γυρισμό καλό καιρό να έχει, για να φτάσουμε όσο πιο σύντομα γίνεται! Ημερολόγιό μου, μια αλήθεια θα σου εκμυστηρευτώ. Όσο σκληρά και αν προσπαθώ, δεν μπορώ να το αγαπήσω αυτό το επάγγελμα. Ακούω όλους τους νεαρούς εδώ, να λένε πως η αγάπη τους για αυτό βάζει όλα τα άλλα σε δεύτερη μοίρα. Εγώ όμως, θα προτιμούσα γιατρός ή δικηγόρος, όπως μου είχε συμβουλεύσει ο πατέρας, να έχω γίνει… Τέλος πάντων, πρέπει τώρα να πλαγιάσω, να ξεκουραστώ όσο γίνεται. Χάρηκα που μπόρεσα να σου μιλήσω και να φύγει ένα βάρος από μέσα μου!
Ο δικός σου,
Γιώργος
Ολίνα Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου