Σεπούλβεδα... Καλό ταξίδι

Οι μαθητές/ριες του Α2 έκαναν ακροστιχίδες με το επίθετο του συγγραφέα Λουίς Σεπούλβεδα με αφορμή το απόσπασμα  "Μαύρο κύμα" από το βιβλίο του "Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ' έναν γλάρο να πετάει". Μερικές από τις ακροστιχίδες...
Καλό του ταξίδι! :-( 

Πηγή φωτογραφίας: https://www.documentonews.gr/article/pethane-apo-koronoio-o-xilianos-syggrafeas-loyis-sepoylbeda?fbclid=IwAR3XBHrUz00mf0O_GplwHarHzvc9uiT1-IcJg06pvqaA4zlP8uYg7gj9CSA

Σε φυλάκιση 28 ετών καταδικάστηκε   

Εναντιώθηκε στο στρατοκρατικο καθεστώς της χώρας του 

Προδοσία ήταν ο λόγος για τον οποίο φυλακίστηκε

Οβαγιε λεγόταν η πόλη που γεννήθηκε

Υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τον τόπο του 

Λυχνάρι του Αλαντίν λέγεται το βιβλίο που έγραψε το 2009

Βιβλία του κυκλοφορούν στις εκδόσεις opera 

Εγκαταστάθηκε Ευρώπη και συγκεκριμένα Γαλλια και Γερμανία

Δημοσίευσε οικολογικής ευαισθησίας μυθιστορήματα

Απονεμήθηκαν σε αυτόν τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά βραβεία

Αθανασία Κ.

Στην βόρεια Πορτογαλία συμμετείχε σε ένα λογοτεχνικό φεστιβάλ

Εβδομήντα χρονών είναι αυτή την στιγμή (2020)

Πέντε γλώσσες μιλάει

Οβάγιε ήταν η πόλη που γεννήθηκε

Υπέστη φυλάκιση για 2,5 χρόνια  

Λογοτεχνικά είναι τα περισσότερα βιβλία που γράφει

Βόρεια Ισπανία είναι το μέρος που διαμένει

Εξήντα έξι χρονών είναι η σύζυγός του (2020)

Δημοσιογραφία είναι μία από τις ασχολίες του

Αγγλικά είναι μία από τις πέντε γλώσσες που μιλάει

Άννα Κ

Σεπούλβεδα Λούις λένε τον συγγραφέα του βιβλίου.

Έχει ηλικία εβδομήντα ετών σήμερα.

Πόλη γέννησής του είναι το Οβάγιε.

Ουρουγουάη λέγεται η χώρα που κατέφυγε αφού δραπέτευσε από την εξορία.

Υπέστη φυλάκιση για 2,5 χρόνια.

Λόγω του θαυμασμού του για τη γερμανική λογοτεχνία πήγε στο Αμβούργο.

Βαλπαραΐσο ονομάζεται η πόλη όπου έστησε μια θεατρική ομάδα.

Ενήργησε ως μεσολαβητής της κυβέρνησης και των επιχειρήσεων της Χιλής.

Διαγνώστηκε με κορονοϊό. 

Αστούριες λέγεται η πόλη της Ισπανίας που διαμένει.

Μαρίλια Κ.

Συγγραφέας, σκηνοθέτης, δημοσιογράφος και ακτιβιστής

Έχει καταγωγή από τη Χιλή

 Προδοσία και ανατροπή του πολιτεύματος είναι οι κατηγορίες για την ισόβια κάθειρξή του 

Όνομα ταυρομάχου είναι ένα από τα έργα του 

 Υπό την εξουσία του Πινοσέτ φυλακίστηκε για δυόμισι χρόνια

 Λατινική Αμερική : βρέθηκε εξόριστος

 Βραβεία λογοτεχνικά του απονεμήθηκαν 

Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης είναι ένα από τα έργα του

 Διεθνής Οικολογική Οργάνωση Greenpeace : υπήρξε συντονιστής της

 Ασθένησε από τον κορονοϊό

Βασίλης Κ. 

Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Χιλής

Είναι συγγραφέας, σκηνοθέτης, δημοσιογράφος και πολιτικός ακτιβιστής

Πήρε πενταετή υποτροφία για το Πανεπιστήμιο της Μόσχας

Οβάγιε λέγεται η πόλη από την οποία κατάγεται

Υπήρξε υποστηρικτής του Σαλβαδόρ Αλιέντε και μπήκε στην προσωπική του φρουρά το 1973

Λογοτεχνικά είναι τα περισσότερα βιβλία που έχει γράψει

Βασανίστηκε, φυλακίστηκε, κατηγορήθηκε για προδοσία και καταδικάστηκε σε ποινή είκοσι οκτώ ετών

Είναι εβδομήντα ετών

Δόθηκαν σε αυτόν τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά βιβλία 

Αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά και ιταλικά είναι οι γλώσσες τις οποίες μιλάει

Ελένη Κ.

Συνελήφθη δύο φορές και την δεύτερη καταδικάστηκε ισόβια

Εθνικό Πανεπιστήμιο της Χιλής εκεί σπούδασε θεατρική και σκηνοθεσία

Πεζογράφημα του " Ο κόσμος του τέλους του κόσμου"

Οβάγιε της επαρχίας Λιμαρί στη Βόρεια Χιλή, επαρχία που γεννήθηκε

Ύμνος στην πιστότητα και τη φιλία << Η ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν Πιστό>>

Λατινική  Αμερική είναι η ήπειρος που ταξίδεψε πολύ

Βιβλίο που προέκυψε από το ταξίδι δύο φίλων <<Τελευταία νέα από τον Νότο>>

Εξορίστηκε για οκτώ χρόνια από την χώρα του 

Δημοσιογράφος, συγγραφέας, σκηνοθέτης και πολιτικός ακτιβιστής

Αlliance Francaise ήταν το θέατρο για το οποίο σκηνοθέτησε

Γιώργος Κ.

Τρυφερές αφηγήσεις με αφορμή το βιβλίο "Φτου ξελύπη" της Μ. Κόντου

Ομάδα μαθητών/ριών του Α2 ασχολείται στο wiki με το λογοτεχνικό βιβλίο «Φτου ξελύπη» της Μαριέττας Κόντου. (Άλλη ομάδα του ίδιου τμήματος ασχολείται με το λογοτεχνικό βιβλίο «Ο δρόμος για τον παράδεισο είναι μακρύς της Μαρούλας Κλιάφα)

Σε αυτή την ανάρτηση έχω τις πρώτες αφηγήσεις των μαθητών/ριών με αφορμή το βιβλίο «Φτου ξελύπη». Πραγματικά είναι πολύ όμορφες, τρυφερές, συγκινητικές. Σε κάποιες από αυτές σκούπισα κάποια δάκρυα...

Η Νουρ μίλησε για τη ζωή της στη Δαμασκό, την καθημερινότητά της, την αγάπη της για την κολύμβηση, μας μίλησε για τη γάτα της, την Κιταμπάν, τη φίλη της τη Γιασμίν, την περιπέτειά της και την αγωνία της. Εσείς, τι έχετε να πείτε για τη δική σας ζωή; Για να σας βοηθήσω να ξεκινήσετε τη δική σας αφήγηση σας δίνω το χωρίο του βιβλίου (σελ. 71-72): «Κλείνω τα μάτια μου και ακούω γύρω φωνές, γέλια, χειροκροτήματα κι εγώ ονειρεύομαι ότι ανάμεσα σε αυτούς είναι όλοι οι αγαπημένοι που έχουμε χάσει ή αφήσει πίσω, που έχουμε χρόνια να δούμε, και τους στέλνω την αγάπη μου και την αγκαλιά μου".

 Εσείς, όταν κλείνετε τα μάτια ποιες φωνές ακούτε, ποια γέλια σας έρχονται στο μυαλό, ποια μουσική, ποιες γεύσεις, ποιους χαμογελαστούς ανθρώπους βλέπετε δίπλα σας; σε ποιο μέρος βρίσκεστε; πού στέλνετε την αγάπη και την αγκαλιά σας ;

Οι Αφηγήσεις...

   Τις τελευταίες ημέρες επικρατούν στη χώρα μου και γενικότερα σε όλον τον πλανήτη καταστάσεις πρωτόγνωρες που οφείλονται στην εξάπλωση ενός μεταδοτικού ιού, του κορωναϊού. Εξαιτίας αυτού όλοι σχεδόν οι άνθρωποι είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους λαμβάνοντας τα απαραίτητα μέτρα πρόληψης με σκοπό τη μείωση της μετάδοσής του. Η αλήθεια είναι πως προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν πιο ψύχραιμος και αισιόδοξος γίνεται, δεν παύω όμως να φοβάμαι και να αγχώνομαι για την εξέλιξη αυτής της κατάστασης. Αυτό που με βοηθάει στο να διατηρώ μια καλή ψυχολογία είναι οι σκέψεις και οι αναμνήσεις που έρχονται στον νου μου κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου πριν κοιμηθώ. Σε μια στιγμή βρίσκομαι στη Νάξο. Είναι καλοκαίρι και με βλέπω να σκαρφαλώνω στα βράχια της Μικρής Βίγλας. Νιώθω ζωντανός και ελεύθερος. Βλέπω τους γονείς μου να είναι ανήσυχοι και να μου κάνουν νοήματα να κατέβω από τα βράχια. Πιο πέρα κοιτάζω τον μικρό ξάδερφό μου τον Γιάννη που έχει ανέβει σε έναν μεγάλο βράχο προσπαθώντας να ξεφύγει από ένα καβούρι. Έχει ξεσηκώσει με τις φωνές του όλη την παραλία, ενώ ο αδερφός του χαλαρώνει σε μια ξαπλώστρα σαν να μην έχει συμβεί το παραμικρό. Ο θείος μου αγριεμένος κρατά στο χέρι του μια παντόφλα και την κουνά απειλητικά. Από εκεί βρίσκομαι στη Χώρα και τριγυρνώ στα στενά της σοκάκια κοιτάζοντας τις βιτρίνες των μαγαζιών. Το μάτι μου <<πέφτει >> σε ένα γαλάζιο, μπρούτζινο αγαλματάκι, ένα ειδώλιο και προσπαθώ να πείσω τους γονείς μου να το αγοράσουμε.(Τα κατάφερα!) Βραδιάζει και πάω βόλτα με την παρέα μου στον Απείραθο. Τρώμε το παγωτό μας- το δικό μου με γεύση σοκολάτα- και χαχανίζουμε λέγοντας ανέκδοτα και αστεία. Βγάζουμε και μια αναμνηστική φωτογραφία  κάνοντας γκριμάτσες κάτω από τον πλάτανο. Ακούω το θρόισμα των φύλλων του και το αεράκι φέρνει μυρωδιές ρίγανης και ψητού από τις γύρω ταβέρνες. Μάλλον το κυνηγητό μας άνοιξε την όρεξη και καθόμαστε γύρω από ένα τραπέζι, κάτω από μια κατακόκκινη μπουκαμβίλια. Ξαφνικά νιώθω μια γλυκιά νύστα. Ελπίζω σε ένα καλό όνειρο και σε ένα καλύτερο αύριο!

Βασίλης Κ.

  Εδώ και είκοσι περίπου ημέρες δεν πηγαίνω σχολείο. Ο λόγος είναι ότι αυτές τις ημέρες επικρατεί μια πρωτόγνωρη και ανεξέλεγκτη πανδημία σε παγκόσμιο επίπεδο. Μερικές φορές σε δύσκολες στιγμές αυτό που κάνω για να ηρεμώ και να χαλαρώνω είναι να διαβάζω βιβλία. Αυτή η ασχολία μου με βοηθάει, διότι μερικές φορές τα βιβλία θέτουν ερωτήματα, τα οποία με προβληματίζουν και με βάζουν σε σκέψεις. Επίσης, πολλές φορές μου φέρνουν στο μυαλό αναμνήσεις, οι οποίες έχουν ''χαράξει'' την ζωή μου. Έτσι, διαβάζοντας το βιβλίο ΄΄ Φτού Ξελύπη '', που πρωταγωνιστεί η Νούρ, η οποία έχει μια αγάπη για την κολύμβηση μου ήρθαν στο μυαλό αναμνήσεις από τη δική μου αγάπη, το βόλεϊ. 

     Όταν κλείνω τα μάτια μου μεταφέρομαι στο γήπεδο όπου προπονούμαι εδώ και πέντε χρόνια. Στο γήπεδο αυτό έχω ζήσει μαζί με την δεύτερη οικογένεια μου χαρές και λύπες. Το γήπεδο αυτό έχει γίνει το δεύτερο μου σπίτι και οι συμπαίκτριες μου η δεύτερη μου οικογένεια. Έτσι,  όταν κλείνω τα μάτια μου βρίσκομαι στο γήπεδο. Εκεί δεν είμαι μόνη μου, βρίσκονται μαζί μου οι συμπαίκτριες και ο προπονητής μου. Ακούω τους φίλους μου που έχουν έρθει να μας υποστηρίξουν στον δύσκολο αγώνα που ακολουθεί και τους γονείς μας που κάθονται στην εξέδρα. Δίπλα μου είναι όλες οι συμπαίκτριες μου με ένα χαμόγελο στα χείλη, αφού ακολουθούμε τη συμβουλή του προπονητή ΄΄ Θα μπαίνετε και θα βγαίνετε από το γήπεδο με ένα χαμόγελο είτε χάνετε είτε νικάτε ΄΄ . Στη συνέχεια, παίξαμε ένα δυνατό παιχνίδι και νικήσαμε. Όλοι μας χειροκρόταγαν και εμείς  ήμασταν πάρα πολύ χαρούμενες για τη νίκη μας. Όλες μαζί με μια φωνή αφιερώσαμε αυτή τη νίκη στον προπονητή μας, ο οποίος βρίσκεται δίπλα μας σε κάθε αγώνα και μας βοηθάει με τα λόγια του. Μετά από όλα αυτά  κατάλαβα πως η ζωή μου δεν θα ήταν ίδια χωρίς το βόλεϊ, διότι έχω μάθει πάρα πολλά πράγματα από αυτό.  

Άννα Κ.

Στο βιβλίο «ΦΤΟΥ ΞΕΛΥΠΗ» η Νουρ όταν κλείνει τα μάτια της σκέφτεται την οικογένειά της και την πατρίδα της. Κάποιες φορές μέσα στη μέρα κι εγώ ονειρεύομαι όταν η κούραση των μαθημάτων είναι έντονη κι αναπολώ όμορφες στιγμές από την κατασκήνωση. Είναι το μέρος που περνάω φανταστικά κάθε καλοκαίρι και το θεωρώ δεύτερη οικογένειά μου. Κάθε χρόνο περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία να έρθει η μέρα που θα πάω και θα συναντήσω τις φίλες μου. Μου λείπει το συναίσθημα που νιώθω όταν ξυπνάω μαζί με τ’ άλλα κορίτσια. Μου λείπουν τ΄ αστεία που κάνουμε μεταξύ μας, τα παιχνίδια στη θάλασσα, οι συζητήσεις μαζί τους. Σκέφτομαι πόσο όμορφα περνούσαμε στις εκδρομές, στους περιπάτους στο βουνό, στις δράσεις μας στη φύση! Από τις αγαπημένες μου στιγμές που αναπολώ έντονα είναι το beach party που κάθε χρόνο μου μένει αξέχαστο και η διοργάνωση της λήξης με μια διασκεδαστική γιορτή, στην οποία κάθε ομάδα παρουσιάζει χορούς και σκετς, ενώ στο τέλος χορεύουμε όλοι μαζί. Όλες αυτές οι ευχάριστες αναμνήσεις με γεμίζουν θετική ενέργεια και μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω.

Μαρίλια Κ.

Κλείνω τα μάτια και ακούω γύρω μου φωνές, βουητά, γαβγίσματα και εγώ να ονειρεύομαι εμένα στο χωριό. Με φαντάζομαι εκεί να ζω μόνιμα με τα αδέρφια μου και τους φίλους μου, να γελάμε και να τρέχουμε, καθώς και να μυρίζουμε τα άνθη  που μα περιβάλλουν, τα φαγητά των γειτόνων και τα ψηλά καταπράσινα δέντρα. Βλέπω εμένα και τους φίλους μου να σκαρφαλώνουμε στις κορομηλιές για να μαζέψουμε τα λαχταριστά κορόμηλα του Καλοκαιριού. Βρισκόμαστε στους δρόμους γεμάτοι ευτυχία, γαλήνη, ενθουσιασμό και ζωντάνια. Εκεί στη Λέσβο κοντά στους ανθρώπους που αγαπώ και θέλω να είμαι μαζί τους.

Χριστίνα Κ

Κάθε μέρα πριν κοιμηθώ σκέφτομαι διάφορα πράγματα. Άλλες φορές σκέφτομαι τι έχω να κάνω την άλλη μέρα, άλλες  τι έκανα μέσα στη μέρα που πέρασε μα  πάντα σκέφτομαι ένα πρόσωπο πολύ σημαντικό για μένα και αυτό είναι η γιαγιά μου. Συνήθως σκέφτομαι στιγμές του τελευταίου καλοκαιριού μαζί της στο χωριό μου  που βρίσκεται στην Ξάνθη.

  Είναι καλοκαίρι του 2019. Με βλέπω να κάθομαι σε μία μεγάλη πέτρα με τη γιαγιά μου στο χωράφι απέναντι από το σπίτι μας. Είμαστε πολύ χαρούμενες, γελάμε, της λέω τα νέα μου ενώ στο βάθος του χωραφιού τα εννιά κατσικάκια μας, βόσκουν ανενόχλητα. Παντού υπάρχει πράσινο γρασίδι και γύρω από το χωράφι το ψυχρό αεράκι κουνά ρυθμικά τα πράσινα φύλλα των δέντρων. Ξαφνικά βλέπω τον σκύλο της γιαγιάς μου, τον Μπόμπο, να έρχεται προς το μέρος μας. Εγώ αρχίζω και τρέχω και η γιαγιά  μου όπως πάντα με καθησυχάζει λέγοντά μου πως ο σκύλος δεν θα με φάει. Αργότερα και καθώς απολαμβάνουμε το πανέμορφο αυτό τοπίο μου δίνει την μαγκούρα της, για να τη βοηθήσω να βάλουμε τα κατσίκια στο μαντρί. Τρέχω κατευθείαν στο βάθος μα αυτά δεν ακούνε, συνεχίζω και τους φωνάζω να προχωρήσουν. Νομίζω πως ξεσήκωσα όλη τη γειτονιά μα επιτέλους μπήκαν. Όταν γυρνάω προς το μέρος της γιαγιάς μου, παρατηρώ πως έχει σκάσει στα γέλια. Ύστερα μπαίνουμε στο σπίτι και παίρνω την πρωτοβουλία να ανακοινώσω στην γιαγιά μου πως θα φτιάξουμε κάτι διότι πείνασα. Κατά την διάρκεια της παρασκευής τσακωνόμαστε και λίγο για το ποιος θα φτιάξει τι μα το αποτέλεσμα είναι φοβερό, ένα πιάτο με λαχταριστές κρέπες μας περιμένει να τις δοκιμάσουμε. Έπειτα καθόμαστε στον καναπέ και βλέπουμε ταινίες στην τηλεόραση και όπως συνήθως πηγαίνω κοντά της και αρχίζω να της δίνω αγκαλίτσες και φιλάκια. Αυτή φωνάζει και με λέει γουρσούζικο μελέτι. Εγώ όμως δεν πτοούμαι συνεχίζω  και έτσι καταφέρνω να την εκνευρίσω τόσο, ώστε να μου τραβήξει τα μαλλιά. Φτάνει βράδυ ξαπλώνουμε στον καναπέ και της ζητώ να μου πει παλιές ιστορίες. Αυτή ξεκινάει να μου διηγείται ιστορίες με τον παππού μου και την προγιαγιά μου. Την ώρα που τελειώνει πια με τις ιστορίες έρχεται κοντά μου και μου λέει όνειρα γλυκά.

  Αυτές οι σκέψεις με την γιαγιά μου με βοηθούν να κοιμάμαι πάντα χαρούμενη. Φέρνοντας τη στο μυαλό μου, νιώθω πως είναι δίπλα μου, πως μιλάμε στα αλήθεια. Πιστεύω πως τα αγαπημένα μας πρόσωπα, ακόμα και αν δεν είναι πια μαζί μας δεν ξεχνιούνται ποτέ. Μένουν πάντα στην καρδιά μας μαζί με τις όμορφες αναμνήσεις που έχουμε από αυτούς.

Ελένη Κ.

Αυτές τις μέρες ο πλανήτης μας δοκιμάζεται από έναν επικίνδυνο και φονικό ιό, τον κορωνοϊό. Οι επιστήμονες μας λένε ότι η μεταδοτικότητα αυτού του ιού είναι μεγάλη και γι αυτό μας συνιστούν να παραμείνουμε στο σπίτι μας ακολουθώντας τις οδηγίες υγιεινής που μας έχουν προτείνει. Τα σχολεία είναι τα πρώτα που έκλεισαν και στην συνέχεια όλα τα καταστήματα, εταιρίες και χώροι που συγκέντρωναν κόσμο. Μένουμε σπίτι μας έχοντας αφήσει πίσω μας την καθημερινότητά μας, τις συνήθειές μας, την ζωή μας ολόκληρη. Πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να φοβάται για το τι μπορεί να συμβεί και το τι θα ακολουθήσει. Κλείνω τα μάτια μου πολλές φορές και φαντάζομαι πως βρίσκομαι στο εξοχικό μου. Είναι πρωί και η μητέρα μου με ενημερώνει πως το πρωινό μου είναι έτοιμο στο μπαλκόνι. Μυρίζω το ξεροψημένο μου τοστ και απολαμβάνω τη θέα και την ζεστή αύρα της θάλασσας. Διπλά μου έχω τον πιστό μου σύντροφο, τον σκύλο μου που περιμένει υπομονετικά μήπως και περισσέψει καμιά μπουκιά και για εκείνον. Απογοητεύεται και φεύγει. Με περιμένει στον κήπο για παιχνίδι κρατώντας το αγαπημένο του μπαλάκι. Διασκεδάζουμε πολύ με αυτό το παιχνίδι.  Πόσο γρήγορα περνά η ώρα μαζί του! Ήρθε η ώρα του μεσημεριανού φαγητού  και η μητέρα μου μας φωνάζει να πλύνουμε τα χέρια μας, εγώ και η αδελφή μου. Περιμένω καρτερικά την ώρα που θα συναντηθώ με τους φίλους μου στην παραλία. Όλοι οι φίλοι μου είναι εκεί και με περιμένουν. Βλέπω τον Νικόλα να μου δείχνει τον βατήρα και τρέχουμε προς τα εκεί, από πίσω μας ακολουθεί ο Αντώνης και η παρέα της αδελφή μου. Απολαμβάνουμε πολύ αυτές τις βουτιές και κάθε φορά προσπαθούμε να κάνουμε και μια διαφορετική φιγούρα. Γελάμε και χαιρόμαστε! Με την άκρη του ματιού μου βλέπω την μητέρα μου να παρακολουθεί κάθε μας κίνηση... νομίζω πως φοβάται λίγο. Είμαι σίγουρος ότι πρώτα έχει ελέγξει αν είναι ασφαλές το μέρος εκεί για βουτιές. Γυρίζουμε κατάκοποι από την παραλία αλλά δεν λέμε όχι και σε μια βραδινή βόλτα με τους φίλους μας. Κλείνω τα μάτια μου και  βρίσκομαι κατευθείαν στο λιμάνι, θαυμάζω τα πολύχρωμα  φώτα από τα ιστιοπλοϊκά, χαζεύω τον κόσμο από τα μαγαζιά αριστερά και δεξιά , ακούω  οι χαρούμενες φωνές των παιδιών που παίζουν  και γεύομαι τις διάφορες μυρωδιές από τις ταβέρνες. Νομίζω ότι νύσταξα... εύχομαι να μπορέσω να ζήσω αυτές τις στιγμές ξανά και αυτό το καλοκαίρι!

Βασίλης Κα

  "Κλείνω τα μάτια μου και ακούω τις φωνές των φίλων μου, όταν παίζαμε στις πλατείες που μου έλεγαν: " Εσύ που θα κρυφτείς;...." και εγώ τους απαντούσα " Να εκεί πίσω από αυτά τα δέντρα!!!" Κλείνω τα μάτια μου και ακούω το κουδούνι του σχολείου μου για διάλειμμα .Τα γρήγορα βήματα των παιδιών, που κατεβαίνουν τις σκάλες,φωνάζουν σαν να τους ελευθέρωσαν εκείνη ακριβώς τη στιγμή! Τις φωνές από τα γιορτινά και μυρωδάτα τραπέζια μας, που ακούς κόσμο να μπαίνει. Κουδούνια να χτυπούν το ένα πίσω από το άλλο...! Ακούω τα τραγούδια που χορεύουμε, κάθε Πάσχα στο εξοχικό με την γιαγιά και τον παππού μου, αλλά και αυτά, τα πιο μοντέρνα που ακούω με τις φίλες μου όταν συναντιόμαστε και κάνουμε χορογραφίες. Ακόμα ηχούν στα αφτιά μου οι δύο συναυλίες που πήγα με τους γονείς μου και τις φίλες μου. Μου έρχονται στιγμές με γέλια ,να όπως η μέρα των γενεθλίων μου που καθώς ήμουν έτοιμη ν' ανοίξω την πόρτα και να πάω στο taekwondo, μπαίνουν μέσα οι κολλητές μου, με τούρτα!!! Είχαν ετοιμάσει  πάρτι έκπληξη!! Εκείνη την μέρα τα γέλια μας ήταν ατελείωτα!!!

 Τώρα πια όλα αυτά μοιάζουν μακρινά. Η καθημερινότητά μου, όπως και όλων των ανθρώπων, έχει αλλάξει. Ευτυχώς όμως έχω τη μαμά μου , τον μπαμπά μου ,τον αδερφό μου και τον σκυλάκο μου τον Ράστυ. Περνάμε χαρούμενες στιγμές! Ελπίζω και πιστεύω ότι όλα θα γίνουν όπως πριν και θα δημιουργήσω σύντομα καινούριες ευτυχισμένες εικόνες , μυρωδιές και ήχους.

 Την αγάπη και την αγκαλιά μου όμως την στέλνω στις γιαγιάδες μου και στον παππού μου , στα ξαδέρφια μου και στους θείους μου , στους συμμαθητές μου , στις κολλητές μου , στους καθηγητές μου , σε όλους αυτούς που μου φτιάχναμε μια καθημερινότητα!!!... ως τότε θα αγκαλιάζω και θα μοιράζομαι όμορφες στιγμές με την οικογένειά μου!!!

Νεφέλη Ζ.

Μετά τις αφηγήσεις θα ακολουθήσει διαδικτυακή επίσκεψη στο «Face Forward …into my home». Εκεί οι μαθητές/ριες θα περιηγηθούν στα επιλεγμένα έργα από τη συλλογή ΕΜΣΤ (http://www.faceforward.gr/epilogi-ergon-apo-ti-sullogi-emst/)  και θα συνομιλήσουν με κάποια από αυτά. Ιδέα εμπνευσμένη από ένα καταπληκτικό πρόγραμμα (Teach4integration) με καταπληκτικές διδάσκουσες  και καταπληκτικούς διδάσκοντες

Θα αξιοποιηθεί και μέρος του φυλλαδίου 

Φτου Ξελύπη-Φύλλο δραστηριοτήτων from Maria Michali

Οι μαθητές/ριες "συνομιλούν" με τον Μ. Αναγνωστάκη...και απαντούν στο ποίημα "Στο Παιδί μου..."

Όχι, όχι κύριε Αναγνωστάκη,

Δεν θέλουμε να μας λέτε την αλήθεια.

Εμείς είμαστε παιδιά και αγαπάμε τα παραμύθια με συμβολισμούς.

Αρκετές αλήθειες βιώνουμε στη ζωή μας καθημερινά.

Ρατσισμός, εκμετάλλευση, βία, φτάνει πια!

Τα παραμύθια μας δίνουν ελπίδα, μας ταξιδεύουν σε τόπους μαγικούς και εκεί ξεφεύγουμε απ’ τα λάθη και τα προβλήματα των μεγάλων

Είμαστε παιδιά και θέλουμε ξέγνοιαστη παιδική ηλικία. Μην μας την στερείτε και αυτή.

Εύα Σ. Γ΄4

Ναι, κύριε Αναγνωστάκη, συμφωνώ μαζί σας!

Τώρα πια μεγάλωσα δεν θέλω παραμύθια!

Η Κοκκινοσκουφίτσα, ο παπουτσωμένος γάτος, η ωραία κοιμωμένη, με συντρόφεψαν όταν ήμουν μικρός.

Τώρα πια θα μου λες την αλήθεια, θα μου λες για τους δυνατούς της Γης, τους εκμεταλλευτές, αυτούς που χτυπούνε τους αδύναμους, που σκοτώνουν τα όνειρα των ταπεινών, αυτούς που καταστρέφουν ζωές...

Ναι, κύριε Αναγνωστάκη, όχι άλλα παραμύθια στα παιδιά!

Οδυσσέας Σ. Γ΄

Μας ρωτήσατε, κύριε Αναγνωστάκη ;

Εμάς τα παιδιά μας ρωτήσατε;

Εμείς αγαπάμε τα παραμύθια, αγαπάμε τις ιστορίες με τις Πεντάμορφες, τους λύκους και τους δράκους. 

Δεν είμαστε καθόλου έτοιμοι, κύριε Αναγνωστάκη, να αφήσουμε τα παραμύθια

Πώς να μπορέσουμε να ακούσαμε την αλήθεια;

Λατρεύουμε την φαντασία, λατρεύουμε τα παραμύθια! 

Δεν θέλουμε να ακούσουμε για τον πόλεμο, τη δυστυχία και την απανθρωπιά

Θέλουμε το καταφύγιο μας, θέλουμε πίσω την χαρά της παιδικής μας ηλικίας.

Ρωτήστε και εμάς τα παιδιά!

Έλεος πια εσείς οι μεγάλοι 

Φέρετε πίσω τα παραμύθια μας, τις ωραιοποιημένες καταστάσεις που μας προστατεύουν.

Τις ιστορίες που όλοι ονειρευόμαστε να ζούμε με ένα τέλος ευτυχισμένο 

Ναι! Θέλουμε πίσω τα παραμύθια μας! 

Τίνα Σ. Γ΄4

Όχι, όχι κύριε Αναγνωστάκη 

Τα παιδιά πρέπει να έχουν τα παραμύθια,

πρέπει γιατί αυτά τα κάνουν ζωντανά 

και να έχουν φαντασία.

Τα παραμύθια μπορεί να αποτρέπουν την αλήθεια 

αλλά έτσι δεν καταστρέφεται η ψυχολογία των παιδιών.

Τα παραμύθια τους μεταδίδουν ένα μήνυμα 

τα κάνει να βάζουν στόχους, να χρησιμοποιούν την φαντασία 

και τα αποτρέπουν από την δυστυχία.

Ίσως να είναι καλό να λέμε την αλήθεια 

αλλά με μέτρο ή σε μεγαλύτερη ηλικία.

Έτσι μεγαλώνουν σωστά, με όνειρα και χαρές 

χωρίς να έχουν την σκληρή πραγματικότητα μπροστά τους.

Aντζελίνα Π. Γ' 4

Ναι, κύριε Αναγνωστάκη!

Ναι, θέλουμε την αλήθεια

που μας στερούν

Θέλουμε να ξέρουμε 

τι συμβαίνει γύρω μας

Θέλουμε να έχουμε γνώμη 

γνώση και όχι άγνοια

Τι και αν είμαστε μικρά

Τι και αν λένε  οι μεγάλοι 

πως δεν καταλαβαίνουμε 

Μα! Το δικό μας το μυαλό

καταλαβαίνει πολυ περισσότερα

απ' όσα μπορούν να φανταστούν

Έχουμε ψυχή αγνή και καθαρή

Ψυχή  που αναζητά 

μια στάλα αλήθειας να δροσιστεί 

Και...ναι! Αυτή είναι η αλήθεια που ψάχνουμε

Δεν τα θέλουμε τα παραμύθια 

Παρουσιάζουν την αλήθεια διαφορετική από ότι είναι.

Αφροδίτη Τ.  Γ΄5

Όχι,όχι κύριε Αναγνωστάκη

Τα παραμύθια είναι απαραίτητα για τα παιδιά,

αφου αυτά τα κάνουν να ξεφεύγουν από την σκληρή πραγματικότητα του έξω κόσμου

αλλά και τα γεμίζουν  ξεγνοιασιά και γαλήνη 

Τα παραμύθια μπορεί να μην λένε αλήθειες στα παιδιά 

αλλά τους μεταφέρουν πολλά θετικά μηνύματα

αλλά και τα κάνουν να μην είναι δυστυχισμένα

καθώς χρησιμοποιούν ως κύριο μέσο τη φαντασία

Φυσικά και είναι καλύτερο να λέμε την αλήθεια στα παιδιά

όμως σε μια μεγαλύτερη ηλικία όταν δηλαδή αρχίσουν να καταλαβαίνουν περισσότερα για τον έξω κόσμο

έτσι ώστε να μεγαλώσουν μέσα στην φαντασία χωρίς να τα στενοχωρεί τίποτα.

Νότης Φ. Γ΄5

Όχι, όχι κύριε Αναγνωστάκη ,

δεν συμφωνώ μαζί σας.

Η αλήθεια μας φοβίζει,

 ο κόσμος των παραμυθιών ...

αχ ... ο κόσμος του Πινόκιο,

ο κόσμος της Κοκκινοσκουφίτσας

είναι η αλήθεια αλλά καμουφλαρισμένη.

Μας παρουσιάζουν ένα κόσμο

ήρεμο, γαλήνιο, μαγικό ...

Οι μάσκες των ηρώων 

μας προστατεύουν,

από τα ακονισμένα μαχαιριά

του  σκληρού κόσμου.

Κύριε Αναγνωστάκη,

τα χρειαζόμαστε τα παραμύθια,

για να μας προστατεύουν,

από την σκληρή πραγματικότητα.

Ιωάννα Φ. Γ΄ 5

«Όμως θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα σκεφτείς τη συνέχεια της ιστορίας»....

 «Όμως θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα σκεφτείς τη συνέχεια της ιστορίας» (σελ. 40 από το βιβλίο η Ιστορία ενός νεαρού gamer). Αξιοποιώντας διάφορους αφηγηματικούς τρόπους (μονόλογο, περιγραφή, διάλογο, αφήγηση) και με οδηγό τη φαντασία να δώσετε εσείς τη συνέχεια της ιστορίας. 

Μου είπες για ένα παιδί που το πούλησαν σκλάβο στα παζάρια της Ανατολής. Σου φαίνεται απίστευτο έτσι; Κι όμως είναι ΑΛΗΘΙΝΟ! Δυστυχώς! Ακούμε παζάρι και μας έρχεται στο μυαλό πάγκοι με παιχνίδια, ρούχα, βιβλία. Πιο κάτω να σε παρασύρουν οι μυρωδιές των λουκουμάδων, των ποπ κορν. Να βλέπεις παιδιά να κρατάνε στα χέρια τους μαλλί της γριάς, άλλα πιο ΄κει να παίζουνε στα συγκρουόμενα και σε άλλα παιχνίδια που έχουν στηθεί εκεί σαν ένα μικρό λούνα πάρκ.     

             

      Υπάρχουν όμως και άλλα παζάρια στον κόσμο. Εκεί που εικόνες σε αφήνουν μουδιασμένο. Που ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου για να συνειδητοποιήσεις ότι αυτό που βλέπεις είναι αληθινό! Εικόνες φρίκης, δυστυχίας και θλίψης.

            Σε ένα τέτοιο παζάρι, πουλήθηκε σκλάβος  ο μικρός Ασουμάν. Το όνομά του σημαίνει ουρανός, αλλά η ζωή του δεν έχει τίποτα απ΄ ότι θα ήθελε να ζει ένα παιδί στην ηλικία του. Ο Ασουμάν  είναι δέκα χρονών. Βρέθηκε σ΄ ένα σκλαβοπάζαρο για λίγα χρήματα που έδωσαν αντίτιμο στους  γονείς του για να φάνε για μία εβδομάδα το πολύ.

        Τον έμαθαν να κατασκευάζει βόμβες, να κλέβει και να είναι πληροφοριοδότης. Βλέπεις του «έκοβε» του Ασουμάν, γιατί είχε προλάβει να πάει για λίγο σχολείο. Τα « έπαιρνε» γρήγορα τα γράμματα. «Τα ρούφαγε σαν σφουγγάρι». Αυτά τα λίγα χρόνια σχολείου τον έκαναν να μη  σκύβει το κεφάλι, να μη σκλαβωθεί ποτέ η ψυχή του, να βλέπει με αισιοδοξία το μέλλον.

             Ο Ασουμάν την ώρα που έφτιαχνε τις βόμβες, που προορίζονταν να σκοτώσουν πολύ κόσμο, ονειρευόταν να ξαναπάει σχολείο, να το τελειώσει, να σπουδάσει και να γίνει δάσκαλος. Να μάθει και σε άλλα παιδιά, γράμματα, γνώσεις, γιατί μόνο μέσα απ’ αυτές μπορείς να δραπετεύσεις, να γίνεις δυνατός.

           Μια μέρα ήρθε η ώρα της ελευθερίας του ένας πλούσιος, αλλά καλός άνθρωπος βρέθηκε σε εκείνο το σκλαβοπάζαρο, τον είδε και τον αγόρασε δίνοντας ένα μεγάλο ποσό. Δεν τον χρησιμοποίησε όμως ως σκλάβο του, αλλά τον βοήθησε να ζήσει όπως αξίζει σε κάθε παιδί. Με τη βοήθεια του, πήγε ξανά σχολείο και όλα τα όνειρά του, άρχισαν να πραγματοποιούνται.

         Λίγα χρόνια μετά, ο Ασουμάν έγινε δάσκαλος σ’ ένα σχολείο και έλεγε την ιστορία του στους μαθητές του. Η θέληση και η πίστη του για τη ζωή τον είχαν λευθερώσει!

                                                                                 Νεφέλη Ζ.  Α΄1

Η αλήθεια ήταν πως και οι δυο τους είχαν προβληματιστεί με τη ζωή σε εκείνη την σπηλιά. Εκείνοι αγαπούσαν το φως του ήλιου, του φεγγαριού και των αστεριών και όχι εκείνο το ζοφερό σκοτάδι. Ο Οράτιος στεναχωριόταν για την τύχη των ανθρώπων-σκιών που ζούσαν σε αυτήν την τρομακτική σπηλιά χωρίς επαφή με τον έξω κόσμο αλλά και χωρίς ελπίδα. Έτσι κατασκεύασε μαζί με το κορίτσι μια άρπα με την οποία θα μπορούσαν να μάθουν στους ανθρώπους-σκιές να ξαναμιλούν. Το κορίτσι τότε του είπε:

-Είσαι σίγουρος ότι θα λειτουργήσει;

-Δεν χάνουμε τίποτα να δοκιμάσουμε, απάντησε ο Οράτιος. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

-Εντάξει τότε, αποκρίθηκε το κορίτσι.

            Την επόμενη μέρα ο Οράτιος και το κορίτσι, που πλέον είχε όνομα- την έλεγαν Νεφέλη, κίνησαν για την σπηλιά κρατώντας την άρπα στα χέρια τους. Μπαίνοντας μέσα, η Νεφέλη άρχισε να παίζει τις χορδές της άρπας και οι σκιές να κατευθύνονται μαγικά προς το μέρος τους. Τις έβγαλαν έξω στο φως και παρατήρησαν πως οι κεραίες είχαν εξαφανιστεί από τα κεφάλια τους, πως ήταν κανονικοί άνθρωποι και μιλούσαν ο ένας με τον άλλον. Τα πρόσωπά τους ήταν χαμογελαστά και χαίρονταν το φως του ήλιου. Ο Οράτιος και η Νεφέλη ένιωσαν σαν μικροί θεοί επειδή έδωσαν ζωή στις σκιές.   

   

            Από τότε έζησαν μαζί χαρούμενοι και ευτυχισμένοι στην έρημο ξεναγώντας τους τουρίστες με τις καμήλες τους.

Βασίλης Κ.,Α΄2

Αν η νεραϊδα του πίνακα σας έπαιρνε μαζί της, ανοίγατε το παράθυρο και φρρρ...πού θα δραπευτεύατε;

Μια καλογραμμένη ιστοριούλα από τη μαθήτρια του Α1,  Νεφάλη Ζ. 
Η ιστοριούλα γράφτηκε με αφορμή το μυθιστόρημα της Μ. Κλιάφα "Η ιστορία ενός νεαρού gamer"

Αν άνοιγα το παράθυρο και η νεράιδα  του πίνακα με έπαιρνε μάζι της, θα ήθελα να δραπετεύσω στη Νέα Υόρκη! 

Θα ήθελα έτσι μαγικά, να βρεθώ σ' αυτήν την πολύβουη πόλη. Να δω από κοντά τις τεράστιες λεωφόρους της και τους ψηλούς ουρανοξίστες της. Να περπατήσω ως την Time Square για να δω όλες αυτές τις τεράστιες  διαφημίσεις που έχουν τα κτήρια και τους κάθε λογής ανθρώπους που περνάνε από 'κει. Φεύγοντας από το "Σταυροδρόμι του κόσμου" να πάρω ένα ποδήλατο και να βρεθώ στο Central Park. Να περπατήσω ανάμεσα σε όλα τα ζώα που έχει μέσα. Αφού επισκεφθώ και το άγαλμα της Ελευθερίας, με πιάσει η νύχτα και ρεμβάσω από μακριά την ολοφώτιστη  γέφυρα του Brooklyn θα ήθελα να καταλήξω στην Αστόρια. Το μέρος που γεννήθηκε και μεγάλωσε για λίγα χρόνια η μαμά μου.

Εύχομαι κάποια στιγμή να πραγματοποιηθεί αυτή η επιθυμία μου!