Να γράψετε έναν διάλογο ανάμεσα στον Ποσειδώνα κα τον Δία. Τι θα έλεγε ο Ποσειδώνας αν ήταν στον Όλυμπο.

 

Δίας: Ποσειδώνα όσο έλειπες πήραμε κάποιες αποφάσεις. Όλοι οι θεοί  Πιστεύουμε ότι ήρθε η ώρα ο Οδυσσέας να γυρίσει στην πατρίδα του.

 

Ποσειδώνας:  Κάνατε συμβούλιο όλοι μαζί χωρίς εμένα; Δεν με υπολογίζετε καθόλου; Ο Οδυσσέας είναι ο άνθρωπος που τύφλωσε το γιο μου τον Πολύφημο. Πρέπει να     πληρώσει για το σφάλμα του.

 

Δίας:   Έχεις δίκιο, αλλά δεν πέρασε ήδη πολλά; Και μην ξεχνάς ότι ο Οδυσσέας πάντα μας τιμά και μας σέβεται.

 

Ποσειδώνας: Πατέρα των αθανάτων Κρονίδη εγώ δεν συμφωνώ με αυτό. Δεν του αξίζει να γυρίσει πίσω.

 

Δίας:   Το έχουμε αποφασίσει ήδη και πρέπει και εσύ να ακολουθήσεις την αρχή της πλειοψηφίας. Δεν μπορεί ένας να αντιστέκεται στους πολλούς.

 

Ποσειδώνας: Αφού το έχετε ήδη αποφασίσει τί μπορώ να κάνω και εγώ; Ας γίνει το θέλημα των πολλών.

Νεφέλη Λ.

 

Δίας: «Ποσειδώνα κυρίαρχε της θάλασσας, γιατί δεν αφήνεις τον δύσμοιρο Οδυσσέα να γυρίσει στην πατρίδα του την Ιθάκη πίσω στην οικογένεια του μετά από όλα όσα έχει υποστεί;»

Ποσειδώνας (θυμωμένος απάντησε): «Αδελφέ μου Δία, του γιού μου το μοναδικό του μάτι τύφλωσε ο βάρβαρος Οδυσσέας. Πώς μπορώ να συγχωρήσω μια τέτοια πράξη προς έναν ισόθεο Κύκλωπα;»

Δίας: «Μα ο Οδυσσέας είναι ένας άνθρωπος πιστός στους θεούς με μεγάλη διαφορά από τους υπόλοιπους θνητούς, ξεπερνώντας όλους στις θυσίες προς εμάς.»

Ποσειδώνας: «Κρονίδη Δία θα πνίξω το θυμό μου και θα βοηθήσω τον δύστυχο Οδυσσέα υπό έναν όρο. Να βοηθήσεις και εσύ το γιό μου τον Πολύφημο να βρει την όραση του.

Ο Δίας συμφώνησε σε αυτή την δίκαιη ανταλλαγή και έληξε αυτή τη συζήτηση ευχαριστημένος από την αντιμετώπιση του Ποσειδώνα.

Παναγιώτης Π.

 

Παρευρισκόμενοι όλοι οι θεοί στο πρώτο συμβούλιο που γίνεται στον Όλυμπο με αφορμή τις ευθύνες  που  ρίχνουν οι άνθρωποι στους θεούς για όλα τα κακά που τους συμβαίνουν  καθώς και για τον νόστο του Οδυσσέα , ο θεός Ποσειδώνας  παρακολουθεί  με προσοχή όλα αυτά που διαδραματίζονται  μπροστά του. Γεμάτος οργή και θυμό  παίρνει τον λόγο απευθυνόμενος στον Δία.

Ποσειδώνας : Εσύ πατέρα των θεών  αλλά και όλων των ανθρώπων   , ζητάς να  λησμονήσω και να λυπηθώ  τον Οδυσσέα που τόσα χρόνια περιπλανιέται στις αγριεμένες θάλασσες ,ενώ γνωρίζεις την αιτία της οργής μου;

Δίας: Αλίμονο, Ποσειδώνα, αν δεν συμμερίζομαι τον πόνο σου, αλλά ο Οδυσσέας έχει ήδη τιμωρηθεί από τους θεούς για αυτήν του την πράξη. Τόσα χρόνια  περιπλανιέται μακριά από την πατρίδα του, την Ιθάκη.

Ποσειδώνας: Για όλα τα δεινά που τον έχουν συμβεί  είναι υπεύθυνος μονάχα εκείνος , οπότε είναι άξιος  την τιμωρίας που του έχει επιβληθεί.

Δίας : Αρκετά Ποσειδώνα, ας μην ξεχνάμε ότι ο Οδυσσέας έχει δείξει ευσέβεια προς τους θεούς όλα αυτά τα χρόνια!

Ποσειδώνας :Ναι πατέρα των θεών, πως μου ζητάς όμως να ξεχάσω και να συγχωρέσω τον άνθρωπο  που τύφλωσε το παιδί μου;

Δίας : Ποσειδώνα,  η μοίρα του Οδυσσέα, θα ληφθεί με βάση την πλειοψηφία των θεών. Επομένως αν οι υπόλοιποι θεοί  συμφωνούν να επιστρέψει στην Ιθάκη ο Οδυσσέας  τότε και εσύ είσαι υποχρεωμένος να  υποχωρήσεις και να αποδεχτείς  την απόφαση των θεών.

Τότε οργισμένος  και θυμωμένος ο Ποσειδώνας έφυγε από το συμβούλιο των θεών.

Αλεξάνδρα Π.

 

-Δία όπως ξέρεις ο Οδυσσέας τύφλωσε τον γιο μου τον Κύκλωπα. Αυτό που έκανε ο Οδυσσέας μένει ασυγχώρητο. Πρέπει να συνεχιστούν τα βάσανα του Οδυσσέα, είπε ο Ποσειδώνας.

-Μα Ποσειδώνα δεν πιστεύεις ότι ο Οδυσσέας πέρασε ήδη αρκετά βάσανα, παλεύει για να φτάσει στην πατρίδα του. Είκοσι χρόνια παλεύει για να φτάσει στην Ιθάκη, απάντησε ο Δίας.

-Ναι, όμως ο Κύκλωπας θα μείνει για πάντα τυφλός, δε θα ξαναδεί φως, είπε ευθύς ο Ποσειδώνας.

-Λυπάμαι, Ποσειδώνα, αλλά πρέπει να ελευθερωθεί από τα βάσανά του. Είναι ο θνητός που ξεχωρίζει από όλους τους υπόλοιπους θνητούς

Ιωάννα Κ.

Καθώς οι θεοί κάνανε συμβούλιο στον Όλυμπο έφτασε ο Ποσειδώνας νευριασμένος και τότε ο Δίας σηκώνεται και του εξηγεί τι είχανε συζητήσει :

Ποσειδώνας: Μα , πώς το κάνεις αυτό Δία ; Αυτός  τύφλωσε τον γιο μου και εμείς θα τον αφήσουμε να γυρίσει πίσω ;

Δίας: Μα έχει ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ τόσα χρόνια και μακριά από την οικογένειά του. Δεν είναι σωστό να τον αφήνουμε μακριά από την πατρίδα του.

Ποσειδώνας: Ποιο είναι το σωστό; Να τον αφήσουμε να γυρίσει πίσω; Εγώ αποκλείεται να τον αφήσω!

Δίας: Όλοι οι θεοί συμφωνούν. Εσύ δεν μπορείς να διαφωνείς .

Ποσειδώνας: Άμα χρειαστεί θα είμαι μόνος μου και θα προσπαθήσω με κάθε τρόπο για να μην γυρίσει πίσω ο Οδυσσέας !

Δίας: Ποσειδώνα , δεν πρέπει να είσαι τόσο θυμωμένος . Εξάλλου έχουν περάσει τόσα χρόνια και έχει τιμωρηθεί ήδη που ήταν τόσα χρόνια  μακριά από το σπίτι του και την πατρίδα του .

Ποσειδώνας:  Η τιμωρία για αυτόν δεν θα τελειώσει ποτέ από τότε που τύφλωσε τον γιο μου!

Ελίνα Σ.

Ποσειδώνας : Γιατί Ο Δία θέλεις να βοηθήσεις τον Οδυσσέα να γυρίσει στην Ιθάκη ;

Δίας: Έχει ταλαιπωρηθεί τόσα χρόνια και παλεύει να γυρίσει πίσω.

Ποσειδώνας : Εγώ διαφωνώ όμως Δία!!!

Δίας: Μα γιατί καλέ , Ποσειδώνα;

Ποσειδώνας : Δεν θα του επιτρέψω να γυρίσει πίσω γιατί τύφλωσε τον γιο μου, τον Κύκλωπα και του αξίζει μία τιμωρία.

Δίας: Μα Ποσειδώνα έχει ταλαιπωρηθεί ήδη ο καημένος. Είναι σαν να έχει τιμωρηθεί.

Ποσειδώνας : Θα ταλαιπωρηθεί και θα τιμωρηθεί διπλά για αυτό που έκανε.

Δίας: Εγώ και οι υπόλοιποι θεοί κάναμε ένα συμβούλιο. Και αποφασίσαμε να βοηθήσουμε τον Οδυσσέα να γυρίσει πίσω στην Ιθάκη.

Ποσειδώνας : Κάνατε συμβούλιο χωρίς εμένα; Εεε αυτό κι αν είναι αίσχος. Τέλος πάντων σεβαστό αυτό που λες, Δία, αλλά εγώ δεν θα τον βοηθήσω.

Ζωή Σ.

 

 

 

 

 

Ένα διαφορετικό τέλος για το...γεφύρι της Άρτας

 

Πηγή: https://images.app.goo.gl/V9ecnTBQob4mBw3t8 

Στο ποτάμι σε χρειάζονται λυγερή να πας

Τον άντρα σου να βοηθήσεις που στεναχώρια έχει.

Στο ποτάμι λυγερή γοργά να πας τον μονάκριβό σου να παρηγορήσεις.

Γρήγορα κάνει η λυγερή και φτάνει στο ποτάμι.

Τον πρωτομάστορα βλέπει καθισμένο

Και γρήγορα να τον μαλώσει που δεν δουλεύει πάει

«πρωτομάστορα, έχεις τους μαστόρους να δουλεύουν και εσύ εδώ κοιμάσαι;»

Γυρνά ο πρωτομάστορας και την κοιτά,

Τρόμαξε η λυγερή να τόνε καταλάβει,

Πλανταγμένος ήτανε ο κακομοίρης.

Ριζικό καλό η μοίρα δεν τους έγραφε

«Τι έχεις άντρα μου καλέ, άντρα της ζωής μου, άντρα μονάκριβέ μου;»

Σηκώνεται ο πρωτομάστορας χωρίς δεύτερη κουβέντα

Αγκαλιά του την επαίρνει,

Και τελευταία φορά την εφιλεί,

Φωνάζει ύστερα τους μαστόρους,

Να τους πάρουν και τους δύο.

Σηκωμένη στα χέρια την κρατά,

Και στο αυτί της λέει σιγανά,

Μόνη σου ποτέ δεν σε αφήνω.

Κατέβηκαν στα θεμέλια και πέτρες άρχισαν να τους καταπλακώνουν.

Μαζί στην ζωή, μαζί και στον θάνατο,

Ήτανε οι τελευταίες τους λέξεις…

Ολίνα Σ.

 

«Γοργά ντύσου, γοργά άλλαξε, γοργά να πας το γιόμα,

γοργά να πας και να διαβείς της Άρτας το γιοφύρι».

Αυτά είπε το πουλάκι και σιώπησε. Στο μεταξύ, η θλίψη του πρωτομάστορα ήταν τόσο μεγάλη που τον έκανε να νιώθει ένας ζωντανός νεκρός. Τα πάντα χάνονται για εκείνον από την στιγμή που μαθαίνει για τη θυσία της γυναίκας του, που πρέπει να γίνει για να στεριώσει το γιοφύρι. Αποφασίζει, όμως, να ακούσει την εντολή του πουλιού και να μην προσπαθήσει να ξεφύγει από τη μοίρα. Έτσι το επόμενο πρωί, η γυναίκα πάει στο γιοφύρι και οι εργάτες την ξεγελούν εγκλωβίζοντας την μέσα σε αυτό. Αφού είχε πια εγκλωβιστεί η γυναίκα του στο γιοφύρι, ο Πρωτομάστορας συνήλθε λίγο κι αισθάνθηκε μεγάλο δίλλημα. Να την στοιχειώσει τελικά ή να την απελευθερώσει; Τελικά, αποφασίζει να μπει κι αυτός μέσα στο γιοφύρι, ώστε να βρουν κοινό θάνατο. Άλλωστε, γι’ αυτόν η ζωή χωρίς την πολυαγαπημένη γυναίκα του θα ήταν ανούσια. Έτσι προκειμένου να μην τη χάσει, επιλέγει να πεθάνει μαζί της, δείχνοντας έτσι τη μεγάλη αγάπη που της έχει. Στην συνέχεια, με εντολή του  Πρωτομάστορα οι μαστόροι ολοκληρώνουν το χτίσιμο του γιοφυριού. Το ποίημα τελειώνει μα την ευχή που ξεστομίζουν ταυτόχρονα ο Πρωτομάστορας και η Λυγερή, ώστε το γιοφύρι να στεριώσει και να μην γκρεμιστεί ποτέ.

Μαριλένα Τ.

Πηγή: https://images.app.goo.gl/kqZg1nLqFH5aicjL9

Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα αλλά η θλίψη και η στεναχώρια του  πρωτομάστορα ήταν μεγάλη. Εκείνη τη στιγμή σήκωσε τα χέρια ψηλά και φώναξε <<Γιατί Θεέ μου, να είναι έτσι η μοίρα μου και να πρέπει να θυσιάσω το πιο αγαπημένο πρόσωπο της ζωής μου;>> Οι εργάτες τον κοίταζαν θλιμμένα και με μεγάλο πόνο.

   Έβλεπε τη γυναίκα του να πλησιάζει με χαρά χωρίς να ξέρει τι πρόκειται να της συμβεί. Μόλις έφτασε άνοιξε τα χέρια της να τον αγκαλιάσει, αλλά ο πρωτομάστορας δάκρυσε. Τότε η γυναίκα του απόρησε και τον ρώτησε <<Γιατί αγαπημένε μου τα μάτια σου είναι βουρκωμένα;>> Ξαφνικά ακούστηκαν αστραπές από τον ουρανό και μια φωνή να τους λέει <<Κανείς δεν θα θυσιαστεί και θα στεριώσω το γιοφύρι εγώ χωρίς κανέναν θάνατο>>.

   Τότε όλοι κατάλαβαν πως ήταν ένα θαύμα του Θεού και αμέσως γονάτισαν όλοι και τον ευχαρίστησαν με πρόσωπα γεμάτη αγάπη και χαρά.

Ανδρομάχη Σ.

 

Γρήγορα έλα και σε περιμένει ο αγαπημένος σου. Αυτή ντύθηκε, ετοιμάστηκε  και πήγε . Όταν έφτασε ο πρωτομάστορας είπε την αλήθεια  στην γυναίκα του. Εκείνη από καλή καρδία συμφώνησε κα δέχτηκε να θυσιαστεί. Έτοιμη να θυσιαστεί ο πρωτομάστορας φωνάζει «θα θυσιαστώ και εγώ μαζί της αφού έτσι ήθελε η μοίρα». Άρχισαν οι μάστορες να τους χτίζουν και οι ίδιοι ευχήθηκαν να στεριώσει το γιοφύρι. Συγκινημένοι όλοι αποφάσισαν να δώσουν στο γιοφύρι το όνομα τους.

Γιώργος Χ.

Πηγή: https://images.app.goo.gl/v1X5jNqWrHsi7fMK6

Ο πρωτομάστορας έμεινε έκπληκτος και συγκλονισμένος στο άκουσμα της είδησης ότι πρέπει να θυσιάσει την γυναίκα του, για να στεριώσει το γιοφύρι. Αυτός από την πρώτη στιγμή αρνήθηκε να θυσιάσει τη σύζυγό του χωρίς δεύτερη σκέψη, αφού είναι το πιο αγαπημένο του πρόσωπο. Ουσιαστικά δεν δέχτηκε να συνεισφέρει για το συλλογικό καλό και την κατασκευή ενός τόσο σπουδαίου έργου αλλά προτίμησε το ατομικό καλό δηλαδή να μην θυσιάσει την γυναίκα του και να συνεχίσουν να ζουν και οι δύο ευτυχισμένοι ενώ το γιοφύρι δεν χτίστηκε εν τέλει ποτέ.

Χριστίνα Μ.

Ο Βάνκας-Α. Τσέχωφ: Fake sms και δημιουργική γραφή...

Ας υποθέσουμε ότι υπήρχαν εκείνη την εποχή κινητά τηλέφωνα. Ο Βάνκας βρίσκει το κινητό του αφεντικού του και αμέσως σκέφτεται να επικοινωνήσει με τον παππού του. Πώς φαντάζεστε τη συνομιλία τους;

Κάνοντας κλικ σε κάθε σύνδεσμο, μπορείτε να διαβάσετε τη συνομιλία του Βάνκα και του παππού από την οπτική των μαθητών/ριών

https://www.classtools.net/SMS/87_dfYZEi  (Κ. Α)

             https://www.classtools.net/SMS/68_RgFbgi (Μ. Κ)

             https://www.classtools.net/SMS/66_ffYhDh (Β. Κ)

             https://www.classtools.net/SMS/56_ZeSXBZ (Κ. Γ)

             https://www.classtools.net/SMS/20_d47MYS (Μ. Β)

             https://www.classtools.net/SMS/35_d7PMLg (Γ. Κ)

             https://www.classtools.net/SMS/4_AbYjHJ (Χ. Κ)

             https://www.classtools.net/SMS/55_VeGXbh (Β. Κ.)
             https://www.classtools.net/SMS/82_XUCFaQ (Ε. Κ.)

Αξιοποιήθηκε η εφαρμογή:

 https://www.classtools.net/SMS/

Συνεργατική γραφή: Συνεχίζουμε το ποίημα όλ@ μαζί!

Ομάδα 7 μαθητών/ριών του Α2 συνεχίζει το ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη "Η Μάγια"με τη διαδικτυακή εφαρμογή Google Docs . Ουσιαστικά εφαρμόσαμε τη διαδοχική γραφή και στο τέλος έγινε κάποια επιμέλεια του ποιήματος. 

Εργάστηκαν: Βασίλης Κ., Μαρίλια Κ, Γιώργος Κ., Άννα Κ., Γιώργος Θ., Αθανασία Κ., Άλεξ Ζ. 

Για να διαβάσετε το ποίημα ΚΛΙΚ στην εικόνα!

h

Αν η νεραϊδα του πίνακα σας έπαιρνε μαζί της, ανοίγατε το παράθυρο και φρρρ...πού θα δραπευτεύατε;

Μια καλογραμμένη ιστοριούλα από τη μαθήτρια του Α1,  Νεφάλη Ζ. 
Η ιστοριούλα γράφτηκε με αφορμή το μυθιστόρημα της Μ. Κλιάφα "Η ιστορία ενός νεαρού gamer"

Αν άνοιγα το παράθυρο και η νεράιδα  του πίνακα με έπαιρνε μάζι της, θα ήθελα να δραπετεύσω στη Νέα Υόρκη! 

Θα ήθελα έτσι μαγικά, να βρεθώ σ' αυτήν την πολύβουη πόλη. Να δω από κοντά τις τεράστιες λεωφόρους της και τους ψηλούς ουρανοξίστες της. Να περπατήσω ως την Time Square για να δω όλες αυτές τις τεράστιες  διαφημίσεις που έχουν τα κτήρια και τους κάθε λογής ανθρώπους που περνάνε από 'κει. Φεύγοντας από το "Σταυροδρόμι του κόσμου" να πάρω ένα ποδήλατο και να βρεθώ στο Central Park. Να περπατήσω ανάμεσα σε όλα τα ζώα που έχει μέσα. Αφού επισκεφθώ και το άγαλμα της Ελευθερίας, με πιάσει η νύχτα και ρεμβάσω από μακριά την ολοφώτιστη  γέφυρα του Brooklyn θα ήθελα να καταλήξω στην Αστόρια. Το μέρος που γεννήθηκε και μεγάλωσε για λίγα χρόνια η μαμά μου.

Εύχομαι κάποια στιγμή να πραγματοποιηθεί αυτή η επιθυμία μου!

Παίζοντας με τον Τσεχωφ

Έτοιμο και το e book!

Κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους 2018-2019 με την ομάδα του πολιτιστικού προγράμματος «Παίζοντας με το Τσέχωφ» ασχοληθήκαμε με διηγήματα του Τσέχωφ. Οι μαθητέ/ριες με έναυσμα διηγήματα του ασχολήθηκαν με ασκήσεις δημιουργικής γραφής (χαϊκού, λίμερικ, λίστες, αυτόματη γραφή, παραμύθια κ.λπ). Επίσης, δραματοποιήσαμε κάποια από τα διηγηματά του. Στο e book περιλαμβάνονται όσες από τις εργασίες ανέβηκαν από τις μαθήτριες και τους μαθητές σε έναν ψηφιακό πίνακα (padlet) αλλά και σχετικές οδηγίες-φύλλα εργασίας που δόθηκαν.

Παίζοντας με τον Τσέχωφ

Read more publications on Calaméo

"Φτου ξελύπη"-Μ. Κόντου: Ας υποθέσουμε ότι η Νουρ συναντάει ξανά την Γιασμίν μετά από χρόνια....

  

Ας υποθέσουμε ότι η Νουρ συναντάει ξανά τη Γιασμίν μετά από χρόνια. Να γράψεις πώς φαντάζεσαι αυτή τη συνάντηση χρησιμοποιώντας τις αφηγηματικές τεχνικές της αφήγησης και του διαλόγου.

Η Νουρ είχε αποκτήσει πια παγκόσμια αναγνώριση όχι μόνο για την προσφορά της στην κολύμβηση αλλά και για τη συμμετοχή της σε διάφορες οργανώσεις που αφορούσαν τα "ασυνόδευτα παιδια". Μέσα από τη δική της ιστορία, έδινε κουράγιο, θάρρος και ελπίδα σε εκείνα τα παιδιά για να σταθούν στα πόδια τους και να αντιμετωπίσουν όσα εμπόδια στέκονταν μπροστά τους.

      Ήταν Μάιος του 2026 όταν η Νουρ θα έπαιρνε για τελευταία φορά μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας!! Καθώς προετοιμαζόταν μια γνώριμη φωνή ακούστηκε από μακριά...

-Γιασμίν: Νουρ-Νουρ! Εδώ! και πλησίασε προς το μέρος της.

-Νουρ: Ω Γιασμίν! Εσύ! Τι κάνεις εδώ; και έπεσε στην αγκαλιά της.

-Γιασμιν: Τα καταφέραμε Νουρ, παρά τις δυσκολίες καταφέραμε να επιβιώσουμε και να εκπληρώσουμε τα όνειρά μας!!!

-Νουρ: Αυτό είναι αλήθεια, Γιασμίν! Τα καταφέραμε! Αν και είναι η τελευταία μου φορά που αγωνίζομαι, είμαι πολύ ευτυχισμένη που βρίσκομαι εδώ!!!

-Γιασμιν: Τι έγινε; Γιατι εγκαταλείπεις την κολύμβηση;

-Νουρ:  Είναι μια απόφαση που έχω πάρει εδώ και πολύ καιρό. Θέλω πια να αφοσιωθώ στα παιδιά εκείνα τα παιδιά που η ιστορία τους μοιάζει με την δική μας, που έχουν αναγκαστεί να αφήσουν πίσω γονείς, σπίτι, την πατρίδα τους για ένα καλύτερο αύριο!!

-Γιασμιν: Ω Νουρ! Με συγκινείς! Μπράβο, χαίρομαι που δεν έχεις ξεχάσει όλα αυτά που ζήσαμε και που συνεχίζεις να τα βοηθάς.

     Ξαφνικά μια φωνή ακούγεται από τα μεγάφωνα να καλεί τους αθλητές της κολύμβησης να ετοιμαστούν...  

Τα πρόσωπα των κοριτσιών έλαμπαν από ευτυχία γιατί κατάλαβαν ότι κατάφεραν και οι δυο να νικήσουν τους φόβους τους και τις αντασφάλειες τους και να προχωρήσουν την ζωή τους.

                                                                                               Δέσποινα Π. (Α4)

Ο Κάσπαρ Χάουζερ στην έρημη χώρα-Χατζής

Με αφορμή το εικαστικό έργο του Κανιάρη. Αν έπρεπε να φύγω για πάντα απο τη χώρα μου τι θα έπαιρνα μαζί μου ή αλλιώς τι θα έβαζα στη βαλίτσα...

Λίγο πριν φύγω για πάντα, μακριά από αυτόν τον υπέροχο και μαγευτικό τόπο, που έχω περάσει τις πιο όμορφες και άσχημες στιγμές, θέλω να πάρω μαζί μου όλα όσα μου θυμίζουν τις πολύτιμες αυτές στιγμές από την πατρίδα μου. Θα ξεκινήσω από τα πιο μικρά και ‘ασήμαντα’ ίσως πράγματα τα οποία έχουν για εμένα την μεγαλύτερη σημασία. Μια κορνίζα με την οικογένειά μου είναι το πρώτο πράγμα που επιλέγω. Πίσω από αυτήν τη φωτογραφία της κορνίζας κρύβονται χιλιάδες και διαφορετικές στιγμές που πέρασα παρέα με τους ανθρώπους αυτούς, οι οποίοι με αγαπούν πραγματικά για αυτό που είμαι και με στηρίζουν σε κάθε καινούργιο μου βήμα για το καλύτερο και το άγνωστο. 

Κοντά μου παίρνω, ακόμα, έθιμα του δικού μου μοναδικού λαού, της πανέμορφης παράδοσης της πατρίδας μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκεί στην ξενιτιά να βγάζω στο σπίτι μου την ελληνική σημαία, σε κάθε εθνική γιορτή, ακόμα και μέσα στους 4 τοίχους μόνο και μόνο για να μου θυμίζει την Ελλάδα μου, την χώρα μου. Πάντα θα εύχομαι, από μέσα μου, σε κάθε γιορτή της θρησκείας μας, ο θεός να έχει καλά τους ανθρώπους που άφησα πίσω μου όσο εγώ τον υμνώ και προσεύχομαι σε εκείνον από την ξενιτιά που θα με έχει πάρει μακριά. Πάντα κάθε Χριστούγεννα, κάθε Πάσχα θα γιορτάζω κι εγώ, κι ας είμαι μόνος διατηρώντας τα έθιμά μου, πράγματα που με φέρνουν δηλαδή όλο και πιο κοντά στον τόπο μου τον μακρινό, στο μέρος που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Βέβαια μέσα σε όλα αυτά δεν μπορούν να λείψουν και οι μυρωδιές της πατρίδας μου. Το θυμάρι, ο βασιλικός και η ρίγανη είναι χαρακτηριστικές ευωδιές της Ελλάδας  και καρποί ενός ταλαιπωρημένου και γενναίου τόπου που στο άκουσμα και στην μυρωδιά τους τον θυμίζουν αμέσως. Γιατί αυτά είναι απλά πράγματα που μας χαρακτηρίζουν ως Έλληνες και αυτά θα πρέπει να έχουμε φυλαγμένα μέσα μας. Μα δεν ξεχνώ για κανένα λόγο και το φυλαχτό του πατέρα μου από τον πόλεμο. Δεν θα ξεχάσω τον σταυρό αυτό που τον είχε μαζί του στις δύσκολες εκείνες μέρες και τον προστάτευε ως το τέλος για να γυρίσει πάλι σώος πίσω σε εμάς. Αυτό το αντικείμενο έχει μεγάλη σημασία για εμένα καθώς δηλώνει πως ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες  έχοντά το κοντά σου θα καταφέρεις να επιβιώσεις και να ξεπεράσεις όλα τα εμπόδια που θα φανούν μπροστά σου. Επομένως από εδώ και πέρα, έχοντας όλα αυτά, η ζωή στην ξενιτιά σίγουρα θα είναι καλύτερη και πιο υποφερτή!   

                                                                                                                      Αφροδίτη Τ. , Β4 

Οι γάτες των φορτηγών-Ν. Καββαδίας

Φανταστείτε ότι είστε ένας από τους ναύτες ενός φορτηγού πλοίου που αναφέρει ο Καββαδίας στα ποιήματά του. Στο ημερολόγιό σας γράφετε τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας...

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΝΑΥΤΗ

15/8/1920

Πάλι άυπνος…για δεύτερη συνεχόμενη μέρα. Η βάρδια μου πάλι 1:00 – 6:00 το πρωί. Ευτυχώς που ο παπαγάλος μου μένει ξύπνιος και μου κρατάει συντροφιά, αλλιώς, ποιος ξέρει…

Πάλι καλά που βρίσκω ένα πεντάωρο να κοιμηθώ. Με το που ξυπνάω ακούω τον πολυαγαπημένο μου παπαγάλο. Μου θυμίζει την γυναίκα μου που την άφησα πίσω στην πατρίδα. 

19/8/1920

Ευτυχώς οι βραδινές βάρδιες έχουν τελειώσει δύο  μέρες τώρα και κοιμάμαι κανονικά. Κατά  τ’ άλλα όλα ίδια, η μυρωδιά του ψαριού, η κακή ποιότητα υγιεινής και οι σκληρές συνθήκες εργασίας. Σε λίγες μέρες φτάνουμε στον προορισμό μας, το Σύδνεϋ.

20/8/1920

Κάποιες μέρες εύχεσαι να μην υπήρχαν. Η σημερινή μέρα δεν αποτελεί εξαίρεση. Με το που ξύπνησα χτυπά ο συναγερμός και το ταβάνι αρχίζει να στάζει. Ανεβαίνω στο κατάστρωμα, βλέπω νερά ίσαμε ένα μέτρο. Κοιτάω πάνω και βλέπω να έρχεται καταπάνω μου ένα κύμα τρία μέτρα περίπου, τρέχω λοιπόν πάλι στο δωμάτιό μου. Μέσα σε δύο ώρες όλα είχαν τελειώσει. Εγώ και ο παπαγάλος μου την γλυτώσαμε αλλά οι δυο καλοί μου φίλοι όχι, είναι οι δυο πρώτοι ναύτες που χάνονται σε αυτό το ταξίδι.

21/8/1920

Το πλοίο ρίχνει άγκυρα στο Σύδνεϋ. Δεν έχουμε πολύ χρόνο στη διάθεσή μας, για να ξεφορτώσουμε. Δεν ξέρω γιατί, αλλά είμαι ο μόνος που ξεφορτώνει. Είναι τα γενέθλιά μου αλλά πάλι εμένα αγγάρευσαν. Ενώ ήμουν λυπημένος, μετά το φαγητό ο λοστρόμος μου λέει χρόνια πολλά και μου δίνει έναν υπέροχο παπαγάλο, όλο μπλε με κίτρινα φτερά και έξυπνο βλέμμα. Εκτός από τον παπαγάλο μου έδωσε και έναν πανέμορφο γάτο με πορτοκαλί τρίχωμα και μαύρες ρίγες.  Σήμερα ξεκινάμε για την πατρίδα! Σε έξι μήνες φτάνουμε στην  Ελλάδα.

Θ.Μ.

7 Δεκεμβρίου 1935

Πολυαγαπημένη  μου,

        Πολυαγαπημένη μου που τόσο καιρό μακριά σου δεν βρίσκω το κουράγιο ούτε το όνομά σου να προφέρω.

        Συγγνώμη που άργησα τόσο να σου γράψω, μα τέσσερις μήνες τώρα δεν έχουμε κάνει ούτε μια στάση. Ήταν να κάνουμε στάση σε ένα λιμάνι στην Κροατία, μα η θάλασσα ήταν φουρτουνιασμένη αναγκάζοντας μας να συνεχίσουμε το ταξίδι.

        Η ζωή στη θάλασσα είναι δύσκολη. Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε υγιείς, μα μερικοί υπέκυψαν στις δυσκολίες και στις ασθένειες που παραμονεύουν.

        Οφείλω να σε ενημερώσω ότι ο μικρός σου αδερφός στέκει ακόμα γερός και άκοπος. Σκληρό παλικαράκι ο Βασιλάκης! Δεν του το ’χα. Κάθε πρωί σηκώνεται χαρωπός σιγομουρμουρίζοντας ή σφυρίζοντας τη μελωδία, που μου ‘χες πει κάποτε, πως σας τραγούδαγε η μητέρα σας, όταν ήσασταν παιδιά. Κάθε μεσημέρι έρχεται στην τραπεζαρία ενθουσιασμένος παρόλο τον απαίσιο χυλό που μας σερβίρουν.

        Δεν θα σου πως μου λείπεις γιατί αυτό ήδη το ξέρεις. Μα έχω κάτι να ζητήσω από σένα. Θέλω να προσευχηθείς για μένα γιατί έχω χάσει πια το κουράγιο να το κάνω ο ίδιος.

        Πιστεύω ήρθε η ώρα να τελειώσω το γράμμα μου προς εσένα εδώ, πριν τα δάκρυα μου μουτζουρώσουν πολύ το μελάνι.

        Αντίο, πολυαγαπημένη μου, ελπίζω να ξαναϊδωθούμε σύντομα.

                                 Νεφέλη Μ. 

Γράφω το δικό μου παραμύθι...Ο Μάικ ο Αναγνωστάκης, η πεντάμορφη βασίλισσα, ο δειλός βασιλιάς κι άλλα πολλά παραμύθια

Στο πλαίσιο προώθησης της φιλαναγνωσίας, οι μαθητές κι οι μαθήτριες του Α2, στις 9 Νοεμβρίου 2017, συμμετείχαν σε ειδικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Ιδρύματος Λασκαρίδη με θέμα:"Γράφω τη δική μου ιστορία" με εισηγήτρια τη Χριστίνα Ανδρέου, θεατρολόγο και συγγραφέα. Στόχος του προγράμματος είναι η εξοικείωση των παιδιών με τη δημιουργική γραφή και τους κανόνες της. Μέσα από τη συζήτηση, αλλά και τις ηλικιακά προσαρμοσμένες ασκήσεις πάνω στην τέχνη του γραψίματος, τα παιδιά έρχονται σε επαφή με τη σύνθετη διαδικασία της συγγραφής. Η προσπάθεια των παιδιών ήταν εξαιρετική. Ευχαριστούμε θερμά την κ. Ανδρέου. Μερικά από τα παραμύθια μας....

(περιμένω και τα υπόλοιπα ;-) )

Μάικ ο Αναγνωστάκης

Μια φορά κι έναν καιρό  γύρω από ένα τεράστιο και επιβλητικό κάστρο ζούσε σε μια συνοικία μια ομάδα χελωνών που διέφεραν από τις υπόλοιπες. Καθημερινά προπονούνταν ατελείωτες ώρες για να μπορούν να κινούνται και να τρέχουν πιο γρήγορα κι από τον άνεμο . Τσακώνονταν για το ποια είναι η πιο γρήγορη . Όμως ο Μάικ ήταν εκείνος που έκανε τη διαφορά. Ήταν ο πιο ταχύς από όλους, μια ταλαντούχα χελώνα. Ωστόσο δεν είχε το ίδιο πάθος με τις άλλες χελώνες . Δεν του άρεσαν καθόλου οι αγώνες ούτε το τρέξιμο. Οι υπόλοιπες χελώνες έλεγαν «Αχ βρε Μάικ, αχ βρε Μάικ » και τον κορόιδευαν . Όμως εκείνος δεν απελπιζόταν. Έψαχνε να βρει τι είναι αυτό που θα το έκανε πραγματικά ευτυχισμένο.

Μια μέρα είχε τη φαεινή ιδέα να μπει στο κάστρο. Καμιά άλλη χελώνα δε τολμούσε να κάνει κάτι παρόμοιο. Έκανε μια βόλτα σκεπτικός και ξαφνικά είδε μπροστά του ένα βιβλίο. Γεμάτος περιέργεια το άνοιξε και ήξερε να διαβάζει. Κατάλαβε ότι ήταν ένα βιβλίο με αρχαίους γρίφους . Έτρεξε γρήγορα να φτάσει στη συνοικία των χελωνών. Άρχιζε να φωνάζει «Ξέρω να διαβάζω, ξέρω να διαβάζω». Όλοι τον αγνόησαν και τον περιφρόνησαν λέγοντας «Σιγά  που ξέρεις και να διαβάζεις» . Ο Μάικ πλήρως απογοητευμένος πήγε και κοιμήθηκε. Την επόμενη μέρα έκανε ακριβώς το ίδιο και πάλι κανείς δεν του έδωσε σημασία. Την τρίτη μέρα έφερε και το βιβλίο μαζί του. «Παιδιά, παιδιά είναι επείγον» φώναξε. Όλες οι χελώνες ήρθαν τρομοκρατημένες . Τότε ο Μάικ άρχισε να διαβάζει το βιβλίο με τους γρίφους . Όλοι έμειναν με ανοιχτό το στόμα  «Μα πώς! Μα πώς!». Τα εύσημα και τα χειροκροτήματα ήταν ασταμάτητα.

Μετά από αυτό κανείς δεν κορόιδεψε το Μάικ, επειδή ήταν διαφορετικός . Ακόμη του έδωσαν κι ένα παρατσούκλι «Μάικ ο Αναγνωστάκης»  κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Γεράσιμος Κ.

Η πεντάμορφη βασίλισσα

          Μια φορά κι έναν καιρό. Τα πολύ παλιά τα χρόνια, σε ένα τεράστιο και όμορφο παλάτι ζούσε μια πεντάμορφη βασίλισσα η οποία ήταν πολύ ευγενική και γενναιόδωρη με όλο τον κόσμο. Όμως στο παλάτι ζούσε και μια κακιά υπηρέτρια που μισούσε τη βασίλισσα και ήθελε να την ξεφορτωθεί, ώστε να πάρει τη θέση της. Έτσι, λοιπόν, η υπηρέτρια σκέφτηκε πολλά καταχθόνια σχέδια. Τελικά κατέληξε στο πιο φοβερό. Σκέφτηκε να πάρει έναν μαγικό καθρέφτη ο οποίος θα ρουφούσε τη βασίλισσα. Πήρε τον καθρέφτη και τον έβαλε στο δωμάτιο της βασίλισσας. Μόλις εκείνη μπήκε μέσα, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και τη ρούφηξε. Το σχέδιο της υπηρέτριας φάνηκε να πετυχαίνει. Η καλή ψυχή και η καλή καρδιά, όμως της βασίλισσας έσπασαν τον καθρέφτη και ελευθερώθηκε. Η υπηρέτρια απογοητεύτηκε πάρα πολύ. Η βασίλισσα, όμως, την παρηγόρησε, παρόλο που εκείνη προσπάθησε να την ξεφορτωθεί και της είπε πως θα είναι η καλύτερή της φίλη. Τότε η υπηρέτρια ένιωσε κάτι που δεν είχε νιώσει ποτέ. ΧΑΡΑ! Από τότε η βασίλισσα κι η υπηρέτρια έγιναν οι καλύτερες φίλες. Κι έζησαν αυτές καλά κι εμείς καλύτερα

  Γιάννης Κ. 

Ο ΔΕΙΛΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ

           Μια φορά κι έναν καιρό σε μια πολύ μακρινή χώρα ζούσε ένα πριγκιπόπουλο. Μια ημέρα ο πατέρας του, του ανακοίνωσε πως θα γινόταν η τελετή, για να πάρει την βασιλεία. Την επόμενη ημέρα της τελετής, ο νέος πλέον βασιλιάς που ήταν πολύ δειλός, ζήτησε από τον πατέρα του να πάει ένα ταξίδι. Ήθελε λέει να σκεφτεί. Έτσι, λοιπόν, πήρε το φτερωτό του άλογο και πήγε… στη ζούγκλα για λίγες μέρες. Περπατούσε με τις ώρες, ώσπου κάποια στιγμή άκουσε έναν περίεργο θόρυβο. Το άλογό του τρόμαξε και πέταξε μακριά. Μετά από λίγα λεπτά εμφανίστηκε μέσα από τα φύλλα ένα μικρό ξωτικό. Ο βασιλιάς έπαψε να σκέφτεται πλέον για το βασίλειο και άρχισε να σκέφτεται τρόπους για να γυρίσει πίσω. Το ξωτικό με νοήματα οδήγησε τον δειλό βασιλιά σε ένα καλυβάκι. Μόλις φτάσανε του άνοιξε η όρεξη. Έψαξε αλλά δεν βρήκε τίποτα για να φάει. Έμεινε στην ζούγκλα για χρόνια μαζί με το ξωτικό. Έμαθε να σφάζει ζώα και να κόβει ξύλα, ώστε να εξασφαλίσει τις ανάγκες του για τροφή και ζεστασιά. Πότε δεν πίστευε πως θα μπορούσε να ζήσει χωρίς τα πλούτη του. Ωστόσο τα κατάφερε. Νόμιζε ότι θα έμενε για πάντα στη ζούγκλα. Μια μέρα όμως όλα ανατράπηκαν. Εκεί που άνοιγε τα ντουλάπια της καλύβας ώστε να βρει χώρο να βάλει το κρέας που είχε σφάξει εκείνη την ημέρα, βρήκε ένα κουτί. Το κουτί έγραφε επάνω: ΚΟΥΤΙ ΜΕ ΖΑΧΑΡΩΤΑ. Ο δειλός βασιλιάς ήταν τόσο χαρούμενος που θα έτρωγε μετά από χρόνια κάποιο γλυκό. Όταν άνοιξε το κουτί απογοητεύτηκε. Αμέσως όμως το χαμόγελο εμφανίστηκε πάλι στα χείλη του. Το περιεχόμενο του ήταν….ένα κινητό τηλέφωνο. Με ένα περίεργο τρόπο το κινητό είχε σήμα μέσα στη ζούγκλα. Πήρε κατευθείαν τηλέφωνο στο παλάτι του και το σήκωσε ο μπάτλερ του. Τότε ο βασιλιάς του είπε να στείλει ανθρώπους να τον πάρουν από τη ζούγκλα. Σε δύο μόλις μέρες ο βασιλιάς βρισκόταν, μετά από χρόνια, στο παλάτι. Αυτό φυσικά συνέβη επειδή δεν τα παράτησε ποτέ και είχε ελπίδες μέχρι το τέλος. Έτσι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα! 

                                                                                             Κωνσταντίνα Μ.

                                             «Ο φαταούλας σεφ»

     Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας φαταούλας σεφ. Αυτός ο σεφ ήταν έξυπνος, είχε ανεπτυγμένο λεξιλόγιο, ήταν ψηλός και μαγείρευε υπέροχα. Παρόλ’ αυτά είχε ένα μεγάλο ελάττωμα: έτρωγε ακατάπαυστα! Όποιο φαγητό κι αν έφτιαχνε, το έτρωγε (αφού ήταν τόσο νόστιμο)!

     Δυστυχώς, μια μέρα καθώς μαγείρευε στην κουζίνα του εστιατορίου του, που λεγόταν «κουφάλα του δέντρου», ακούστηκε ένα τεράστιο φύσημα. Το φύσημα όλο και δυνάμωνε, δυνάμωνε, ώσπου ξαφνικά ο ένας τοίχος του εστιατορίου κατέρρευσε. Τότε, φάνηκε στον ορίζοντα μια γιγαντιαία ηλεκτρική σκούπα που αναφωνούσε «ρουφάω, ρουφάω»!

   Ο φαταούλας σεφ φοβόταν για τα φαγητά (και όχι για τους πελάτες) του τα οποία πλησίαζε όλο και περισσότερο η ηλεκτρική σκούπα. Οι πιατέλες με τα μακαρόνια αναποδογύρισαν, τα κεφτεδάκια έπεσαν στο πάτωμα, οι σαλάτες γέμισαν λάδια όλη την κουζίνα και τα ταρτάκια εκτινάχτηκαν στα πρόσωπα των πελατών. Ο φαταούλας σεφ μέσα σε δευτερόλεπτα, με επιδέξιες κινήσεις ανέβηκε πάνω στην τεράστια ηλεκτρική σκούπα και πάτησε το κουμπί, για να κλείσει. Έτσι δεν καταστράφηκε περισσότερο το εστιατόριο και δεν χάθηκαν άλλα φαγητά και οι πελάτες.

    Τελικά, ο γίγαντας του διπλανού βασιλείου είχε ξεχάσει να κλείσει την ηλεκτρική σκούπα, η οποία είχε αφηνιάσει.

   Όμως χάρη στο γενναίο και φαταούλα σεφ, «η κουφάλα του δέντρου» (καθώς και όλος ο υπόλοιπος κόσμος) σώθηκε. « Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!!» 

Μάριος Κ.