Ιστορίες για τον πόλεμο από την οπτική των ζώων…

 Με αφορμή το απόσπασμα "Τα ζα" από το βιβλίο " Η ζωή εν τάφω" του Σ. Μυριβήλη, οι μαθήτριες/ές έγραψαν αφηγήσεις από την οπτική των ζώων την περίοδο του πολέμου. Επίσης, διαβάσαμε αποσπάσματα από " Το πλατύ ποτάμι" του Γ. Μπεράτη και το κείμενο "Του πολέμου. Στο άλογό μου" του Ν. Καββαδία. Για να δούμε την οπτική ενός ζώου διαβάσαμε και το κείμενο "Ένα μικρό διήγημα από ένα μεγαλόψυχο τετράποδο"

πηγή εικόνας: https://images.app.goo.gl/kyMWTxN6Yj4RrZvt8 

Είμαι ένα μικρό γαϊδούρι, δίχως όνομα. Βλέπετε...δεν πρόλαβα να γνωρίσω ούτε αφεντικό, ούτε γονείς, οπότε έμεινα έτσι. Απ' ότι έμαθα από τα άλλα γαϊδούρια εδώ, η μητέρα μου πέθανε λίγα λεπτά μετά τη γέννα μου και ο πατέρας μου είναι στο στρατόπεδο εδώ και χρόνια... μου έχουν πει ότι πολεμάει για την πατρίδα! Αλήθεια, τί είναι η πατρίδα;

Δε μου αρέσει εδώ! Δε μπορώ να τρέξω, δε μπορώ να χαρώ και να αγαπήσω, γιατί τότε...τότε έρχεται ο αξιωματικός και μας μαλώνει. Περπατάμε μέρες ατελείωτες, φορτωμένα, για να φτάσουμε στο στρατόπεδο κατακουρασμένα. Σα να μην έφτανε αυτό, μας κατέκρινε ολημερίς ο λοχαγός. Είπε κάτι για το ύψος μας, αλλά δεν κατάλαβα πολλά, επειδή είδα χορτάρι απέραντο και έτρεξα προς τα κει. Ώσπου σε ένα σημείο, πέρασε από πάνω μας ένα αεροπλάνο. Σκέφτηκα ότι το οδηγούσε ο ήρωας ο πατέρας μου, μιας που τόσο σημαντικός είναι. Ούρλιαξα με όλη μου τη δύναμη για να με ακούσει. Αλλά αυτό συνέχιζε την πορεία του ακάθεκτο. Το μαστίγωμα τα επόμενα λεπτά θα μου μείνει αξέχαστο...

Ύστερα από λίγο ακούσαμε κρότους, κραυγές και κλάματα. Τρέξαμε όλοι προς τα εκεί. Τι να αντικρίσουμε... τα πάντα είχαν βαφτεί κόκκινα. Το κόκκινο είναι το αγαπημένο μου χρώμα, αλλά αυτό το μέρος νομίζω δεν ήταν χαρωπό. Δεν ξέρω τι είχε συμβεί. Είδα ζώα μισά, σαν να έπαιζαν κάποιο παιχνίδι. Εκείνο το μέρος δεν είχε πρασινάδα. Δε μου άρεσε εκεί. Ήταν το κλίμα πολύ βαρύ. Ευτυχώς φύγαμε σύντομα. Στο δρόμο εμφανίστηκε ξανά το αεροπλάνο. Αυτή τη φορά πήγε πιο αργά. Η χαρά μου απερίγραπτη. Ο πατέρας με είχε ακούσει και γύρισε να με γνωρίσει επιτέλους! Άρχισε να μου πετάει δώρα από εκεί ψηλά. Πρώτη φορά δέχομαι δώρο! Το δώρο έπεσε στο έδαφος. Τι συνέβη; Τι ήταν αυτός ο θόρυβος; Νιώθω τη γη να τρέμει κάτω από τα πόδια μου. Κοιτώ να δω τι συνέβη, αλλά κάτι μου αποσπά την προσοχή. Πάντα έτσι αφηρημένος... Αυτή τη φορά, όμως, ήταν η τελευταία. Αυτό που αντίκρισα το είχα ξαναδεί. Το είχα δει στο λιβάδι, λίγη ώρα πριν. Η κοιλιά μου! Τί έγινε στην κοιλιά μου; Τί είναι αυτό το κόκκινο; Τί είναι αυτά τα φίδια επάνω μου και γιατί είναι κόκκινα; Ένοιωθα την ανάσα μου να γίνεται πιο βαριά και δύσκολη... πονούσα! Αγκομαχούσα! Ούρλιαζα! Αλλά κανείς δε με χτύπησε, κανένα μαστίγιο δεν προσγειώθηκε πάνω μου. Άραγε έτσι ένιωθε η μητέρα; Αυτός είναι ο θάνατος; Τόσο γρήγορος; Τόσο απρόσμενος; Χίλιες σκέψεις πέρναγαν από το μυαλό μου, σε δευτερόλεπτα. Τί έκανε ο πατέρας; Γιατί; Γιατί με πλήγωσε τόσο; Δε θα το έκανε αυτό! Δεν το πιστεύω! Προσευχόμουν να κρατηθώ στη ζωή, όταν άκουσα βήματα. Θα ήταν ο πατέρας να με σώσει! Θα έτρεχε με εμένα στην πλάτη του για να με γιατρέψει. Όμως όχι! Δεν ήταν αυτός ο πατέρας! Αυτός είναι άνθρωπος! Αυτός οδηγούσε το αεροπλάνο! Έβγαλε το όπλο του, με σημάδεψε και πριν αδειάσει τη θαλάμη πάνω μου, συλλογίστηκα... Τί έκανα λάθος; Πού έφταιξα; Μήπως με τιμωρούν που φώναξα ή για τότε που κλώτσησα κατά λάθος το μεταφορέα; Γιατί; Και τότε άφησα την τελευταία μου ανάσα κάτω από τον εχθρικό ζυγό. Έφυγα με ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ; Αυτό το γιατί, το αναπάντητο, το παράλογο γιατί... 

Ολίνα Σ.

 

πηγή εικόνας: https://images.app.goo.gl/DWCj9Z6Yj6zg9Mxn6

Το μικρό περιστέρι πάει στον πόλεμο. Δεν κρατάει όπλο όμως βλέπει, σκέφτεται και αναρωτιέται… Με λένε Σερ Άμι και δεν καταλαβαίνω γιατί συνέβηκε αυτό. Είμαι ένα πουλί αλλά και στρατιωτάκι δεν φοράω στολή αλλά βοηθάω τους φίλους μου. Πετάω ψηλά και βλέπουν τα ματάκια μου σκισμένες στολές και λεκιασμένες με αίμα. Οι ταλαιπωρημένοι στρατιώτες επιθυμούν το σπιτικό τους και τη μητρική αγκαλιά. Άραγε μπορώ να τους βοηθήσω, δεν το γνωρίζω αλλά θα προσπαθήσω. Είμαι ένα ταπεινό περιστέρι που νιώθω φόβο, μοναξιά και λύπη. Θα τα καταφέρω όμως, θα κάνω αυτό που ξέρω πολύ καλά, θα μεταφέρω τα μυστικά μηνύματα και θα σώσω όσες πιο πολλές ζωές μπορέσω. Ακούω τη φωνή της μαμάς μου, είσαι δυνατός , είσαι περιστέρι μηνυμάτων γεννήθηκες για αυτό. Πως θα τα καταφέρω μαμά τη ρωτούσα θα σε οδηγήσει το ένστικτό σου, μου έλεγε και με αυτή τη σκέψη πάντα έφερνα σε πέρας όλες τις αποστολές μου. Έχω μεγάλη φήμη και είμαι περήφανος που βοηθάω, απ’ ότι ακούω είμαστε στο τέλος του πολέμου είναι Οκτώβριος του 1918. Νιώθω περίεργα, δεν μπορώ να κρύψω την κούραση και τον φόβο μου αλλά με χρειάζονται 194 στρατιώτες, είναι παγιδευμένοι από τους Γερμανούς πρέπει να πετάξω ψηλά και γρήγορα για να ζητήσω βοήθεια δεν θέλω να χάσω και άλλους φίλους μου. Μπαμ, μπαμ ωχ δέχομαι πυροβολισμούς, ωχ το στήθος μου πονάει φριχτά, θα τα καταφέρω.. Πρέπει, πρέπει  να περάσω τα Γερμανικά σύνορα και να φτάσω, να δώσω το μήνυμα, πρέπει να σωθούν. Τα κατάφερα, είμαι περήφανος έχασα μια μάχη αλλά όχι τον πόλεμο.

Μαριλένα Τ.

 

Η ζωή για ένα μουλάρι είναι πολύ δύσκολη. Είμαστε πάντα αρκετά κουρασμένα και αδύναμα από τα βαριά φορτία που κουβαλάμε. Τις περισσότερες φορές είμαστε και πληγωμένα. Γι’ αυτό οι άνθρωποι συχνά σχολιάζουν και συζητούν ότι δε θα μπορούσαν να έχουν στον στρατό ζώα σαν και εμάς. Αλλά το καλό με εμένα είναι ότι με το δικό μου αφεντικό έχουμε πάρα πολλά κοινά και είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλον σε δύσκολες και χαρούμενες στιγμές. Για παράδειγμα, θυμάμαι μια νύχτα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Έβρεχε και προσπαθούσα εγώ με το αφεντικό μου να βρούμε ένα μέρος να ξεκουραστούμε. Ανακαλύψαμε, λοιπόν, έναν στάβλο, ανάψαμε φωτιά και περάσαμε τη νύχτα.  Την επόμενη μέρα που φύγαμε από τον στάβλο ριχτήκαμε ξανά στη μάχη. Μείναμε ζωντανοί και προχωρούσαμε ανάμεσα σε σκοτωμένα ζώα και νεκρούς ανθρώπους μέσα στη λάσπη. Εκείνες τις στιγμές ένιωθα μεγάλο φόβο για το τι θα γίνει και αν αυτό είναι το τέλος. Φοβόμουν να κοιτάξω τις εικόνες του θανάτου γύρω μου αλλά ήξερα πως ό,τι  συμβεί θα συμβεί για κάποιον λόγο. Ο τρόμος μου ήταν τεράστιος αλλά μου έδιναν δύναμη οι στιγμές αγάπης που πέρασα με το αφεντικό μου.

Νικόλετα Ν.

Είναι γνωστό πλέον πως εμάς τα γαϊδουράκια καθώς και άλλα πολλά ζώα, μας χρησιμοποίησαν  σε μεγάλο βαθμό οι άνθρωποι στον πόλεμο. Σε όλη την διάρκεια του ταλαιπωρηθήκαμε και εξαθλιωθήκαμε εξίσου πολύ με τους ανθρώπους και συγκεκριμένα  για τις αδυναμίες ,τις ιδεολογίες ,τις μεγαλομανίες αλλά και τους ενθουσιασμούς που τους είχαν κυριεύσει. Μας επιστράτευσαν και εμάς τα αθώα χωρίς να έχουμε φταίξει πουθενά και χωρίς να μας δώσουν επιλογή. Η αγάπη μας για αυτούς όμως ήταν, είναι και θα είναι για πάντα μεγάλη και απεριόριστη και έτσι συνεχίσαμε να αγωνιζόμαστε και εμείς μαζί τους. Καθημερινά αντικρίζουμε φρικιαστικές εικόνες και βιώνουμε τον παραλογισμό του πολέμου χωρίς να μπορούμε καν να προστατέψουμε τους εαυτούς μας με αποτέλεσμα να γινόμαστε θύματα αυτού. Ο τρόμος και ο φόβος μας κυριεύει καθημερινά και δεν μπορούμε να ξέρουμε για το τι θα ακολουθήσει. Η μεγαλύτερη για εμάς ταλαιπωρία ήταν η μεταφορά πυρομαχικών σε μακρινές περιοχές ,σε άλλα στρατόπεδα. Η εξαθλίωση και η αδυναμία μας κατέκλυζε κατά την διάρκεια της μεταφοράς είναι απελπιστική τουλάχιστον. Βαδίζουμε και γύρω μας υπάρχουν παντού πτώματα ζώων και ανθρώπων που πέθαναν ανήμποροι και ανυπεράσπιστοι .Όπως και να'χει είμαστε περήφανα για την συμβολή και τον αγώνα μας δίπλα στους ανθρώπους.

Χριστίνα Μ.

 Είμαι ένα μικροκαμωμένο γαϊδουράκι με σκουρόχρωμα τρίχωμα πολύ ευκίνητο και εργατικό. Θα έλεγα αρκετά απείθαρχο πολλές φορές. Θέλω να αφηγηθώ μια ιστορία από τα παλιά που δεν θα ήθελα να θυμάμαι. Αυτά που πέρασα μου προκαλούν θλίψη. Εκείνες οι μέρες για εμένα και για αλλά πολλά ζώα ήταν οι χειρότερες μέρες της ζωής μας. Έβλεπα μπροστά στα μάτια μου ανυπεράσπιστα ζώα να σκοτώνονται από πυρά ανθρώπων. Τα πυρομαχικά είχαν σκορπίσει τον θάνατο, το λιβάδι είχε γεμίσει με το αίμα των γαϊδουριών και οι φωνές από το ξεψύχισμα τους, έσκιζε την σιωπή. Δεν άντεχα να βλέπω τη φρίκη που ο ίδιος ο άνθρωπος προκάλεσε. Είναι δυνατόν να ζούσαμε και να ζούμε ακόμα και σήμερα σε τόση κακία; Πως να αντέξει κανείς βλέποντας ζώα να ξεκοιλιάζονται και να γεμίζουν με αίμα το χορτάρι; Η τραγική εικόνα που είχα αντικρίσει θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην μνήμη μου. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει μεγαλύτεροι ντροπή για το ανθρώπινο είδος.      

      Εβελινα Τ.

Αγαπημένε μου φίλε,

Τελικά κατάφερα να ζήσω αλλά έχασα εσένα. Έχει περάσει καιρός μα δεν μπορώ να τα κρατάω άλλο μέσα μου, μου λείπεις... Ήταν παραλογισμός όλη η διαδικασία του πολέμου αλλά εσύ ήσουν ξεχωριστός για εμένα. Ακόμα θυμάμαι την μέρα που σε αντίκρισα για πρώτη φορά και διάλεξες εμένα. Κανένας άνθρωπος δεν μου έχει συμπεριφερθεί όπως εσύ. Με φρόντιζες, με πρόσεχες, με προστάτευες και είχαμε συντροφιά ο ένας τον άλλον. Έχουμε τόσες αναμνήσεις που μου θυμίζουν πόσο ωραία περνάγαμε μαζί και ας μην σε έχω πια κοντά μου. Ξέρω πως προσπάθησες να με σώσεις και νομίζεις πως απέτυχες αλλά άλλαξαν οι δρόμοι μας όταν με άφησες να φύγω για να μην πάθω κακό εξαιτίας του πολέμου. Επέλεξες να σώσεις την ζωή μου και ας σε στεναχωρούσε που θα με άφηνες. Ελπίζω να σε ξανά βρω. Θα είσαι για πάντα μέσα στην καρδιά μου και θα κάνω ότι μπορώ για να σε έχω πάλι δίπλα μου. Ακόμα και αν όχι, εγώ δεν θα σε ξεχάσω ποτέ!

Με πολλή αγάπη,

το αλογάκι σου

Ανδρομάχη Σ.

 

Είμαι και γω ένας από τους χιλιάδες γαϊδάρους που ρισκάρουν τη ζωή τους κάθε μέρα στον πόλεμο. Εδώ στο πεδίο της μάχης εμείς οι γάιδαροι έχουμε πολύ δύσκολες και επίπονες αποστολές. Από το πρωί μέχρι το βράδυ κουβαλώντας ανθρώπους και πυρομαχικά πρέπει να φανούμε δυνατοί καθώς έχουμε πολύ λίγο χρόνο για ξεκούραση και οι διαδρομές είναι τεράστιες. Όμως, δεν καταλαβαίνω γιατί εμείς τα γαϊδούρια πρέπει να πληρώνουμε τα λάθη των ανθρώπων και χωρίς να έχουμε και άλλη επιλογή. Κάθε μέρα πεθαίνουν χιλιάδες ζώα λόγω του πολέμου. Παρόλα αυτά υπάρχουν φορές που όταν βοηθάω και κουβαλάω τους τραυματίες νιώθω ότι έχω κάνει κάτι καλό μέσα στη φρίκη του πολέμου.

Γιώργος Τ.

 * Στην ανάρτηση οι εργασίες των μαθητριών/ών που έστειλαν το κείμενο σε word

Για ένα παιδί που κοιμάται: παιδική εργασία

 

Οι μαθήτριες/ές του Β2 με αφορμή το ποίημα "Για ένα παιδί που κοιμάται" της Δ. Χριστοδούλου εργάζονται σε πρώτη φάση ομαδικά (breakout sessions) με φύλλα εργασίας (google docs). Τα φύλλα εργασίας βασίζονται -με κάποιες αλλαγές- σε εκπαιδευτικό υλικό  του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων http://foundation.parliament.gr/central.aspx?sId=110I444I1140I646I460627. Στην ολομέλεια παρουσιάζουν τα θέματα που επεξεργάστηκαν. Στη συνέχεια, σε έναν ψηφιακό πίνακα καταγράφουν κάποια βασικά συμπεράσματα για την παιδική εργασία (Αίτια, συνέπειες, συνθήκες, σκέψεις, αναζήτηση σχετικών άρθρων), ώστε να οδηγηθούν και στην παραγωγή ενός δικού τους άρθρου. 

*Να σημειωθεί ότι τα άρθρα που έχουν αναρτηθεί, οι μαθητές/τριες τα έγραψα σε word. Ακολουθούν τα φύλλα εργασίας.

Παιδιά χωρίς όνομα

Η παιδική εργασία είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο. Ποιος δεν έχει ακούσει ιστορίες και βιώματα από τους παππούδες του για τα δύσκολα χρόνια που έζησαν, όταν ήταν μικρά παιδιά.

Οι αιτίες είναι πολλές. Φτώχια, πόλεμος, κατοχή, μετανάστευση, προσφυγιά και τέλος, οικογενειακά προβλήματα ανάγκασαν πολλά παιδιά να βγουν από νωρίς στη βιοπάλη. Άλλα βρέθηκαν σε φανάρια να πουλάνε διάφορα αντικείμενα ή να καθαρίζουν τζάμια διερχόμενων αυτοκινήτων, άλλα σε εργοστάσια ή χωράφια ακόμα και σε ταβέρνες ως σερβιτόροι και δυστυχώς άλλα να τα εκμεταλλεύονται πιέζοντάς τα να ζητιανεύουν.

 Οι συνθήκες εργασίας είναι απάνθρωπες, άθλιες και ακατάλληλες για ένα παιδί. Είναι εκτεθειμένα στη βροχή, στον καυτό ήλιο, στο κρύο. Οι ώρες εργασίας είναι πολλές μα το χειρότερο είναι ο τρόπος αντιμετώπισής τους από τους περαστικούς. Δυσαρέσκεια, αηδία, οίκτος και περιφρόνηση.

Οι μικροί βιοπαλαιστές δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες εκπαίδευσης όπως τα υπόλοιπα παιδιά, χάνουν την ανεμελιά της παιδικής τους ηλικίας και ζουν σαν ενήλικες, δεν έχουν χρόνο για τον εαυτό τους και πολλές φορές τους δημιουργούνται συναισθηματικά και ψυχικά τραύματα.

Έτσι, κάποιος θα έπρεπε να μεριμνήσει για αυτά τα παιδιά και να αποτελέσει την ασπίδα τους κατά της παιδικής εργασίας και εκμετάλλευσης γιατί όλα τα παιδιά πρέπει να έχουν ίσες ευκαιρίες και δικαιώματα.

Βασίλης Κ.

Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΟΝ 21Ο ΑΙΩΝΑ

 

Η παιδική ηλικία είναι συνδεδεμένη στο μυαλό όλων μας με πολύ παιχνίδι, χαρά και ανεμελιά. Είναι η ηλικία όπου  ο άνθρωπος διαμορφώνει χαρακτήρα, λαμβάνει αρχές και μόρφωση και κάνει τις πρώτες του σκέψεις για το μέλλον. Εκείνη την περίοδο, το παραμικρό συμβάν μπορεί να στιγματίσει το παιδί για πάντα και να δημιουργήσει ψυχικά προβλήματα. Αν και βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα , η παιδική εργασία αυξάνεται μέρα με τη μέρα. Αυτή η κατάσταση επικρατεί κυρίως στις τριτοκοσμικές χώρες όπου οι άνθρωποι ζουν με χαμηλό υπόβαθρο πολιτισμού και εκπαίδευσης. Ένας από τους κύριους λόγους είναι η οικονομική αδυναμία. Τα παιδιά αναγκάζονται να εργαστούν, προκειμένου με το εισόδημά τους να βοηθήσουν έστω και λίγο την οικογένειά τους να τα βγάλει πέρα. Άλλη μία αιτία είναι η ανάγκη για επιβίωση. Αρκετά παιδιά είναι ορφανά και δεν έχουν κάποιον να τους φροντίσει και να τους παρέχει τα αναγκαία, οπότε η μόνη λύση τους είναι να εργαστούν για να ζήσουν.

Παράλληλα, όμως, οι συνθήκες εργασίας είναι άθλιες, αποτρόπαιες και ανθυγιεινές για να δουλέψει ένας ενήλικας, πόσο μάλλον για ένα παιδί. Εκτός από τα μικρόβια που μπορούν να επηρεάσουν την υγεία τους, πολλές φορές τα αφεντικά τους τα χτυπούν  και τα κακομεταχειρίζονται για να κάνουν καλύτερα τη δουλεία τους. Επίσης λόγω των επικίνδυνων χώρων εργασίας, πολλά παιδιά τραυματίζονται, αρρωσταίνουν ή ακόμα πεθαίνουν κατά τη διάρκεια εργατικών ατυχημάτων.  Έτσι μαθαίνουν από μικρά τι θα πει στ’ αλήθεια δυσκολία και εργασία, χωρίς να έχουν παιδικές αναμνήσεις. Φυσικά αυτή η κατάσταση είναι παγκόσμιο πρόβλημα και μας αφορά όλους ,καθώς αυτά τα παιδιά εργάζονται για να έχουμε εμείς όλα αυτά τα αγαθά.

Μαρίλια Κ.

Παιδική εργασία ένα παγκόσμιο φαινόμενο

 

Με αφορμή το κείμενο του σχολικού βιβλίου Λογοτεχνίας Β’ Γυμνασίου «Για ένα να παιδί κοιμάται», γράφω αυτό το άρθρο για την παιδική εργασία.

Η παιδική εργασία είναι η εκμετάλλευση παιδιών, κυρίως στις ηλικίες  5 με 15, με κάθε μορφή εργασίας. Η παιδική εργασία απαγορεύεται στις μέρες μας και έχει μειωθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια. Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα πολλά παιδιά κυρίως στις χώρες τρίτου κόσμου αντί να πηγαίνουν σχολείο, δούλευαν καθημερινά σε εργοστάσια, χωράφια και ορυχεία. Ευτυχώς, στις αρχές του 20ου αιώνα τα ποσοστά παιδικής εργασίας μειώθηκαν, καθώς θεσπίστηκαν νόμοι και πολλά σχολεία δέχτηκαν παιδιά δωρεάν και τα βοήθησαν να ενταχθούν στην κοινωνία.

Οι συνθήκες εργασίας αυτών των παιδιών είναι μη υποφερτές και πάρα πολύ σκληρές. Επίσης, οι είναι πολύ καταπιεστικές καθώς τα αφεντικά των παιδιών είναι σκληρά και έχουν πολλές απαιτήσεις από αυτά. Η καθημερινή πίεση στα παιδιά έχει αρνητικά αποτελέσματα στην ψυχολογία, αλλά και στην υγεία τους. Αρχικά, τα παιδιά κουράζονται και εξαντλούνται, καθώς καταστρέφεται η παιδική του ηλικία και ψυχολογία. Επιπλέον, πολύ σημαντικό είναι το γεγονός ότι στερούνται τα δικαιώματα τους, όπως το δικαίωμα της εκπαίδευσης.

Η παιδική εργασία μπορεί να έχει πολλές διαφορετικές αιτίες.  Ένα παιδί οδηγείται στην εργασία για πολλούς λόγους Ένα παράδειγμα, είναι η απουσία της οικόγενειας. Με άλλα λόγια όταν ένα παιδί δεν έχει οικογένεια προσπαθεί και αγωνίζεται καθημερινά για να μπορέσει να ζήσει. Άλλη μια αιτία είναι η στέρηση της στέγης. Πολλά παιδιά για να βρουν ένα μέρος να κοιμηθούν το βράδυ χρειάζεται να δίνουν χρήματα σε κάποιον, ώστε να τους την παρέχει. Τελευταία αλλά όχι λιγότερη σημαντική αιτία, της παιδικής εργασίας, είναι ο χαμηλός οικογενειακός προϋπολογισμός. Στις μέρες μας αρκετά παιδιά δουλεύουν για να μπορέσουν να συνεισφέρουν οικονομικά στην οικογένεια τους.

Συμπεραίνοντας,  η παιδική εργασία είναι ένα φαινόμενο πολύ λυπηρό. Από την άλλη πλευρά είναι πολύ αισιόδοξο το γεγονός ότι έχει μειωθεί σε μεγάλο βαθμό τα τελευταία χρόνια.       

                                                                                 Άννα Κ.

Παιδική εργασία

Παιδική εργασία ορίζεται η εργασία που παρέχεται από παιδιά κάτω τον 18 ετών και σε πολλές τρίτες χώρες κάτω τον 15 επιβαρύνοντας της σωματική, συναισθηματική και πνευματική ανάπτυξή τους. Τα ανήλικα αυτά παιδιά εργάζονται  στη δουλειά του πατέρα ή των συγγενών τους, κάνοντας διάφορα επαγγέλματα, όπως το να πουλάνε χαρτομάντιλα στα φανάρια. Πολλά από αυτά γίνονται αντικείμενο σεξουαλικής εκμετάλλευσης. Άλλα παιδιά πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης λόγω της σωματικής τους αναπηρίας από διάφορους επιτήδειους. Τέλος υπάρχουν και τα εκείνα που εργάζονται στον χώρο του θεάματος ( θέατρο, τηλεόραση, μόδα).

Η παιδική εργασία είναι αποτέλεσμα οικονομικής δυσχέρειας των νοικοκυριών αλλά και της κρίσης του θεσμού της οικογένειας. Η μετανάστευση πληθυσμών και η προσφυγιά οδηγούν πολλές φορές στην εκμετάλλευση των παιδιών. Η έλλειψη κοινωνικής πρόνοιας , ο ρατσισμός, η απουσία ανθρωπιστικής παιδείας και η αδιαφορία της κοινωνίας έχουν ως αποτέλεσμα το φαινόμενο της παιδικής εργασίας να λάβει μεγάλες διαστάσεις και να καταπατούνται τα δικαιώματα των παιδιών.

Επομένως, θα πρέπει να υπάρχουν αρμόδιες υπηρεσίες που να ελέγχουν και να παίρνουν τα κατάλληλα μέτρα, όπως κοινωνική πρόνοια και υποχρεωτική εκπαίδευση όλων των παιδιών που αδυνατούν να πάνε σχολείο.   Οφείλουμε να προστατεύουμε τα δικαιώματα όλων των παιδιών, γιατί η ανθρώπινη αξία  είναι υπέρτατο αγαθό και καθήκον όλων μας. 

Αλέξανδρος Κ.

 

                                              Η παιδική εργασία

Η παιδική εργασία είναι η εκμετάλλευση των παιδιών μέσω οποιασδήποτε μορφής εργασίας που τους στερεί το δικαίωμα της μάθησης, την ελευθέρια σκέψης και τα καθιστά ηθικά και σωματικά καταπονημένα.

            Τα μικρά παιδιά αναγκάζονται να δουλεύουνε κυρίως για οικονομικούς λόγους αλλά και επειδή μπορεί οι γονείς τους να μην είναι ικανοί να τους μεγαλώσουν με τον σωστό τρόπο. Αυτά τα παιδιά συχνά δέχονται ‘’μπούλινγκ’’ απο τους συνανθρώπους τους, καθώς και απο τα αφεντικά τους αφού δέχονται άσχημους και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς και πολλές φορές ξύλο.

             Φυσικά υπάρχουνε πολλές συνέπειες στα ανήλικα που δουλεύουνε σκληρά κάτω από άθλιες συνθήκες. Αυτά τα ταλαιπωρημένα, μικρά παιδιά δεν έχουνε παιδική και προσωπική ζωή, δηλαδή να παίζουνε ανέμελα στα πάρκα και στις πλατείες με τους φίλους τους, να ξεκουράζονται, να πηγαίνουνε βόλτα με τις οικογένειές τους και ό,τι άλλο κάνουνε τα παιδιά, έτσι όπως τους αξίζει. Ακόμα η καταναγκαστική εργασία έχει επιπτώσεις στην ψυχική τους υγεία. Επίσης νιώθουν ανασφάλεια και δυσκολεύεται να εμπιστευτεί τους γύρω του. Μια ακόμη συνέπεια είναι ότι τα παιδιά δεν έχουν την ευκαιρία να κοινωνικοποιηθούν, έτσι στο μέλλον θα αναπαράγουν τη βία που εισέπραξαν στην παιδική τους ηλικία. Η παράνομη εργασία στερεί το δικαίωμα, κάθε παιδιού, στην εκπαίδευση και σε μια υγιή ανάπτυξη.

            Πιστεύω πως το φαινόμενο της παιδικής εργασία, είναι κάτι που πλέον υπάρχει στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Ίσως θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί αν καταπολεμηθεί η φτώχεια, αλλά πώς;

Αθανασία Κ.

 

Παραβιάζοντας τα δικαιώματα των παιδιών

     Η παιδική εργασία αποτελεί ένα παγκόσμιο και διαχρονικό φαινόμενο το οποίο αφορά παιδιά από πέντε έως δεκατεσσάρων χρονών. Τα παιδιά αυτά έρχονται αντιμέτωπα από την τρυφερή τους ηλικία με την περιθωριοποίηση και την σκληρότητα του κόσμου και είναι από μικρά στα βάσανα.

    Τα αίτια που προκαλούν την παιδική εργασία είναι αρκετά. Αρχικά, οι πόλεμοι είναι ένα από τα συχνότερα αίτια καθώς αναγκάζουν τα παιδιά  να μεταναστεύσουν σε μία άλλη χώρα και να εργαστούν. Επίσης, ένα ακόμη αίτιο είναι, όταν τα παιδιά προέρχονται από φτωχές και πολυμελείς οικογένειες, που δεν είναι ικανές να συντηρήσουν όλα τα μέλη τους. Τέλος, η δημιουργία του φαινομένου αυτού οφείλεται στην παραμέληση των παιδιών από τους γονείς τους πράγμα το οποίο τα οδηγεί να δουλέψουν για να συντηρήσουν τον εαυτό τους.

  Αυτοί οι ήρωες της ζωής μαθαίνουν από μικρή ηλικία τη σκληρότητα του κόσμου Πρώτον, τα περισσότερα από αυτά  εργάζονται σε βάρβαρα ωράρια και μέσα στη βρομιά, το κρύο, την υγρασία, ενώ πολλές φορές έρχονται σε επαφή με χημικές ουσίες. Δεύτερον, αρκετά συχνά οι δουλειές που κάνουν είναι επικίνδυνες, ακόμα και για την ίδια τους τη ζωή. Τρίτον, βιώνουν μαρτυρικές καταστάσεις από τα αφεντικά τους, όταν τα αποτελέσματα από τη δουλειά τους δεν είναι αυτά που επιδιώκουν.

    Τα αποτελέσματα του φαινομένου αυτού είναι να μην έχουν τα παιδιά την απαραίτητη μόρφωση έτσι ώστε στην ενηλικίωσή τους να ακολουθήσουν έναν άλλο τρόπο ζωής. Ακόμα δεν ζουν την παιδική τους ηλικία και στερούνται με τον τρόπο αυτό τις στιγμές ξεγνοιασιάς, την αθωότητα της ηλικίας τους και τα παιχνίδια με τους φίλους και τα αδέλφια τους. Επιπρόσθετα, αυτή η κατάσταση έχει συνέπεια στη σωματική και ψυχική τους υγεία.

    Το σίγουρο είναι πως αυτά τα παιδιά ξέρουν πως δεν υπάρχει ο όμορφος κόσμος των παραμυθιών με τους ήρωες  πάνω στα άσπρα άλογα, αλλά παντού υπάρχουν μάγοι και τέρατα. Πλάσματα που ποτέ δεν θα νοιαστούν για αυτά. Πλάσματα που πάντα θα τα έχουν στην άκρη της σκληρής ζωής. Πλάσματα που δεν θα μπορέσουν ποτέ να καταλάβουν την τραγωδία που περνούν, γιατί δεν θα βρεθούν ποτέ στη θέση τους .

Ελένη Κ.

 

 

Παιδική εργασία

Η παιδική εργασία δυστυχώς στις μέρες μας είναι ένα συχνό φαινόμενο. Τα παιδιά αναγκάζονται να εργάζονται για πολλούς λόγους και αυτό μπορεί να έχει πολλές αρνητικές συνέπειες για αυτά.

Όπως είπαμε και πιο πάνω οι ανήλικοι αναγκάζονται να εργαστούν για διάφορους λόγους. Ένας  από αυτούς είναι η οικονομική κρίση σε μια οικογένεια. Συγκεκριμένα, οι γονείς μπορεί να είναι φτωχοί ή να μην έχουν δουλειά και για αυτό τα παιδιά τους δουλεύουν για να βγάλουν χρήματα, ώστε η οικογένεια να έχει κάτι να φάει ή να πιεί.

Ένα άλλος σοβαρός λόγος που τα παιδιά <πρέπει> να δουλέψουν είναι πως οι ίδιοι οι γονείς δεν τα θέλουν: τα διώχνουν από το σπίτι, τα εκμεταλλεύονται για να κάνουν διάφορες δουλειές για τις οποίες εκείνα αντιδρούν. Ακόμη  όταν τα παιδιά δεν κάνουν αυτές τις δουλειές που τους ζητάει το αφεντικό μπορεί να τα βασανίσει ή τα τιμωρεί

Όλα αυτά έχουν πολλές αρνητικές συνέπειες για τα παιδιά, καθώς δεν μπορούν να αποκτήσουν μόρφωση , να ζήσουν την παιδική ηλικία. και επίσης θα νιώθουν στενοχωρημένα γιατί δεν πάνε σχολείο ως αποτέλεσμα να μην έχουν φίλους . Για αυτό  ας προσπαθήσουμε και σήμερα να βοηθήσουμε αυτούς τους καημένους ανηλίκους στο να έχουν μια κανονική ζωή.

Άλεξ Ζ.

                              <<  Παιδική εργασία >>

  Στις μέρες μας ,υπάρχουν αρκετά παιδιά που βιώνουν την εργασία από μικρή ηλικία . Αυτά τα παιδιά είναι αμέτρητα. Αναγκάζονται και ζουν μες τη φτώχεια παλεύοντας για να επιβιώσουν.

   Οι αιτίες που τους οδηγούν να εργαστούν είναι ποικίλες. Τα οικονομικά προβλήματα της οικογένειας είναι μια κύρια , σημαντική αιτία που τα ωθεί στην εργασία. Εκτός, από τα οικονομικά θέματα , υπάρχει και η περίπτωση της εγκατάλειψης των γονιών τους. Καθώς και η αναγκαστική φυγή από την χώρα τους μεταναστεύοντας σε άλλους τόπους για να βγάλουν χρήματα δουλεύοντας.

  Τα αποτελέσματα αυτών των προβλημάτων είναι να χάνουν την παιδική τους ηλικία , δηλαδή να μην μπορούν να έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση , να μην έχουν φίλους κλπ. Ζουν χωρίς τροφή , στέγη, φροντίδα, ασφάλεια και ζεστασιά από οικογενειακά πρόσωπα. Επιπλέον, το πιο  σημαντικό είναι ότι βιώνουν την κακομεταχείριση και την εκμετάλλευση των αφεντικών τους.

 Κατά την άποψή μου η παιδική εργασία είναι ένα πρόβλημα που υπάρχει στις περισσότερες χώρες της γης και πρέπει να αντιμετωπιστεί με τη βοήθεια φιλανθρωπικών ομάδων και της Πολιτείας.

Χριστίνα Κ.

Παιδική εργασία

Η παιδική εργασία είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται από αρχαιοτάτων χρόνων. Κυρίως  συναντάται σε φτωχές χώρες.

  Στην παιδική εργασία υπάρχουν 2 όψεις. Η πρώτη όψη είναι κάποιοι επιχειρηματίες να εκμεταλλεύονται τα παιδία και να τα παίρνουν μαζί τους να δουλέψουν. Η άλλη όψη είναι ότι τα παιδιά αναγκάζονται να δουλέψουν  γιατί μπορεί να υπάρχει πολλή φτώχια ή πόλεμος  με αποτέλεσμα να μεταναστεύουν και να αναγκάζονται να δουλέψουν για να ζήσουν.

  Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονται τα παιδιά  είναι πολύ δύσκολες, σκληρές και κάποιες φορές βίαιες, αλλά και επικίνδυνες. Για παράδειγμα όταν κάποιο δουλεύει στα φανάρια υπάρχει ο κίνδυνος  ένας οδηγός να χτυπήσει το παιδί  με τον αυτοκίνητο Η παιδική εργασία έχει πολλές συνέπειες. Μία από αυτές είναι ότι χάνεται η παιδική ηλικία των παιδιών αλλά και η εκπαίδευση τους.

  Επομένως, η εργασία των παιδιών δεν είναι καθόλου καλή για τα παιδιά καθώς έχει ως αποτέλεσμα την πρόωρη εγκατάλειψη του σχολείου αλλά και την σωματική και πνευματική κούραση των παιδιών.   

Γιώργος Θ.

 

Παιδική εργασία

Η παιδική εργασία συνδέεται με τη φτώχεια. Οι συνθήκες  αυτές στέλνουν τα παιδιά στην αγορά εργασίας από μικρή ηλικία, ώστε να συμβάλουν στην αύξηση του οικογενειακού εισοδήματος στο σπίτι. Είναι γνωστό ότι οι περισσότεροι εργοδότες προτιμούν τους εργάτες κάτω τον 10 χρόνων, γιατί μπορούν εύκολα να τα εκμεταλλευτούν και αυτό έχει ως συνέπεια χαμηλότερο μισθό.  Εξίσου σημαντικό ρόλο παίζει ο θεσμός της οικογένειας, καθώς πολλές φορές η ίδια οικογένεια αναγκάζει τα παιδία χωρίς την θέληση τους να δουλέψουν απειλώντας τα πώς αν δεν το κάνουν θα υποστούν σωματική ή σεξουαλική βία. Οι γονείς μάλιστα πολλές φορές αρνούνται να στείλουν τα παιδία στο σχολείο βγάζοντας τα στην αγορά εργασίας. Τέλος η μετανάστευση πληθυσμών αλλά και η προσφυγιά οδηγούν στην εκμετάλλευση των παιδιών.

Φωτεινή Κ.

Παιδική εργασία

Στις μέρες μας πολλοί άνθρωποι υποφέρουν λόγω έλλειψης χρημάτων. Μάλιστα σε μερικές χώρες τα παιδιά αναγκάζονται να δουλεύουν ή ακόμη και να μεταναστεύσουν για μια καλύτερη ζωή. Αρχικά αναγκάζονται και εργάζονται όλη μέρα για να βγάλουν το ψωμί τους και μάλιστα κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Βρίσκονται σε ξένη χώρα και είναι δύσκολη  η προσαρμογή. Ακόμη κάποιοι άνθρωποι βλέπουν τα παιδία υποτιμητικά και μπορεί να τα κοροϊδεύουν και να τα εκμεταλλεύονται. Βέβαια, με τη δουλειά δεν μπορούν να χαρούν την ανεμελιά της παιδικής τους ηλικίας αλλά υπάρχει ελπίδα να ζήσουν στο μέλλον μια καλή και ευτυχισμένη ζωή. 

Μαρία Κ.

Η παιδική εργασία στο παρελθόν

Η παιδική εργασία είναι σπάνια, καθώς έχουν αλλάξει πολλά στις μέρες μας. Πιο παλιά ήταν ένα συχνό και φυσιολογικό φαινόμενο το να δουλεύει το παιδί. Σήμερα τα περισσότερα παιδιά έχουν να ντυθούν καθώς όλοι οι γονείς δουλεύουν. Επίσης πηγαίνουν στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο και φοιτούν σε όλες τις τάξεις του σχολείου. Τότε τα παιδία δεν πήγαιναν στο σχολείο, κυρίως τα φτωχά παιδία από χωρίο, γιατί οι γονείς ήθελαν βοήθεια στο σπίτι και στις καλλιέργειες. Καμία  φορά ,όμως, το χωρίο μπορεί να μην είχε σχολείο και τα παιδία να έμεναν αγράμματα. Όλα αυτά πλέον έχουν αλλάξει σε μεγάλο βαθμό. Υπάρχουν ωστόσο και σήμερα περιπτώσεις που τα παιδιά αναγκάζονται να εργάζονται.

Έλενα Κ.

 

A ta paidia ton fanarion from Maria Michali

B istoria tou xristou from Maria Michali

G athina simera from Maria Michali

D istoria tis spiridoulas from Maria Michali

E athina1936 from Maria Michali

St athina 1930 from Maria Michali

Ελεύθεροι Πολιορκημένοι: Απόπειρες να γράψουμε έναν στίχο....

 Μια πιο παλιά εργασία την περίοδο της εξ αποστάσεως που δεν είχα προλάβει να αναρτήσω...

Η ιδέα δόθηκε από το ιστολόγιο afterschoolbar 

Κάποιες από τις προσπάθειες των μαθητών/τριών:

Ήρθε η Άνοιξη και το κρύο του Χειμώνα αλλάζει   (Α. Π)

Άνοιξη ήρθε αλλά η διάθεση δεν αλλάζει      ( Γ. Τ)

Περήφανο άλογο ξανθό τη χαίτη του τινάζει    (Ν.Ν)

ανάμελο και ζωηρό το ταίρι του θαυμάζει (Ε. Ν)

και μεθυστικά η φύση όλη ευωδιάζει          (Χ. Μ)

καθώς όλη η πλάση σιγά σιγά βραδιάζει  ( Γ. Χ )

και ο θάνατος την ομορφιά κατασπαράζει (Ο. Σ)

και το δροσερό αεράκι κοπάζει (Κ.Τ)

γαλάζιος ουρανός στα σύννεφα σε βάζει (Μ. Τ)

Ανδρομάχη

Βιογραφικό Μουσείο "Άννα Φρανκ" και...μουσειοπαιδαγωγικές δραστηριότητες

 Στο Βιογραφικό Μουσείο "Άννα Φρανκ" μπορείτε να περιηγηθείτε σε φωτογραφικό υλικό το οποίο συγκεντρώθηκε από τους μαθητές/τις μαθήτριες του Β2 αρχικά σε ένα padlet. Το υλικό είναι ταξινομημένο με βάση τη χρονογραμμή που δημιούργησαν τα παιδιά από το 1929 έως το 1947 και οι πληροφορίες γράφτηκαν από τους ίδιους τους μαθητές/τις ίδιες τις μαθήτριες μετά από αναζήτηση στο διαδίκτυο. Το τεχνικό μέρος του Μουσείου έγινε από τη διδάσκουσα. Στόχος είναι οι μαθητές/τριες να περιηγηθούν σε ένα μουσείου -στο οποίο άλλωστε είναι συνδημιουργοί- και να ασχοληθούν με δραστηριότητες μέσα από την παρακολούθηση των εκθεμάτων. Αφού λόγω covid 19 δεν μπορούμε να επισκεφτούμε μουσεία, ας περιηγηθούμε εικονικά και ας δουλέψουμε με φύλλα δραστηριοτήτων. Να σημειωθεί ότι η φιλοσοφία των δραστηριοτήτων με αρκετές βέβαια τροποποιήσεις βασίζεται σε εκπαιδευτικό υλικό που αντλήθηκε από το Μουσείο Άννα Φρανκ (https://www.annefrank.org/en/). 

Στόχος των δραστηριοτήτων και της επίσκεψης στο Βιογραφικό Μουσείο "Άννα Φρανκ" είναι:

α) να γνωρίσουν την Άννα Φρανκ ως "συγγραφέα"

β) Να γνωρίσουν την οικογένεια Φρανκ

γ) Να εξασκηθούν στη γραφή έχοντας ως παράδειγμα την Άννα Φρανκ

Φύλλο δραστηριοτήτων-Επίσκεψη στο Μουσείο Άννα Φρανκ from Maria Michali

Kuro Siwo-Καββαδίας "Το ημερολόγιο ενός ναυτικού"

Φανταστείτε ότι είστε ένας από τους ναύτες ενός φορτηγού πλοίου που αναφέρει ο Καββαδίας στα ποιήματά του. Στο ημερολόγιό σας γράφετε τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας… 

(*όσ@ έγραψαν και έστειλαν τις εργασίες τους σε word)

Αγαπητό ημερολόγιο,

          Οι ημέρες στο πλοίο περνούν αργά και πολύ κουραστικά. Δύσκολες βάρδιες, κακός ύπνος και οι δυνατοί θόρυβοι στο πλοίο με πεθαίνουν μέρα νύχτα. Σήμερα από τα πολύ δυνατά κύματα έσπασε το πηδάλιο, το πλοίο έμεινε ακυβέρνητο πέντε ώρες και το επισκεύασαν  οι μηχανικοί λίγο πριν πέσει στα βράχια. Ελάχιστες είναι οι φορές που περνάμε  ευχάριστα με τους άλλους ναύτες. Υπάρχει τόση θλίψη, γιατί ο θάνατος με περικυκλώνει από παντού, όπως και τους περισσότερους ναυτικούς. Οι λίγες στιγμές χαράς είναι πάρα πολύ σημαντικές για μένα, όπως και οι αναμνήσεις από τη στεριά. Παρά τις δυσκολίες όμως την αγαπώ τη θάλασσα, δεν αντέχω μακριά της και ας έχει φουρτούνες, κακουχίες και μοναξιά. Τα ταξίδια είναι το οξυγόνο μου. Εδώ νιώθω ελεύθερος, στη στεριά φυλακισμένος. Τέλος πάντων, τώρα τελευταία έχω βρει και καλή παρέα. Στο πλοίο υπάρχουν αρκετές γάτες που εμείς οι ναυτικοί νιώθουμε σαν ανάγκη και υποχρέωση να τις προσέχουμε. Και χαίρομαι αρκετά με τη γάτα μου που είναι συντροφιά και παρηγοριά μου. Νιώθω μια παράξενη συμπόνια, μάλλον γιατί είναι παρεξηγημένη όπως και εμείς. Τη λατρεύω. 

                                                                             Νικολέτα Ν.

 

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 1930

Ακόμα μια μέρα πέρασε στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Μια μέρα γεμάτη εκπλήξεις για όλους μας στο πλοίο. Σήμερα λοιπόν κλείνουμε ήδη δύο μήνες στο καράβι και ο καιρός αρχίζει και μας τα χαλάει. Δεν αγχώνομαι τόσο όσο τις πρώτες μέρες, παρόλο που είναι το πρώτο μου ταξίδι. Βέβαια δεν έχω βρεθεί άλλη φορά μακριά από την οικογένεια μου. Πάντως ο πατέρας μου πάντα έλεγε ότι δε πρέπει να φοβάμαι την θάλασσα, μας αγαπάει και όσο το σκέφτομαι αυτό μου δίνει κουράγιο.

Δουλειά κι αυτή τώρα! Πότε θα ξαναδώ την οικογένειά μου; Κανείς δεν ξέρει. Δε με πειράζει τίποτα παρά μόνο η μοναξιά. Η ζεστασιά του σπιτιού δε συγκρίνεται με τίποτε άλλο. Ακόμα θυμάμαι την μάνα  μου που σαν χθες έφτιαχνε το φαγητό . Την τελευταία φορά έκλαιγε. Ποιος ξέρει τι να κάνει τώρα;

Κι αυτή η καμπίνα τόσο άδεια… Αλλά που θα πάει!  Θα  συνηθίσω .Έχω να πατήσω στεριά εδώ και τρεις εβδομάδες. Αύριο ρίχνουμε άγκυρα για κάνα δυο μέρες κι έπειτα το ταξίδι συνεχίζεται…

Φοβάμαι για τον καιρό , καθώς  γίνεται όλο και χειρότερος και από τον δυνατό αέρα σκίστηκε το ένα από τα δύο μας πανιά με συνέπεια να μειωθεί η ταχύτητά μας. Πρώτο μου ταξίδι κι η φουρτούνα άρχισε νωρίς… Μακάρι όλα να πάνε καλά!

Διακόπτω τώρα πρέπει να κατέβω στο μηχανοστάσιο γιατί κάτι έγινε. Ελπίζω αύριο να  ξημερώσει μια καλύτερη μέρα!  

Μαριλένα Τ.

 

Πάνε μέρες πια που δεν έχω δει στεριά, πόσο μάλλον πατήσει επάνω σε χώμα Ελληνικό. Οι βάρδιες είναι πολύ σκληρές. Τα βράδια αλλά ακόμα και όταν δεν δουλεύουμε μετά βίας κοιμόμαστε αφού η λαμαρίνα και η μηχανή κάνουν ανατριχιαστικούς θορύβους. Οι συνθήκες ζωής είναι το λιγότερο άθλιες, τα ρούχα μας μυρίζουν ψάρι και ιδρώτα από τους τόνους σόγιας και άλλων προϊόντων που ξεφορτώνουμε και φορτώνουμε μόλις πιάνουμε ξηρά. Αμέσως επόμενο ήταν να γεμίσουμε ασθένειες, όπως μαλάρια που έχουν ξεκληρίσει το πλήρωμα και σκότωσαν έναν πίθηκο, αυτή η απώλεια επηρέασε πιο πολύ τον Καββαδία ο οποίος είχε περάσει μεγάλο μέρος του ταξιδιού γυμνάζοντάς τον, σύντομα ακολούθησαν και οι παπαγάλοι του. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά ο καιρός σταμάτησε να είναι καλός μαζί μας και το γύρισε σε κρύο, αέρα και κύματα. Τώρα το πλοίο γέρνει σαν να έχει τρύπα και κουνά τόσο, ώστε και οι   έμπειροι ναυτικοί δυσκολεύονται να κρατήσουν το φαγητό μέσα στο στομάχι τους. Ας ελπίσουμε να αντέξουμε μέχρι να δέσουμε σε κάποιο λιμάνι.

Αριστοτέλης Π.

     

 Σήμερα άλλη μια δύσκολη μέρα στο πλοίο όπως όλες τις υπόλοιπες. Όλη η διαδικασία εδώ είναι μια κουραστική και δύσκολη ρουτίνα. Έχουμε όλοι μας δύσκολες βάρδιες, κακό ύπνο και πολλοί από μας αρρωσταίνουν βαριά. Κάθε μέρα υπάρχουν εμπόδια στο μεγάλο μας ταξίδι και κυρίως οι κίνδυνοι από τις άσχημες καιρικές συνθήκες. Νοσταλγούμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα και αυτό μας κάνει να νιώθουμε μια εσωτερική μοναξιά αλλά όχι επειδή είσαι μόνος, αυτή η μοναξιά είναι διαφορετική. Ταλαιπωρούμαστε σωματικά κάθε μέρα και τα ρούχα μας μυρίζουν ψαρόλαδο χρόνια, αλλά όλοι μας προσπαθούμε να βοηθάμε ο ένας τον άλλον ώστε να έχουμε ένα καλύτερο ταξίδι. Ελπίζω αυτή η ρουτίνα της εργασίας αλλά και αυτό το μεγάλο ταξίδι να τελειώσει όσο πιο γρήγορα γίνεται για να μπορέσουμε όλοι να επιστρέψουμε και να ξανά δούμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα, να τελειώσουν αυτές οι δύσκολες συνθήκες που περνάμε όλοι μας, να πάψουμε να νιώθουμε την μοναξιά και να σταματήσουν οι αρρώστιες.

Ανδρομάχη Σ.

 

Αγαπητό ημερολόγιο,                                                      15/12/1955

Οι μήνες περνούν γοργά. Χειμώνα έχουμε. Σε λίγες μέρες έχω τα γενέθλιά μου. Πρώτη φορά θα τα γιορτάσω μόνος μου χωρίς τους ανθρώπους που αγαπώ και αυτό με στενοχωρεί. Δεν μπορώ να κάνω κάτι. Θα έχω παρέα τους άλλους ναυτικούς ,την απέραντη γαλάζια θάλασσα και τον μπούσουλα.

    Με περιμένουν ακόμα αρκετοί μήνες που θα είναι  δύσκολα μακριά από το σπίτι μου και την οικογένεια μου. Δεν  μπορώ να κάνω  διαφορετικά, πρέπει  να βοηθήσω και την οικογένειά μου με τα οικονομικά. Κάποιες  φορές που είμαι μόνος μου με θέα το απέραντο γαλάζιο, σκέπτομαι πόσο στενοχωρώ την οικογένειά μου που λείπω από το σπίτι. Μου έρχεται να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω πίσω. Δεν μπορώ όμως να φύγω,  γιατί ξέρω ότι θα έχει καταστροφικές  επιπτώσεις γιατί χωρίς τα χρήματα δεν θα μπορούμε να επιβιώσουμε. Πρέπει να βοηθήσω στο κατάστρωμα... Μπορεί να με χρειάζονται.

Εβελίνα Τ.

Δευτέρα, 20 Ιανουαρίου

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα ήταν μια από τις πιο κουραστικές μου μέρες εδώ στο καράβι. Η βάρδιά μου ξεκινούσε στις 5 τα ξημερώματα και τελείωνε στις 5 το απόγευμα. Περιττό όμως να σου πω ότι δεν με άφησαν να φύγω μέχρι να τελειώσουμε το ασβέστωμα του καταστρώματος. Όση ώρα δουλεύαμε, ο φίλος μου, ο Κώστας, δεν άντεξε την έντονη μυρωδιά της βαφής και έπεσε στο πάτωμα αναίσθητος για λίγα λεπτά. Τον έστειλαν στο δωμάτιο για να ξεκουραστεί. Για λίγο σκέφτηκα να το κάνω και εγώ, ψέματα, για να καταφέρω να ξεφύγω, να πάω και εγώ λίγο να κοιμηθώ, μιας που όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Συνεχίζεται ακόμα η τρικυμία και ο καπετάνιος αγωνίζεται να μας κρατήσει ζωντανούς. Το κρύο είναι τσουχτερό, μια βρέχει , μια χιονίζει, αλλά εμείς εδώ! Συνεχίζουμε το ταξίδι μας! Μια κουβερτούλα μας έχουν δώσει μόνο , που τι να κάνει και αυτή; Στα ευχάριστα τώρα νέα, με τους υπολογισμούς του καπετάνιου θα φτάσουμε στον προορισμό μας σε περίπου έναν μήνα! Την περιμένω αυτή τη στιγμή εδώ και μήνες! Θέλω να δω πως θα είναι το μέρος, οι άνθρωποι… θέλω να γνωρίσω τα πάτα για αυτούς και να εξερευνήσω το κάθε χιλιοστό της γης τους. Να ξέρες πόσο μου λείπει η μάνα και η αδερφή μου… ας ελπίζουμε στον γυρισμό καλό καιρό να έχει, για να φτάσουμε όσο πιο σύντομα γίνεται! Ημερολόγιό μου, μια αλήθεια θα σου εκμυστηρευτώ. Όσο σκληρά και αν προσπαθώ, δεν μπορώ να το αγαπήσω αυτό το επάγγελμα. Ακούω όλους τους νεαρούς εδώ, να λένε πως η αγάπη τους για αυτό βάζει όλα τα άλλα σε δεύτερη μοίρα. Εγώ όμως, θα προτιμούσα γιατρός ή δικηγόρος, όπως μου είχε συμβουλεύσει ο πατέρας, να έχω γίνει… Τέλος πάντων, πρέπει τώρα να πλαγιάσω, να ξεκουραστώ όσο γίνεται. Χάρηκα που μπόρεσα να σου μιλήσω και να φύγει ένα βάρος από μέσα μου!

Ο δικός σου,

Γιώργος

Ολίνα Σ. 

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο του Β2

 

Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο του Α1!

 

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο του Α5 με ευχές για τη νέα χρονιά αλλά και πράγματα-καταστάσεις που μας δίνουν δύναμη!

 Σήμερα στο τελευταίο μάθημα για το 2020 με το Α5 αφιερώσαμε 20 λεπτά, για να...στολίσουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο με ευχές και να αναλογιστούμε πράγματα ή καταστάσεις που μας δίνουν δύναμη! Καλά Χριστούγεννα με υγεία!

Μια ιδέα που πήραμε από το τμήμα ψυχολογίας του ΕΚΠΑ: http://www.centerschoolpsych.psych.uoa.gr/index.php/2020-03-27-17-58-58

Σαν τον Λουκιανό, γράφω μια ιστορία με θέμα ένα επιστημονικό ταξίδι φαντασίας. Για να γράψω την ιστορία μου προσέχω τις εικόνες και αφήνω τη φαντασία μου ελεύθερη…

 

 Πηγή: https://images.app.goo.gl/ERzA6Cm5KhcCABJS7 

   Πηγή: https://images.app.goo.gl/A4ZLFc3KTvTZ6qZV9

Πηγή: https://www.storyboardthat.com/   (προσωπικός λογαριασμός)

Στη δραστηριότητα αυτή αξιοποιείται μια ιδέα που στηρίζεται σε βασικά θεωρητικά εργαλεία της παιδικής λογοτεχνίας, τα βιβλία χωρίς λέξεις (wordless books). Οι μαθητές/τριες εργάστηκαν ομαδοσυνεργατικά και μέσα από τον τίτλο, το εισαγωγικό σημείωμα (περικείμενο) και τις παραπάνω εικόνες οδηγούνται στο κείμενο (βλ. ενότητα 4: Ένα ταξίδι επιστημονικής φαντασίας). Στη συνέχεια, πήγαμε στο κείμενο, για να συγκρίνουμε τη δική τους ιστορία με αυτή του Λουκιανού...και να διαπιστώσουμε αν τον έχουμε... ξεπεράσει στη δημιουργική φαντασία. Ξέρετε και ο Λουκιανός χρησιμοποίησε στη δική του ιστορία ένα νησί, ανθρώπους, καράβι και...φελλούς :-). 

Οι δικές μας ιστορίες...

Tο ταξίδι στην Ιλιάδα ήταν μαγευτικό. Προς τον δρόμο μας, καβαλώντας τα δελφίνια με κεφάλια καρχαριών, μας περιτριγύριζαν καράβια. Στην Ιλιάδα πήγαμε σε πεντάστερο ξενοδοχείο με τεράστια πισίνα στην οποία μας περίμεναν οι θεοί πίνοντας κρασιά και τρώγοντας σουβλάκια. Το απόγευμα πήγαμε σε ψαροταβέρνα και μετά σε κλαμπ. Την επόμενη μέρα κάναμε μπάνιο στην πισίνα αλλά μετά επειδή ήμασταν κουρασμένοι γυρίσαμε με το ιδιωτικό μου αεροπλάνo. Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε το ταξίδι της επιστροφής  από την Τροία προς τη Σαντορίνη. Ο καιρός ήταν πολύ κακός και γι’ αυτό είχαμε αρκετές αναταράξεις. Μετά από μία ώρα ταξιδιού το αεροπλάνο μας χτυπήθηκε από κεραυνό. Ο μόνος τρόπος σωτηρίας μας ήταν οι μαγικοί φελλοί οι οποίοι μεγαλώνουν και γίνονται μεγάλες βάρκες. Μετά από πολλές μέρες περιπλάνησης φτάσαμε στην Σαντορίνη. Καθώς προσκυνούσαμε για το γεγονός ότι φτάσαμε σώοι και ασφαλείς, συνειδητοποιήσαμε τι έκαναν αυτοί οι φελλοί και αποφασίσαμε να κάνουμε μεγαλύτερα ταξίδια. Έτσι την επόμενη μέρα αποφασίσαμε να πάμε στην Αφρική…

To be continued...

Φίλιππος, Μιχάλης, Γιώργος, Φαρμπόντ

 

Μια μέρα τρεις εξωγήινοι αποβιβάστηκαν σε ένα γήινο πολεμικό καράβι.Το καράβι άραξε και οι εξωγήινοι έτρεχαν πάνω στην θάλασσα με τα μαγικά σανδάλια τους.Στην πορεία, οι εξωγήινοι βρήκαν τους μαγικούς φελλούς και τους αντάλλαξαν με ένα σκαφος στο οποίο βάλανε τουρμπίνες και πήγαν πίσω στο διάστημα.

Θεοφάνης, Αντώνης, Γιώργος

 

 

Πριν πολλά χρόνια ένα καλοκαίρι αποφασίσαμε να πάμε σε ένα νησί το οποίο δεν  είχε επισκεφτεί κανείς για να το εξερευνήσουμε. Ήμασταν μια παρέα πέντε νεαρών γύρω στα 18. Συναντηθήκαμε στο κοντινότερο λιμάνι της περιοχής μας και περιμέναμε να έρθει το καράβι. Αφού πήραμε το καράβι ξεκίνησε το μεγαλύτερο ταξίδι της ζωής μας. Ταξιδεύαμε στο πέλαγος για αρκετή ώρα απολαμβάνοντας τον καθαρό αέρα. Ήμασταν ενθουσιασμένοι, καθώς βλέπαμε το νησί από μακριά. Ήταν μεγάλο, καταπράσινο και γαλήνιο. Φτάνοντας παρατηρήσαμε το πόσο όμορφο και ονειρώδες ήταν το τοπίο. Τα κελαηδίσματα των πουλιών δεν ήταν καθόλου ενοχλητικά αλλά αντιθέτως σε ηρεμούσαν. Τα υπόλοιπα ζώα έδειχναν ήρεμα και πολύ φιλικά. Μαγεμένοι από το τοπίο ήρθε η στιγμή που θα ξεκινούσαμε την εξερεύνηση. Επίσης οι καρποί των δέντρων ήταν πολύ εύγευστοι. Περπατώντας συναντήσαμε μια σπηλιά στην οποία αποφασίσαμε να κατασκηνώσουμε επειδή ξέραμε πως θα μείνουμε στο νησί για αρκετές ώρες. Όταν ο ήλιος άρχισε να δύει συνειδητοποιήσαμε πως έπρεπε να γυρίσουμε. Μαζέψαμε γρήγορα τα πράγματά μας και ανεβήκαμε στο καράβι. Είχαμε απομακρυνθεί ελάχιστα από το νησί. Ξαφνικά είδαμε κατάμαυρα σύννεφα να καλύπτουν τον ουρανό. Εκείνη την στιγμή ξέσπασε μια καταιγίδα και τι καράβι αναποδογύρισε με αποτέλεσμα να προκληθούν φθορές από την πίεση του νερού. Τότε κάτι αναπάντεχο συνέβη. Μια μαγική  δύναμη βγήκε μέσα από την θάλασσα και μας έκανε να περπατάμε πάνω στο νερό. Όταν επιστρέψαμε στο νησί βρήκαμε ένα σεντούκι με φελλούς που ήταν μαγικοί. Ο κάθε φελλός έδινε στον καθένα μας μια μαγική δύναμη. Μπορούσαμε να μιλάμε με τα ζώα του νησιού και τους ζητήσαμε βοήθεια. 

Στο νησί δεν μας έμειναν πολλές προμήθειες για να επιβιώσουμε. Μέρα με τη μέρα η κατάσταση γινόταν χειρότερη καθώς κανείς δεν ερχόταν για βοήθεια. Έτσι πέρασε μια εβδομάδα στο νησί. Την επόμενη μέρα αντικρίσαμε ένα κοπάδι δράκων  να πετάει προς το μέρος μας. Επιτέλους ήρθε βοήθεια. Έπειτα ανεβήκαμε πάνω στους δράκους και γυρίσαμε πίσω. 

Δέσποινα, Δήμητρα, Μαρία, Κρίνα, Γιαμάν

 

Μια φορά κι έναν καιρό τρεις φίλοι ταξίδεψαν σε ένα πανέμορφο νησί. Όταν κατέβηκαν από το πλοίο τους και κολυμπούσαν προς το νησί, ένιωσαν κάτι περίεργο στα παπούτσια τους. Όταν τα έβγαλαν για να δουν τι είναι, πρόσεξαν ότι τα παπούτσια τους είναι γεμάτα φελλούς. Τότε πετάχτηκε από έναν θάμνο ένας μάγος και τους καταράστηκε. Θα είχαν φελλούς για πάντα αν δεν μπορούσαν να φύγουν από το νησί. Οι τρεις φίλοι φοβήθηκαν, γιατί ήξεραν ότι δεν θα μπορούσαν να φύγουν εύκολα ζωντανοί από εκεί. Τότε ο μάγος εξαφανίστηκε. Όλοι πήγαν να ψάξουν τον μάγο, αλλά αυτός είχε πάει πολύ μακριά σε άλλο νησί. Τότε πετάχτηκε από μια σπηλιά ένας άλλος μάγος, που είπε ότι θα τους βοηθήσει, αν τον βοηθήσουν να κλειδώσει τον άλλο μάγο στην φυλακή. Ο καλός μάγος εμφάνισε 3 χειροπέδες και τους έκανε 3 φορές πιο γρήγορους για να τους βοηθήσει να φυλακίσουν τον κακό μάγο. Οι τρεις φίλοι ήταν τόσο γρήγοροι που έπιασαν τον κακό μάγο σε 1 δευτερόλεπτο, και τότε ο καλός μάγος τους ευχαρίστησε και τους ξεκαταράστηκε. Οι τρεις φίλοι ήταν τόσο χαρούμενοι που τα παπούτσια τους δεν ήταν πια γεμάτα φελλούς!

 

 Θοδωρής, Βαγγέλης, Μάνος, Βάιος

 

Μια φορά και έναν καιρό ταξιδεύαμε με την οικογένειά μας με ένα καράβι και πηγαίναμε στις Μπαχάμες. Κάποια στιγμή χάσαμε την οικογένειά μας. Μας βρήκαν δυο ναύτες και μας πέταξαν στη θάλασσα χωρίς να το καταλάβει κανείς. Ήμασταν στα βαθιά και φοβόμασταν. Τότε βρήκαμε κάτι τεράστιους φελλούς και τους κάναμε σωσίβιο. Μετά από αρκετή ώρα είδαμε ένα νησί και πήγαμε προς αυτό. Εκεί βρήκαμε ένα πολύ παράξενο παλιό καράβι με το οποίο αποφασίσαμε να κυνηγήσουμε τους κακούς ναύτες. Συναντήσαμε το καράβι μας και βρήκαμε τους ναύτες που μας πέταξαν στη θάλασσα. Τους πετάξαμε και τους δώσαμε τους φελλούς, για να μην πνιγούν.

Σταυρούλα, Ζωή, Νίκος, Ελίνα

 

Κάποτε ήταν τρεις νέοι  άντρες ναυτικοί οι οποίοι αποφάσισαν να πάνε με το καράβι τους μια βόλτα στην θάλασσα. Αφού ταξίδευαν για ώρες ολόκληρες ξέμειναν σε ένα βραχώδες ερημονήσι. Εκεί δεν υπήρχε τίποτα εκτός από καταπράσινα δέντρα. Όπως περπατούσαν στο νησί ένας από αυτούς σκόνταψε σε έναν βράχο στον οποίο ήταν ακουμπισμένοι πίσω του  τέσσερεις φελλοί. Όταν τους αγγίξανε εξαφανίστηκαν και ξαφνικά ήρθε ένα καραβάκι στο οποίο μέσα ήταν τρία άλλα άτομα. Μόλις και οι νεοφερμένοι κατέβηκαν από το καράβι τους του εξήγησαν ότι οι φελλοί ήταν δικοί τους και μπορούσαν να τους καλέσουν όταν τους άγγιζε κάποιος. Ύστερα αφού γνωριστήκανε γίνανε όλοι φίλοι.

Φραγκώ, Λυδία, Νεφέλη