Τα ξεχασμένα παλιά παιχνίδια...

Σήμερα οι μαθητές κι οι μαθήτριες του Α΄5 με αφορμή διαθεματική εργασία στη λογοτεχνία με γύρισαν πολλά χρόνια πίσω, τότε που στη γειτονιά, στο σχολείο και στις εκδρομές παίζαμε κλέφτες κι αστυνόμους, αγάλματα, μήλα, κουτσό...

Τα κατάλοιπα μιας ανδροκρατούμενης κοινωνίας

Οι ορκισμένες παρθένες των ορεινών χωριών της Βόρειας Αλβανίας οδεύουν προς εξαφάνιση. Για αιώνες, ωστόσο, υπήρχαν περιοχές ολόκληρες που υποχρεώνονταν γυναίκες να ζουν σαν άντρες προκειμένου να «ξεπλύνουν» την «ντροπή» της μη απόκτησης αρσενικού απογόνου. Η πατριαρχική εξουσία έπρεπε να παραμείνει με οποιοδήποτε τρόπο και κόστος.

Πρόκειται για γυναίκες που επέλεξαν να ζήσουν σαν άντρες, για να έχουν δικαιώματα και να μη θεωρούνται απλώς περιουσία των συζύγων τους. Αναγκάστηκαν να απαρνηθούν το κοινωνικό φύλο προκειμένου να απολαύσουν κάποιες ελευθερίες που ως γυναίκες θα ήταν αδιανόητο να έχουν, καθώς η ελευθερία θεωρούνταν ταμπού για τις γυναίκες της περιοχής. Στη σημερινή εποχή, κυρίως στη δική μας κοινωνία, αυτό το γεγονός φαντάζει παράξενο, καθώς οι γυναίκες είναι ενταγμένες στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, αφού από το τέλος του 19^ου αιώνα αρχίζει η γυναίκα σε όλο τον κόσμο να εισβάλει στα «αντρικά» επαγγέλματα και στις  επιστήμες, να αποκτάει το δικαίωμα της ψήφου και να προωθείται στα δημόσια αξιώματα.

Παρά, όμως, τους σκληρούς αγώνες που έχουν σημειωθεί με σκοπό την ισότητα των δύο φύλων είναι γεγονός πως εκατομμύρια γυναίκες πλήττονται καθημερινά από προκαταλήψεις και στερεότυπα και γίνονται θύματα βίας και εκμετάλλευσης. Οι διακρίσεις σε βάρος των γυναικών εξακολουθούν να υφίστανται και να παραβιάζουν τις αρχές των ίσων δικαιωμάτων και τον σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σε πολλές περιοχές. Αν και η γυναίκα σήμερα, τον 21^ο αιώνα, έχει αναγνωριστεί ισάξιο μέλος της πολιτείας, τα κατάλοιπα της ανδροκρατούμενης κοινωνίας, που, δυστυχώς, είναι βαθιά ριζωμένα, συνεχίζουν να την καθορίζουν, να την προσδιορίζουν και να την χειραγωγούν.

                                                                                            Ελένη Δ. Γ΄2

Εικαστικές δημιουργίες...Η πόλη-κράτος

Γεωργία Κάουλα Α΄2

Αντώνης Δεγαΐτης   Α΄1

Γιολάντα Δήμα Α΄2

Κατερίνα Βλάχου Α΄1

Το σχολείο του χθες και του σήμερα...

Σήμερα οι μαθητές κι οι μαθήτριες του Α5 παρουσίασαν τις εργασίες τους με θέμα "το σχολείο του χθες και του σήμερα" στο πλαίσιο του μαθήματος της νεοελληνικής λογοτεχνίας και συγκεκριμένα του αποσπάσματος "Νέα Παιδαγωγική" του Ν. Καζαντζάκη. Μπορείτε να τις δείτε κάνοντας κλικ στις εικόνες. Η πρώτη εργασία είναι βιντεάκι, καθώς οι μαθητές έβαλαν και μουσική! Μπράβο παιδιά!

 

Το σχολείο στον καιρό του παππού και της γιαγιάς...

Συνέντευξη από τη γιαγιά μου για τα μαθητικά της χρόνια και το σχολείο της....

- Γιαγιά θα ήθελα να σου κάνω κάποιες ερωτήσεις σχετικές με το σχολείο, όταν ήσουν εσύ μαθήτρια...

-Πώς ήταν το κτήριο και το προαύλιο;

-Το σχολείο ήταν ορθογώνιο και η σκεπή είχε κεραμίδια. Δεν υπήρχαν όροφοι, όπως σήμερα. Οι αίθουσες ήταν μεγάλες γιατί κάθε τμήμα είχε πολλά παιδιά. Το προαύλιο ήταν στρωμένο με χώμα. Το αγαπημένο παιχνίδι που έπαιζα στο διάλειμμα ήταν το κουτσό.

-Πώς ήταν τα θρανία κι ο πίνακας;

-Τα θρανία ήταν ξύλινα. Το θρανίο με την καρέκλα ήτα κολλημένα κι έμοιαζε με παγκάκι. Ήταν μεγάλα, γιατί θυμάμαι ότι καθόμουν μαζί με άλλες δύο συμμαθήτριές μου. Μια φορά ξεχάστηκα να σηκωθώ όρθια, για να πω το μάθημα κι ο δάσκαλος με έβαλε τιμωρία. Κάθε μέρα κουβαλούσαμε κι ένα ξύλο για τη σόμπα της τάξης. Ο πίνακας ήταν μαύρος και γράφαμε με κιμωλία.

-Θυμάσαι πώς ήταν ο δάσκαλός σου;

-Ο δάσκαλος ήταν πολύ αυστηρός. Χρησιμοποιούσε τη Βέργα για να μας τιμωρήσει.

-Τι φορούσες στο σχολείο;

-Ήμουν υποχρεωμένη να φοράω μαθητική ποδιά. Ήταν μπλε. Των κοριτσιών ήταν σαν ρόμπα που έκλεινε με κουμπιά. Στη μέση είχε μια ζώνη. Είχε δαντελένιο γιακά. Στα μαλλιά μου φορούσα άσπρη κορδέλα.

-Τα τετράδιά σου πώς ήταν;

-Τα τετράδιά μου δεν είχαν πολύχρωμες ζωγραφιές. Τα κρατούσα ατσαλάκωτα, γιατί όπως έλεγε ο δάσκαλος «το τετράδιο είναι ο καθρέφτης του μαθητή»

-Τι φορούσαν οι δάσκαλοι και τι οι δασκάλες;

-Ήταν καλοντυμένοι, Οι άντρες φορούσαν κοστούμι κι οι γυναίκες ταγέρ με μακριές φούστες.

-Πώς ήταν η συμπεριφορά των παιδιών προς τους δασκάλους;

-Τα παιδιά φοβούνταν τους δασκάλους και τους συμπεριφέρονταν με σεβασμό. Υπήρχε πάντα μια απόσταση στην επικοινωνία μεταξύ τους.

-Περνούσες ευχάριστα στο σχολείο και γιατί;

-Περνούσα ευχάριστα, γιατί αν δεν πήγαινα στο σχολείο θα έμενα σπίτι ή θα δούλευα. Εκεί έπαιζα, τραγουδούσα και μάθαινα καινούρια πράγματα που δεν μπορούσα να τα μάθω πουθενά αλλού.

                                                                                                                         Ιωάννα Χρ. Α 5

Ο παππούς μου θυμάται την πρώτη μέρα στο σχολείο...

Το προηγούμενο Σάββατο επισκέφτηκα, μαζί με την οικογένεια μου, την γιαγιά μου και τον παππού μου. Ο παππούς μού λέει αμέτρητες ιστορίες από το παρελθόν του και έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία μα μάθω για την πρώτη του μέρα στο σχολείο. Μου την περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια. Άρχισε το σχολείο το 1946 και το τελείωσε το 1952. Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Ο παππούς μου ξύπνησε ενθουσιασμένος και γεμάτος αγωνιά μιας και δεν είχε ξανάπαει στο σχολείο αλλά ταυτόχρονα ένιωσε και ένα έντονο χτύπο στην καρδιά για το τι θα συναντήσει .Αργότερα έφαγε και ντύθηκε με πρόχειρα ρούχα εφόσον τότε δεν υπήρχαν ποδιές. Επίσης, στην εποχή του υπήρχε φτώχεια και δεν υπήρχαν χρήματα για να ντυθείς επίσημα. Έπειτα χαιρέτησε τους γονείς του και κίνησε για το σχολείο .Όμως η μητέρα του τον τράβηξε από το χέρι και του είπε να είναι  καλός μαθητής και του ευχήθηκε καλή πρόοδο. Έπειτα τον άφησε να φύγει. Στην συνέχεια κράτησε τον μεγαλύτερο αδερφό του από το χέρι και πήγε στο σχολείο που βρισκόταν στην άλλη άκρη του χωριού. Ο παππούς μου κατοικούσε σε ένα χωριό στον νόμο Βοιωτίας ,το οποίο ήταν σχετικά μικρό και ο χρόνος που έκανε για να πάει από την μια άκρη του χωριού στην άλλη ήταν πέντε λεπτά περίπου .Μόλις έφτασε στο σχολείο έκανε από το πρώτο λεπτό κιόλας φίλους. Όπως είπα και πριν το χωριό ήταν μικρό και όλα τα παιδιά ήξεραν κάποιους. Ο παππούς μου όταν αντίκρισε την δασκάλα του την κ. Αλεξάνδρα (μου έκανε εντύπωση πως θυμόταν το όνομα της δασκάλας του) του φάνηκε συμπαθητική, αγαπητή και μου εξήγησε πως έδινε θάρρος στα παιδία για το τι θα συναντήσουν .Η δασκάλα αυτή από την πρώτη μέρα τους ξενάγησε στον μοναδικό χώρο του σχολείου. Υπήρχε μια πολύ μεγάλη αίθουσα στην οποία υπήρχε

ένας πίνακας και μια έδρα .Πάνω στην έδρα της δασκάλας υπήρχε μια βέργα η οποία τράβηξε όλα τα βλέμματα των παιδιών. Όλοι οι μαθητές φοβήθηκαν και η κυρία τους καθησύχασε λέγοντας τους πως θα τη χρησιμοποιεί σπάνια. 

Στα θρανία κάθονταν 6-6 μαθητές και το σχολείο ήταν μονοθέσιο. Επίσης υπήρχε μια αυλή στην οποία τα παιδιά έκαναν διάλειμμα μόνο μια φορά την μέρα. Γύρω από το σχολείο δεν υπήρχαν κάγκελα και έτσι τα παιδιά την ώρα του διαλείμματος μπορούσαν να πάνε και να φάνε  στα σπίτια τους το κολατσιό τους .Αφού το τελείωναν γυρνούσαν στο σχολείο και άρχιζαν το μάθημα .Μέσα στην αίθουσα υπήρχαν 70 παιδιά. Κάτι ακόμα είναι πως έκαναν μάθημα όλες τις μέρες εκτός από τη Κυριακή. Κάθε πρωί άρχιζαν το σχολείο στις 08.00 και τελείωναν το μάθημα στις 12.30 περίπου ενώ το απόγευμα πήγαιναν στο σχολείο από τις 03.00 και τελείωναν το μάθημα στις 06.00. Τις Τετάρτες και τα Σάββατα δεν έκαναν μάθημα τα απογεύματα. 

Τέλος, ο παππούς μου έπαιρνε πάντα μια τσάντα η οποία είχε ραφτεί στον αργαλειό από την μητέρα του. Μέσα σε αυτήν την τσάντα υπήρχε ένα κονδύλι και μια μαύρη πλάκα .Το κονδύλι ήταν ένα αντικείμενο σαν μολύβι το οποίο έγραφε μόνο πάνω στην μαύρη πλάκα. Η μαύρη πλάκα είχε δυο πλευρές .Από την μια πλευρά η επιφάνεια της ήταν όλη μαύρη και από την άλλη υπήρχαν τετραγωνάκια σαν αυτά που υπάρχουν και σήμερα στα τετράδια αριθμητικής.

                                                                                                  Έλενα Παππά 

                                                                                                            Α’5

   

Ας πάμε λοιπόν λίγο πίσω στο χρόνο. Χρονολογία 1943-44. Πόλεμος στην Ελλάδα. Κατοχή. Παρόλα αυτά ένα μικρό κορίτσι με μπλε ποδιά, όπως όλα τα άλλα, πηγαίνει τα πρωινά σχολείο.

   Ένα μικρό κορίτσι με ξανθά και σγουρά μαλλιά και μπλέ ματάκια αναπολεί εκείνες τις μέρες μετά από 73 χρόνια. Αυτό το μικρό, τότε κορίτσι αποφάσισε να μου διηγηθεί τα παιδικά του χρόνια ως μαθήτρια. Έγινε γυναίκα, μητέρα και γιαγιά όταν αποφάσισε να πει στην εγγονή της πως περνούσε τότε.

  Άρχισε να εξιστορεί αυτά που ήθελε να πει λέγοντας << Τα χρόνια μου ήταν δύσκολα , με φτώχεια και πείνα. Για εμένα μόνο μια χαρά υπήρχε τότε, το σχολείο>>. Συνέχισα να την ρωτάω πως ήταν τότε οι δάσκαλοι και πως φέρονταν στους μαθητές τους. Μετά από μια μικρή παύση, για να σκεφτεί, άρχισε λέγοντας ότι οι δάσκαλοι ήταν καλοί άνθρωποι και πάνω από όλα ευγενικοί και καθόλου βάναυσοι. Όμως συνέχισε λέγοντας ότι η χαρά της δεν κράτησε για πολύ. Ο θείος της, αδερφός, του πατέρα της, επειδή ήταν φτωχοί άνθρωποι, τους υποχρέωσε να σταματήσουν την κόρη τους από το σχολείο και να την άρει στο εργοστάσιο ως λογίστρια. Η γιαγιά μου μικρή τότε, δεν μπορούσε να φέρει αντίρρηση. Έτσι πήγε να δουλέψει σταματώντας το σχολείο. 

    Μέρα με τη μέρα η γιαγιά μου κουραζόταν όλο και πιο πολύ ως παιδί. Ώσπου, ξαφνικά ο θείος της έπαθε ανακοπή καρδιάς. Το εργοστάσιο φαλίρισε και αγοράστηκε από άλλον. Η γιαγιά μου μετακόμισε στον συνοικισμό των Μικρασιατών στο Ρέντη, εκεί γνώρισε τον παππού μου και συνέχισε τη ζωή της.

    Μετά από αυτή τη διήγηση συγκλονίστηκα! Πόσα άραγε, σκέφτηκα έχουν τα παιδιά σήμερα; Πόσες ευκολίες, σχολεία, φροντιστήρια, ρούχα, βιβλία και όμως η μάθηση για αυτά δεν είναι τόσο σημαντική. Με πόση λαχτάρα τα τότε παιδιά ήθελαν να πάνε σχολείο... Ενώ τώρα προσπαθούν να απαλλαγούν ακόμα και από ένα λεπτό μαθήματος.

    Εύχομαι να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας πόσο σημαντική είναι η γνώση στον άνθρωπο και πόσο ωραίο είναι που έχουμε τη δυνατότητα να πάμε σχολείο και να λάβουμε αυτή τη γνώση.

                                                                                                 Έφη Τσ. Α΄5

-         Παππού, μπορείς να μου περιγράψεις μια μέρα στο σχολείο σου;

-     Φυσικά, παιδί μου. Πρώτα απ’όλα το σχολείο άρχιζε στις 8:00π.μ και γι’αυτό έπρεπενα φεύγω από το σπίτι δεκαπέντε λεπτά νωρίτερα, διότι ήταν 1,5 χιλιόμετρο μακριά από το σχολείο. Όταν χτύπαγε το κουδούνι ο Γυμνασιάρχης φώναζε έναν μαθητή να πει την προσευχή. Όταν τέλειωνε, ανέβαινε μία μία τάξη και δεν έπρεπε να αργήσεις, γιατί έτσι και ερχόσουν μετά τον καθηγητή έτρωγες τιμωρία. 

-        

Τιμωρούσαν και πώς;

   Βεβαίως τιμωρούσαν, με γραπτές ή σωματικές τιμωρίες. Για παράδειγμα αν έκανα αταξία μου έλεγε ο καθηγητής να γράψω εκατό φορές «θα είμαι άλλη φορά φρόνιμος» ή μου έδινε μία με τη βίτσα. 

 Μπορείς να μου περιγράψεις ένα περιστατικό;

   Ναι, για άσε με λίγο να σκεφτώ, γιατί έγιναν πολλά.....Α, θυμήθηκα!!! Μία μέρα το πρωί είχαμε πιάσει έναν κοκκινολαίμη. Την επόμενη μέρα πήγαμε στο σχολείο, βάλαμε τον κοκκινολαίμη στο συρτάρι του καθηγητή και μόλις ανέβηκε και το άνοιξε, πετάχτηκε στον αέρα. Επειδή αυτός ο καθηγητής ήταν πολύ δειλός και τον τρομάξαμε έβαλε τετραήμερη αποβολή σε όλη την τάξη. 

-         Ευχαριστώ πολύ παππού για το χρόνο σου. 

-        Να ξέρεις παιδί μου ότι οι παλιές ιστορίες με γυρίζουν χρόνια πίσω και με  κάνουν να νιώθω και πάλι νέος.

                                                                                     Γιώργος Σ.

Η τιμή και το χρήμα: Η Ρήνη κι ο Αντρέας μετά τον χωρισμό τους γράφουν στο ημερολόγιό τους...

Σήμερα ήταν μια φρικτή ημέρα, επειδή χώρισα με την Ρήνη εξαιτίας της απερισκεψίας μου. Και βέβαια αυτό δεν είναι το χειρότερο. Δεν θα είμαι κοντά στο παιδί μου και μπορεί να μην το γνωρίσω ποτέ με αποτέλεσμα όχι μόνο η Ρήνη θα δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα αλλά και το παιδί μου δεν θα έχει δίπλα του τον πατέρα του.

Νιώθω άσχημα για όσα έκανα σε αυτήν και την οικογένειά της. Φυσικά υπάρχει και το πρόβλημα με το σπίτι. Αν δεν το ξεπληρώσω μέσα σε δύο μήνες θα μου το πάρουν. Γι’ αυτό τον λόγο πρέπει να δουλέψω σκληρά Και σε τι δουλειά?! Λαθρεμπόριο. Από την μία μεριά εξοικονομάς αρκετά λεφτά αλλά από την άλλη δείχνεις ότι δεν σέβεσαι την κοινωνία.

Δεν ξέρω τι να κάνω! Πραγματικά δεν ξέρω! Μακάρι να είχα μια δεύτερη ευκαιρία! Μόνο μια δεύτερη ευκαιρία!

Τόσα πολλά ζητάω?

Νίκος Γ. Γ΄1

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

 Σήμερα κατάλαβα πως τα χρήματα δεν φέρνουν πάντα την ευτυχία. Η Ρήνη πήρε το παιδί μας και έφυγε, αποφάσισε να το μεγαλώσει μόνη της μακριά μου. Εγώ τα χρήματα από τους γονείς της τα ζήτησα, για να είναι  εκείνη ευτυχισμένη και το παιδί μας, αλλά μάλλον δεν το κατάλαβε έτσι εκείνη. Μου λείπει και η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν στο πλάι μου. Αχ….. βοήθησέ με να την ξανά φέρω κοντά μου, μόνο εσύ αγαπημένο μου ημερολόγιο με καταλαβαίνεις κανείς άλλος…

                                                                                                       Ανδριάνα Β. Γ΄1

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σήμερα πρέπει να πήρα τη σημαντικότερη απόφαση της ζωής μου. Ελπίζω να ήταν και η πιο σωστή. Σου έχω ξαναγράψει για τον Αντρέα, τον άντρα που ερωτεύτηκα, μα δε γνωρίζεις πως πριν λίγες ώρες χώρισα. Για αυτό, θα πρέπει να πάρω τα πράγματα από την αρχή. Λοιπόν, αφού έμεινα έγκυος ο Αντρέας ζήτησε να του δώσω μεγάλη προίκα, πράγμα που δε δεχόμουν, καθώς δεν ήταν σωστό για τα αδέρφια μου. Το αίτημά του με έκανε να συνειδητοποιήσω πως νοιαζόταν μόνο για τα χρήματα και ένιωσα πως δεν ήθελα να μοιραστώ τη ζωή μου με έναν τέτοιο άνθρωπο. Σκεπτόμενη πως σα δουλεύτρα που είμαι δεν έχω την ανάγκη κανενός του ζήτησα να χωρίσουμε. Η απόφασή μου ήταν οριστική, το κατάλαβε ο Αντρέας και έφυγε. Τώρα, νιώθω ανακουφισμένη και σίγουρη πως θα τα καταφέρω και πως θα έχω μία αξιοπρεπέστατη ζωή στηριζόμενη στις δικές μου δυνάμεις μόνο. Ακόμα, νιώθω περήφανη και έτοιμη να αντιμετωπίσω όλα τα εμπόδια που θα συναντήσω. Αυτά, λοιπόν, ημερολόγιό μου, θα σου ξαναγράψω να σου πω τις εξελίξεις και τα νέα μου!

                                                                                                            Ελένη Δ.

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα την έχασα για πάντα… Το πρωί ξύπνησα αποφασισμένος να την κάνω να με παντρευτεί. Γεμάτος αυτοπεποίθηση ντύθηκα, ετοιμάστηκα και πήγα στο σπίτι της. Όταν έφτασα εκεί, η καρδιά μου χτυπούσε ασταμάτητα λες και είχα φονεύσει. Ένιωθα τύψεις, αλλά αυτό δεν με σταμάτησε και μπήκα μέσα. Μόλις τους αντίκρισα όλους, ένιωσα λες και είχα καταστρέψει την οικογένεια. Τα λόγια του πατέρα της αντηχούσαν σαν μαχαιριές στα σπλάχνα μου.

Στη συνέχεια μίλησα στη Ρήνη και της είπα ότι δέχομαι να την παντρευτώ για τα τάλαρα που συμφώνησα με τη μητέρα της. Αλλά η Ρήνη νόμισε πως την πούλησα και την αγόρασα αυτήν και την αγάπη. Ένιωσα πολύ ηλίθιος εκείνη τη στιγμή γιατί κατάλαβα το λάθος μου… Έκανα μια τελευταία προσπάθεια, αλλά μάταια όμως. Το βλέμμα με το οποίο με κοίταζε, τα έλεγε όλα. Φάνταζε σαν στρατηγός έτοιμος να εκτελέσει τον προδότη. Το είχα καταλάβει ότι δεν θα την ξαναέβλεπα ποτέ, αλλά τώρα αυτό που με ένοιαζε περισσότερο ήταν το παιδί μου, που δεν ξέρω αν θα γνώριζε τον πραγματικό του πατέρα και την αληθινή ιστορία εκείνης της ημέρας...

Λοιπόν, αγαπητό μου ημερολόγιο, αυτά για σήμερα… Κατάλαβα όμως κάτι πολύ σημαντικό που θα μου χρησιμεύσει σε όλη μου την ζωή: Τα πλούτη ή την περιουσία την χάνεις, την ξαναβρίσκεις και έχει την ίδια γεύση, την αγάπη όμως δεν την αγοράζεις ούτε την πουλάς…

                                                                                                                        Σωτήρης Κ. 

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

  Σήμερα πήρα μια μεγάλη και σημαντική απόφαση για την ζωή μου. Χώρισα με τον Αντρέα. Δεν είναι άξιος να είναι άντρας μου. Τον ενδιέφερε περισσότερο η προίκα, τα χίλια τάλαρα, παρά εγώ. Δεν σκεφτόταν την αγάπη μου και μένα, αλλά την προίκα. Είναι συμφεροντολόγος. Σκέφτεται τα χρήματα και προσπαθεί να εξαγοράσει την αγάπη.

  Αγαπημένο μου ημερολόγιο, τον αγάπησα πολύ και είμαι έγκυος, θα αναθρέψω μόνη μου το παιδί, θα πάω σε μια ξένη χώρα, θα βρω εκεί δουλειά και θα μεγαλώσω εκεί το παιδί μου. Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο, αλλά θα τα καταφέρω.

  Είμαι δουλευταρού, θα κερδίσω χρήματα και θα μεγαλώσω το παιδί μου. Ίσως εκεί γνωρίσω και έναν άλλο άντρα που θα με αγαπήσει πραγματικά και ελπίζω ότι θα βρω την ευτυχία. Πιστεύω ότι θα τα καταφέρω.

  Καληνύχτα αγαπημένο μου ημερολόγιο.

  Αύριο ξημερώνει μια άλλη ημέρα και ελπίζω ότι θα είναι καλύτερη από την σημερινή.                                                                     Ναταλία Κ. Γ΄2

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

σήμερα είμαι πολύ δυστυχισμένος. Η αγαπημένη μου Ρήνη δεν με αγαπάει , δεν με ακολούθησε, δεν θα με παντρευτεί ….και για όλα αυτά ποιος φταίει ; Εγώ φυσικά!  Και όλα αυτά εξαιτίας της επιμονής μου για τα τάλαρα. Ανάθεμα τα τάλαρα ! Και τώρα; Πώς θα την ξανακερδίσω; Είναι θυμωμένη μαζί μου και δεν μπορώ να την μεταπείσω. Τι χαζός που ήμουν και σκεφτόμουν μόνο την προίκα της Ρήνης. Πρέπει να βρω έναν τρόπο για να την μεταπείσω.

                                                         Ελένη Δεγ. Γ΄2

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Αυτές τις μέρες έκατσα και σκέφτηκα τι πρέπει να κάνω με τη ζωή μου. Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι ο Ανδρέας που αγάπησα νοιάζεται τόσο για τα χρήματα. Μα πώς μπορεί να με αγαπάει πραγματικά εάν δεν θέλει να με παντρευτεί χωρίς να πάρει πολλά λεφτά; Πραγματικά δεν το καταλαβαίνω, αλλά αυτό που με στεναχωρεί περισσότερο είναι η απελπισία της μητέρας μου.1000 τάλαρα μου ζητούσε μέχρι που η δύστυχη του έδωσε το κλειδί όπου τα έχει για να τα πάρει. Μετά ήρθε και με βρήκε αλλά του είπα πως εγώ στην ζωή μου θα προχωρήσω, θα φύγω μακριά με το παιδί μου και θα έχω μία πολύ καλύτερη ζωή. Έτσι και θα κάνω και θα ψάξω για την πραγματική αληθινή αγάπη!

                                                                                                                                                                              Κατερίνα Β. Γ΄1

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σήμερα ήταν μια από τις πιο δύσκολες και δυστυχισμένες μέρες της ζωής μου. Συναντηθήκαμε τον Αντρέα, ήρθε για να πάρει τα 1000 τάλαρα... Αποφάσισα να του πω ότι θα χωρίσουμε και ότι αυτή ήταν η μόνη λύση αφού ζητάει προίκα για να με παντρευτεί .Εσύ τι λες αγαπημένο μου ημερολόγιο ;Το παιδί πώς θα το μεγαλώσω ,μόνη μου; Πρέπει να βρω άμεσα έναν άνθρωπο ο οποίος θα είναι δίπλα μου. Ελπίζω να ήταν η τελευταία δυστυχισμένη μέρα μου...

                                                                                                       Όλγα Κ. Γ΄2

Η ακροστιχίδα...του Καζαντζάκη

Λίγα λόγια για τον Καζαντζάκη μέσα από μια ακροστιχίδα...

Κρητικός στην καταγωγή

Αυτοβιογραφικά ήταν κάποια έργα του

Ζορμπάς ονομαζόταν ένας από τους ήρωες του

Ασκητική ένα από τα έργα του

Νίκος το όνομα του

Ταξιδιωτικά πολλά από τα έργα του

Ζωγράφος & συμπατριώτης του ήταν ο Δομίνικος Θεοτοκόπουλος

Αναφορά στον Γκρέκο ένα ακόμη έργο του

Καπετάν Μιχάλης ένα από τα έργα του
Ηράκλειο ο τόπος που γεννήθηκε

Συγγραφέας πολυγραφότατος

                                                                                         Έλενα Π.

                                                                                          Τμήμα   Α΄5

Κρητικός  στην   καταγωγή

Αυτοβιογραφικά  κείμενα  έγραψε

Ζορμπάς  ήρωας από το μυθιστόρημα  Βίος και πολιτεία

Αιτία  θανάτου η λευχαιμία

Νομικής Σχολής φοιτητής και δίπλωμα με άριστα

Ταξιδιωτικά  κείμενα  έγραψε

Ζ το τρίτο γράμμα του ονόματός του

Αναγνωρίζεται ως ο περισσότερο μεταφρασμένος  Έλληνας  λογοτέχνης

Καύκασος ήταν ένας από τους προορισμούς  που ταξίδεψε

Ήταν πρόεδρος της Εταιρίας  Ελλήνων Λογοτεχνών

Συγγραφέας 

                                                                                                                Ιωάννα  Χ  Α5