Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2017

Ένα διαφορετικό τέλος για το βιβλίο" Ο δρόμος για τον παράδεισο είναι μακρύς"

      7 Mαϊου 2017

Αγαπημένη μου Ελένη,

Χαίρομαι που το πάρτι σου είχε επιτυχία αλλά έχω κάποιες απορίες που θέλω να μου λύσεις. Αρχικά, πριν από λίγες μέρες πήγα στο Βόλο να σου κάνω έκπληξη επειδή ήξερα για τους αγώνες, αλλά δεν σε είδα πουθενά. Δε νομίζω πως αγωνίστηκες, αφού κανένα κορίτσι απ’ όσο έμαθα λεγόταν Ελένη. Ήταν μόνο μια κοπέλα απ’ την Ελλάδα. Οι υπόλοιπες ήταν από Νιγηρία, Κένυα. Μήπως σου συνέβη τίποτα και δεν μπόρεσες να πας. Πες μου τι έγινε, ανησυχώ πολύ.

Με αγάπη
 Βερόνικα.

Υ.Γ. Βασικά ήταν ένα κορίτσι που ήταν μαύρη, με το όνομά σου αλλά αποκλείεται να σουν εσύ. Εσύ είσαι Ελληνίδα.



                                                                   
 12 Μαϊου 2017

Αγαπημένη μου Βερόνικα,

Καταρχάς σ’ ευχαριστώ πού που πήγες στο Βόλο για μένα. Αυτό σημαίνει πολλά. Σημαίνει ότι είσαι μια αληθινή φίλη. Ήρθε τώρα όμως η στιγμή να σου αποκαλύψω κάτι. Ναι,  εγώ ήμουν εκείνη η κοπέλα που γράφει. Είμαι σίγουρη πως τώρα είσαι λίγο μπερδεμένη και θα σου εξηγήσω. Ο μπαμπάς μου είναι  από τη Νότια Αφρική και η μαμά μου από την Ελλάδα. Από τότε που γεννήθηκα μένω μόνιμα στην Αθήνα. Απλά έτυχε να πάρω το χρώμα του πατέρα μου. Όλα αυτά που σου έγγραφα δεν ήταν ψέματα. Έχω μια κολλητή, είχα γενέθλια πρόσφατα , παίζω μπάσκετ.  Δεν ήθελα να στο πω νωρίτερα γιατί φοβόμουν την απόρριψη. Πια όμως σε έχω γνωρίσει, έχω καταλάβει τι χαρακτήρας είσαι, έχεις μπεί κι εσύ στη θέση μου και για μένα είσαι μια πραγματική φίλη και πιστεύω κάποια στιγμή να τα πούμε από κοντά.

                                                                                      Φιλιά
Ελένη



                                                                                      29 Ιουνίου 2017


Αγαπημένη μου Βερόνικα,
Δε καταλαβαίνω τι συνέβη. Γιατί δεν απαντάς. Περιμένω τόσο καιρό.  Τι σου έκανα; Δε πιστεύω να φταίει αυτό που σου είπα τις προάλλες. Γιατί Βερόνικα ; Tόσο καιρό αλληλογραφούσαμε και ήταν όλα μια χαρά. Πραγματικά, δεν μπορώ να σου κρύψω τη στεναχώρια μου. Νόμιζα πως ειδικά εσύ, δε θα είχες πρόβλημα κι ήσουν διαφορετική. Όμως καταβάθος όλοι είμαστε ρατσιστές, κι ας μη το παραδεχόμαστε. Βερόνικα, γλυκιά μου, αυτό είναι ίσως το τελευταίο γράμμα που σου στέλνω. Με πιέζει ο χρόνος γιατί έχω προπόνηση και πρέπει να τελειώσω.

                                                                                         Με αγάπη
Ελένη

                                   
                                       


 02 Ιουλίου 2017

Αγαπημένη μου Ελένη,

Στεναχωριέμαι μόνο και μόνο που σκέφτηκες αυτό για μένα, αλλά σε δικαιολογώ. Εγώ ήθελα απευθείας να σου απαντήσω, όμως ο μπαμπάς μου διάβασε το τελευταίο σου γράμμα και συμπεριφέρθηκε άσπλαχνα. Αρχισε να μου λέει «Πώς τολμάς να μιλάς με μια μαύρη» κι όπως καταλαβαίνεις πολλά ακόμη. Αυτοί οι μεγάλοι συνέχεια μας λένε «Μη κάνεις παρέα με αυτόν, με εκείνον. Είναι μαύρος, είναι ξένος».  Ακόμη κι αυτοί που δέχονται ρατσισμό είναι ρατσιστές. Εμείς τα παιδιά σ’ αυτό το θέμα πρέπει να τους αγνοήσουμε, πρέπει να είμαστε όλοι ενωμένοι για ένα καλύτερο μέλλον. Είμαστε η νέα γενιά και πρέπει να εξαφανίσουμε τη λέξη «Ρατσισμός» από το λεξιλόγιο μας. Μη ξεχνάς ότι είμαστε όλοι διαφορετικοί αλλά και όλοι ίσοι.

                             Με πολλή πολλή αγάπη
                                               Βερόνικα

Γεράσιμο Κ.


Θυμάμαι από τα χρόνια του Πολέμου και της Κατοχής...

Με αφορμή το βιβλίο της Μαρούλας Κλιάφα "Μια μπαλάντα για τη Ρεβέκκα", οι μαθητές/ριες ρωτούν παππούδες/γιαγιάδες για τα χρόνια του Πολέμου και της Κατοχής. Εκείνοι θυμούνται ή ανασύρουν μνήμες από άλλες διηγήσεις και αφηγούνται...

    Δημιουργία του μαθητή Ευάνθη Ρ.       Β΄5

Ο παππούς θυμάται...
Η Κατοχή της Ελλάδας κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ξεκίνησε τον Απρίλιο του 1941 με τη γερμανική εισβολή. Ήμουν πολύ μικρός και θυμάμαι ότι τα παιδιά της γειτονιάς μαζευόμασταν και πηγαίναμε να ζητήσουμε από τους Γερμανούς φαγητό, γιατί υπήρχε πολύ πείνα. Οι Γερμανοί μας έδινα κάτι χάρτινα κουτάκια που είχαν μέσα οδοντόκρεμα. Από την πείνα μας και μην ξέροντας τι είναι τα τρώγαμε και οι Γερμανοί γελούσαν...

Ένα ακόμη γεγονός που θυμάται...
Μετά την Κατοχή είχε δημιουργηθεί ένας οργανισμός, η ΟΥΝΤΡΑ που πρόσφερε βοήθεια κυρίως ρουχισμό στον ελληνικό λαό. Θυμάμαι πως με ανυπομονησία περίμενα να πάρω κάποιο ρούχο.Περίμενα να έρθει η Ούντρα.Μου έτυχε ένα μάλλινο πράσινο γυναικείο παλτό σε μεγαλύτερο νούμερο. Παρόλο που κρύωνα, δεν το φόρεσα ποτέ, γιατί θα με κορόιδευαν...
                                                                                                Θεοφανία Γ.


-Παππού,μπορείς να μου διηγηθείς μια εμπειρία σου απο την Κατοχή;
-Βεβαίως, αλλά επειδή ήμουν πολύ μικρός μπορώ να σου διηγηθώ μία περιπέτεια του πατέρα μου. Ο προπάππους σου, Γεώργιος Κώτης, κατετάγη εθελοντής στο Ναυτικό την περίοδο της Κατοχής. Σε μία αποστολή, το πολεμικό πλοίο στο οποίο υπηρετούσε, πήρε εντολή να πάει να καταλάβει ενα γερμανικό πλοίο στα παράλια της Αφρικής φορτωμένο με πολεμοφόδια, το οποίο επέβλεπε μια μικρή φρουρά Γερμανών. Σαν έφτασαν ξημερώματα και πλησίασαν, άναψαν οι προβολείς από το γερμανικό πλοίο και άρχισαν να πυροβολούν οι Γερμανοί. Οι Έλληνες κατάφεραν και πήδηξαν στο εχθρικό πλοίο. Ο παππούς φάνηκε άτυχος. Πηδώντας γλίστρησε και η κουμπωμένη του χλαίνη γαντζώθηκε στη δέστρα του πλοίου. Στα πέντε μέτρα τον σημάδευε ένας Γερμανός. Πατάει την σκανδάλη αλλά το όπλο δεν εκπυρσοκροτούσε. Βλέποντας αυτά ο παππούς τραβάει την ξιφολόγχη του, κόβει το κουμπί από τη χλαίνη και πέφτει στη θάλασσα. Αυτό ήταν η σωτηρία του. Μετά απο λίγη ώρα βγήκαν νικητές οι Έλληνες, μάζεψαν τον παππού απο τη θάλασσα και επέστρεψαν συνοδεύοντας το γερμανικό πλοίο με τα πολεμοφόδια στο λιμάνι της Χάιφα(Λίβανος), όπου βρισκόταν το Ελληνικό στρατηγείο. Τους υποδέχτηκαν σαν ήρωες!!
-Ευχαριστώ πολύ παππού!!
-Τίποτα αγόρι μου.
                                                                                             Γιώργος Σ.


Ο παππούς μου μου διηγήθηκε ένα περιστατικό που αφορούσε τον προπάππου μου...
Κατά τη διάρκεια της κατοχής οι γερμανοί έδωσαν τον έλεγχο των περιοχών ανατολικά του Στρυμόνα ποταμού, στους συμμάχους τους Βουλγάρους. Οι Γερμανοί έδρασαν με αυτόν τον τρόπο από ανάγκη, διότι έπρεπε να μεταφέρουν τα στρατεύματα τους στην Ευρώπη και την Αφρική όπου ακόμη έκανα επεκτατικούς  πολέμους .                          
 Το χωριό μου ,η Μονοκκλησιά Σερρών ήταν από τις περιοχές ανατολικά του Στρυμόνα που κατέλαβαν τελικά οι Βούλγαροι. Οι Βούλγαροι ήταν πιο σκληροί από τους Γερμανούς και προκάλεσαν πολλά περιστατικά. Σε ένα από αυτά συγκέντρωσαν ανήλικα αγόρια, σχετικά, μεγάλα σε ηλικία. Ήταν και ο προπάππους μου εκεί. Τους έδειραν όλους πάρα πολύ. Τον προπάππου μου αφού τον έδειραν, τον μαχαίρωσαν στο κεφάλι,  πίσω από το αυτί,  με αποτέλεσμα να χάσει την ακοή του και να είναι αναγκασμένος να φοράει ακουστικό για όλη την υπόλοιπη ζωή του. 
                                                                              Κωνσταντίνα Γ.


Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2017

Ερωτήσεις για τη συγγραφέα...

Την Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου η συγγραφέας Μαρούλα Κλιάφα θα  μας κάνει την τιμή και θα επισκεφτεί το σχολείο μας. Οι μαθητές/ριες του Α2 διάβασαν το βιβλίο "Ο δρόμος για τον παράδεισο είναι μακρύς" και θέλουν να τη ρωτήσουν...
1) Πώς αποφασίσατε να γίνετε συγγραφέας;
2) Σε ποια ηλικία ξεκινήσατε να γράφετε βιβλία;
3) Όταν ήσασταν παιδί ποιο βιβλίο σας άρεσε; Είχατε κάποιον αγαπημένο συγγραφέα;
4) Πόσο καιρό σας πήρε να γράψατε το βιβλίο «Ο δρόμος για τον Παράδεισο είναι μακρύς»;
5) Το βιβλίο που διαβάσαμε περνάει πολλά μηνύματα. Είναι πραγματικά καταπληκτικό και συγκινητικό. Από πού εμπνευστήκατε το θέμα;
6) Η ιστορία είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα; Είδαμε ότι είναι αφιερωμένο σε μια Μαρία από το Φιέρι και σε μια Βερονίκη από το Αργυρόκαστρο
7) Ποιο θα είναι το επόμενο βιβλίο σας;
8) Ως μαθήτρια ήσασταν καλή στην έκθεση;
9) Είναι δύσκολο να γράφει κανείς λογοτεχνικά βιβλία;
10) Σκοπεύετε να γράψετε δεύτερο μέρος του βιβλίου;
11) Σε εσάς ποιος χαρακτήρας του βιβλίου άρεσε περισσότερο; Η Ελένη ή η Βερόνικα;

Μια μπαλάντα για τη Ρεβέκκα: το πιάνο της Ρεβέκκας

Ο Γιάννης Π. κατασκεύασε ένα πιάνο από χαρτόνι και οδοντογλυφίδες. Κάπως έτσι φαντάζεται και το πιάνο στο οποίο η Ρεβέκκα έπαιξε τη μπαλάντα που της έστειλε ο Κωνσταντής


Ο δρόμος για τον παράδεισο είναι μακρύς-Μαρούλα Κλιάφα: Βιβλιοπαρουσιάσεις μαθητών/ριών

Το μυθιστόρημα «Ο δρόμος για τον παράδεισο είναι μακρύς» γράφτηκε από τη Μαρούλα Κλιάφα και απευθύνεται κυρίως σε εφήβους. Εκδόθηκε το 2003.
Οι ηρωίδες είναι δύο δεκαπεντάχρονα κορίτσια, η Βερόνικα και η Ελένη, που ζουν σε τελείως διαφορετικά σπίτια, κάτω από τελείως διαφορετικές συνθήκες. Όμως υπάρχει κάτι κοινό μεταξύ τους: τα προβλήματα που έχουν με τον κόσμο γύρω τους.

Η σχέση τους δημιουργείται ξαφνικά από μια αγγελία σε μια εφημερίδα. Η Βερόνικα βλέποντας την αγγελία, σπεύδει να απαντήσει, καθώς θέλει να αναπτύξει φιλικές σχέσεις με κάποιον που δε θα της φερθεί άσχημα επειδή είναι Αλβανίδα.
Τα δύο κορίτσια ξεκινούν να στέλνουν επιστολές η μία στην άλλη, εξομολογώντας τη συμπεριφορά που τους δείχνουν οι γύρω τους, για τα προβλήματα και τα επιτεύγματά τους στο σχολείο και στον αθλητισμό και για τα ερωτικά τους. Ακόμα μιλούν για τις πεποιθήσεις τους, τις ελπίδες, τις απογοητεύσεις τους και τις αναμνήσεις του παρελθόντος.
Αναπάντεχα η σχέση τους κλονίζεται και ενδέχεται να μην ανταλλάξουν ξανά γράμματα, εξαιτίας ενός άσχημου γεγονότος. Η αλήθεια αποκαλύπτεται. Έχει, όμως, επιπτώσεις σε αυτήν τη φιλία;
Είναι ένα πανέμορφο βιβλίο γεμάτο ιστορίες από την καθημερινότητα και ανατρεπτικό τέλος. Σας συστήνω να το διαβάσετε οπωσδήποτε!-                
                                                                                    Μάριος Κ.



Στο βιβλίο «ο δρόμος για τον Παράδεισο είναι μακρύς» περιγράφεται η δημιουργία μιας δυνατής φιλίας που προέκυψε από τις επιστολές που ανταλλάσσουν δυο κοπέλες, η Βερόνικα και η Ελένη. Η Βερόνικα έρχεται απ’ την Αλβανία και μένει μόνιμα στην Ελλάδα με την οικογένεια της. Η ζωή της όμως δεν είναι τόσο ομαλή. Όλη η οικογένεια αντιμετωπίζει προβλήματα ρατσισμού, προκατάληψης και απόρριψης λόγω καταγωγής της. Αντίθετα, η Ελένη περιγράφει στη Βερόνικα την υποτιθέμενη ονειρική ζωή της με πολλούς φίλους, μεγάλο σπίτι και ανέσεις. Τα δύο κορίτσια αφηγούνται τις εμπειρίες τους, αλληλοσυμπαραστέκονται η μία στην άλλη και «χτίζουν»  μια αληθινή φιλία. 

Ωστόσο, μια αποκάλυψη ενός μυστικού αλλάζει τα δεδομένα. Ενός μυστικού που θα μπορούσε να καταστρέψει ότι είχαν «χτίσει» σε τόσους μήνες. Πρόκειται για ένα άκρως ενδιαφέρον και συγκινητικό βιβλίο που περνάει πολλά μηνύματα. Προβάλλονται προβλήματα ρατσισμού που ακόμη βιώνουν παιδιά στις μέρες μας. Ακόμη με εύστοχο τρόπο παρουσιάζονται τα έντονα συναισθήματα των κοριτσιών που αγγίζουν τον αναγνώστη αλλά και γεγονότα που συναρπάζουν και ξαφνιάζουν. Επίσης δίνεται βαρύτητα στη δύναμη της φιλίας  που μπορεί να αναπτυχθεί όταν υπάρχει στοργή κατανόηση και συμπαράσταση. Θεωρώ ότι ένα επιπλέον στοιχείο του βιβλίου που μπορεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη είναι οι επιστολές. Ένας τρόπος γραφής που δεν συναντάμε συχνά. Επιπρόσθετα πιστεύω ότι ο τίτλος είναι πολύ πρωτότυπος και αντιπροσωπεύει πλήρως το περιεχόμενο του βιβλίου.  Μέσα σε όλα αυτά τα θετικά πιστεύω το μόνο αρνητικό του βιβλίου είναι το τέλος. Είναι δυσάρεστο και κάπως απότομο. Θα μπορούσε να συνεχιστεί αυτή η ιστορία ή να τελείωνε διαφορετικά. Παρόλα αυτά είναι ένα βιβλίο που αξίζει να το διαβάσει κανείς.

Γεράσιμος Κ.

Στο βιβλίο αυτό περιγράφεται η ιστορία δύο κοριτσιών, που αρχίζουν να αλληλογραφούν. Μέσα από αυτό δημιουργείται μια στενή φιλία ανάμεσα στην Ελένη και τη Βερόνικα. Η Βερόνικα είναι από την Αλβανία, αλλά ζει στα Τρίκαλα. Βιώνει πολλά προβλήματα, καθώς η οικογένειά της προσπαθεί να προσαρμοστεί σε ένα καινούργιο περιβάλλον. Εξαιτίας ενός οικονομικού προβλήματος γίνεται μια μετακόμιση της οικογένειας, η οποία τους φέρνει αντιμέτωπους με το ρατσισμό. Η Βερόνικα, παρά τα προβλήματα που έχει , ονειρεύεται κάποτε να σπουδάσει. 

Η Ελένη ζει στην Αθήνα και ασχολείται με τον αθλητισμό, συμμετέχοντας σε πρωταθλήματα. Καθώς είναι μοναχοπαίδι οι γονείς της δεν της χαλάνε κανένα χατίρι. Της επιτρέπουν να βγαίνει και να διασκεδάζει με τους φίλους της. Όπως βλέπουμε η οικογένειά της δεν έχει κανένα πρόβλημα, το μόνο πρόβλημα που απασχολεί την Ελένη είναι τα αγόρια. Επί οκτώ μήνες τα κορίτσια αλληλογραφούν λέγοντας τα μυστικά και τα όνειρά τους. Όμως όλα αυτά ανατρέπονται από διάφορα ψέματα. Μια πικρή αλήθεια κλονίζει τη σχέση τους, αλλά το μυστικό αυτό δεν στάθηκε ικανό να χαλάσει τη φιλία τους. Πρόκειται για ένα βιβλίο που αξίζει να διαβάσετε.
                                                                                              Παναγιώτα Κ
Μέσα από μια αγγελία αλλάζει η ζωή δύο κοριτσιών, της Ελένης και της Βερόνικας. Γίνονται φίλες κολλητές, μοιράζονται τις σκέψεις τους, ανταλλάσσουν απόψεις και λένε τα μυστικά τους η μια στην άλλη. Μπορεί ένα όμως μυστικό να διαλύσει μια φιλία ; 

Είναι ένα μυθιστόρημα που μου άρεσε πάρα πολύ: πρώτον για τη δομή και τον τρόπο που είναι γραμμένο και δεύτερον για την πλοκή του. Επίσης, παρουσιάζει τα ρατσιστικά φαινόμενα στην καθημερινή ζωή των ηρώων και σημαντικά μηνύματα φιλίας. Είναι ένα βιβλίο που αξίζει να το διαβάσει ο καθένας μας.
                                                                                              Χρήστος Κ.

Το λογοτεχνικό βιβλίο της Μαρούλας Κλιάφα αναφέρεται σε δύο κορίτσια, την Ελένη και την Βερόνικα που αλληλογραφούσαν. Μέσα από την αλληλογραφία τα κορίτσια μιλούσαν για την καθημερινότητά τους και για το τι τα απασχολούσε. Τα δύο κορίτσια ήταν πολύ καλές φίλες και συνέχεια αλληλογραφούσαν. 

Το κείμενο έχει πολύ ωραίο λεξιλόγιο, έχει πολλούς διαλόγους και επίσης και πάρα πολλά ευχάριστα, αλλά και λυπητερά, γεγονότα. Πιστεύω πως αξίζει να το διαβάσετε, γιατί η συγγραφέας χρησιμοποιεί μεγάλες προτάσεις για να μας γεμίσει συναισθήματα και προβληματισμό. Το τέλος του βιβλίου είναι ανατρεπτικό και συγκινητικό, γιατί "ο δρόμος για τον παράδεισο είναι μακρύς". 
                                                                                                                                            Γιώργος Κ.

Το λογοτεχνικό βιβλίο "Ο δρόμος για τον παράδεισο είναι μακρύς " της συγγραφέως " Μαρούλας Κλιάφα" είναι ένα υπέροχο και φανταστικό βιβλίο που εξιστορεί την ζωή δύο δεκαπεντάχρονων κοριτσιών που γνωρίστηκαν μέσα από αλληλογραφία περιγράφοντας την καθημερινή τους ζωή.
Με λίγα λόγια η Βερόνικα μεταναστεύει στην Ελλάδα μετά από τις τραυματικές τις εμπειρίες στην Αλβανία, ενώ η Ελένη ζει σε ένα τέλειο σπίτι μαζί με τους γονείς της και τίποτα δεν εμποδίζει την ζωή της. Όμως ένα μεγάλο μυστικό απομακρύνει τις σχέσεις των δύο κοριτσιών.

 Το βιβλίο έχει καταπληκτικό περιεχόμενο και σου περνά μία αγωνία για το τι θα γίνει στο τέλος. Σε κάθε αλληλογραφία η συγγραφέας μας βάζει στην θέση του πρωταγωνιστή. Είναι ένα βιβλίο που αξίζει να το διαβάσετε πιστέψτε με δεν θα απογοητευτείτε!!
                                                                                                          Από Άρτεμις Κ.


Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2017

Μια μπαλάντα για τη Ρεβέκκα-Μαρούλα Κλιάφα

Οι μαθητές/ριες του Β1 και Β5 οπτικοποιούν εικόνες από το βιβλίο "Μια μπαλάντα για τη Ρεβέκκα" της Μαρούλας Κλιάφα. 

Μια μπαλάντα για τη Ρεβέκκα-Μαρούλα Κλιάφα by Slidely Slideshow

Η συγκλονιστική ιστορία πίσω από το «Dance me to the end of Love» 

Αυτό το τραγούδι είναι η φρίκη της απαίτησης να παίζουν μουσική, οι ίδιοι οι μελλοθάνατοι, στους διαδρόμους των στρατοπέδων, την ώρα που οι άλλοι περνούσαν μπροστά τους στην ουρά του Άουσβιτς, του Νταχάου, από την ουρά της φρίκης, πηγαίνοντας να θανατωθούν και να καούν στα κρεματόρια. Είναι όλα τα τελευταία βλέμματα που κοίταξαν τον κάθε  Εβραίο μουσικό και το «φλεγόμενο βιολί» του, με την ιστορία ζωής, πόνου, που κουβαλούσε το καθένα απ’ αυτά, την ώρα που εκείνοι βάδιζαν προς το θάνατο, και την ίδια ώρα που οι ναζί υποχρέωναν το συγκρατούμενό τους μουσικό να παίζει κλασική μουσική στους διαδρόμους αυτής της γήινης κόλασης.
Γιατί το «Dance me to the end of love» δεν είναι ένας χορός ως το τέλος της αγάπης, αλλά ένας χορός ως το τέλος της ύπαρξης, που εφορμώντας από τη γενεσιουργό πηγή του πάθους για τη ζωή, μπορεί εντέλει να αγκαλιάζει σφιχτά συμπαρασύροντας ως το θάνατο ακόμα και την ίδια την αγάπη. Γι’ αυτό ενώ είναι ένα τραγούδι που γεννήθηκε από το θάνατο, μπορεί να αγκαλιάζει, να δονεί τον έρωτα και τη ζωή…

(Για να τη διαβάσετε περισσότερα κλικ στον σύνδεσμο που ακολουθεί)

https://goo.gl/gbKvn6

Παίζοντας με τον τίτλο..."Μια μπαλάντα για τη Ρεβέκκα"-Μαρούλα Κλιάφα


                                                                                                                          Μαρίσα Γ.

                                                                                                  Ευάνθης Ρ.

  • Μια καινούρια ζωή για τη Ρεβέκκα
  • Μια νέα αρχή για τη Ρεβέκκα
  • Οι νότες του πολέμου
  • Οι νότες της ζωής
  • Η απουσία μιας νότας...
  • Ο πόλεμος μέσα από τα μάτια της αθωότητας
  • Στα χρόνια της Κατοχής
  • Μια ελπίδα ξεπροβάλλει...
  • Όταν η ελπίδα ξεπροβάλλει...
  • Η ιστορία της Ρεβέκκας
  • Η "πολύχρωμη" ζωή της Ρεβέκκας
  • Πό-λε-μος και Κα-το-χή