Βιβλιοπαρουσίαση:"Ξυπόλυτοι ήρωες" Ᾱ.Μητσιάλη

Η συγγραφέας μέσα από το μυθιστόρημα <<Ξυπόλυτοι ήρωες>> αναφέρεται στην  αλησμόνητη και δύσκολη περίοδο της κατοχής στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα στο βιβλίο γίνεται αναφορά για την ζωή μιας παρέας παιδιών, Εβραίων και Ελλήνων , καθώς και στοιχεία για την δράση του ξυπόλυτου τάγματος. 

Αδελφικές σχέσεις, απρόσμενοι έρωτες, ξαφνικές επιστροφές από άτομα χαμένα στο παρελθόν ενώ ακόμα και αντιστασιακές πράξεις κυριαρχούν στο μυθιστόρημα. Οι αγώνες με τον θάνατο, η δράση των ανθρώπων και στιγμές από την απανθρωπιά των Γερμανών στους Εβραίους λαμβάνουν χώρα γύρω από την Θεσσαλονίκη. Το μυθιστόρημα αυτό μέσα από την γλαφυρότητα και την παραστατικότητα του λόγου  και της γλώσσας με τις δυσνόητες και ασυνήθεις λέξεις καταφέρνει να δώσει φωνή και πνοή στους ήρωες οι οποίοι δείχνουν τις άσχημες καταστάσεις της εποχής. Οι εικόνες του μυθιστορήματος, οι οποίες προκύπτουν μέσα από τα λόγια των ηρώων, ζωντανεύουν το βιβλίο . Αυτές οι εικόνες με έκαναν , σε ένα βαθμό, να ζήσω  εκείνη την εποχή. Με την σειρά μου θα πρότεινα ανεπιφύλακτα το βιβλίο αυτό σε γνωστούς να το διαβάσουν για να μάθουν, να νιώσουν και να ζήσουν τις δυσκολίες της γερμανικής κατοχής όπως την αισθάνθηκα και εγώ.

Αφροδίτη Ταχλαμπούρη (Β΄4)

Ξυπόλητοι ήρωες! Ένα μαγικό ιστορικό μυθιστόρημα που λαμβάνει μέρος στην Θεσσαλονίκη. Μας περιγράφει αλλά και μας ξεδιπλώνει τις δύσκολες μέρες της κατοχής μέσα από τα μάτια απλών καθημερινών ανθρώπων και μιας ομάδας παιδιών που προσπαθούν να βοηθήσουν τόσο την αντίσταση όσο και τους συνανθρώπους τους που έχουν ανάγκη .Ζουν εξωπραγματικές εμπειρίες γνωρίζοντας τι θα πει να μάχομαι για την ελευθερία, την αδικία αλλά και τη ίδια τους την ζωή. Ο λόγος του κειμένου είναι γλαφυρός και παραστατικός με κάποιες ίσως δυσνόητες λέξεις που ήταν αυτές που σε έκαναν να νοιώσεις σαν να ζεις και εσύ σε εκείνη την εποχή αλλά και σαν να ζεις τις ίδιες εμπειρίες με αυτές των  παιδιών. Η Αλεξάνδρα Μητσιάλη θίγει τόσα πολλά θέματα μέσα από τα γεγονότα που διαδραματίζονται καθημερινά. Μέσα σε αυτά ,την αντίσταση που πλημύριζε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης από τις θαρραλέες και συχνές προσπάθειες βοήθειας των παιδιών αλλά και την φιλιά που μέρα με την μέρα γινόταν και πιο δυνατή. Ακόμα θίγονται τα δεινά της κατοχής: πείνα, φόβος, βία, δυστυχία περνώντας αντιπολεμικά μηνύματα. 

Κατά την διάρκεια της ανάγνωσης του βιβλίου συνδέθηκα συναισθηματικά με τους ήρωες αλλά ταυτίστηκα απόλυτα και με τις πράξεις τους που μέσα από τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα άρχισαν να δημιουργούν έρωτες , αδελφικές φιλίες αλλά αντιμετώπισαν και τα χρωστούμενα του παρελθόντος. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Μέσα απ αυτό το βιβλίο θα συγκινηθείτε, θα γελάσετε αλλά θα μάθετε και για πράγματα τις κατοχή που ίσως να μην σας δοθεί ποτέ ξανά η ευκαιρία να διαβάσετε. Προσωπικά σε κάθε επιχείρηση των παιδιών ένιωθα την κάρδια μου να χτυπάει τόσο δυνατά λες και στα αλήθεια ήμουν και εγώ εκεί, λες  και κινδύνευε και εμένα η ζωή μου. Αυτό το συναίσθημα δεν θα το ξεχάσω ποτέ ήταν το κάτι τόσο μαγικό και σας εύχομαι να το νοιώσετε και εσείς όταν διαβάζετε τις σελίδες αυτό του μυθιστορήματος ….

Τίνα Στενού (Β΄ 4)

Το έργο αυτό μιλάει για μια ομάδα παιδιών που ζουν στη Θεσσαλονίκη. Περνούν δύσκολα χρόνια εκεί λόγω του Ναζισμού, ζουν αξέχαστες εμπειρίες και ταυτόχρονα προσπαθούν να επιβιώσουν. Μέσα όμως από αυτά τα δύσκολα χρόνια που περνούν ξετυλίγονται έρωτες και δυνατές φιλίες. Επίσης, το έργο αυτό αναφέρεται στην Αντίσταση, την Κατοχή και το Ολοκαύτωμα των Εβραίων.

 Η γλώσσα του κειμένου είναι απλή με ιδιωματισμούς που μας ταξιδεύουν σε μια άλλη εποχή και χρησιμοποιεί πολύ συχνά τον διάλογο με τον οποίο δίνει περισσότερη παραστατικότητα. Ακόμα, αυτό που μου προκάλεσε το ενδιαφέρον και με συγκίνησε αφάνταστα είναι το γεγονός ότι τα παιδιά κατάφεραν να επιβιώσουν και έρχονται αντιμέτωποι με τον θάνατο, την απώλεια φαγητού και υλικών αγαθών σε μια τόσο μικρή ηλικία. Κατά τη γνώμη μου είναι ένα από τα πιο συγκινητικά και ιστορικά έργα που έχω διαβάσει. Θα το πρότεινα αναμφίβολα σε όλους και ιδίως στα άτομα με μεγάλο ενδιαφέρον για την ιστορία.

Αλίκη Μαστρανεστάση (Β΄3)

Το βιβλίο «Οι Ξυπόλυτοι Ήρωες» αναφέρεται σε μια ομάδα παιδιών, από διαφορετικές  κοινωνικές τάξεις, τα οποία ζουν στην Θεσσαλονίκη κατά την περίοδο της Γερμανικής κατοχής 1942-1944.

Ακολουθεί τις περιπέτειες των παιδιών καθώς προσπαθούν να επιβιώσουν στην Γερμανοκρατούμενη Θεσσαλονίκη όπως επίσης και τις σχέσεις που αναπτύσσουν μεταξύ τους.

Μέσα από τις ιστορίες των παιδιών, το βιβλίο θίγει θέματα όπως η Αντίσταση κατά των ναζί και το ολοκαύτωμα της Εβραϊκής κοινότητας. Η γλώσσα του βιβλίου είναι απλή, στοχευόμενη προς νεαρούς αναγνώστες, με μόνο μερικές λαϊκές λέξεις και εκφράσεις οι οποίες μας παραπέμπουν σε μια παλαιότερη εποχή.

Προσωπικά το βιβλίο το λάτρεψα καθώς αυτά τα παιδιά, παρόλο τις κακουχίες που περνούσαν, κατάφεραν να ανταπεξέλθουν και να ζήσουν την παιδική τους ηλικία με όσο πιο  πολύ διασκέδαση μπορούσαν.

Συνιστώ αυτό το βιβλίο θερμά, καθώς είναι ένα διαχρονικό μυθιστόρημα γεμάτο αγωνία και συγκίνηση.

Μιχανετζή Νεφέλη (Β΄3) 

Ο Τάκης, η Σταυρούλα, η Αλέγρα, ο Πέπο, ο Άρης, η Αγγελική, η Ελένη, ο Έκτορας και η Λούνα κατοικούν στη Θεσσαλονίκη τα χρόνια της Γερμανικής κατοχής. Προσπαθούν να επιβιώσουν και ταυτόχρονα να αντισταθούν στους Γερμανούς. Αγωνία, θλίψη, χιούμορ, θυμός, αγάπη και συνεχής δράση είναι μερικές από τις λέξεις που χαρακτηρίζουν αυτό το μυθιστόρημα. 

Η Αλεξάνδρα Μητσιάλη έχει κάνει μια εξαιρετική δουλειά αγγίζοντας την απόλυτη τελειότητα. Αν και δεν έζησε εκείνη την εποχή έχει καταφέρει να αποδώσει το περιεχόμενο του βιβλίου τόσο παραστατικά και αληθινά, που νιώθεις ότι είσαι και εσύ στην πραγματική ζωή ένας «Ξυπόλυτος Ήρωας» και παίρνεις μέρος στη δράση του. Οι γερμανικές λέξεις δίνουν ένα άλλο ύφος στο κείμενο κάνοντας το ακόμη πιο αληθινό. Η Αλεξάνδρα Μητσιάλη έχει καταφέρει να δώσει ζωή στα πάντα ακόμη και στις φτωχογειτονιές της τότε Θεσσαλονίκης που δεν υπάρχουν πλέον στις μέρες μας. Έχει καταφέρει να συγκινήσει ακόμη και τους ανθρώπους που έζησαν εκείνη την εποχή. Ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα του είδους του. Θα το πρότεινα ανεπιφύλακτα σε όλους τους φίλους μου και σε ανθρώπους άλλον ηλικιών.

Εβίτα Σιαράβα (Β΄4)

Ένας μαραθωνομάχος αφηγείται...

Προτού ξεκινήσουμε τη μάχη εναντίον των Περσών συγκεντρωθήκαμε όλοι με σκοπό ο Μιλτιάδης να μας δώσει μερικές συμβουλές για το σχέδιο που είχε σκεφτεί και τα βήματα που θα έπρεπε να ακολουθήσουμε. Αργότερα , αφού φτάσαμε στο σημείο της μάχης, παραταχτήκαμε απέναντι από τους Πέρσες, αφού ο στρατηγός μας σκέφτηκε να ενισχύσει τα άκρα. 

Εγώ ήμουν στη μέση. Εμείς είχαμε παραταχθεί στο πάνω μέρος ενος λοφίσκου. Έτσι, οι Πέρσες θα έπρεπε, για να μας πλησιάσουν να τρέξουν σε ανηφορικό έδαφος. Το έδαφος, λοιπόν, μας βοήθησε και αρχίσαμε να τρέχουμε πρός αυτούς. Αυτοί κυκλώθηκαν από τα ενισχυμένα άκρα και πολλοί έτρεχαν πανικόβλητοι στα καράβια τους. Έτσι με το σχέδιο του αρχηγού μας Μιλτιάδη ο ελληνικός στρατός νίκησε. 

Βίκυ Σ. (Α4)

"Φτου ξελύπη"-Μ. Κόντου: Ας υποθέσουμε ότι η Νουρ συναντάει ξανά την Γιασμίν μετά από χρόνια....

  

Ας υποθέσουμε ότι η Νουρ συναντάει ξανά τη Γιασμίν μετά από χρόνια. Να γράψεις πώς φαντάζεσαι αυτή τη συνάντηση χρησιμοποιώντας τις αφηγηματικές τεχνικές της αφήγησης και του διαλόγου.

Η Νουρ είχε αποκτήσει πια παγκόσμια αναγνώριση όχι μόνο για την προσφορά της στην κολύμβηση αλλά και για τη συμμετοχή της σε διάφορες οργανώσεις που αφορούσαν τα "ασυνόδευτα παιδια". Μέσα από τη δική της ιστορία, έδινε κουράγιο, θάρρος και ελπίδα σε εκείνα τα παιδιά για να σταθούν στα πόδια τους και να αντιμετωπίσουν όσα εμπόδια στέκονταν μπροστά τους.

      Ήταν Μάιος του 2026 όταν η Νουρ θα έπαιρνε για τελευταία φορά μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας!! Καθώς προετοιμαζόταν μια γνώριμη φωνή ακούστηκε από μακριά...

-Γιασμίν: Νουρ-Νουρ! Εδώ! και πλησίασε προς το μέρος της.

-Νουρ: Ω Γιασμίν! Εσύ! Τι κάνεις εδώ; και έπεσε στην αγκαλιά της.

-Γιασμιν: Τα καταφέραμε Νουρ, παρά τις δυσκολίες καταφέραμε να επιβιώσουμε και να εκπληρώσουμε τα όνειρά μας!!!

-Νουρ: Αυτό είναι αλήθεια, Γιασμίν! Τα καταφέραμε! Αν και είναι η τελευταία μου φορά που αγωνίζομαι, είμαι πολύ ευτυχισμένη που βρίσκομαι εδώ!!!

-Γιασμιν: Τι έγινε; Γιατι εγκαταλείπεις την κολύμβηση;

-Νουρ:  Είναι μια απόφαση που έχω πάρει εδώ και πολύ καιρό. Θέλω πια να αφοσιωθώ στα παιδιά εκείνα τα παιδιά που η ιστορία τους μοιάζει με την δική μας, που έχουν αναγκαστεί να αφήσουν πίσω γονείς, σπίτι, την πατρίδα τους για ένα καλύτερο αύριο!!

-Γιασμιν: Ω Νουρ! Με συγκινείς! Μπράβο, χαίρομαι που δεν έχεις ξεχάσει όλα αυτά που ζήσαμε και που συνεχίζεις να τα βοηθάς.

     Ξαφνικά μια φωνή ακούγεται από τα μεγάφωνα να καλεί τους αθλητές της κολύμβησης να ετοιμαστούν...  

Τα πρόσωπα των κοριτσιών έλαμπαν από ευτυχία γιατί κατάλαβαν ότι κατάφεραν και οι δυο να νικήσουν τους φόβους τους και τις αντασφάλειες τους και να προχωρήσουν την ζωή τους.

                                                                                               Δέσποινα Π. (Α4)

Κόμικ: Νέα παιδαγωγική-Ν. Καζαντζάκης

Κόμικ: Ένας αριθμός-Α. Τσέχοφ

Σεληνίτες: οτικοποίηση κειμένου

Selinites from Maria Michali

Η οδύσσεια της Νουρ, της ηρωίδας του βιβλίου "Φτου ξελύπη" της Μ. Κόντου"

Οι μαθητές/ριες του Α4 σχεδίασαν σε έναν χάρτη τη διαδρομή της Νουρ, του κοριτσιού που άφησε πίσω του τη λυπημένη πατρίδα, όπως σχολίασε η μαθήτρια Λυδία Σ. Επίσης, κατέγραψαν τα συναισθήματά της και σημεία του κειμένου για κάθε τόπο...

Αστραδενή

Η Μιχαέλα Σ. έκανε μια ακροστιχίδα με το όνομα της ηρωίδας του αποσπάσματος "Η ζωή στη Σύμη".

Αγαπούσε να ακούει τις μανάδες να κουβεντιάζουν καθώς δούλευαν

Στη Σύμη, τις ελεύθερές της ώρες, τις περνούσε παίζοντας με τις φίλες της κουτσό, αγάλματα, κυρίες, κ.α.

Της άρεσε πολύ να ανεβαίνει στο αποκρέβατο και να παίζει με τις φίλες της μαμάδες και παιδιά

Ρομαντική όπως ήταν, αναπολούσε τη ζωή στη Σύμη

Από τα πιο αγαπημένα της δωμάτια στη Σύμη ήταν η κουζίνα

Δεν της άρεσε η γεύση του νερού της Αθήνας και όπως έλεγε και η ίδια είχε γεύση φαρμάκου

Έδειχνε ενδιαφέρον και ευαισθησία για ό,τι συνέβαινε γύρω της

Νοιαζόταν για τη σπατάλη νερού που έκαναν οι Αθηναίοι

Η ζωή στη Σύμη ήταν πιο χαλαρή από τη ζωή στην Αθήνα

                                                    

Ο Κάσπαρ Χάουζερ στην έρημη χώρα-Χατζής

Με αφορμή το εικαστικό έργο του Κανιάρη. Αν έπρεπε να φύγω για πάντα απο τη χώρα μου τι θα έπαιρνα μαζί μου ή αλλιώς τι θα έβαζα στη βαλίτσα...

Λίγο πριν φύγω για πάντα, μακριά από αυτόν τον υπέροχο και μαγευτικό τόπο, που έχω περάσει τις πιο όμορφες και άσχημες στιγμές, θέλω να πάρω μαζί μου όλα όσα μου θυμίζουν τις πολύτιμες αυτές στιγμές από την πατρίδα μου. Θα ξεκινήσω από τα πιο μικρά και ‘ασήμαντα’ ίσως πράγματα τα οποία έχουν για εμένα την μεγαλύτερη σημασία. Μια κορνίζα με την οικογένειά μου είναι το πρώτο πράγμα που επιλέγω. Πίσω από αυτήν τη φωτογραφία της κορνίζας κρύβονται χιλιάδες και διαφορετικές στιγμές που πέρασα παρέα με τους ανθρώπους αυτούς, οι οποίοι με αγαπούν πραγματικά για αυτό που είμαι και με στηρίζουν σε κάθε καινούργιο μου βήμα για το καλύτερο και το άγνωστο. 

Κοντά μου παίρνω, ακόμα, έθιμα του δικού μου μοναδικού λαού, της πανέμορφης παράδοσης της πατρίδας μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκεί στην ξενιτιά να βγάζω στο σπίτι μου την ελληνική σημαία, σε κάθε εθνική γιορτή, ακόμα και μέσα στους 4 τοίχους μόνο και μόνο για να μου θυμίζει την Ελλάδα μου, την χώρα μου. Πάντα θα εύχομαι, από μέσα μου, σε κάθε γιορτή της θρησκείας μας, ο θεός να έχει καλά τους ανθρώπους που άφησα πίσω μου όσο εγώ τον υμνώ και προσεύχομαι σε εκείνον από την ξενιτιά που θα με έχει πάρει μακριά. Πάντα κάθε Χριστούγεννα, κάθε Πάσχα θα γιορτάζω κι εγώ, κι ας είμαι μόνος διατηρώντας τα έθιμά μου, πράγματα που με φέρνουν δηλαδή όλο και πιο κοντά στον τόπο μου τον μακρινό, στο μέρος που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Βέβαια μέσα σε όλα αυτά δεν μπορούν να λείψουν και οι μυρωδιές της πατρίδας μου. Το θυμάρι, ο βασιλικός και η ρίγανη είναι χαρακτηριστικές ευωδιές της Ελλάδας  και καρποί ενός ταλαιπωρημένου και γενναίου τόπου που στο άκουσμα και στην μυρωδιά τους τον θυμίζουν αμέσως. Γιατί αυτά είναι απλά πράγματα που μας χαρακτηρίζουν ως Έλληνες και αυτά θα πρέπει να έχουμε φυλαγμένα μέσα μας. Μα δεν ξεχνώ για κανένα λόγο και το φυλαχτό του πατέρα μου από τον πόλεμο. Δεν θα ξεχάσω τον σταυρό αυτό που τον είχε μαζί του στις δύσκολες εκείνες μέρες και τον προστάτευε ως το τέλος για να γυρίσει πάλι σώος πίσω σε εμάς. Αυτό το αντικείμενο έχει μεγάλη σημασία για εμένα καθώς δηλώνει πως ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες  έχοντά το κοντά σου θα καταφέρεις να επιβιώσεις και να ξεπεράσεις όλα τα εμπόδια που θα φανούν μπροστά σου. Επομένως από εδώ και πέρα, έχοντας όλα αυτά, η ζωή στην ξενιτιά σίγουρα θα είναι καλύτερη και πιο υποφερτή!   

                                                                                                                      Αφροδίτη Τ. , Β4 

Η ζωή του ναυτικού...

Η Τίνα Στ. αφηγείται τη ζωή του παππού της ως ναυτικού μέσα από τις ιστορίες και αναμνήσεις του...

Ο παππούς μου είναι το δεύτερο παιδί μιας πολύτεκνης και φτωχής  οικογένειας. Οι γονείς του ήταν αγρότες και για αυτό όλα τα παιδιά της οικογένειας αναγκάστηκαν να φύγουν από πολύ μικρή ηλικία για να βρουν δουλειά. Έτσι, στα δεκάξι του χρόνια μπάρκαρε στο Εμπορικό Ναυτικό ως ναύτης, στη συνέχεια έγινε λοστρόμος και μετά ανθυποπλοίαρχος. 

Αρχικά ταξίδεψε με δεξαμενόπλοια (τάνκερ) και μετά με φορτηγά πλοία (liberty). Τα ταξίδια του διαρκούσαν πολλούς μήνες. Ένα από τα μεγαλύτερα του ταξίδια διήρκησε δύο χρόνια και είχε ως προορισμό Αμερική – Ιαπωνία. Κατά την διάρκεια αυτών των μεγάλων ταξιδιών του υπήρχε έντονη μοναξιά , νοσταλγία για την πατρίδα και την οικογένεια. Ο μόνος τρόπος επικοινωνίας ήταν μέσω αλληλογραφίας και πολλές φορές τα γράμματα καθυστερούσαν να φτάσουν μέχρι να πιάσουν λιμάνι.

Αυτή τους την μοναξιά προσπάθησαν να την καταπνίξουν με την συντροφιά των ζώων. Σε ένα λοιπόν από τα καράβια που ταξίδεψε υπήρχε μια σκυλίτσα, η  Ραλού, η οποία απολάμβανε τα χάδια, τη φροντίδα, την αγάπη αλλά και την λατρεία όλων των ναυτικών. Δυστυχώς, όμως, αυτό το σκυλάκι δεν έζησε πολλά χρόνια καθώς εγκλωβίστηκε στο σημείο που ανεβοκατεβαίνει η άγκυρα , με αποτέλεσμα οι ναυτικοί να την χάσουν και να την βρουν μετά από μέρες πεθαμένη από υποσιτισμό.

Εκτός όμως από την μοναξιά, οι ναυτικοί είχαν να αντιμετωπίσουν τις δύσκολες συνθήκες εργασίας. Οι συχνές βάρδιες στο κρύο, στις φουρτούνες και στην ομίχλη, που μπορούσε να κρατήσει έως και τρεις μέρες με αποτέλεσμα να υπάρχει κίνδυνος να χαθούν ή να χτυπήσουν πάνω σε άλλο πλοίο, εξουθένωναν τους ναυτικούς και πολλοί μάλιστα δεν άντεχαν  και έφευγαν από το πλοίο. Είχαν όμως να αντιμετωπίσουν και τις ακραίες καιρικές συνθήκες με φουρτούνες και κυκλώνες στα τροπικά κυρίως μέρη στα οποία οι Έλληνες ναυτικοί δεν ήταν συνηθισμένοι, αλλά τις αντιμετώπιζαν με ανδρεία και τόλμη.

Οι δυσκολίες αυτές έφερναν κοντά τους ανθρώπους μεταξύ τους, δημιουργώντας φιλίες που κρατούν ακόμα. Ο παππούς μου μάλιστα μιλάει ακόμα με έναν γέρο ναυτικό από τον Πειραιά που τον ξέρει περίπου 63 χρόνια και συναντιούνται, πίνουν τα ουζάκια τους και θυμούνται τα παλιά.

Τα δύσκολά περιστατικά που θυμάται είναι η σύγκρουση που είχαν πάνω σε έναν βράχο έξω από το λιμάνι της Γαλλίας αλλά και μια μεγάλη φουρτούνα στον Ινδικό ωκεανό  με τεράστια κύματα όπου και στις δύο περιπτώσεις κόντεψαν να βουλιάξουν. Όλοι οι ναυτικοί στις δύσκολές αυτές στιγμές παρακαλούσαν τον Άγιο Νικόλαο και την Παναγία να τους προστατέψει και έκαναν τάματα που θα εκπλήρωναν στις εκκλησιές των χωριών τους. Τέλος ένα άλλο περιστατικό που  θυμάται είναι όταν μεθυσμένος άνδρας έπεσε στην θάλασσα. Τότε όλοι οι ναυτικοί βοήθησαν να κατεβάσουν μια σωσίβια λέμβο στη θάλασσα για να τον βρουν. Ψάχνανε αρκετές ώρες μα δεν τον βρήκαν και τελικά υπέθεσαν πως είχε πνιγεί και έτσι επέστρεψαν στο πλοίο.    

Εκτός από τον παππού μου που είχε να αντιμετωπίσει τις ανθυγιεινές συνθήκες αλλά και όλες τις παραπάνω δυσκολίες , άσχημες στιγμές πέρασε και ο πατέρας μου με την γιαγιά μου. Η παιδική ηλικία του πατέρα μου είναι χωρίς αναμνήσεις με τον μπαμπά του. Έλειπε από όλες τις σημαντικές εκδηλώσεις του σχολείου. Ένιωθε πάντα μειονεκτικά σε σχέση με τους φίλους του καθώς εκείνοι είχαν πάντα και τους δύο γονείς τους ενώ αυτός όχι. Ακόμα και όταν ήταν όλοι μαζί αυτό ήταν για ένα σύντομο χρονικό διάστημα.

Ο παππούς μου όταν γυρνούσε από το μπάρκο του, πάντα  του έφερνε όμορφα δώρα για να αναπληρώνει το κενό της απουσίας του. Αν και χαιρόταν ο πατέρας μου με τα δώρα και τα παιχνίδια, θα προτιμούσε να είχε τον πατέρα του κοντά του. Όταν πλέον όμως ήρθε να μείνει μαζί τους ο μπαμπάς μου είχε μεγαλώσει ήταν δεκαοκτώ ετών και είχε συνηθίσει την απουσία του. Το ίδιο παράπονο είχε και η γιαγιά μου, η οποία αντιμετώπιζε όλες τις δυσκολίες μόνη της χωρίς καμία βοήθεια.

                                                                                                                               Τίνα Στ., Β΄4 

Οι γάτες των φορτηγών-Ν. Καββαδίας

Φανταστείτε ότι είστε ένας από τους ναύτες ενός φορτηγού πλοίου που αναφέρει ο Καββαδίας στα ποιήματά του. Στο ημερολόγιό σας γράφετε τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας...

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΝΑΥΤΗ

15/8/1920

Πάλι άυπνος…για δεύτερη συνεχόμενη μέρα. Η βάρδια μου πάλι 1:00 – 6:00 το πρωί. Ευτυχώς που ο παπαγάλος μου μένει ξύπνιος και μου κρατάει συντροφιά, αλλιώς, ποιος ξέρει…

Πάλι καλά που βρίσκω ένα πεντάωρο να κοιμηθώ. Με το που ξυπνάω ακούω τον πολυαγαπημένο μου παπαγάλο. Μου θυμίζει την γυναίκα μου που την άφησα πίσω στην πατρίδα. 

19/8/1920

Ευτυχώς οι βραδινές βάρδιες έχουν τελειώσει δύο  μέρες τώρα και κοιμάμαι κανονικά. Κατά  τ’ άλλα όλα ίδια, η μυρωδιά του ψαριού, η κακή ποιότητα υγιεινής και οι σκληρές συνθήκες εργασίας. Σε λίγες μέρες φτάνουμε στον προορισμό μας, το Σύδνεϋ.

20/8/1920

Κάποιες μέρες εύχεσαι να μην υπήρχαν. Η σημερινή μέρα δεν αποτελεί εξαίρεση. Με το που ξύπνησα χτυπά ο συναγερμός και το ταβάνι αρχίζει να στάζει. Ανεβαίνω στο κατάστρωμα, βλέπω νερά ίσαμε ένα μέτρο. Κοιτάω πάνω και βλέπω να έρχεται καταπάνω μου ένα κύμα τρία μέτρα περίπου, τρέχω λοιπόν πάλι στο δωμάτιό μου. Μέσα σε δύο ώρες όλα είχαν τελειώσει. Εγώ και ο παπαγάλος μου την γλυτώσαμε αλλά οι δυο καλοί μου φίλοι όχι, είναι οι δυο πρώτοι ναύτες που χάνονται σε αυτό το ταξίδι.

21/8/1920

Το πλοίο ρίχνει άγκυρα στο Σύδνεϋ. Δεν έχουμε πολύ χρόνο στη διάθεσή μας, για να ξεφορτώσουμε. Δεν ξέρω γιατί, αλλά είμαι ο μόνος που ξεφορτώνει. Είναι τα γενέθλιά μου αλλά πάλι εμένα αγγάρευσαν. Ενώ ήμουν λυπημένος, μετά το φαγητό ο λοστρόμος μου λέει χρόνια πολλά και μου δίνει έναν υπέροχο παπαγάλο, όλο μπλε με κίτρινα φτερά και έξυπνο βλέμμα. Εκτός από τον παπαγάλο μου έδωσε και έναν πανέμορφο γάτο με πορτοκαλί τρίχωμα και μαύρες ρίγες.  Σήμερα ξεκινάμε για την πατρίδα! Σε έξι μήνες φτάνουμε στην  Ελλάδα.

Θ.Μ.

7 Δεκεμβρίου 1935

Πολυαγαπημένη  μου,

        Πολυαγαπημένη μου που τόσο καιρό μακριά σου δεν βρίσκω το κουράγιο ούτε το όνομά σου να προφέρω.

        Συγγνώμη που άργησα τόσο να σου γράψω, μα τέσσερις μήνες τώρα δεν έχουμε κάνει ούτε μια στάση. Ήταν να κάνουμε στάση σε ένα λιμάνι στην Κροατία, μα η θάλασσα ήταν φουρτουνιασμένη αναγκάζοντας μας να συνεχίσουμε το ταξίδι.

        Η ζωή στη θάλασσα είναι δύσκολη. Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε υγιείς, μα μερικοί υπέκυψαν στις δυσκολίες και στις ασθένειες που παραμονεύουν.

        Οφείλω να σε ενημερώσω ότι ο μικρός σου αδερφός στέκει ακόμα γερός και άκοπος. Σκληρό παλικαράκι ο Βασιλάκης! Δεν του το ’χα. Κάθε πρωί σηκώνεται χαρωπός σιγομουρμουρίζοντας ή σφυρίζοντας τη μελωδία, που μου ‘χες πει κάποτε, πως σας τραγούδαγε η μητέρα σας, όταν ήσασταν παιδιά. Κάθε μεσημέρι έρχεται στην τραπεζαρία ενθουσιασμένος παρόλο τον απαίσιο χυλό που μας σερβίρουν.

        Δεν θα σου πως μου λείπεις γιατί αυτό ήδη το ξέρεις. Μα έχω κάτι να ζητήσω από σένα. Θέλω να προσευχηθείς για μένα γιατί έχω χάσει πια το κουράγιο να το κάνω ο ίδιος.

        Πιστεύω ήρθε η ώρα να τελειώσω το γράμμα μου προς εσένα εδώ, πριν τα δάκρυα μου μουτζουρώσουν πολύ το μελάνι.

        Αντίο, πολυαγαπημένη μου, ελπίζω να ξαναϊδωθούμε σύντομα.

                                 Νεφέλη Μ. 

Πολιτιστικό πρόγραμμα 2017-2018: Φιλαναγνωσία

Η ιστοσελίδα του προγράμματος φιλαναγνωσίας "Το βιβλίο ένας φίλος που επιλέγω" στο πλαίσιο του πολιτιστικού προγράμματος. 

"Σπάζουμε τη γυάλινη οροφή": η εργασία μας στο πρόγραμμα Τ4Ε

Βασικό θέμα της εργασίας είναι η «γυάλινη οροφή», τα εμπόδια δηλαδή που συναντούν οι γυναίκες στον εργασιακό χώρο. Οι μαθητές/ριες αναζητούν περιπτώσεις του φαινομένου στο διαδίκτυο, αφηγούνται τυχόν προσωπικές εμπειρίες από το συγγενικό ή φιλικό περιβάλλον, αναρωτιούνται για τα αίτια του φαινομένου και μαθαίνουν για τα θεσμικά όργανα της ΕΕ που προασπίζονται τα εργασιακά δικαιώματα των γυναικών μέσα από σχετικές συνθήκες. Το διήγημα του σχολικού βιβλίου Λογοτεχνίας «Ένας αριθμός» του Ά. Τσέχωφ, που θίγει το θέμα της εργασιακής εκμετάλλευσης και της παθητικής στάσης μιας γυναίκας στη Ρωσία του 19^ου αιώνα αποτελεί το έναυσμα, για να εξετάσουν οι μαθητές/ριες τι συμβαίνει στην Ευρώπη του 21^ου αιώνα σε σχέση με τις γυναίκες στον εργασιακό χώρο. Οι μαθητές/ριες εργάστηκαν, κυρίως, ομαδοσυνεργατικά αλλά κι ατομικά πάνω σε ένα μοντέλο Κριτικού Γραμματισμού.
Η εργασία υλοποιήθηκε στο πλαίσο του προγράμματος Teachers 4 Europe (T4E)

M.michali parartima ergasias t4 e from Maria Michali

Τα e book μας από το βιβλιοεργαστήριο

Φέτος  στο μάθημα της Λογοτεχνίας και στο πλαίσιο της φιλαναγνωσίας, τα τμήματα Α2, Β1 και Β5 συμμετείχαν  στο βιβλιοεργαστήριο «Το βιβλίο ένας φίλος που επιλέγω» του Ιδρύματος Λασκαρίδη.

Το τμήμα Α2 διάβασε τα βιβλια:

1. «Ο δρόμος για τον παράδεισο είναι μακρύς» της Μαρούλας Κλιάφα
2. . «Μου μαθαίνετε να χαμογελάω σας παρακαλώ;» της Ελένης Δικαίου

Τα τμήματα Β1 και Β5 διάβασαν τα βιβλία

1. «Μια μπαλάντα για τη Ρεβέκκα» της Μαρούλας Κλιάφα
2. «Μου μαθαίνετε να χαμογελάω σας παρακαλώ;» της Ελένης Δικαίου

Στο πλαίσιο του συγκεκριμένου προγράμματος ετοιμάσαμε 4 ebook.

 A2

B1 & B5

Οπτικοποίηση κεφαλαίου

Mou mathainete na xamogelao 5 from Maria Michali

Mou mathainete na xamogelao from Maria Michali

Οπτικοποίηση κεφαλαίου

Mou mathainete na xamogelao from Maria Michali

Μου μαθαίνετε να χαμογελάω σας παρακαλώ-Ε. Δικαίου

Read this free book made on StoryJumper

"Τουιτάρουμε" με φράσεις από το βιβλίο "Μου μαθαίνετε να χαμογελάω σας παρακαλώ;"

Οι μαθητές/ριες του Α2  γράφουν αποσπάσματα που τους άρεσαν από το βιβλίο "Μου μαθαίνετε να χαμογελάω σας παρακαλώ;" της Ε. Δικαίου και "τουιτάρουν". Για να δείτε τα tweets, κλικ στην εικόνα
https://twitter.com/Diadiaktuaki

Τα κόκκινα λουστρίνια

Ο μικρός βιοπαλαιστής έχοντας πλέον τελοιοποιήσει τα κόκκινα λουστρίνια ένιωσε απέραντη χαρά και υπερηφάνια για αυτό το κατόρθωμα, καθώς ήταν απολύτως σίγουρος ότι η κόρη του δασκάλου θα κολακευόταν και θα τον ερωτευότανε. Το μόνο που έμελλε να κάνει είναι να της τα δώσει. Βέβαια ήταν τόσο ντροπαλός και αγχωμένος που όταν την έβλεπε έπινε το αμίλητο νέρο. 

Παρόλ’ αυτά το επόμενο πρωί αποφάσισε να κάνει την μεγάλη κίνηση. Φτάνει στο σπίτι της και γεμάτος αγωνία χτυπάει το κουδούνι κρατώντας το ζευγάρι με τα παπούτσια. Η ίδια ανοίγει την πόρτα κι έντρομος της λέει:

-Aυτά τα πήρα... μάλλον τα έφτιαξα για σένα. Μέχρι να απαντήσει η κοπέλα, η η καρδιά του χτύπαγε σαν ταμπούρλο.

-Ευχαριστώ πολύ, είναι υπέροχα! Ψιθυρίζει βιαστικά αγχωμένη και απευθείας αρπάζει τα παπούτσια και κλείνει την πόρτα χωρίς να του πεί άλλη κουβέντα. Για έναν περίεργο λόγο, όμως, τα ρούχα της έδειχναν απεριποίητα.

Το αγόρι είχε μείνει άναυδο από τη συμπεριφορά της. Ήταν αγενέστατη και απαράδεκτη. Εκείνος νόμιζε πως έφταιγαν τα παπούτσια. Σκέφτηκε πως δεν είναι τόσο λαμπερά όσο έπερεπε για την κόρη του δασκάλου. Έτσι όλη την εβδομάδα κόπιασε, δε κοιμόταν πολλές ώρες, σπατάλησε όλο τον μηνιαίο μισθό για να φτιάξει ένα νέο ζευγάρι παπούτσια.

Ύστερα από εβδομάδες ξαναεπισκέφτηκε την κοπέλα για να παραδώσει το δεύτερο ζευγάρι με τα παπούτσια. Μόνο που αυτή τη φορά αισθανόταν υποψιασμένος ότι κάτι συμβαίνει με το κορίτσι. Πρίν χτυπήσει το κουδούνι κρυφάκουσε για λίγα λεπτά κάποιες συζητήσεις μεταξύ μάνας-κόρης.

-Τα πιάτα δεν τα έπλυνες ακόμα; Πότε περιμένεις να καθαρίσεις τη κουζίνα; Απορώ πώς είσαι κόρη μου και αν πάρεις στο επόμενο τετράμηνο χαμηλότερο βαθμό από 19 την πάτησες! Με άκουσες ; Όχι απλά θα στις βρέξω αλλά ξέχνα το κρεβάτι σου θα κοιμάσαι στο πάτωμα.

Ακούγοντας αυτά τα λόγια και τα έντονα κλάματα της κοπέλας άρχιζε να γεμίζει από συναισθήματα θλίψης και απογοήτευσης.  Συνειδητοποίησε ότι ένα «σκηνικό» που μπορεί να φαίνεται σε όλους υπέρχο, θαυμάσιο και καταπληκτικό, πίσω απ’ αυτό να κρύβεται ένα ολοκλήρο παρασκήνιο με πίεση, κόπωση, δυστυχία.  Όλα αυτά για το συμφέρον ή την ικανοποίηση των μεγαλυτέρων.

Αρχικά, το παιδί δίστασε να παραδώσει τα νέα υποδήματα. Έπειτα αποφάσισε να τα αφήσει στην πίσω πόρτα του σπιτιού με ένα σημείωμα που έγγραφε «Κουράγιο, η ζωή δεν είναι κάμπος να διαβαίνεις, αν θέλεις βοήθεια εδώ είμαι εγώ. Νομίζω ξέρεις ποιος είμαι!».

Έφτασε στα χέρια της κοπέλας, καθώς σκούπιζε την αυλή, το διάβασε χαμογέλασε και χάρηκε, αφού συνειδητοποίησε πως υπάρχει ένα πρόσωπο που πραγματικά νοιάζεται για εκείνη.

                                                                             Γεράσιμος Κ.

Ο νεαρός με την κόρη του δασκάλου δεν πήγαιναν στο ίδιο σχολείο. Το κουδούνι για το σχόλασμα του νεαρού χτυπούσε ένα τέταρτο μετά από το κουδούνι του κοριτσιού.

Την έκτη ώρα το νεαρό παιδί ζήτησε από την δασκάλα του να πάει στη διεύθυνση του σχολείου και να πάρει τηλέφωνο τους γονείς του να έρθουν να τον πάρουν, διότι πόναγε πολύ η κοιλιά του. Στην διεύθυνση του σχολείου δεν πήγε ποτέ. Έφυγε από την πίσω πλευρά του σχολείου που υπήρχαν κάτι σπασμένα κάγκελα. Σκαρφάλωσε με όλη του την δύναμη και κατάφερε να βγει έξω από το σχολείο χωρίς να τον δει κανείς.

Έτρεξε γρήγορα να προλάβει το μικρό κορίτσι. Την ακολούθησε μέχρι το σπίτι της. Περίμενε όλο το μεσημέρι και το απόγευμα μέχρι που άρχισε να σουρουπώνει. Έβγαλε από την σχολική τσάντα του μια κολόνια και τα κόκκινα λουστρίνια. Ψεκάστηκε τόσες φορές που άδειασε όλο το μπουκαλάκι με την κολόνια. Στην συνέχεια πήγε στον κήπο του διπλανού σπιτιού και έκοψε ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο. Με το ένα χέρι στο κουτί και με το άλλο στο κατακόκκινο τριαντάφυλλο χτύπησε το κουδούνι. (ΝΤΙΝ ΝΤΑΝ).

Για καλή του τύχη άνοιξε την πόρτα του σπιτιού το μικρό κορίτσι. Ο νεαρός της είπε: «αυτά είναι για σένα μικρή μου πριγκίπισσά». Το μικρό κορίτσι πήρε το τριαντάφυλλο και το κουτί. Για ανταλλαγή του έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο και του είπε: «αύριο έλα να με πάρεις εσύ από το σχολείο, καλό βράδυ» και έκλεισε τη πόρτα. Ο νεαρός είχε γίνει σαν παντζάρι. Την επόμενη μέρα πήγε να πάρει το μικρό κορίτσι από το σχολείο με το ίδιο κόλπο όπως χθες. Όταν αντίκρυσε ο νεαρός το μικρό κορίτσι έγινε πάλι σαν παντζάρι.

Τέλος το μικρό κορίτσι του ζήτησε να φάνε μαζί το μεσημεριανό τους. Και μετά ……. Άστα να πάνε μου τελείωσε και εμένα ο αποθηκευτικός χώρος της κάμερας και δεν πρόλαβα να τραβήξω περισσότερες λεπτομέρειες.   

                                                                                      Εφραίμ Κ.

Το αγόρι σκεφτόταν, να της τα δώσει ή όχι τα λουστρινένια γοβάκια; Μέχρι που αποφάσισε να της μίλησει, σήμερα που θα ερχόταν στο σπίτι τους για να φάνε οι δύο οικογένειες μαζί. Είχε τόσα στο μυαλό του, τόσα που η φαντασία του πλημμύριζε από χαρούμενες αλλά και στενόχωρες σκέψεις.

 Ξαφνικά χτυπά το κουδούνι: Ντιν, Νταν! (ήταν η κόρη του δασκάλου):

 - Γειά σας! (απάντησε με όλο χαρά ο νεαρός).

-Τι θέλεις; (τον κοίταξε με οίκτο, η κόρη του δασκάλου).

-Εμμμμ...(ο νεαρός την κοίταξε κι αμέσως ένιωσε ότι αυτή ήταν το ένα λαμπερό αστέρι που του φώτιζε το δρόμο μέσα στην νύχτα και άλλα πολλά που κόντευε να ξεχάσει το όνομά του).

 -Μου σπαταλάς το χρόνο μου, υπηρέτη, περιμένω ένα αγόρι.

- Ορίστε , συγνώμη που σας εμποδίζω να περάσετε. ( Έτσι απαντά, και δίνει το κουτί με τα λουστρινένια κόκκινα γοβάκια στην κοπέλα και φεύγει για το δωμάτιό του).

 Αμέσως ένιωσε θλίψη να το κυριεύει και ξαφνιακά όλα τα αστέρια του ουρανού και τα πολύχρωμα λουλούδια να χάνονται από τα μάτια του. Δεν ήξερε τι να πει, πως να αντιδράσει.     

Μετά από  το περιστατικό αυτό η κοπέλα ανοίγει το κουτί. Βλέπει τα γοβάκια και δεν μιλά , τα έκρυψε και κατάλαβε πως αυτός ήταν ο νεαρός που τον έβλεπε μερικές φορές στο τσαγκαράδικο.Ύστερα σώπασε, δεν είπε σε κανέναν τίποτα. Κράτησε τα γοβάκια για τον εαυτό της και κάθησε να φάει με τα υπόλοιπα άτομα.  Ως τότε το αγόρι έμεινε στο κρεβάτι του χωρίς να μιλήσει σε κανέναν  και χωρίς να φαει τίποτα.

                                                                               Άρτεμις Κ.

Ο Κάσπαρ Χάουζερ στην έρημη χώρα

Ο αφηγητής γυρίζει στον τόπο του για μια καινούρια αρχή φέρνοντας μαζί του τις αναμνήσεις από τη Γερμανία. Γράφει στο ημερολόγιο σχετικά...

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Επιτέλους, μύρισε Ελλάδα! Αντίο Γερμανία! Από σήμερα θα ξεκινήσω μια καινούρια αρχή. Θα αρχίσω ένα νέο κεφάλαιο στο βιβλίο αυτό που λέγεται ζωή. Δεν κοιτάμε πίσω, παρά μόνο μπροστά και αφήνουμε στην ξενιτιά τη μονότονη και καταθλιπτική ρουτίνα. Από ρομπότ μετατρεπόμαστε σε ανθρώπινα όντα. Είχαμε ξεχάσει τι θα πει περιπέτεια και ποια είναι η προσωπική μας ταυτότητα. Δεχόμασταν εντολές και ήμασταν αναγκασμένοι να τις εκτελέσουμε, να τις φέρουμε εις πέρας. Τι ήμασταν; Θύματα της κοινωνίας. Από τη δουλεία στο σπίτι και από το σπίτι στη δουλειά. Τόσο καιρό ούτε ένας άνθρωπος δεν με ρώτησε ποιος είμαι, τι κάνω ή τι γυρεύω στη Γερμανία. Ούτε και κάποια κοπέλα να ενδιαφερθεί για εμένα. Ήμουν η προσωποποίηση της μοναξιάς και ούτε κάποιος προσφέρθηκε να με κάνει να αισθανθώ οικεία. Αντίθετα όλες οι περίεργες ματιές να συγκεντρώνονται προς το μέρος μου και να με κοιτάνε λες και είμαι ο <<ξενότερος>> από όλους τους ξένους της πολιτείας των ξένων. Και εγώ που νόμιζα πως περπατώντας με το κεφάλι σκυμμένο περνάς απαρατήρητος. Μα η αλήθεια είναι πως με το να περνάς απαρατήρητος ίσως και να κάνεις αισθητή την παρουσία σου.

Δικός σου

Κώστας 

                                                                                            Έλενα Π.