Αγαπητό μου ημερολόγιο....

 Ο παππούς, ο Μίσα κι οι γονείς του γράφουν στο ημερολόγιό τους...                                                                     

                                               Ρωσία,  12   Δεκεμβρίου  1890
Αγαπητό  μου  ημερολόγιο, 

Αμάν  πια αυτός ο πεθερός  μου! Όλη  την ώρα  καταστρέφει πράγματα!Όλα  τα χαλάει! Σήμερα που του έδωσα  να φάει στο πήλινο  πιάτο  το έσπασε! Είναι πολύ  απρόσεκτος.Για να καταλάβει το λάθος του του έδωσα να φάει  στην ξύλινη γαβάθα.Για να μην το ξανακάνει...                                                                                              

                                                 Ρωσία,   13 Δεκεμβρίου  1890      

Αγαπητό  μου ημερολόγιο,                                   

 Δεν έχω ξανανιώσει  τόση  ντροπή  και λύπη  για τις πράξεις μου! Όταν είδα τον Μίσα να φτιάχνει  μια ξύλινη  γαβάθα για εμένα  και τον μπαμπά  του, για να μας  ταΐζει όταν  μεγαλώσουμε  ντράπηκα  τόσο  πολύ  που  δάκρυσα! Υπόσχομαι  στον εαυτό  μου ότι  δε θα ξαναπροσβάλλω τον παππού  και ότι  από εδώ και εμπρός  θα κάθεται  μαζί  μας στο τραπέζι!                                              Ιωάννα  Χ 

                                                                                                                                                           19 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1896

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα είχα μια δύσκολη μέρα! Στη  δουλειά έπρεπε να μεταφέρω διάφορους φακέλους από το ένα γραφείο στο άλλο, να τυπώσω φωτοτυπίες και γενικά να κάνω ένα σωρό δουλειές. Για να μην τα πολυλογώ γύρισα στο σπίτι και μαγείρεψα το αγαπημένο μου φαγητό. Πιστεύω πως μετά από μια κουραστική μέρα έπρεπε να επιβραβεύσω τον εαυτό μου. Ο γιος μου  γύρισε από το σχολείο και μονομιάς κάθισε στο τραπέζι. Καθίσαμε και αρχίσαμε να τρώμε. Όλοι πεινούσαμε! Και ο παππούς και το παιδί και εγώ. Μάλιστα με την τόση πείνα μας στραβοκαταπίναμε και ο παππούς έριξε κάτω το πιάτο. Νευρίασα τόσο πολύ και άρχισα να του φωνάζω και να του λέω πως δεν θα τρώει μαζί μας, πως θα τρώει σε γαβάθα και αλλά τέτοια. Εκείνη τη στιγμή, μετά τον τσακωμό μας έκατσα και σκέφτηκα πώς φέρθηκα. Ένιωσα τόση ντροπή που μίλησα με τέτοια ασέβεια στον παππού αλλά ταυτόχρονα ένιωσα να με κυριεύει το μίσος (επειδή ο παππούς έσπασε το πιάτο που μου έκανε η πεθερά μου δώρο). Δεν ξέρω τι να κάνω!

                                                           Τα λέμε σύντομα

                                                                Έλενα Π. Α΄5             

            

              

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    Ρωσια,Νοέμβριος 1867

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα καθώς παρακολουθούσα την αντίδραση της μητέρας μου προς τον αγαπητό μου παππού  κατάλαβα πως δεν πρέπει να του φέρονται έτσι και αποφάσισα να τους δώσω ένα γερό μάθημα! Έτσι, από τώρα άρχισα την δουλειά πήρα ένα μεγάλο κούτσουρο που βρήκα στην μεγάλη αυλή του παππού και άρχισα να το σκαλίζω για να φτιάξω μια μεγάλη ξύλινη γαβάθα για αυτούς . Ουφ,κάτι κατάλαβα απο την αντίδρασή τους πως πήραν το μάθημά τους και πως θα αλλάξουν ριζικά την στάση τους προς τον αγαπημένο μου παππουλη!!!

                                                                    ΜΑΡΙΛΕΝΑ 41       

 Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου! Η νύφη μου επιτέλους με έβαλε να κάτσω στην ψάθινη καρέκλα και να ακουμπήσω το πήλινο πιάτο στο ξύλινο τραπέζι. Με περιποιήθηκε για πρώτη φορά και δεν μου φώναξε όταν έχυσα τη σούπα στο τραπεζομάντηλο. Λες και ήταν άλλος άνθρωπος. Τέλος πάντων ελπίζω να μείνει έτσι και να μη με ξαναδεί σαν αβοήθητο και άχρηστο γέρο.

Δικός σου,

Παππούς                (Γιώργος Σ)                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               

Ρωσία

11/10/1890

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Η μέρα ξεκίνησε όπως κάθε μέρα. Η μητέρα μου μάλωνε τον παππού γιατί τρέμουν τα χεριά του και του πέφτει το φαγητό. Σήμερα η μητέρα του έδωσε μια ξύλινη γαβάθα για να τρώει. Ως συνήθως ο παππούς δεν είπε τίποτα. Μετά βγήκα στην αυλή και άρχισα να σκαλίζω ένα από τα ξυλά που έχουμε για προσάναμμα.   Όταν με είδε ο πατέρας με ρώτησε τι έκανα του είπα ότι έφτιαχνα μια γαβάθα για να τους ταΐζω όταν γεράσουν.Τότε πήραν τον παππού στο τραπέζι μας από την γωνία που τον έβαζαν να τρώει και του έβαλαν μια πήλινη γαβάθα.       Πιστεύω ότι δεν θα τον ξαναμαλώσουν γιατί δεν μου άρεσε καθόλου να του φωνάζουν.

                                                                                                              Ευάνθης Ρ

Γράφοντας ακροστιχίδες με τη λέξη Γ Ε Φ Υ Ρ Α (με έναυσμα την παραλογή "Του γιοφυριού της Άρτας")

Το γεφύρι της Άρτας

Γεμάτη με κατάρες

Είναι δύσκολο να κατασκευαστεί

Φυτρώνουν φυτά στις όχθες

Υπάρχουν θρύλοι για αυτές

Ρέει νερό από κάτω

Απαιτεί μια θυσία                                  Παναγιώτης Κ.                                       

                                                

Γεμάτη αθώες ψυχές

Έναν άνθρωπο ή ζώο πρέπει να βάλουν στα θεμέλια

Φόβος του θύματος στα θεμέλια

Υπόγειος θάνατος

Ρωμιοσύνη λυγερής

Άρτα                                                    Θοδωρής Ν.

                                                    

Για να μείνει το γιοφύρι

Έβαλαν τη γυναίκα του πρωτομάστορα μέσα στα θεμέλια

Φοβερή κατάρα τους έριξε εκείνη

Ύστερα όμως σε ευχή την άλλαξε

Ρίχνοντάς την μέσα στέριωσε το γεφύρι για αιώνες

Ακόμα σαν περνάς ακούς τους ψιθύρους της.

                                                               Άγγελος Π.

Γέφυρα Αρτοτίβας

Γεμάτο με αδικοχαμένες ψυχές

Είναι το γιοφύρι της Άρτας

Φυλακισμένοι αιώνια κάτω από αυτό

Υπόγειος θάνατος πάνω σε παράλογες δοξασίες

Ρίχνοντας λίθους χάνονται για πάντα

Αβοήθητοι χωρίς τη δυνατότητα να ξεφύγουν

                                                                           Μαρία Π.

Γιοφύρι της Άρτας

Ελπίδα για μια στιγμή του πρωτομάστορα

Φόβος της λυγερής

Υπάρχουν θρύλοι γι' αυτά

Ράγισμα της καρδιάς

Αρχή ισομετρίας

                                                                         Πέτρος Κ.

Τα κυκλαδικά ειδώλια μιλούν...

Δώσε ζωή στα κυκλαδικά ειδώλια. Μπορείς να τα βάλεις να λένε τις σκέψεις τους ή να διηγούνται μια περιπέτειά τους...

Γειά  σας! Είμαι ένα ειδώλιο που δημιουργήθηκε στις Κυκλάδες , την εποχή του Χαλκού. Θα σας παρακαλέσω να κάνετε ησυχία και να μην με ενοχλήσετε για λίγο, γιατί αυτή τη στιγμή κάνω εξάσκηση στον αυλό μου. Έχω συναυλία απόψε και πρέπει να κάνω πολλή εξάσκηση. Μια φορά,  όταν ήμουν τόσο δα ειδωλιάκι, θέλησα να κάνω μια επίδειξη στην οικογένειά μου για να δείξω τις ικανότητές μου, δεν τα πήγα τόσο καλά γιατί δεν είχα κάνει καλή εξάσκηση. Όμως τώρα… δεν ξαναπαθαίνω τα ίδια! Τώρα είμαι διάσημος στο μουσείο της Αθήνας , στο μουσείο της Ακρόπολης καθώς έρχονται πολλοί επισκέπτες κάθε μέρα να με θαυμάσουν , εμένα και τους συναδέλφους μου, τους άλλους μουσικούς! Αν και  νοσταλγώ την πατρίδα μου, σκέφτομαι πως μια μέρα θα γυρίσω σπίτι , στο ράφι της οικογένειας που με φιλοξενούσε. Και πάνω από όλους και απ’ όλα , μου λείπει ο γλύπτης μου! Α,δεν μπορώ να πω… πολύ καλός άνθρωπος! Έχουν αλλάξει άραγε πολλά πράγματα στις Κυκλάδες από τότε που έφυγα ή έχουν μείνει όλα ίδια και με περιμένουν να στολίσω τα σπίτια των κατοίκων;

                    

Ιωάννα Ζωνουδάκη                                                                                                          

Στην δεύτερη εικόνα βλέπουμε έναν άνθρωπο να κρατάει ένα μικρό δοχείο, πιθανότατα να εχει μέσα νερό, και να αγναντεύει τη γαλαζοπράσινη θάλασσα. Το ειδώλιο θα μπορούσε να έλεγε: " Αχ, πόσο όμορφη που είναι η θάλασσα! Κι αυτό το απαλό αεράκι με κοιμίζει. Κι ο ήχος των κυμάτων που χτυπούν στα βράχια και στα βοτσαλάκια με νανουρίζει. Μου θυμίζει την πρώτη μέρα που πήγα για ψάρεμα. Ακριβώς, έτσι ήταν τότε! Δεν άλλαξε καθόλου...".

Στάθης Δ.