Ένα διαφορετικό τέλος για το...γεφύρι της Άρτας

 

Πηγή: https://images.app.goo.gl/V9ecnTBQob4mBw3t8 

Στο ποτάμι σε χρειάζονται λυγερή να πας

Τον άντρα σου να βοηθήσεις που στεναχώρια έχει.

Στο ποτάμι λυγερή γοργά να πας τον μονάκριβό σου να παρηγορήσεις.

Γρήγορα κάνει η λυγερή και φτάνει στο ποτάμι.

Τον πρωτομάστορα βλέπει καθισμένο

Και γρήγορα να τον μαλώσει που δεν δουλεύει πάει

«πρωτομάστορα, έχεις τους μαστόρους να δουλεύουν και εσύ εδώ κοιμάσαι;»

Γυρνά ο πρωτομάστορας και την κοιτά,

Τρόμαξε η λυγερή να τόνε καταλάβει,

Πλανταγμένος ήτανε ο κακομοίρης.

Ριζικό καλό η μοίρα δεν τους έγραφε

«Τι έχεις άντρα μου καλέ, άντρα της ζωής μου, άντρα μονάκριβέ μου;»

Σηκώνεται ο πρωτομάστορας χωρίς δεύτερη κουβέντα

Αγκαλιά του την επαίρνει,

Και τελευταία φορά την εφιλεί,

Φωνάζει ύστερα τους μαστόρους,

Να τους πάρουν και τους δύο.

Σηκωμένη στα χέρια την κρατά,

Και στο αυτί της λέει σιγανά,

Μόνη σου ποτέ δεν σε αφήνω.

Κατέβηκαν στα θεμέλια και πέτρες άρχισαν να τους καταπλακώνουν.

Μαζί στην ζωή, μαζί και στον θάνατο,

Ήτανε οι τελευταίες τους λέξεις…

Ολίνα Σ.

 

«Γοργά ντύσου, γοργά άλλαξε, γοργά να πας το γιόμα,

γοργά να πας και να διαβείς της Άρτας το γιοφύρι».

Αυτά είπε το πουλάκι και σιώπησε. Στο μεταξύ, η θλίψη του πρωτομάστορα ήταν τόσο μεγάλη που τον έκανε να νιώθει ένας ζωντανός νεκρός. Τα πάντα χάνονται για εκείνον από την στιγμή που μαθαίνει για τη θυσία της γυναίκας του, που πρέπει να γίνει για να στεριώσει το γιοφύρι. Αποφασίζει, όμως, να ακούσει την εντολή του πουλιού και να μην προσπαθήσει να ξεφύγει από τη μοίρα. Έτσι το επόμενο πρωί, η γυναίκα πάει στο γιοφύρι και οι εργάτες την ξεγελούν εγκλωβίζοντας την μέσα σε αυτό. Αφού είχε πια εγκλωβιστεί η γυναίκα του στο γιοφύρι, ο Πρωτομάστορας συνήλθε λίγο κι αισθάνθηκε μεγάλο δίλλημα. Να την στοιχειώσει τελικά ή να την απελευθερώσει; Τελικά, αποφασίζει να μπει κι αυτός μέσα στο γιοφύρι, ώστε να βρουν κοινό θάνατο. Άλλωστε, γι’ αυτόν η ζωή χωρίς την πολυαγαπημένη γυναίκα του θα ήταν ανούσια. Έτσι προκειμένου να μην τη χάσει, επιλέγει να πεθάνει μαζί της, δείχνοντας έτσι τη μεγάλη αγάπη που της έχει. Στην συνέχεια, με εντολή του  Πρωτομάστορα οι μαστόροι ολοκληρώνουν το χτίσιμο του γιοφυριού. Το ποίημα τελειώνει μα την ευχή που ξεστομίζουν ταυτόχρονα ο Πρωτομάστορας και η Λυγερή, ώστε το γιοφύρι να στεριώσει και να μην γκρεμιστεί ποτέ.

Μαριλένα Τ.

Πηγή: https://images.app.goo.gl/kqZg1nLqFH5aicjL9

Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα αλλά η θλίψη και η στεναχώρια του  πρωτομάστορα ήταν μεγάλη. Εκείνη τη στιγμή σήκωσε τα χέρια ψηλά και φώναξε <<Γιατί Θεέ μου, να είναι έτσι η μοίρα μου και να πρέπει να θυσιάσω το πιο αγαπημένο πρόσωπο της ζωής μου;>> Οι εργάτες τον κοίταζαν θλιμμένα και με μεγάλο πόνο.

   Έβλεπε τη γυναίκα του να πλησιάζει με χαρά χωρίς να ξέρει τι πρόκειται να της συμβεί. Μόλις έφτασε άνοιξε τα χέρια της να τον αγκαλιάσει, αλλά ο πρωτομάστορας δάκρυσε. Τότε η γυναίκα του απόρησε και τον ρώτησε <<Γιατί αγαπημένε μου τα μάτια σου είναι βουρκωμένα;>> Ξαφνικά ακούστηκαν αστραπές από τον ουρανό και μια φωνή να τους λέει <<Κανείς δεν θα θυσιαστεί και θα στεριώσω το γιοφύρι εγώ χωρίς κανέναν θάνατο>>.

   Τότε όλοι κατάλαβαν πως ήταν ένα θαύμα του Θεού και αμέσως γονάτισαν όλοι και τον ευχαρίστησαν με πρόσωπα γεμάτη αγάπη και χαρά.

Ανδρομάχη Σ.

 

Γρήγορα έλα και σε περιμένει ο αγαπημένος σου. Αυτή ντύθηκε, ετοιμάστηκε  και πήγε . Όταν έφτασε ο πρωτομάστορας είπε την αλήθεια  στην γυναίκα του. Εκείνη από καλή καρδία συμφώνησε κα δέχτηκε να θυσιαστεί. Έτοιμη να θυσιαστεί ο πρωτομάστορας φωνάζει «θα θυσιαστώ και εγώ μαζί της αφού έτσι ήθελε η μοίρα». Άρχισαν οι μάστορες να τους χτίζουν και οι ίδιοι ευχήθηκαν να στεριώσει το γιοφύρι. Συγκινημένοι όλοι αποφάσισαν να δώσουν στο γιοφύρι το όνομα τους.

Γιώργος Χ.

Πηγή: https://images.app.goo.gl/v1X5jNqWrHsi7fMK6

Ο πρωτομάστορας έμεινε έκπληκτος και συγκλονισμένος στο άκουσμα της είδησης ότι πρέπει να θυσιάσει την γυναίκα του, για να στεριώσει το γιοφύρι. Αυτός από την πρώτη στιγμή αρνήθηκε να θυσιάσει τη σύζυγό του χωρίς δεύτερη σκέψη, αφού είναι το πιο αγαπημένο του πρόσωπο. Ουσιαστικά δεν δέχτηκε να συνεισφέρει για το συλλογικό καλό και την κατασκευή ενός τόσο σπουδαίου έργου αλλά προτίμησε το ατομικό καλό δηλαδή να μην θυσιάσει την γυναίκα του και να συνεχίσουν να ζουν και οι δύο ευτυχισμένοι ενώ το γιοφύρι δεν χτίστηκε εν τέλει ποτέ.

Χριστίνα Μ.