Εντυπώσεις των μαθητριών/μαθητών του Α1 από την "Ερατώ" της Μαριέττας Κόντου

Φέτος με τις μαθήτριες και τους μαθητές του Α1 διαβάσαμε στην τάξη την "Ερατω" της Μαριέττας Κόντου. Αύριο, 29 Μαρτίου 2024, θα έχουμε την χαρά να συναντήσουμε τη συγγραφέα και να συζητήουμε μαζί της για το βιββλίο.

 

 Μια ακροστιχίδα για τη συγγραφέα από τους μαθητές Παναγιώτη Ζ., Μάξιμο Α., Γρηγόρη Α. και Γιάννη Α.

Διδακτική αξιοποίηση της πλατφόρμας Face Forward …into my home

Τα πρόσωπα της πλατφόρμας (βλ. https://www.faceforward.gr/prosopa-istories/ ) , συνδέουν τις ιστορίες τους με ένα έργο τέχνης από τη συλλογή του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ) https://www.faceforward.gr/epilogi-ergon-apo-ti-sullogi-emst/.  

Με ποιο έργο νομίζεις ότι θα συνέδεε η Νουρ, η ηρωίδα του βιβλίου "Φτου ξελύπη" της Μ. Κόντου την ιστορία της και γιατί;

Οι μαθήτριες/ές του Α4 γράφουν...

Το έργο με το οποίο νομίζω ότι η Νουρ θα συνέδεε με την ιστορία της είναι "Το κουτσό" του Βλάση Κανιάρη, γιατί μέσα από αυτό το έργο παρουσιάζεται η ζωή των μεταναστών και τα προβλήματα τους. Σε αυτό το έργο παρατηρούμε έξι ανθρώπινες φιγούρες, εννέα βαλίτσες, σε ένα κλουβί και στο πάτωμα είναι ζωγραφισμένο το παιχνίδι του κουτσό με λέξεις και όχι με αριθμούς. Οι λέξεις ουσιαστικά καταγράφουν τα "βήματα", δηλαδή όλα όσα έχουν να αντιμετωπίσουν στη χώρα υποδοχής όσοι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους "αποπροσανατολισμός", "κατοικία", "εργασία".  Βλέπουμε δηλαδή ομάδες ανθρώπων, φιγούρες μοναχικές και απρόσωπες που ζουν με την αβεβαιότητα και την αναμονή. Όλοι αυτοί όμως έχουν δικαίωμα στο όνειρο ακριβώς, όπως και η ηρωίδα του βιβλίου μας.                                                           Γιώργος Τ.                                                                                           
                                                                                                          

Πιστεύω πως η εικόνα του Βλάση Κανιάρη ταιριάζει περισσότερο με το λογοτεχνικό βιβλίο ΦΤΟΥ ΞΕΛΥΠΗ, διότι η Νουρ αναγκάστηκε να αφήσει την πατρίδα της και να γίνει πρόσφυγας. Αυτοί οι άνθρωποι της εικόνας φαίνονται το ίδιο ταλαιπωρημένοι με την Νουρ, γι' αυτό δεν έχουν πρόσωπα γιατί τα συναισθήματά τους δεν μπορούν να περιγραφούν. Μπροστά τους υπάρχει ένα κουτσό το οποίο αντί για αριθμούς έχει λέξεις, που μάλλον θα είναι τα εμπόδια που πέρασαν ή θα ακολουθήσουν. Είναι δύσκολο να εγκαταλείπει κανείς το σπίτι του και την οικογένειά του. Κανείς δεν θέλει να αφήσει την πατρίδα του και σε χρυσό κλουβί να ζήσει. Πόσο μάλλον να περάσει από φουρτουνιασμένες θάλασσες, να αριθμηθεί σαν αντικείμενο, να στοιβαχτεί σε σκηνές η΄ δομές για πρόσφυγες γενικώς. Ναι η ζωή είναι πολλές φορές άσχημη αλλά σε όλους αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία για μια ζωή με μικρές στιγμές.                                                                             Σοφία Π.

Πιστεύω ότι η Νούρ θα συνέδεε την ιστορία της με το έργο "το κουτσό" διότι το έργο αυτό δείχνει πολλές βαλίτσες  το οποίο θα της θύμιζε το ταξίδι φυγής που έκανε από την πατρίδα της Επίσης ειναι πολυ πιθανο η Νουρ με αυτο το εργο να θυμόταν την περιπετεια της, διοτι απο ολους αυτους τους ανθρωπους που φαίνονται στο εργο μπορει να σκεφτόταν τους ανθρώπους που βοήθησε στην βαρκα.                                                      Χάρης Μ.

Κατά τη γνώμη μου, ο πίνακας του Βλάση Κανιάρη ταιριάζει περισσότερο στη ζωή της Νουρ, διότι η Νουρ αναγκάστηκε να φύγει από την πατρίδα της για να επιβιώσει και ο πίνακας αυτός μας δείχνει κάτι αντίστοιχο. Ο πίνακας περιέχει 6 ανθρώπινες φιγούρες και 9 βαλίτσες. Τέλος, ο πίνακας μας δείχνει 9 ανθρώπους που ετοιμάζονται να φύγουν όπως και η Νουρ από την χώρα της.                                                                 Ευάγγελος Σ.

Ένα έργο που θα μπορούσε να συσχετιστεί με την ιστορία της Νουρ είναι η «Σχεδία» του Μπιλ Βιόλα. Το παιδάκι που βρίσκεται ξαπλωμένο στο έργο και από πάνω του σπάνε τα άγρια κύματα της θάλασσας θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι είναι εκείνη καθώς ταξιδεύει από τη χώρα της προς την Λέσβο πάνω σε μια βάρκα με κίνδυνο να χάσει τη ζωή της από την κακοκαιρία. Οι υπόλοιποι άνθρωποι υπάρχουν στην εικόνα αλλά κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται για εκείνη, όπως ακριβώς όταν κολυμπούσε η Νουρ που αισθανόταν μόνη της στη θάλασσα, παρόλο που δίπλα της υπήρχαν κι άλλοι που αγωνίζονταν να μείνουν στην επιφάνεια.                                                                                                                                                                      Ελισάβετ Ν.

Κατά τη γνώμη μου,  η Νουρ θα συνέδεε την ιστορία της με το έργο "Η σχεδία" του Μπιλ Βιόλα ο οποίος ζωγραφίστηκε το 1951. Αυτό το έργο απεικονίζει έναν άνθρωπο κουλουριασμένο κάτω στο έδαφος προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να σώσει τον εαυτό του από ορισμένους άλλους ανθρώπους οι οποίοι καταβάλουν προσπάθειες για να φύγουν από αυτό το σύννεφο νερού που έχει δημιουργηθεί ανάμεσά τους. Πιστεύω πως αυτό το έργο ταιριάζει στην ιστορία της Νουρ, καθώς έζησε ένα δύσκολο ταξίδι με την αδελφή της και άλλους ανθρώπους στο νερό. Παρομοιάζω τον άνθρωπο στο έδαφος με την Νουρ, η οποία ήταν αυτή που δυσκολεύτηκε περισσότερο από όλους, για να σώσει τον φοβισμένο κόσμο που βρισκόταν στη βάρκα.

                                                                                                                            Αμαλία Τ. 

Πιστεύω πώς η Νουρ θα σύνδεε τον εαυτό της και την ιστορία της με τον πίνακα “η σχεδία” του Μπιλ Βιόλα. Θεωρώ πως το νερό θα της θύμιζε όλα αυτά που πέρασε στη βάρκα καθώς έφευγε από την χώρα της, παράλληλα θα της θύμιζε την αγάπη της για το κολύμπι. Επίσης, πιστεύω ότι ο πίνακας αντιπροσωπεύει τα συναισθήματα της όταν έπρεπε να φύγει από την χώρα της.                                  

                                                                                                                             Γιώργος Φ.

Πιστεύω πως η Νουρ θα συνέδεε την ιστορία της με το έργο "Η σχεδία" του Μπιλ Βιόλα, διότι βρίσκονται πολλοί άνθρωποι στον χώρο και ένα παιδί που ξαπλώνει στο πάτωμα και κανένας δεν πάει να το βοηθήσει. Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί στη Νουρ, όταν είχε φύγει από

τη Συρία κανένας δεν μπορούσε ουσιαστικά να τη βοηθήσει.  

                                                                                                                              Στέλλα Ρ.

Θα συνέδεα την ιστορία της Νουρ με το "καμακωμένο ψάρι" του Κώστα Τσόκλη. Η Νουρ λατρεύει το νερό αλλά το κολύμπι καθώς έσερνε τη βάρκα με τους επιβάτες προς τη στεριά αφορά την επιβίωσή της. Όταν κατάφερε να απαγκιστρωθεί, απόλαυσε το νερό και πραγματοποίησε το όνειρό της να ασχοληθεί με αυτό που αγαπά και να το απολαύσει. 

                                                                                                                     Θανάσης Μ.

Το έργο που πιστεύω ότι ταιριάζει στην ιστορία της Νούρ είναι αυτό με τους έξι μπόγους, "Μποτάρι" της Κιμσούτζα με κυκλικό σχήμα φτιαγμένες από κλινοσκεπάσματα με διαφορετικά χρώματα, διότι η Νουρ, όπως διαβάζουμε στο βιβλίο, με πολλά χαρακτηριστικά αλλά και διαφορετικά συναισθήματα: είναι ευαίσθητη αλλά και δυναμική, νιώθει μοναξιά αλλά και είναι εξίσου φιλική, για αυτό το συνδυάζω με το έργο αυτό. Τέλος συνδέεται με τον τρόπο μεταφοράς των αναγκαίων πραγμάτων ενός ανθρώπου που φεύγει βιαστικά από την χώρα του.                                                                    Άρης Σ.

Το έργο "Αθήνα, Παρθενώνας" του Αλέξανδρου Γεωργίου δείχνει διάφορα σκουπίδια τα οποία είναι άχρωμα και μόνο ο Παρθενώνας είναι φωτεινός και ξεχωρίζει. Αυτή η εικόνα μου θυμίζει την Νουρ η οποία είναι μόνη της και παρόλα αυτά συνεχίζει να παλεύει για να σώσει τους υπόλοιπους. Οι υπόλοιποι χαρακτηρίζονται "άχρωμοι" ενώ η Νουρ είναι η μόνη "φωτεινή" και ξεχωρίζει από όλους τους άλλους.

                                                                                                                            Μαρία Σ.

Πίστευω πώς η Νούρ θα συνέδεε την ιστορία της με το έργο του Αλέξανδρου Γεωργίου που απεικονίζει τον Παρθενώνα και γύρω του να υπάρχει μια κατεστραμμένη χώρα, γεμάτη σκουπίδια και καταστροφές. Ο λόγος που πιστεύω οτι η Νούρ θα συνέδεε με το έργο αυτό την ιστορία της είναι επειδή θα τις θύμιζε την κατάσταση που βρισκόταν η πατρίδα κατά τη διάρκεια του πολέμου και πιο συγκεκριμένα  θα της θύμιζε το πρωί που πήγε στο σχολείο της και έμαθε πως είχε βομβαρδιστεί ,τότε που πίστεψε πως όλες οι αναμνήσεις της είχαν καταστραφεί. 

                                                                                                                Μαριδήμη Μ.

Πιστεύω ότι ταιριάζει στο χαρακτήρα της ηρωίδας το έργο "Σκάλα" της Ντο-Χο Σου, διότι το έργο αυτό μας παρουσιάζει μια σκάλα στην οποία μπορούμε να φανταστούμε το κάθε βήμα που έκανε η ηρωίδα μέχρι να φτάσει στον στόχο της.

                                                                                                              Όλγα Π.

Μια ακόμη ευκαιρία για πολυγλωσσία στην τάξη με αφορμή το βιβλίο "Φτου ξελύπη" της Μαρίεττας Κόντου

Η Νουρ, η ηρωίδα του βιβλίου "Φτου ξελύπη", από τη Συρία έχασε τη γάτα της, την Κιταμπάν, στη Μυτιλήνη. Η γάτα έχει μεγάλη σημασία για τη Νουρ "Η Κιταμπάν ήταν ό,τι πολυτιμότερο είχαμε μαζί μας γιατί μας θύμιζε το σπίτι μας, τη μαμά και τον μπαμπά και τις μυρωδιές του τόπου μας, που κατά ένα περίεργο τρόπο αυτή, περισσότερο από εμάς, τις κουβαλούσε πάνω της". Οι μαθήτριες/ές, λοιπόν, του Α4 βοηθούν τη Νουρ να βρει τη γάτα της και γράφουν αγγελίες σε διάφορες γλώσσας: αλβανικά, αγγλικά, ρωσικά, ελληνικά, Φαρσί, γερμανικά. Για να δούμε;! Θα βρεθεί η Κιταμπάν;

Διαδικτυακή περιήγηση στο "Face Forward …into my home" και συνομιλία με έργα τέχνης

Ομάδα μαθητ@ν επισκέπτεται διαδικτυακά –το διάστημα που τα σχολεία ήταν κλειστά- την πλατφόρμα «Face Forward …into my home», περιηγείται στα επιλεγμένα έργα από τη συλλογή ΕΜΣΤ: http://www.faceforward.gr/epilogi-ergon-apo-ti-sullogi-emst/ και …συνομιλεί με κάποια από αυτά. Η δραστηριότητα έγινε στο πλαίσιο της ανάγνωσης του βιβλίου «Φτου ξελύπη» της Μ. Κόντου. Η ηρωίδα είναι ένα νεαρό κορίτσι που αναγκάστηκε να αφήσει την πατρίδα του... Στόχος, να γνωρίσουν και να συνομιλήσουν με έργα της σύγχρονης τέχνης και να αναλογιστούν πώς μπορεί να επικοινωνούν οι τέχνες με τα βιώματα των ανθρώπων (λογοτεχνία, έργα σύγχρονης τέχνης, αφηγήσεις ζωής). Και όπως χαρακτηριστικά γράφει η μαθήτρια Νεφέλη «Οι σκέψεις και τα συναισθήματα που μου δημιουργούνται όταν βλέπω το έργο της Κιμσούτζα, είναι  ότι κάποιος άνθρωπος θα μπορούσε να είναι σε αυτή τη θέση και να κρατάει στα χέρια του αυτούς τους μπόγους. Να είναι δηλαδή μετανάστης, να έχει μαζέψει εκεί μέσα τα απαραίτητα και να έχει αναγκαστεί να πάει  σε μία άλλη χώρα. Έναν τέτοιο μπόγο μπορεί να κρατούσε και η πρωταγωνίστρια του βιβλίου "Φτου ξελύπη"…»

α) Ποιο έργο σας εντυπωσίασε και γιατί; Ποια σκέψη σας ήρθε στο μυαλό μόλις το είδατε;

β)  Ποιες σκέψεις-συναισθήματα σας δημιουργούνται με το έργο της Κιμσούτζα «Μποτάρι»; Τι μπορεί να περιέχουν αυτοί οι έξι μπόγοι; Σε ποιον/α μπορεί να ανήκουν; Πού θέλει να πάει; Αν αυτοί οι μπόγοι ήταν δικοί σας  και έπρεπε να φύγετε  από τον τόπο σας  τι θα βάζατε σε καθέναν από αυτούς;

Το έργο που μ’ εντυπωσίασε  περισσότερο ήταν το έργο του εικαστικού ζωγράφου Αλέξανδρου Γεωργίου, Αθήνα Παρθενώνας 2007-2008 από τη Σειρά Χωρίς δικό μου όχημα ΙΙΙ, γιατί απεικονίζεται ο αρχαίος ναός του Παρθενώνα με λαμπερό κίτρινο χρώμα στη μέση του ασπρόμαυρου. Η αντίθεση του χρυσοκίτρινου χρώματος πάνω στο ασπρόμαυρο μου έκανε εντύπωση γιατί ο καλλιτέχνης ίσως θέλει να εκφράσει κάποια αντίθεση, όπως το φως στο σκοτάδι. Εδώ παρατηρούμε τον αρχαίο ναό στη μέση ενός «άσχημου» τοπίου, του τοπίου της Αθήνας, μιας μεγαλούπολης με καυσαέρια, θόρυβο και αδιαφορία των κατοίκων για το περιβάλλον της. Ας προβληματιστούμε όλοι βλέποντας το έργο του Αλέξανδρου Γεωργίου για την τύχη του μνημείου στον σύγχρονο κόσμο.

     Παρατηρώντας το έργο της Κιμσούτζα «Μποτάρι» μου δημιουργούνται έντονα συναισθήματα και προβληματισμοί, σχετικά με την προσφυγιά και την  αναγκαστική φυγή ανθρώπων από την πατρίδα τους, σε άλλες πατρίδες αναζητώντας προστασία.  Σκέφτομαι πως το ταξίδι για μια  νέα ζωή μακριά από την πατρίδα τους, συνήθως είναι ένα μεγάλο ταξίδι, που κρύβει πολλούς κινδύνους από ανθρώπους που εκμεταλλεύονται τους δυστυχισμένους πρόσφυγες ή από στοιχεία της φύσης (θάλασσα, κακοκαιρία). Προβληματίζομαι και αισθάνομαι λύπη για τις συνθήκες που ζουν οι άνθρωποι αυτοί, τα προβλήματα που τους αναγκάζουν να μεταναστεύσουν (πόλεμος, πείνα, φτώχεια, τρομοκρατία). Αναρωτιέμαι για τη ζωή τους τι θα συναντήσουν από εδώ και έπειτα,  πού θα εγκατασταθούν,  πού θα δουλέψουν, ποιος θα τους βοηθήσει; Θυμώνω και οργίζομαι για την αδικία και την κυριαρχία των ισχυρών εναντίον των φτωχών και αδυνάτων. Αισθάνομαι αισιοδοξία γιατί υπάρχει η δυνατότητα της μετανάστευσης για ένα καλύτερο μέλλον και προστατεύεται η ανθρώπινη ζωή.

     Οι άνθρωποι αναγκάζονται να κουβαλούν τη ζωή τους σε μπόγους βάζοντας τα απαραίτητα είδη για τη νέα επιβίωση.. Σ’ αυτούς τους μπόγους μαζεύουν τα απαραίτητα, λίγα ρούχα, κάποιο οικογενειακό κειμήλιο, χρήματα και χαρτιά μετακίνησης και ξεκινούν για άγνωστους δρόμους. Πολλοί αναγκάζονται να αποχωριστούν τις οικογένειές τους ή να ταξιδέψουν όλοι μαζί για ένα καλύτερο μέλλον. Η Ευρώπη φαντάζει στα μάτια τους «ο ιδανικός τόπος εγκατάστασης». Κύματα προσφύγων και μεταναστών φτάνουν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, αντιμετωπίζοντας και πάλι προβλήματα επιβίωσης. Προσπαθούν να μετακινηθούν προς άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, χωρίς επιτυχία λόγω κλειστών συνόρων.

     Η σκέψη μήπως κάποια μέρα βρεθώ στη θέση τους μου δημιουργεί αβεβαιότητα για το μέλλον και μπαίνοντας νοερά στη θέση τους αναρωτιέμαι, πώς θα μπορούσα να τα καταφέρω. Γρήγορα διώχνω αυτές τις σκέψεις από το μυαλό μου κρατώντας μέσα μου τα συναισθήματα που ένιωσα, κοιτάζοντας και μόνο, τους έξι μπόγους της Κιμσούτζα. Σκέφτομαι πως αν ήταν δικοί μου αυτοί οι μπόγοι, θα μπορούσα να έγραφα σε κάθε μπόγο και ένα γράμμα για να τον αναγνωρίζω. Ο πρώτος θα ήταν ο μπόγος του Ε (Έψιλον). Μέσα σε αυτόν θα έβαζα τα απαραίτητα αντικείμενα για το ταξίδι και την καινούρια ζωή. Έγγραφα ταξιδιωτικά, ελαφριά ρούχα, κάποια είδη πρώτης ανάγκης, χρήματα ευρώ και κάτι εδώδιμο. Στον δεύτερο μπόγο θα έδινα το γράμμα Λ (Λάμδα) και θα έβαζα μέσα λογοτεχνικά βιβλία, ένα λεξικό ξένων γλωσσών αλλά και τα αγαπημένα λούτρινα κουκλάκια μου. Στον τρίτο μπόγο θα έγραφα Π (Πι) και θα έβαζα μέσα παπούτσια, παντόφλες αλλά και μία παλέτα με χρώματα. Στον τέταρτο με το γράμμα Ι (Γιώτα) θα έβαζα ιατρικά είδη, απαραίτητο για το μεγάλο ταξίδι μου. Στον πέμπτο  θα έδινα το γράμμα Δ (Δέλτα) και θα έβαζα μέσα δώρα για τους ανθρώπους που θα συναντούσα στο καινούριο μέρος που θα πήγαινα. Και στον τελευταίο μπόγο θα έγραφα Α και θα έβαζα πράγματα που φέρνουν στο μυαλό μου αναμνήσεις και αγαπημένα αντικείμενα που δεν μπορώ να αποχωριστώ.

     Αφού ετοίμασα τους έξι μπόγους στάθηκα συγκινημένη και τους παρατηρούσα. Είδα πως τα έξι γράμματα που είχα γράψει σχημάτιζαν τη λέξη ΕΛΠΙΔΑ. Ένα δάκρυ λύπης για τον τόπο που άφηνα αλλά και ελπίδας για το μέλλον ήρθε στο μάγουλό μου. Ναι, η ελπίδα για μια καινούρια αρχή ποτέ δε χάνεται.

Μαρίλια Κ.

α) Το έργο που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι τα  "Ιστία" της ζωγράφου Μπίας Ντάβου.  Η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό μόλις το είδα είναι η θάλασσα, τα καράβια και τα ταξίδια, ιδιαίτερα αυτήν την περίοδο που είμαστε περιορισμένοι στα σπίτια μας. Πιστεύω πως η καλλιτέχνις  εμπνεύστηκε από τον νόστο του Οδυσσέα στην Ιθάκη ή την επιστροφή του Θησέα στην Αθήνα με ένα πλοίο με μαύρα πανιά. 

β) Στο έργο της Κιμούτζα "Μποτάρι" μπορούμε να δούμε έξι μπόγους οι οποίοι ίσως ανήκουν σε κάποιον πρόσφυγα που αναγκάζεται να εγκαταλείψει την πατρίδα του λόγω πολέμου ή φτώχειας προς αναζήτηση μιας νέας πατρίδας. Πολλές φορές έχω δει ανθρώπους με ανάλογους μπόγους στο κέντρο της Αθήνας ή στην τηλεόραση. Φαντάζομαι ότι οι μπόγοι αυτοί περιέχουν ρούχα, χρήματα, κάποια κειμήλια και αντικείμενα συναισθηματικής αξίας, ενθύμια, επίσημα έγγραφα του κράτους τους (διαβατήριο, ταυτότητα κ.α.) και ίσως τροφή και νερό για τις πρώτες ώρες. Εικόνες προσφύγων που σχεδόν καθημερινά συρρέουν στην Ελλάδα μου προκαλούν μεγάλη θλίψη για την πορεία της ανθρωπότητας. 

     Σκέφτομαι ότι ο καθένας μας θα μπορούσε να βρεθεί σε αυτή τη θέση και να βιώσει τον ξεριζωμό. Προσωπικά θα ένιωθα μεγάλη ανασφάλεια και φόβο. Αν όμως αναγκαζόμουν να φύγω από την πατρίδα,  μέσα στους μπόγους θα έβαζα σίγουρα ρούχα, χρήματα, το διαβατήριό μου, ένα mp3 με αγαπημένα τραγούδια για να ακούω μουσική τις δύσκολες μέρες , το αγαπημένο μου λογοτεχνικό βιβλίο, έναν φακό, μια πυξίδα και έναν παγκόσμιο χάρτη για προσανατολισμό και οπωσδήποτε το φυλαχτό μου για να παίρνω δύναμη, θάρρος και ελπίδα. Εύχομαι να επικρατήσει σύντομα η ειρήνη μεταξύ των χωρών που βρίσκονται σε πόλεμο και κανείς να μην αναγκαστεί να βρεθεί ξανά σε αυτή τη δυσμενή θέση.

Βασίλης Κ.

α)  Το έργο που με εντυπωσίασε είναι <<ΤΟ ΚΟΥΤΣΟ>> του Βλάση Κανιάρη . Συγκεκριμένα στο έργο αυτό απεικονίζονται έξι ακέφαλες ανθρώπινες φιγούρες, εννιά βαλίτσες, ένα κλουβί και βάση από πισσόχαρτο με σχέδιο κουτσού ζωγραφισμένο με κιμωλία. Η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό μόλις το είδα είναι πως αυτές οι ακέφαλες ανθρώπινες φιγούρες πιθανόν να είναι μετανάστες που φεύγουν από τη χώρα τους και αναζητούν νέα εγκατάσταση. Επιπλέον, το κουτσό που βρίσκεται στη μέση αντί για αριθμούς έχει γραμμένες διάφορες λέξεις που ίσως δίνουν οδηγίες για να βοηθήσουν τους μετανάστες στην ευκολότερη και γρηγορότερη εγκατάστασή τους.

β)  Οι έξι μπόγοι που παρατηρούμε στο έργο της Κιμσούτζα <<Μποτάρι>> πιθανόν να ανήκουν σε κάποιον πρόσφυγα  που αναγκάζεται να φύγει από την πατρίδα του όχι επειδή είναι η επιλογή του  αυτή αλλά επειδή οι συνθήκες  που επικρατούν στην χώρα του δεν είναι ιδανικές για να ζήσει και αυτό κυρίως λόγω πολέμου. Για αυτό φεύγει και αναζητά εδάφη που θα του εξασφαλίσουν ασφάλεια, φροντίδα και μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Σε αυτές τις περιπτώσεις κάθε πρόσφυγας σε αυτή την δύσκολη στιγμή ξεριζωμού από την πατρίδα του παίρνει κάποια πράγματα που είτε τα θεωρεί αναγκαία ή θεωρεί πως με αυτά θα παίρνει δύναμη να συνεχίζει κάθε μέρα τον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο και θα του δίνουν ελπίδα πως κάποια μέρα θα επιστρέψει στο τόπο του. Φέρνοντας στο μυαλό μου αυτήν την εικόνα των προσφύγων που εγκαταλείπουν την χώρα τους τα συναισθήματα που μου δημιουργούνται είναι θλίψη που αναγκάζονται να αφήσουν πίσω τους ότι με μόχθο έχτισαν  , αλλά παράλληλα μου προκαλείται και θυμός που δεν μπορώ να κάνω κάτι προκειμένου να επιστρέψουν στην χώρα τους και να ζήσουν ευτυχισμένοι όπως παλιά. Σε αυτούς τους μπόγους κάθε πρόσφυγας βάζει τα απαραίτητα για να ανταπεξέλθει τις πρώτες μέρες αλλά παράλληλα έχουν και μεγάλη συναισθηματική αξία για αυτούς διότι αυτοί οι έξι μπόγοι έχουν τα μοναδικά υπάρχοντά τους. Έτσι λοιπόν φαντάζομαι πως μέσα σε αυτούς θα υπάρχουν ρούχα , κουβέρτες, τρόφιμα , κάποια πράγματα με τα  οποία ήταν συναισθηματικά δεμένα και δεν θα μπορούσαν να τα αποχωριστούν και κάποια σημαντικά έγγραφα.

      Επειδή όμως ζούμε σε μια εποχή που δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει αύριο άμα αναγκαζόμουν να φύγω από τον τόπο μου και να εγκατασταθώ σε μια άγνωστη πόλη, σε αυτούς τους έξι μπόγους θα έβαζα τα εξής: Αρχικά,  στον πρώτο μπόγο θα έβαζα κάποια ρούχα και κουβέρτες. Στον δεύτερο θα έβαζα τρόφιμα , ενώ στον τρίτο χρήματα. Στον τέταρτο  κάποια άλμπουμ με φωτογραφίες που θα απεικόνιζαν συγγενικά μου πρόσωπα ώστε να τους έχω πάντα δίπλα μου και στον πέμπτο κάποια αντικείμενα που είναι πολύ σημαντικά για μένα και όταν θα γυρίσω πίσω υπάρχει περίπτωση να μην υπάρχουν. Τέλος, στον τελευταίο θα έβαζα μερικά απαραίτητα έγγραφα για την εγκατάστασή μου και την ταυτότητά μου. Ωστόσο, ελπίζω να μην αναγκαστεί ποτέ ξανά κανένας να εγκαταλείψει την πατρίδα του με τέτοιο τρόπο και σύντομα να επικρατήσει και πάλι ειρήνη στα μάτια όλου του κόσμου.

Ελένη Κ. 

α) Το έργο που έκανε εντύπωση είναι η Σκάλα ΙΙ, 2004 ΝΤΟ-ΧΟ ΣΟΥ. Μου μοιάζει σαν μια ανάποδη σκάλα που θέλει να μας πει ίσως ότι στη ζωή μας μπορεί να έρθουν τα πάνω κάτω και το αντίθετο.

β) Οι σκέψεις που έρχονται στο μυαλό μου είναι ότι αυτοί οι μπόγοι ανήκουν σε κάποιους πρόσφυγες ,μετανάστες που αναγκάστηκαν να αφήσουν τον τόπο τους ,την πατρίδα τους ψάχνοντας μια νέα ελπίδα στη ζωή και στην επιβίωση. Μπορεί να περιέχουν αγαπημένα τους αντικείμενα, ρούχα, τρόφιμα ίσως ακόμα και μικρά ενθύμια που να τους θυμίζει την πατρίδα τους. Αν εγώ ήμουν στη θέση τους θα έβαζα τα αγαπημένα μου αντικείμενα όπως φωτογραφίες των αγαπημένων μου προσώπων, λίγα ρούχα και τρόφιμα καθώς και την αγαπημένη μου μικροκατασκευή  από τα Lego μου.

Βασίλης Κα.

α) Το έργο που με εντυπωσίασε πιο πολύ από όλα ήταν αυτό του Αλέξανδρου Γεωργίου που απεικονίζει τον Παρθενώνα. Στο έργο αυτό ο Παρθενώνας φαίνεται λαμπερός και επιβλητικός μέσα στα χαλάσματα. Γύρω του όλα μοιάζουν να καταστρέφονται εκείνος όμως μένει ακλόνητος. Ακριβώς όπως και στις μέρες μας, όπου η Ελλάδα προσπαθεί να μείνει ακλόνητη και να διδάξει πολιτισμό, για ακόμα μια φορά στην ιστορία!

β)    Οι σκέψεις και τα συναισθήματα που μου δημιουργούνται όταν βλέπω το έργο της Κιμσούτζα, είναι  ότι κάποιος άνθρωπος θα μπορούσε να είναι σε αυτή τη θέση και να κρατάει στα χέρια του αυτούς τους μπόγους. Να είναι δηλαδή μετανάστης, να έχει μαζέψει εκεί μέσα τα απαραίτητα και να έχει αναγκαστεί να πάει  σε μία άλλη χώρα. Έναν τέτοιο μπόγο μπορεί να κρατούσε και η πρωταγωνίστρια του βιβλίου "Φτου ξελύπη" στη μετανάστευσή της προς την Ελλάδα. 

      Αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο είναι , να μαζεύεις άρον άρον τα πράγματά σου. Να πρέπει μεμιάς να διαλέξεις τι θα πάρεις μαζί σου , για να σε συνοδεύσει στο άγνωστο.

Τι χρειάζεσαι , τι δεν χρειάζεσαι , αλλά το θέλεις , γιατί είσαι συναισθηματικά δεμένος. Να πρέπει να χωρέσεις μέσα σ΄ένα μπόγο μια ζωή!!!

      Δεν είμαι σίγουρη για το τι ακριβώς θα έπαιρνα μαζί μου εάν θα έπρεπε να φύγω από τη χώρα μου .Πιθανόν κάποια ρούχα , τρόφιμα , φωτογραφίες.... είμαι όμως σίγουρη ότι και εγώ , όπως και η Νουρ , θα έπαιρνα μαζί μου τον Ράστυ μου , τον σκύλο μου!!!! 

 Νεφέλη Ζ.

α) Το έργο που με εντυπωσίασε είναι το ΝΤΟ-ΧΟ ΣΟΥ. Με εντυπωσίασε γιατί είναι μια σκάλα στερεωμένη από το ταβάνι και φτιαγμένη από διαφανές νάιλον. Όταν το είδα σκέφτηκα ότι είναι ένα δωμάτιο των ονείρων και της χαλάρωσης.

Οι σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό βλέποντας αυτή την εικόνα είναι πως αυτές οι μπάλες ανήκουν σε κάποιο πρόσφυγα ή σε κάποιο παιδί που έχει χάσει τους γονείς του και μέσα σε αυτές έχει βάλει κάποια σημαντικά πράγματα. Αυτές οι μπαλίτσες θα περιέχουν κάτι σημαντικό ή συμβολικό για αυτά τα παιδιά. Αν όμως ήμουν στη θέση των παιδιών αυτών θα έβαζα τα εξής πράγματα. Το πρώτο και πιστεύω το σημαντικότερο για εμένα είναι να βάλω μια φωτογραφία της οικογενείας μου, για να θυμάμαι τον πατέρα μου, τη μητέρα μου και τα αδέρφια μου. Το δεύτερο πράγμα που θα έβαζα μέσα σε μια διαφορετική μπάλα είναι ένα σταυρουδάκι της μαμάς μου που μου το χάρισε για να τους θυμάμαι και να έχω κάτι από αυτούς. Στην Τρίτη μπαλίτσα θα έβαζα ένα σημαντικό εργαλείο του μπαμπά μου το οποίο είναι το αγαπημένο του και θα μου το έδινε να το προσέχω αλλά και να το χρησιμοποιώ. Στην τέταρτη μπαλίτσα θα έβαζα ένα DVD που θα είχα μαγνητοσκοπήσει διάφορες στιγμές από τις διακοπές με την οικογένεια μου. Στην πέμπτη μπαλίτσα θα έβαζα ένα τετράδιο μαγειρικής της μαμάς μου, ώστε να μπορώ και εγώ να φτιάχνω τα φαγητά που έφτιαχνε και εκείνη για να μου θυμίζουν τις γεύσεις αυτές. Στην έκτη και τελευταία μπαλίτσα θα έβαζα κάποια χειροποίητα κεντήματα που είχε φτιάξει η μαμά μου για να στολίσω το σπίτι μου.

Μάνος Κ.

α) Το έργο που εντυπωσίασε ήταν «Η σχεδία» του Μπιλ Βιολα. Σε αυτό το έργο παρατηρούμε έναν άνθρωπο πεσμένο στην υγρή άσφαλτο και πολλούς ανθρώπους οι οποίοι φεύγουν μακριά του. Πολύ σημαντικό είναι επίσης το γεγονός ότι ο πεσμένος άνθρωπος φαίνεται πάρα πολύ στενοχωρημένος. Πιστεύω πως ο άνθρωπος που έχει πέσει στην άσφαλτο είναι ένας άστεγος. Οι κινήσεις των γύρω ανθρώπων, δηλαδή ότι τον αποφεύγουν και δεν του δίνουν σημασία θέλει να δείξει ότι οι άνθρωποι δεν θα δείξουν κατανόηση και βοήθεια προς τον πονεμένο συνάνθρωπο. Επίσης, η βροχή η οποία έρχεται από τα πλάγια δείχνει πόσες δυσκολίες έχει περάσει αυτός ο άνθρωπος και πως οι γύρω του άνθρωποι δεν μπορούν ούτε να τις φανταστούν ούτε να τις αντέξουν αυτός είναι άλλος ένας λόγος που φεύγουν μακριά.

Άννα Κ.

α) Από τα έργα τέχνης που αναρτήσατε, περισσότερη εντύπωση μου έκανε το έργο του  Αλέξανδρου Γεωργίου που απεικονίζει τον αρχαίο ναό του Παρθενώνα. Το συγκεκριμένο έργο τέχνης μου κίνησε το ενδιαφέρον περισσότερο από τα άλλα, καθώς  εμένα μου αρέσουν τα έργα τέχνης τα οποία έχουν πηγή έμπνευσης ένα αντικείμενο ή μία κατάσταση του πραγματικού κόσμου. Ο χρωματισμός που έχει επιλέξει ο καλλιτέχνης στο έργο αυτό φαίνεται να αναπαριστά πιστά τον τρόπο με τον οποίο συνδυάζεται στον κόσμο το καλό με το κακό, το άσχημο με το ωραίο. Ο Παρθενώνας, ένα από τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου, αναπαριστά την ομορφιά και είναι έγχρωμος. Αντίθετα, τα αποτσίγαρα, τα οποία δηλώνουν την ασχήμια, έχουν γκρι χρώμα, δηλώνοντας ,έτσι, μία θλίψη.

Γιώργος Θ.

Τρυφερές αφηγήσεις με αφορμή το βιβλίο "Φτου ξελύπη" της Μ. Κόντου

Ομάδα μαθητών/ριών του Α2 ασχολείται στο wiki με το λογοτεχνικό βιβλίο «Φτου ξελύπη» της Μαριέττας Κόντου. (Άλλη ομάδα του ίδιου τμήματος ασχολείται με το λογοτεχνικό βιβλίο «Ο δρόμος για τον παράδεισο είναι μακρύς της Μαρούλας Κλιάφα)

Σε αυτή την ανάρτηση έχω τις πρώτες αφηγήσεις των μαθητών/ριών με αφορμή το βιβλίο «Φτου ξελύπη». Πραγματικά είναι πολύ όμορφες, τρυφερές, συγκινητικές. Σε κάποιες από αυτές σκούπισα κάποια δάκρυα...

Η Νουρ μίλησε για τη ζωή της στη Δαμασκό, την καθημερινότητά της, την αγάπη της για την κολύμβηση, μας μίλησε για τη γάτα της, την Κιταμπάν, τη φίλη της τη Γιασμίν, την περιπέτειά της και την αγωνία της. Εσείς, τι έχετε να πείτε για τη δική σας ζωή; Για να σας βοηθήσω να ξεκινήσετε τη δική σας αφήγηση σας δίνω το χωρίο του βιβλίου (σελ. 71-72): «Κλείνω τα μάτια μου και ακούω γύρω φωνές, γέλια, χειροκροτήματα κι εγώ ονειρεύομαι ότι ανάμεσα σε αυτούς είναι όλοι οι αγαπημένοι που έχουμε χάσει ή αφήσει πίσω, που έχουμε χρόνια να δούμε, και τους στέλνω την αγάπη μου και την αγκαλιά μου".

 Εσείς, όταν κλείνετε τα μάτια ποιες φωνές ακούτε, ποια γέλια σας έρχονται στο μυαλό, ποια μουσική, ποιες γεύσεις, ποιους χαμογελαστούς ανθρώπους βλέπετε δίπλα σας; σε ποιο μέρος βρίσκεστε; πού στέλνετε την αγάπη και την αγκαλιά σας ;

Οι Αφηγήσεις...

   Τις τελευταίες ημέρες επικρατούν στη χώρα μου και γενικότερα σε όλον τον πλανήτη καταστάσεις πρωτόγνωρες που οφείλονται στην εξάπλωση ενός μεταδοτικού ιού, του κορωναϊού. Εξαιτίας αυτού όλοι σχεδόν οι άνθρωποι είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους λαμβάνοντας τα απαραίτητα μέτρα πρόληψης με σκοπό τη μείωση της μετάδοσής του. Η αλήθεια είναι πως προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν πιο ψύχραιμος και αισιόδοξος γίνεται, δεν παύω όμως να φοβάμαι και να αγχώνομαι για την εξέλιξη αυτής της κατάστασης. Αυτό που με βοηθάει στο να διατηρώ μια καλή ψυχολογία είναι οι σκέψεις και οι αναμνήσεις που έρχονται στον νου μου κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου πριν κοιμηθώ. Σε μια στιγμή βρίσκομαι στη Νάξο. Είναι καλοκαίρι και με βλέπω να σκαρφαλώνω στα βράχια της Μικρής Βίγλας. Νιώθω ζωντανός και ελεύθερος. Βλέπω τους γονείς μου να είναι ανήσυχοι και να μου κάνουν νοήματα να κατέβω από τα βράχια. Πιο πέρα κοιτάζω τον μικρό ξάδερφό μου τον Γιάννη που έχει ανέβει σε έναν μεγάλο βράχο προσπαθώντας να ξεφύγει από ένα καβούρι. Έχει ξεσηκώσει με τις φωνές του όλη την παραλία, ενώ ο αδερφός του χαλαρώνει σε μια ξαπλώστρα σαν να μην έχει συμβεί το παραμικρό. Ο θείος μου αγριεμένος κρατά στο χέρι του μια παντόφλα και την κουνά απειλητικά. Από εκεί βρίσκομαι στη Χώρα και τριγυρνώ στα στενά της σοκάκια κοιτάζοντας τις βιτρίνες των μαγαζιών. Το μάτι μου <<πέφτει >> σε ένα γαλάζιο, μπρούτζινο αγαλματάκι, ένα ειδώλιο και προσπαθώ να πείσω τους γονείς μου να το αγοράσουμε.(Τα κατάφερα!) Βραδιάζει και πάω βόλτα με την παρέα μου στον Απείραθο. Τρώμε το παγωτό μας- το δικό μου με γεύση σοκολάτα- και χαχανίζουμε λέγοντας ανέκδοτα και αστεία. Βγάζουμε και μια αναμνηστική φωτογραφία  κάνοντας γκριμάτσες κάτω από τον πλάτανο. Ακούω το θρόισμα των φύλλων του και το αεράκι φέρνει μυρωδιές ρίγανης και ψητού από τις γύρω ταβέρνες. Μάλλον το κυνηγητό μας άνοιξε την όρεξη και καθόμαστε γύρω από ένα τραπέζι, κάτω από μια κατακόκκινη μπουκαμβίλια. Ξαφνικά νιώθω μια γλυκιά νύστα. Ελπίζω σε ένα καλό όνειρο και σε ένα καλύτερο αύριο!

Βασίλης Κ.

  Εδώ και είκοσι περίπου ημέρες δεν πηγαίνω σχολείο. Ο λόγος είναι ότι αυτές τις ημέρες επικρατεί μια πρωτόγνωρη και ανεξέλεγκτη πανδημία σε παγκόσμιο επίπεδο. Μερικές φορές σε δύσκολες στιγμές αυτό που κάνω για να ηρεμώ και να χαλαρώνω είναι να διαβάζω βιβλία. Αυτή η ασχολία μου με βοηθάει, διότι μερικές φορές τα βιβλία θέτουν ερωτήματα, τα οποία με προβληματίζουν και με βάζουν σε σκέψεις. Επίσης, πολλές φορές μου φέρνουν στο μυαλό αναμνήσεις, οι οποίες έχουν ''χαράξει'' την ζωή μου. Έτσι, διαβάζοντας το βιβλίο ΄΄ Φτού Ξελύπη '', που πρωταγωνιστεί η Νούρ, η οποία έχει μια αγάπη για την κολύμβηση μου ήρθαν στο μυαλό αναμνήσεις από τη δική μου αγάπη, το βόλεϊ. 

     Όταν κλείνω τα μάτια μου μεταφέρομαι στο γήπεδο όπου προπονούμαι εδώ και πέντε χρόνια. Στο γήπεδο αυτό έχω ζήσει μαζί με την δεύτερη οικογένεια μου χαρές και λύπες. Το γήπεδο αυτό έχει γίνει το δεύτερο μου σπίτι και οι συμπαίκτριες μου η δεύτερη μου οικογένεια. Έτσι,  όταν κλείνω τα μάτια μου βρίσκομαι στο γήπεδο. Εκεί δεν είμαι μόνη μου, βρίσκονται μαζί μου οι συμπαίκτριες και ο προπονητής μου. Ακούω τους φίλους μου που έχουν έρθει να μας υποστηρίξουν στον δύσκολο αγώνα που ακολουθεί και τους γονείς μας που κάθονται στην εξέδρα. Δίπλα μου είναι όλες οι συμπαίκτριες μου με ένα χαμόγελο στα χείλη, αφού ακολουθούμε τη συμβουλή του προπονητή ΄΄ Θα μπαίνετε και θα βγαίνετε από το γήπεδο με ένα χαμόγελο είτε χάνετε είτε νικάτε ΄΄ . Στη συνέχεια, παίξαμε ένα δυνατό παιχνίδι και νικήσαμε. Όλοι μας χειροκρόταγαν και εμείς  ήμασταν πάρα πολύ χαρούμενες για τη νίκη μας. Όλες μαζί με μια φωνή αφιερώσαμε αυτή τη νίκη στον προπονητή μας, ο οποίος βρίσκεται δίπλα μας σε κάθε αγώνα και μας βοηθάει με τα λόγια του. Μετά από όλα αυτά  κατάλαβα πως η ζωή μου δεν θα ήταν ίδια χωρίς το βόλεϊ, διότι έχω μάθει πάρα πολλά πράγματα από αυτό.  

Άννα Κ.

Στο βιβλίο «ΦΤΟΥ ΞΕΛΥΠΗ» η Νουρ όταν κλείνει τα μάτια της σκέφτεται την οικογένειά της και την πατρίδα της. Κάποιες φορές μέσα στη μέρα κι εγώ ονειρεύομαι όταν η κούραση των μαθημάτων είναι έντονη κι αναπολώ όμορφες στιγμές από την κατασκήνωση. Είναι το μέρος που περνάω φανταστικά κάθε καλοκαίρι και το θεωρώ δεύτερη οικογένειά μου. Κάθε χρόνο περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία να έρθει η μέρα που θα πάω και θα συναντήσω τις φίλες μου. Μου λείπει το συναίσθημα που νιώθω όταν ξυπνάω μαζί με τ’ άλλα κορίτσια. Μου λείπουν τ΄ αστεία που κάνουμε μεταξύ μας, τα παιχνίδια στη θάλασσα, οι συζητήσεις μαζί τους. Σκέφτομαι πόσο όμορφα περνούσαμε στις εκδρομές, στους περιπάτους στο βουνό, στις δράσεις μας στη φύση! Από τις αγαπημένες μου στιγμές που αναπολώ έντονα είναι το beach party που κάθε χρόνο μου μένει αξέχαστο και η διοργάνωση της λήξης με μια διασκεδαστική γιορτή, στην οποία κάθε ομάδα παρουσιάζει χορούς και σκετς, ενώ στο τέλος χορεύουμε όλοι μαζί. Όλες αυτές οι ευχάριστες αναμνήσεις με γεμίζουν θετική ενέργεια και μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω.

Μαρίλια Κ.

Κλείνω τα μάτια και ακούω γύρω μου φωνές, βουητά, γαβγίσματα και εγώ να ονειρεύομαι εμένα στο χωριό. Με φαντάζομαι εκεί να ζω μόνιμα με τα αδέρφια μου και τους φίλους μου, να γελάμε και να τρέχουμε, καθώς και να μυρίζουμε τα άνθη  που μα περιβάλλουν, τα φαγητά των γειτόνων και τα ψηλά καταπράσινα δέντρα. Βλέπω εμένα και τους φίλους μου να σκαρφαλώνουμε στις κορομηλιές για να μαζέψουμε τα λαχταριστά κορόμηλα του Καλοκαιριού. Βρισκόμαστε στους δρόμους γεμάτοι ευτυχία, γαλήνη, ενθουσιασμό και ζωντάνια. Εκεί στη Λέσβο κοντά στους ανθρώπους που αγαπώ και θέλω να είμαι μαζί τους.

Χριστίνα Κ

Κάθε μέρα πριν κοιμηθώ σκέφτομαι διάφορα πράγματα. Άλλες φορές σκέφτομαι τι έχω να κάνω την άλλη μέρα, άλλες  τι έκανα μέσα στη μέρα που πέρασε μα  πάντα σκέφτομαι ένα πρόσωπο πολύ σημαντικό για μένα και αυτό είναι η γιαγιά μου. Συνήθως σκέφτομαι στιγμές του τελευταίου καλοκαιριού μαζί της στο χωριό μου  που βρίσκεται στην Ξάνθη.

  Είναι καλοκαίρι του 2019. Με βλέπω να κάθομαι σε μία μεγάλη πέτρα με τη γιαγιά μου στο χωράφι απέναντι από το σπίτι μας. Είμαστε πολύ χαρούμενες, γελάμε, της λέω τα νέα μου ενώ στο βάθος του χωραφιού τα εννιά κατσικάκια μας, βόσκουν ανενόχλητα. Παντού υπάρχει πράσινο γρασίδι και γύρω από το χωράφι το ψυχρό αεράκι κουνά ρυθμικά τα πράσινα φύλλα των δέντρων. Ξαφνικά βλέπω τον σκύλο της γιαγιάς μου, τον Μπόμπο, να έρχεται προς το μέρος μας. Εγώ αρχίζω και τρέχω και η γιαγιά  μου όπως πάντα με καθησυχάζει λέγοντά μου πως ο σκύλος δεν θα με φάει. Αργότερα και καθώς απολαμβάνουμε το πανέμορφο αυτό τοπίο μου δίνει την μαγκούρα της, για να τη βοηθήσω να βάλουμε τα κατσίκια στο μαντρί. Τρέχω κατευθείαν στο βάθος μα αυτά δεν ακούνε, συνεχίζω και τους φωνάζω να προχωρήσουν. Νομίζω πως ξεσήκωσα όλη τη γειτονιά μα επιτέλους μπήκαν. Όταν γυρνάω προς το μέρος της γιαγιάς μου, παρατηρώ πως έχει σκάσει στα γέλια. Ύστερα μπαίνουμε στο σπίτι και παίρνω την πρωτοβουλία να ανακοινώσω στην γιαγιά μου πως θα φτιάξουμε κάτι διότι πείνασα. Κατά την διάρκεια της παρασκευής τσακωνόμαστε και λίγο για το ποιος θα φτιάξει τι μα το αποτέλεσμα είναι φοβερό, ένα πιάτο με λαχταριστές κρέπες μας περιμένει να τις δοκιμάσουμε. Έπειτα καθόμαστε στον καναπέ και βλέπουμε ταινίες στην τηλεόραση και όπως συνήθως πηγαίνω κοντά της και αρχίζω να της δίνω αγκαλίτσες και φιλάκια. Αυτή φωνάζει και με λέει γουρσούζικο μελέτι. Εγώ όμως δεν πτοούμαι συνεχίζω  και έτσι καταφέρνω να την εκνευρίσω τόσο, ώστε να μου τραβήξει τα μαλλιά. Φτάνει βράδυ ξαπλώνουμε στον καναπέ και της ζητώ να μου πει παλιές ιστορίες. Αυτή ξεκινάει να μου διηγείται ιστορίες με τον παππού μου και την προγιαγιά μου. Την ώρα που τελειώνει πια με τις ιστορίες έρχεται κοντά μου και μου λέει όνειρα γλυκά.

  Αυτές οι σκέψεις με την γιαγιά μου με βοηθούν να κοιμάμαι πάντα χαρούμενη. Φέρνοντας τη στο μυαλό μου, νιώθω πως είναι δίπλα μου, πως μιλάμε στα αλήθεια. Πιστεύω πως τα αγαπημένα μας πρόσωπα, ακόμα και αν δεν είναι πια μαζί μας δεν ξεχνιούνται ποτέ. Μένουν πάντα στην καρδιά μας μαζί με τις όμορφες αναμνήσεις που έχουμε από αυτούς.

Ελένη Κ.

Αυτές τις μέρες ο πλανήτης μας δοκιμάζεται από έναν επικίνδυνο και φονικό ιό, τον κορωνοϊό. Οι επιστήμονες μας λένε ότι η μεταδοτικότητα αυτού του ιού είναι μεγάλη και γι αυτό μας συνιστούν να παραμείνουμε στο σπίτι μας ακολουθώντας τις οδηγίες υγιεινής που μας έχουν προτείνει. Τα σχολεία είναι τα πρώτα που έκλεισαν και στην συνέχεια όλα τα καταστήματα, εταιρίες και χώροι που συγκέντρωναν κόσμο. Μένουμε σπίτι μας έχοντας αφήσει πίσω μας την καθημερινότητά μας, τις συνήθειές μας, την ζωή μας ολόκληρη. Πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να φοβάται για το τι μπορεί να συμβεί και το τι θα ακολουθήσει. Κλείνω τα μάτια μου πολλές φορές και φαντάζομαι πως βρίσκομαι στο εξοχικό μου. Είναι πρωί και η μητέρα μου με ενημερώνει πως το πρωινό μου είναι έτοιμο στο μπαλκόνι. Μυρίζω το ξεροψημένο μου τοστ και απολαμβάνω τη θέα και την ζεστή αύρα της θάλασσας. Διπλά μου έχω τον πιστό μου σύντροφο, τον σκύλο μου που περιμένει υπομονετικά μήπως και περισσέψει καμιά μπουκιά και για εκείνον. Απογοητεύεται και φεύγει. Με περιμένει στον κήπο για παιχνίδι κρατώντας το αγαπημένο του μπαλάκι. Διασκεδάζουμε πολύ με αυτό το παιχνίδι.  Πόσο γρήγορα περνά η ώρα μαζί του! Ήρθε η ώρα του μεσημεριανού φαγητού  και η μητέρα μου μας φωνάζει να πλύνουμε τα χέρια μας, εγώ και η αδελφή μου. Περιμένω καρτερικά την ώρα που θα συναντηθώ με τους φίλους μου στην παραλία. Όλοι οι φίλοι μου είναι εκεί και με περιμένουν. Βλέπω τον Νικόλα να μου δείχνει τον βατήρα και τρέχουμε προς τα εκεί, από πίσω μας ακολουθεί ο Αντώνης και η παρέα της αδελφή μου. Απολαμβάνουμε πολύ αυτές τις βουτιές και κάθε φορά προσπαθούμε να κάνουμε και μια διαφορετική φιγούρα. Γελάμε και χαιρόμαστε! Με την άκρη του ματιού μου βλέπω την μητέρα μου να παρακολουθεί κάθε μας κίνηση... νομίζω πως φοβάται λίγο. Είμαι σίγουρος ότι πρώτα έχει ελέγξει αν είναι ασφαλές το μέρος εκεί για βουτιές. Γυρίζουμε κατάκοποι από την παραλία αλλά δεν λέμε όχι και σε μια βραδινή βόλτα με τους φίλους μας. Κλείνω τα μάτια μου και  βρίσκομαι κατευθείαν στο λιμάνι, θαυμάζω τα πολύχρωμα  φώτα από τα ιστιοπλοϊκά, χαζεύω τον κόσμο από τα μαγαζιά αριστερά και δεξιά , ακούω  οι χαρούμενες φωνές των παιδιών που παίζουν  και γεύομαι τις διάφορες μυρωδιές από τις ταβέρνες. Νομίζω ότι νύσταξα... εύχομαι να μπορέσω να ζήσω αυτές τις στιγμές ξανά και αυτό το καλοκαίρι!

Βασίλης Κα

  "Κλείνω τα μάτια μου και ακούω τις φωνές των φίλων μου, όταν παίζαμε στις πλατείες που μου έλεγαν: " Εσύ που θα κρυφτείς;...." και εγώ τους απαντούσα " Να εκεί πίσω από αυτά τα δέντρα!!!" Κλείνω τα μάτια μου και ακούω το κουδούνι του σχολείου μου για διάλειμμα .Τα γρήγορα βήματα των παιδιών, που κατεβαίνουν τις σκάλες,φωνάζουν σαν να τους ελευθέρωσαν εκείνη ακριβώς τη στιγμή! Τις φωνές από τα γιορτινά και μυρωδάτα τραπέζια μας, που ακούς κόσμο να μπαίνει. Κουδούνια να χτυπούν το ένα πίσω από το άλλο...! Ακούω τα τραγούδια που χορεύουμε, κάθε Πάσχα στο εξοχικό με την γιαγιά και τον παππού μου, αλλά και αυτά, τα πιο μοντέρνα που ακούω με τις φίλες μου όταν συναντιόμαστε και κάνουμε χορογραφίες. Ακόμα ηχούν στα αφτιά μου οι δύο συναυλίες που πήγα με τους γονείς μου και τις φίλες μου. Μου έρχονται στιγμές με γέλια ,να όπως η μέρα των γενεθλίων μου που καθώς ήμουν έτοιμη ν' ανοίξω την πόρτα και να πάω στο taekwondo, μπαίνουν μέσα οι κολλητές μου, με τούρτα!!! Είχαν ετοιμάσει  πάρτι έκπληξη!! Εκείνη την μέρα τα γέλια μας ήταν ατελείωτα!!!

 Τώρα πια όλα αυτά μοιάζουν μακρινά. Η καθημερινότητά μου, όπως και όλων των ανθρώπων, έχει αλλάξει. Ευτυχώς όμως έχω τη μαμά μου , τον μπαμπά μου ,τον αδερφό μου και τον σκυλάκο μου τον Ράστυ. Περνάμε χαρούμενες στιγμές! Ελπίζω και πιστεύω ότι όλα θα γίνουν όπως πριν και θα δημιουργήσω σύντομα καινούριες ευτυχισμένες εικόνες , μυρωδιές και ήχους.

 Την αγάπη και την αγκαλιά μου όμως την στέλνω στις γιαγιάδες μου και στον παππού μου , στα ξαδέρφια μου και στους θείους μου , στους συμμαθητές μου , στις κολλητές μου , στους καθηγητές μου , σε όλους αυτούς που μου φτιάχναμε μια καθημερινότητα!!!... ως τότε θα αγκαλιάζω και θα μοιράζομαι όμορφες στιγμές με την οικογένειά μου!!!

Νεφέλη Ζ.

Μετά τις αφηγήσεις θα ακολουθήσει διαδικτυακή επίσκεψη στο «Face Forward …into my home». Εκεί οι μαθητές/ριες θα περιηγηθούν στα επιλεγμένα έργα από τη συλλογή ΕΜΣΤ (http://www.faceforward.gr/epilogi-ergon-apo-ti-sullogi-emst/)  και θα συνομιλήσουν με κάποια από αυτά. Ιδέα εμπνευσμένη από ένα καταπληκτικό πρόγραμμα (Teach4integration) με καταπληκτικές διδάσκουσες  και καταπληκτικούς διδάσκοντες

Θα αξιοποιηθεί και μέρος του φυλλαδίου 

Φτου Ξελύπη-Φύλλο δραστηριοτήτων from Maria Michali

«Όμως θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα σκεφτείς τη συνέχεια της ιστορίας»....

 «Όμως θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα σκεφτείς τη συνέχεια της ιστορίας» (σελ. 40 από το βιβλίο η Ιστορία ενός νεαρού gamer). Αξιοποιώντας διάφορους αφηγηματικούς τρόπους (μονόλογο, περιγραφή, διάλογο, αφήγηση) και με οδηγό τη φαντασία να δώσετε εσείς τη συνέχεια της ιστορίας. 

Μου είπες για ένα παιδί που το πούλησαν σκλάβο στα παζάρια της Ανατολής. Σου φαίνεται απίστευτο έτσι; Κι όμως είναι ΑΛΗΘΙΝΟ! Δυστυχώς! Ακούμε παζάρι και μας έρχεται στο μυαλό πάγκοι με παιχνίδια, ρούχα, βιβλία. Πιο κάτω να σε παρασύρουν οι μυρωδιές των λουκουμάδων, των ποπ κορν. Να βλέπεις παιδιά να κρατάνε στα χέρια τους μαλλί της γριάς, άλλα πιο ΄κει να παίζουνε στα συγκρουόμενα και σε άλλα παιχνίδια που έχουν στηθεί εκεί σαν ένα μικρό λούνα πάρκ.     

             

      Υπάρχουν όμως και άλλα παζάρια στον κόσμο. Εκεί που εικόνες σε αφήνουν μουδιασμένο. Που ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου για να συνειδητοποιήσεις ότι αυτό που βλέπεις είναι αληθινό! Εικόνες φρίκης, δυστυχίας και θλίψης.

            Σε ένα τέτοιο παζάρι, πουλήθηκε σκλάβος  ο μικρός Ασουμάν. Το όνομά του σημαίνει ουρανός, αλλά η ζωή του δεν έχει τίποτα απ΄ ότι θα ήθελε να ζει ένα παιδί στην ηλικία του. Ο Ασουμάν  είναι δέκα χρονών. Βρέθηκε σ΄ ένα σκλαβοπάζαρο για λίγα χρήματα που έδωσαν αντίτιμο στους  γονείς του για να φάνε για μία εβδομάδα το πολύ.

        Τον έμαθαν να κατασκευάζει βόμβες, να κλέβει και να είναι πληροφοριοδότης. Βλέπεις του «έκοβε» του Ασουμάν, γιατί είχε προλάβει να πάει για λίγο σχολείο. Τα « έπαιρνε» γρήγορα τα γράμματα. «Τα ρούφαγε σαν σφουγγάρι». Αυτά τα λίγα χρόνια σχολείου τον έκαναν να μη  σκύβει το κεφάλι, να μη σκλαβωθεί ποτέ η ψυχή του, να βλέπει με αισιοδοξία το μέλλον.

             Ο Ασουμάν την ώρα που έφτιαχνε τις βόμβες, που προορίζονταν να σκοτώσουν πολύ κόσμο, ονειρευόταν να ξαναπάει σχολείο, να το τελειώσει, να σπουδάσει και να γίνει δάσκαλος. Να μάθει και σε άλλα παιδιά, γράμματα, γνώσεις, γιατί μόνο μέσα απ’ αυτές μπορείς να δραπετεύσεις, να γίνεις δυνατός.

           Μια μέρα ήρθε η ώρα της ελευθερίας του ένας πλούσιος, αλλά καλός άνθρωπος βρέθηκε σε εκείνο το σκλαβοπάζαρο, τον είδε και τον αγόρασε δίνοντας ένα μεγάλο ποσό. Δεν τον χρησιμοποίησε όμως ως σκλάβο του, αλλά τον βοήθησε να ζήσει όπως αξίζει σε κάθε παιδί. Με τη βοήθεια του, πήγε ξανά σχολείο και όλα τα όνειρά του, άρχισαν να πραγματοποιούνται.

         Λίγα χρόνια μετά, ο Ασουμάν έγινε δάσκαλος σ’ ένα σχολείο και έλεγε την ιστορία του στους μαθητές του. Η θέληση και η πίστη του για τη ζωή τον είχαν λευθερώσει!

                                                                                 Νεφέλη Ζ.  Α΄1

Η αλήθεια ήταν πως και οι δυο τους είχαν προβληματιστεί με τη ζωή σε εκείνη την σπηλιά. Εκείνοι αγαπούσαν το φως του ήλιου, του φεγγαριού και των αστεριών και όχι εκείνο το ζοφερό σκοτάδι. Ο Οράτιος στεναχωριόταν για την τύχη των ανθρώπων-σκιών που ζούσαν σε αυτήν την τρομακτική σπηλιά χωρίς επαφή με τον έξω κόσμο αλλά και χωρίς ελπίδα. Έτσι κατασκεύασε μαζί με το κορίτσι μια άρπα με την οποία θα μπορούσαν να μάθουν στους ανθρώπους-σκιές να ξαναμιλούν. Το κορίτσι τότε του είπε:

-Είσαι σίγουρος ότι θα λειτουργήσει;

-Δεν χάνουμε τίποτα να δοκιμάσουμε, απάντησε ο Οράτιος. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

-Εντάξει τότε, αποκρίθηκε το κορίτσι.

            Την επόμενη μέρα ο Οράτιος και το κορίτσι, που πλέον είχε όνομα- την έλεγαν Νεφέλη, κίνησαν για την σπηλιά κρατώντας την άρπα στα χέρια τους. Μπαίνοντας μέσα, η Νεφέλη άρχισε να παίζει τις χορδές της άρπας και οι σκιές να κατευθύνονται μαγικά προς το μέρος τους. Τις έβγαλαν έξω στο φως και παρατήρησαν πως οι κεραίες είχαν εξαφανιστεί από τα κεφάλια τους, πως ήταν κανονικοί άνθρωποι και μιλούσαν ο ένας με τον άλλον. Τα πρόσωπά τους ήταν χαμογελαστά και χαίρονταν το φως του ήλιου. Ο Οράτιος και η Νεφέλη ένιωσαν σαν μικροί θεοί επειδή έδωσαν ζωή στις σκιές.   

   

            Από τότε έζησαν μαζί χαρούμενοι και ευτυχισμένοι στην έρημο ξεναγώντας τους τουρίστες με τις καμήλες τους.

Βασίλης Κ.,Α΄2