Ελεύθεροι Πολιορκημένοι: Απόπειρες να γράψουμε έναν στίχο....

 Μια πιο παλιά εργασία την περίοδο της εξ αποστάσεως που δεν είχα προλάβει να αναρτήσω...

Η ιδέα δόθηκε από το ιστολόγιο afterschoolbar 

Κάποιες από τις προσπάθειες των μαθητών/τριών:

Ήρθε η Άνοιξη και το κρύο του Χειμώνα αλλάζει   (Α. Π)

Άνοιξη ήρθε αλλά η διάθεση δεν αλλάζει      ( Γ. Τ)

Περήφανο άλογο ξανθό τη χαίτη του τινάζει    (Ν.Ν)

ανάμελο και ζωηρό το ταίρι του θαυμάζει (Ε. Ν)

και μεθυστικά η φύση όλη ευωδιάζει          (Χ. Μ)

καθώς όλη η πλάση σιγά σιγά βραδιάζει  ( Γ. Χ )

και ο θάνατος την ομορφιά κατασπαράζει (Ο. Σ)

και το δροσερό αεράκι κοπάζει (Κ.Τ)

γαλάζιος ουρανός στα σύννεφα σε βάζει (Μ. Τ)

Ανδρομάχη

Kuro Siwo-Καββαδίας "Το ημερολόγιο ενός ναυτικού"

Φανταστείτε ότι είστε ένας από τους ναύτες ενός φορτηγού πλοίου που αναφέρει ο Καββαδίας στα ποιήματά του. Στο ημερολόγιό σας γράφετε τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας… 

(*όσ@ έγραψαν και έστειλαν τις εργασίες τους σε word)

Αγαπητό ημερολόγιο,

          Οι ημέρες στο πλοίο περνούν αργά και πολύ κουραστικά. Δύσκολες βάρδιες, κακός ύπνος και οι δυνατοί θόρυβοι στο πλοίο με πεθαίνουν μέρα νύχτα. Σήμερα από τα πολύ δυνατά κύματα έσπασε το πηδάλιο, το πλοίο έμεινε ακυβέρνητο πέντε ώρες και το επισκεύασαν  οι μηχανικοί λίγο πριν πέσει στα βράχια. Ελάχιστες είναι οι φορές που περνάμε  ευχάριστα με τους άλλους ναύτες. Υπάρχει τόση θλίψη, γιατί ο θάνατος με περικυκλώνει από παντού, όπως και τους περισσότερους ναυτικούς. Οι λίγες στιγμές χαράς είναι πάρα πολύ σημαντικές για μένα, όπως και οι αναμνήσεις από τη στεριά. Παρά τις δυσκολίες όμως την αγαπώ τη θάλασσα, δεν αντέχω μακριά της και ας έχει φουρτούνες, κακουχίες και μοναξιά. Τα ταξίδια είναι το οξυγόνο μου. Εδώ νιώθω ελεύθερος, στη στεριά φυλακισμένος. Τέλος πάντων, τώρα τελευταία έχω βρει και καλή παρέα. Στο πλοίο υπάρχουν αρκετές γάτες που εμείς οι ναυτικοί νιώθουμε σαν ανάγκη και υποχρέωση να τις προσέχουμε. Και χαίρομαι αρκετά με τη γάτα μου που είναι συντροφιά και παρηγοριά μου. Νιώθω μια παράξενη συμπόνια, μάλλον γιατί είναι παρεξηγημένη όπως και εμείς. Τη λατρεύω. 

                                                                             Νικολέτα Ν.

 

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 1930

Ακόμα μια μέρα πέρασε στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Μια μέρα γεμάτη εκπλήξεις για όλους μας στο πλοίο. Σήμερα λοιπόν κλείνουμε ήδη δύο μήνες στο καράβι και ο καιρός αρχίζει και μας τα χαλάει. Δεν αγχώνομαι τόσο όσο τις πρώτες μέρες, παρόλο που είναι το πρώτο μου ταξίδι. Βέβαια δεν έχω βρεθεί άλλη φορά μακριά από την οικογένεια μου. Πάντως ο πατέρας μου πάντα έλεγε ότι δε πρέπει να φοβάμαι την θάλασσα, μας αγαπάει και όσο το σκέφτομαι αυτό μου δίνει κουράγιο.

Δουλειά κι αυτή τώρα! Πότε θα ξαναδώ την οικογένειά μου; Κανείς δεν ξέρει. Δε με πειράζει τίποτα παρά μόνο η μοναξιά. Η ζεστασιά του σπιτιού δε συγκρίνεται με τίποτε άλλο. Ακόμα θυμάμαι την μάνα  μου που σαν χθες έφτιαχνε το φαγητό . Την τελευταία φορά έκλαιγε. Ποιος ξέρει τι να κάνει τώρα;

Κι αυτή η καμπίνα τόσο άδεια… Αλλά που θα πάει!  Θα  συνηθίσω .Έχω να πατήσω στεριά εδώ και τρεις εβδομάδες. Αύριο ρίχνουμε άγκυρα για κάνα δυο μέρες κι έπειτα το ταξίδι συνεχίζεται…

Φοβάμαι για τον καιρό , καθώς  γίνεται όλο και χειρότερος και από τον δυνατό αέρα σκίστηκε το ένα από τα δύο μας πανιά με συνέπεια να μειωθεί η ταχύτητά μας. Πρώτο μου ταξίδι κι η φουρτούνα άρχισε νωρίς… Μακάρι όλα να πάνε καλά!

Διακόπτω τώρα πρέπει να κατέβω στο μηχανοστάσιο γιατί κάτι έγινε. Ελπίζω αύριο να  ξημερώσει μια καλύτερη μέρα!  

Μαριλένα Τ.

 

Πάνε μέρες πια που δεν έχω δει στεριά, πόσο μάλλον πατήσει επάνω σε χώμα Ελληνικό. Οι βάρδιες είναι πολύ σκληρές. Τα βράδια αλλά ακόμα και όταν δεν δουλεύουμε μετά βίας κοιμόμαστε αφού η λαμαρίνα και η μηχανή κάνουν ανατριχιαστικούς θορύβους. Οι συνθήκες ζωής είναι το λιγότερο άθλιες, τα ρούχα μας μυρίζουν ψάρι και ιδρώτα από τους τόνους σόγιας και άλλων προϊόντων που ξεφορτώνουμε και φορτώνουμε μόλις πιάνουμε ξηρά. Αμέσως επόμενο ήταν να γεμίσουμε ασθένειες, όπως μαλάρια που έχουν ξεκληρίσει το πλήρωμα και σκότωσαν έναν πίθηκο, αυτή η απώλεια επηρέασε πιο πολύ τον Καββαδία ο οποίος είχε περάσει μεγάλο μέρος του ταξιδιού γυμνάζοντάς τον, σύντομα ακολούθησαν και οι παπαγάλοι του. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά ο καιρός σταμάτησε να είναι καλός μαζί μας και το γύρισε σε κρύο, αέρα και κύματα. Τώρα το πλοίο γέρνει σαν να έχει τρύπα και κουνά τόσο, ώστε και οι   έμπειροι ναυτικοί δυσκολεύονται να κρατήσουν το φαγητό μέσα στο στομάχι τους. Ας ελπίσουμε να αντέξουμε μέχρι να δέσουμε σε κάποιο λιμάνι.

Αριστοτέλης Π.

     

 Σήμερα άλλη μια δύσκολη μέρα στο πλοίο όπως όλες τις υπόλοιπες. Όλη η διαδικασία εδώ είναι μια κουραστική και δύσκολη ρουτίνα. Έχουμε όλοι μας δύσκολες βάρδιες, κακό ύπνο και πολλοί από μας αρρωσταίνουν βαριά. Κάθε μέρα υπάρχουν εμπόδια στο μεγάλο μας ταξίδι και κυρίως οι κίνδυνοι από τις άσχημες καιρικές συνθήκες. Νοσταλγούμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα και αυτό μας κάνει να νιώθουμε μια εσωτερική μοναξιά αλλά όχι επειδή είσαι μόνος, αυτή η μοναξιά είναι διαφορετική. Ταλαιπωρούμαστε σωματικά κάθε μέρα και τα ρούχα μας μυρίζουν ψαρόλαδο χρόνια, αλλά όλοι μας προσπαθούμε να βοηθάμε ο ένας τον άλλον ώστε να έχουμε ένα καλύτερο ταξίδι. Ελπίζω αυτή η ρουτίνα της εργασίας αλλά και αυτό το μεγάλο ταξίδι να τελειώσει όσο πιο γρήγορα γίνεται για να μπορέσουμε όλοι να επιστρέψουμε και να ξανά δούμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα, να τελειώσουν αυτές οι δύσκολες συνθήκες που περνάμε όλοι μας, να πάψουμε να νιώθουμε την μοναξιά και να σταματήσουν οι αρρώστιες.

Ανδρομάχη Σ.

 

Αγαπητό ημερολόγιο,                                                      15/12/1955

Οι μήνες περνούν γοργά. Χειμώνα έχουμε. Σε λίγες μέρες έχω τα γενέθλιά μου. Πρώτη φορά θα τα γιορτάσω μόνος μου χωρίς τους ανθρώπους που αγαπώ και αυτό με στενοχωρεί. Δεν μπορώ να κάνω κάτι. Θα έχω παρέα τους άλλους ναυτικούς ,την απέραντη γαλάζια θάλασσα και τον μπούσουλα.

    Με περιμένουν ακόμα αρκετοί μήνες που θα είναι  δύσκολα μακριά από το σπίτι μου και την οικογένεια μου. Δεν  μπορώ να κάνω  διαφορετικά, πρέπει  να βοηθήσω και την οικογένειά μου με τα οικονομικά. Κάποιες  φορές που είμαι μόνος μου με θέα το απέραντο γαλάζιο, σκέπτομαι πόσο στενοχωρώ την οικογένειά μου που λείπω από το σπίτι. Μου έρχεται να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω πίσω. Δεν μπορώ όμως να φύγω,  γιατί ξέρω ότι θα έχει καταστροφικές  επιπτώσεις γιατί χωρίς τα χρήματα δεν θα μπορούμε να επιβιώσουμε. Πρέπει να βοηθήσω στο κατάστρωμα... Μπορεί να με χρειάζονται.

Εβελίνα Τ.

Δευτέρα, 20 Ιανουαρίου

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα ήταν μια από τις πιο κουραστικές μου μέρες εδώ στο καράβι. Η βάρδιά μου ξεκινούσε στις 5 τα ξημερώματα και τελείωνε στις 5 το απόγευμα. Περιττό όμως να σου πω ότι δεν με άφησαν να φύγω μέχρι να τελειώσουμε το ασβέστωμα του καταστρώματος. Όση ώρα δουλεύαμε, ο φίλος μου, ο Κώστας, δεν άντεξε την έντονη μυρωδιά της βαφής και έπεσε στο πάτωμα αναίσθητος για λίγα λεπτά. Τον έστειλαν στο δωμάτιο για να ξεκουραστεί. Για λίγο σκέφτηκα να το κάνω και εγώ, ψέματα, για να καταφέρω να ξεφύγω, να πάω και εγώ λίγο να κοιμηθώ, μιας που όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Συνεχίζεται ακόμα η τρικυμία και ο καπετάνιος αγωνίζεται να μας κρατήσει ζωντανούς. Το κρύο είναι τσουχτερό, μια βρέχει , μια χιονίζει, αλλά εμείς εδώ! Συνεχίζουμε το ταξίδι μας! Μια κουβερτούλα μας έχουν δώσει μόνο , που τι να κάνει και αυτή; Στα ευχάριστα τώρα νέα, με τους υπολογισμούς του καπετάνιου θα φτάσουμε στον προορισμό μας σε περίπου έναν μήνα! Την περιμένω αυτή τη στιγμή εδώ και μήνες! Θέλω να δω πως θα είναι το μέρος, οι άνθρωποι… θέλω να γνωρίσω τα πάτα για αυτούς και να εξερευνήσω το κάθε χιλιοστό της γης τους. Να ξέρες πόσο μου λείπει η μάνα και η αδερφή μου… ας ελπίζουμε στον γυρισμό καλό καιρό να έχει, για να φτάσουμε όσο πιο σύντομα γίνεται! Ημερολόγιό μου, μια αλήθεια θα σου εκμυστηρευτώ. Όσο σκληρά και αν προσπαθώ, δεν μπορώ να το αγαπήσω αυτό το επάγγελμα. Ακούω όλους τους νεαρούς εδώ, να λένε πως η αγάπη τους για αυτό βάζει όλα τα άλλα σε δεύτερη μοίρα. Εγώ όμως, θα προτιμούσα γιατρός ή δικηγόρος, όπως μου είχε συμβουλεύσει ο πατέρας, να έχω γίνει… Τέλος πάντων, πρέπει τώρα να πλαγιάσω, να ξεκουραστώ όσο γίνεται. Χάρηκα που μπόρεσα να σου μιλήσω και να φύγει ένα βάρος από μέσα μου!

Ο δικός σου,

Γιώργος

Ολίνα Σ. 

Γυναίκες που "άλλαξαν" τον κόσμο

Με αφορμή το απόσπασμα "Η Μεταμφίεση"της Ρέας Γαλανάκη και τη γνωριμία μας με την πρώτη ελληνίδα ζωγράφο, την Ελένη Αλταμούρα Μπούκουρα, οι μαθητές/τριες του Γ5 αναζητούν πληροφορίες για σημαντικές (κατά τη γνώμη τους γυναίκες) που "άλλαξαν" τον κόσμο και ήρθαν σε σύγκρουση με το κατεστημένο. Αναφέρουν με συντομία κάποιες πληροφορίες, τα εμπόδια και τα στερεότυπα που αναγκάστηκαν να ξεπεράσουν ή να αντιμετωπίσουν. Πληροφορίες αντλήσαμε και από εδώ: https://www.europeana.eu/en/womens-history

Μαθαίνω για τον Διονύσιο Σολωμός μέσα από μια ακροστιχίδα...

 

πηγή: https://cognoscoteam.gr/wp-content/uploads/2019/06/dionisiosolomos.jpg  

Σ ολωμός Διονύσιος ο εθνικός ποιητής των Ελλήνων

Ο πρώτος που καλλιέργησε συστηματικά την δημοτική γλώσσα και          άνοιξε το δρόμο για τη χρησιμοποίηση της στη λογοτεχνία.

Λ άμπρος ποίημα που άρχισε να επεξεργάζεται το διάστημα 1824-1826, το οποίο δεν ολοκληρώθηκε.

Ω ς παγκόσμια ημέρα Ελληνικής Γλώσσας έχει οριστεί η ημερομηνία του θανάτου του (9 Φεβρουαρίου).

Μ εσολόγγι η ηρωική έξοδο των κατοίκων, αναφέρεται το έργο του Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, σε ομοιοκατάληκτο δεκαπεντασύλλαβο στίχο.

Ο ι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, ο Ύμνος εις την Ελευθερία και ο Κρητικός είναι τα πιο αξιοσημείωτα έργα του.

Σ υγγραφή του ποιήματος «Ύμνος εις την Ελευθερία», οι δύο πρώτες στροφές έγιναν ο εθνικός ύμνος της Ελλάδας και ύστερα της Κύπρου.

Μαριλένα Τ.

 

 

Ένα διαφορετικό τέλος για το...γεφύρι της Άρτας

 

Πηγή: https://images.app.goo.gl/V9ecnTBQob4mBw3t8 

Στο ποτάμι σε χρειάζονται λυγερή να πας

Τον άντρα σου να βοηθήσεις που στεναχώρια έχει.

Στο ποτάμι λυγερή γοργά να πας τον μονάκριβό σου να παρηγορήσεις.

Γρήγορα κάνει η λυγερή και φτάνει στο ποτάμι.

Τον πρωτομάστορα βλέπει καθισμένο

Και γρήγορα να τον μαλώσει που δεν δουλεύει πάει

«πρωτομάστορα, έχεις τους μαστόρους να δουλεύουν και εσύ εδώ κοιμάσαι;»

Γυρνά ο πρωτομάστορας και την κοιτά,

Τρόμαξε η λυγερή να τόνε καταλάβει,

Πλανταγμένος ήτανε ο κακομοίρης.

Ριζικό καλό η μοίρα δεν τους έγραφε

«Τι έχεις άντρα μου καλέ, άντρα της ζωής μου, άντρα μονάκριβέ μου;»

Σηκώνεται ο πρωτομάστορας χωρίς δεύτερη κουβέντα

Αγκαλιά του την επαίρνει,

Και τελευταία φορά την εφιλεί,

Φωνάζει ύστερα τους μαστόρους,

Να τους πάρουν και τους δύο.

Σηκωμένη στα χέρια την κρατά,

Και στο αυτί της λέει σιγανά,

Μόνη σου ποτέ δεν σε αφήνω.

Κατέβηκαν στα θεμέλια και πέτρες άρχισαν να τους καταπλακώνουν.

Μαζί στην ζωή, μαζί και στον θάνατο,

Ήτανε οι τελευταίες τους λέξεις…

Ολίνα Σ.

 

«Γοργά ντύσου, γοργά άλλαξε, γοργά να πας το γιόμα,

γοργά να πας και να διαβείς της Άρτας το γιοφύρι».

Αυτά είπε το πουλάκι και σιώπησε. Στο μεταξύ, η θλίψη του πρωτομάστορα ήταν τόσο μεγάλη που τον έκανε να νιώθει ένας ζωντανός νεκρός. Τα πάντα χάνονται για εκείνον από την στιγμή που μαθαίνει για τη θυσία της γυναίκας του, που πρέπει να γίνει για να στεριώσει το γιοφύρι. Αποφασίζει, όμως, να ακούσει την εντολή του πουλιού και να μην προσπαθήσει να ξεφύγει από τη μοίρα. Έτσι το επόμενο πρωί, η γυναίκα πάει στο γιοφύρι και οι εργάτες την ξεγελούν εγκλωβίζοντας την μέσα σε αυτό. Αφού είχε πια εγκλωβιστεί η γυναίκα του στο γιοφύρι, ο Πρωτομάστορας συνήλθε λίγο κι αισθάνθηκε μεγάλο δίλλημα. Να την στοιχειώσει τελικά ή να την απελευθερώσει; Τελικά, αποφασίζει να μπει κι αυτός μέσα στο γιοφύρι, ώστε να βρουν κοινό θάνατο. Άλλωστε, γι’ αυτόν η ζωή χωρίς την πολυαγαπημένη γυναίκα του θα ήταν ανούσια. Έτσι προκειμένου να μην τη χάσει, επιλέγει να πεθάνει μαζί της, δείχνοντας έτσι τη μεγάλη αγάπη που της έχει. Στην συνέχεια, με εντολή του  Πρωτομάστορα οι μαστόροι ολοκληρώνουν το χτίσιμο του γιοφυριού. Το ποίημα τελειώνει μα την ευχή που ξεστομίζουν ταυτόχρονα ο Πρωτομάστορας και η Λυγερή, ώστε το γιοφύρι να στεριώσει και να μην γκρεμιστεί ποτέ.

Μαριλένα Τ.

Πηγή: https://images.app.goo.gl/kqZg1nLqFH5aicjL9

Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα αλλά η θλίψη και η στεναχώρια του  πρωτομάστορα ήταν μεγάλη. Εκείνη τη στιγμή σήκωσε τα χέρια ψηλά και φώναξε <<Γιατί Θεέ μου, να είναι έτσι η μοίρα μου και να πρέπει να θυσιάσω το πιο αγαπημένο πρόσωπο της ζωής μου;>> Οι εργάτες τον κοίταζαν θλιμμένα και με μεγάλο πόνο.

   Έβλεπε τη γυναίκα του να πλησιάζει με χαρά χωρίς να ξέρει τι πρόκειται να της συμβεί. Μόλις έφτασε άνοιξε τα χέρια της να τον αγκαλιάσει, αλλά ο πρωτομάστορας δάκρυσε. Τότε η γυναίκα του απόρησε και τον ρώτησε <<Γιατί αγαπημένε μου τα μάτια σου είναι βουρκωμένα;>> Ξαφνικά ακούστηκαν αστραπές από τον ουρανό και μια φωνή να τους λέει <<Κανείς δεν θα θυσιαστεί και θα στεριώσω το γιοφύρι εγώ χωρίς κανέναν θάνατο>>.

   Τότε όλοι κατάλαβαν πως ήταν ένα θαύμα του Θεού και αμέσως γονάτισαν όλοι και τον ευχαρίστησαν με πρόσωπα γεμάτη αγάπη και χαρά.

Ανδρομάχη Σ.

 

Γρήγορα έλα και σε περιμένει ο αγαπημένος σου. Αυτή ντύθηκε, ετοιμάστηκε  και πήγε . Όταν έφτασε ο πρωτομάστορας είπε την αλήθεια  στην γυναίκα του. Εκείνη από καλή καρδία συμφώνησε κα δέχτηκε να θυσιαστεί. Έτοιμη να θυσιαστεί ο πρωτομάστορας φωνάζει «θα θυσιαστώ και εγώ μαζί της αφού έτσι ήθελε η μοίρα». Άρχισαν οι μάστορες να τους χτίζουν και οι ίδιοι ευχήθηκαν να στεριώσει το γιοφύρι. Συγκινημένοι όλοι αποφάσισαν να δώσουν στο γιοφύρι το όνομα τους.

Γιώργος Χ.

Πηγή: https://images.app.goo.gl/v1X5jNqWrHsi7fMK6

Ο πρωτομάστορας έμεινε έκπληκτος και συγκλονισμένος στο άκουσμα της είδησης ότι πρέπει να θυσιάσει την γυναίκα του, για να στεριώσει το γιοφύρι. Αυτός από την πρώτη στιγμή αρνήθηκε να θυσιάσει τη σύζυγό του χωρίς δεύτερη σκέψη, αφού είναι το πιο αγαπημένο του πρόσωπο. Ουσιαστικά δεν δέχτηκε να συνεισφέρει για το συλλογικό καλό και την κατασκευή ενός τόσο σπουδαίου έργου αλλά προτίμησε το ατομικό καλό δηλαδή να μην θυσιάσει την γυναίκα του και να συνεχίσουν να ζουν και οι δύο ευτυχισμένοι ενώ το γιοφύρι δεν χτίστηκε εν τέλει ποτέ.

Χριστίνα Μ.

Από τις παρωδίες ζωγραφικών πινάκων στις παρωδίες καβαφικών ποιημάτων...

Read this book made on StoryJumper

Οι μαθητές/ριες "συνομιλούν" με τον Μ. Αναγνωστάκη...και απαντούν στο ποίημα "Στο Παιδί μου..."

Όχι, όχι κύριε Αναγνωστάκη,

Δεν θέλουμε να μας λέτε την αλήθεια.

Εμείς είμαστε παιδιά και αγαπάμε τα παραμύθια με συμβολισμούς.

Αρκετές αλήθειες βιώνουμε στη ζωή μας καθημερινά.

Ρατσισμός, εκμετάλλευση, βία, φτάνει πια!

Τα παραμύθια μας δίνουν ελπίδα, μας ταξιδεύουν σε τόπους μαγικούς και εκεί ξεφεύγουμε απ’ τα λάθη και τα προβλήματα των μεγάλων

Είμαστε παιδιά και θέλουμε ξέγνοιαστη παιδική ηλικία. Μην μας την στερείτε και αυτή.

Εύα Σ. Γ΄4

Ναι, κύριε Αναγνωστάκη, συμφωνώ μαζί σας!

Τώρα πια μεγάλωσα δεν θέλω παραμύθια!

Η Κοκκινοσκουφίτσα, ο παπουτσωμένος γάτος, η ωραία κοιμωμένη, με συντρόφεψαν όταν ήμουν μικρός.

Τώρα πια θα μου λες την αλήθεια, θα μου λες για τους δυνατούς της Γης, τους εκμεταλλευτές, αυτούς που χτυπούνε τους αδύναμους, που σκοτώνουν τα όνειρα των ταπεινών, αυτούς που καταστρέφουν ζωές...

Ναι, κύριε Αναγνωστάκη, όχι άλλα παραμύθια στα παιδιά!

Οδυσσέας Σ. Γ΄

Μας ρωτήσατε, κύριε Αναγνωστάκη ;

Εμάς τα παιδιά μας ρωτήσατε;

Εμείς αγαπάμε τα παραμύθια, αγαπάμε τις ιστορίες με τις Πεντάμορφες, τους λύκους και τους δράκους. 

Δεν είμαστε καθόλου έτοιμοι, κύριε Αναγνωστάκη, να αφήσουμε τα παραμύθια

Πώς να μπορέσουμε να ακούσαμε την αλήθεια;

Λατρεύουμε την φαντασία, λατρεύουμε τα παραμύθια! 

Δεν θέλουμε να ακούσουμε για τον πόλεμο, τη δυστυχία και την απανθρωπιά

Θέλουμε το καταφύγιο μας, θέλουμε πίσω την χαρά της παιδικής μας ηλικίας.

Ρωτήστε και εμάς τα παιδιά!

Έλεος πια εσείς οι μεγάλοι 

Φέρετε πίσω τα παραμύθια μας, τις ωραιοποιημένες καταστάσεις που μας προστατεύουν.

Τις ιστορίες που όλοι ονειρευόμαστε να ζούμε με ένα τέλος ευτυχισμένο 

Ναι! Θέλουμε πίσω τα παραμύθια μας! 

Τίνα Σ. Γ΄4

Όχι, όχι κύριε Αναγνωστάκη 

Τα παιδιά πρέπει να έχουν τα παραμύθια,

πρέπει γιατί αυτά τα κάνουν ζωντανά 

και να έχουν φαντασία.

Τα παραμύθια μπορεί να αποτρέπουν την αλήθεια 

αλλά έτσι δεν καταστρέφεται η ψυχολογία των παιδιών.

Τα παραμύθια τους μεταδίδουν ένα μήνυμα 

τα κάνει να βάζουν στόχους, να χρησιμοποιούν την φαντασία 

και τα αποτρέπουν από την δυστυχία.

Ίσως να είναι καλό να λέμε την αλήθεια 

αλλά με μέτρο ή σε μεγαλύτερη ηλικία.

Έτσι μεγαλώνουν σωστά, με όνειρα και χαρές 

χωρίς να έχουν την σκληρή πραγματικότητα μπροστά τους.

Aντζελίνα Π. Γ' 4

Ναι, κύριε Αναγνωστάκη!

Ναι, θέλουμε την αλήθεια

που μας στερούν

Θέλουμε να ξέρουμε 

τι συμβαίνει γύρω μας

Θέλουμε να έχουμε γνώμη 

γνώση και όχι άγνοια

Τι και αν είμαστε μικρά

Τι και αν λένε  οι μεγάλοι 

πως δεν καταλαβαίνουμε 

Μα! Το δικό μας το μυαλό

καταλαβαίνει πολυ περισσότερα

απ' όσα μπορούν να φανταστούν

Έχουμε ψυχή αγνή και καθαρή

Ψυχή  που αναζητά 

μια στάλα αλήθειας να δροσιστεί 

Και...ναι! Αυτή είναι η αλήθεια που ψάχνουμε

Δεν τα θέλουμε τα παραμύθια 

Παρουσιάζουν την αλήθεια διαφορετική από ότι είναι.

Αφροδίτη Τ.  Γ΄5

Όχι,όχι κύριε Αναγνωστάκη

Τα παραμύθια είναι απαραίτητα για τα παιδιά,

αφου αυτά τα κάνουν να ξεφεύγουν από την σκληρή πραγματικότητα του έξω κόσμου

αλλά και τα γεμίζουν  ξεγνοιασιά και γαλήνη 

Τα παραμύθια μπορεί να μην λένε αλήθειες στα παιδιά 

αλλά τους μεταφέρουν πολλά θετικά μηνύματα

αλλά και τα κάνουν να μην είναι δυστυχισμένα

καθώς χρησιμοποιούν ως κύριο μέσο τη φαντασία

Φυσικά και είναι καλύτερο να λέμε την αλήθεια στα παιδιά

όμως σε μια μεγαλύτερη ηλικία όταν δηλαδή αρχίσουν να καταλαβαίνουν περισσότερα για τον έξω κόσμο

έτσι ώστε να μεγαλώσουν μέσα στην φαντασία χωρίς να τα στενοχωρεί τίποτα.

Νότης Φ. Γ΄5

Όχι, όχι κύριε Αναγνωστάκη ,

δεν συμφωνώ μαζί σας.

Η αλήθεια μας φοβίζει,

 ο κόσμος των παραμυθιών ...

αχ ... ο κόσμος του Πινόκιο,

ο κόσμος της Κοκκινοσκουφίτσας

είναι η αλήθεια αλλά καμουφλαρισμένη.

Μας παρουσιάζουν ένα κόσμο

ήρεμο, γαλήνιο, μαγικό ...

Οι μάσκες των ηρώων 

μας προστατεύουν,

από τα ακονισμένα μαχαιριά

του  σκληρού κόσμου.

Κύριε Αναγνωστάκη,

τα χρειαζόμαστε τα παραμύθια,

για να μας προστατεύουν,

από την σκληρή πραγματικότητα.

Ιωάννα Φ. Γ΄ 5