Ομάδα μαθητών/ριών του Α2
ασχολείται στο wiki με το λογοτεχνικό βιβλίο «Φτου ξελύπη» της
Μαριέττας Κόντου.
Σε αυτή την ανάρτηση έχω τις
πρώτες αφηγήσεις των μαθητών/ριών με αφορμή το βιβλίο «Φτου ξελύπη». Πραγματικά
είναι πολύ όμορφες, τρυφερές, συγκινητικές. Σε κάποιες από αυτές σκούπισα
κάποια δάκρυα...
Η Νουρ μίλησε για τη ζωή
της στη Δαμασκό, την καθημερινότητά της, την αγάπη της για την κολύμβηση, μας
μίλησε για τη γάτα της, την Κιταμπάν, τη φίλη της τη Γιασμίν, την περιπέτειά
της και την αγωνία της. Εσείς, τι έχετε να πείτε για τη δική σας ζωή; Για να
σας βοηθήσω να ξεκινήσετε τη δική σας αφήγηση σας δίνω το χωρίο του βιβλίου
(σελ. 71-72): «Κλείνω τα μάτια μου και ακούω γύρω φωνές, γέλια, χειροκροτήματα κι
εγώ ονειρεύομαι ότι ανάμεσα σε αυτούς είναι όλοι οι αγαπημένοι που έχουμε χάσει
ή αφήσει πίσω, που έχουμε χρόνια να δούμε, και τους στέλνω την αγάπη μου και
την αγκαλιά μου".
Εσείς, όταν κλείνετε τα
μάτια ποιες φωνές ακούτε, ποια γέλια σας έρχονται στο μυαλό, ποια μουσική,
ποιες γεύσεις, ποιους χαμογελαστούς ανθρώπους βλέπετε δίπλα σας; σε ποιο μέρος
βρίσκεστε; πού στέλνετε την αγάπη και την αγκαλιά σας ;
Οι Αφηγήσεις...
Τις τελευταίες ημέρες επικρατούν στη χώρα μου και γενικότερα σε όλον τον
πλανήτη καταστάσεις πρωτόγνωρες που οφείλονται στην εξάπλωση ενός μεταδοτικού
ιού, του κορωναϊού. Εξαιτίας αυτού όλοι σχεδόν οι άνθρωποι είναι κλεισμένοι στα
σπίτια τους λαμβάνοντας τα απαραίτητα μέτρα πρόληψης με σκοπό τη μείωση της
μετάδοσής του. Η αλήθεια είναι πως προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν πιο
ψύχραιμος και αισιόδοξος γίνεται, δεν παύω όμως να φοβάμαι και να αγχώνομαι για
την εξέλιξη αυτής της κατάστασης. Αυτό που με βοηθάει στο να διατηρώ μια καλή
ψυχολογία είναι οι σκέψεις και οι αναμνήσεις που έρχονται στον νου μου κάθε
φορά που κλείνω τα μάτια μου πριν κοιμηθώ. Σε μια στιγμή βρίσκομαι στη Νάξο.
Είναι καλοκαίρι και με βλέπω να σκαρφαλώνω στα βράχια της Μικρής Βίγλας. Νιώθω
ζωντανός και ελεύθερος. Βλέπω τους γονείς μου να είναι ανήσυχοι και να μου
κάνουν νοήματα να κατέβω από τα βράχια. Πιο πέρα κοιτάζω τον μικρό ξάδερφό μου
τον Γιάννη που έχει ανέβει σε έναν μεγάλο βράχο προσπαθώντας να ξεφύγει από ένα
καβούρι. Έχει ξεσηκώσει με τις φωνές του όλη την παραλία, ενώ ο αδερφός του
χαλαρώνει σε μια ξαπλώστρα σαν να μην έχει συμβεί το παραμικρό. Ο θείος μου
αγριεμένος κρατά στο χέρι του μια παντόφλα και την κουνά απειλητικά. Από εκεί
βρίσκομαι στη Χώρα και τριγυρνώ στα στενά της σοκάκια κοιτάζοντας τις βιτρίνες
των μαγαζιών. Το μάτι μου <<πέφτει >> σε ένα γαλάζιο, μπρούτζινο
αγαλματάκι, ένα ειδώλιο και προσπαθώ να πείσω τους γονείς μου να το
αγοράσουμε.(Τα κατάφερα!) Βραδιάζει και πάω βόλτα με την παρέα μου στον
Απείραθο. Τρώμε το παγωτό μας- το δικό μου με γεύση σοκολάτα- και χαχανίζουμε
λέγοντας ανέκδοτα και αστεία. Βγάζουμε και μια αναμνηστική φωτογραφία κάνοντας γκριμάτσες κάτω από τον πλάτανο.
Ακούω το θρόισμα των φύλλων του και το αεράκι φέρνει μυρωδιές ρίγανης και ψητού
από τις γύρω ταβέρνες. Μάλλον το κυνηγητό μας άνοιξε την όρεξη και καθόμαστε
γύρω από ένα τραπέζι, κάτω από μια κατακόκκινη μπουκαμβίλια. Ξαφνικά νιώθω μια
γλυκιά νύστα. Ελπίζω σε ένα καλό όνειρο και σε ένα καλύτερο αύριο!
Βασίλης Κ.
Εδώ και είκοσι περίπου ημέρες δεν
πηγαίνω σχολείο. Ο λόγος είναι ότι αυτές τις ημέρες επικρατεί μια πρωτόγνωρη
και ανεξέλεγκτη πανδημία σε παγκόσμιο επίπεδο. Μερικές φορές σε δύσκολες
στιγμές αυτό που κάνω για να ηρεμώ και να χαλαρώνω είναι να διαβάζω βιβλία.
Αυτή η ασχολία μου με βοηθάει, διότι μερικές φορές τα βιβλία θέτουν ερωτήματα,
τα οποία με προβληματίζουν και με βάζουν σε σκέψεις. Επίσης, πολλές φορές μου
φέρνουν στο μυαλό αναμνήσεις, οι οποίες έχουν ''χαράξει'' την ζωή μου. Έτσι,
διαβάζοντας το βιβλίο ΄΄ Φτού Ξελύπη '', που πρωταγωνιστεί η Νούρ, η οποία έχει
μια αγάπη για την κολύμβηση μου ήρθαν στο μυαλό αναμνήσεις από τη δική μου
αγάπη, το βόλεϊ.
Όταν κλείνω τα μάτια μου μεταφέρομαι στο γήπεδο όπου προπονούμαι
εδώ και πέντε χρόνια. Στο γήπεδο αυτό έχω ζήσει μαζί με την δεύτερη οικογένεια
μου χαρές και λύπες. Το γήπεδο αυτό έχει γίνει το δεύτερο μου σπίτι και οι
συμπαίκτριες μου η δεύτερη μου οικογένεια. Έτσι, όταν κλείνω τα
μάτια μου βρίσκομαι στο γήπεδο. Εκεί δεν είμαι μόνη μου, βρίσκονται μαζί μου οι
συμπαίκτριες και ο προπονητής μου. Ακούω τους φίλους μου που έχουν έρθει να μας
υποστηρίξουν στον δύσκολο αγώνα που ακολουθεί και τους γονείς μας που κάθονται
στην εξέδρα. Δίπλα μου είναι όλες οι συμπαίκτριες μου με ένα χαμόγελο στα
χείλη, αφού ακολουθούμε τη συμβουλή του προπονητή ΄΄ Θα μπαίνετε και θα
βγαίνετε από το γήπεδο με ένα χαμόγελο είτε χάνετε είτε νικάτε ΄΄ .
Στη συνέχεια, παίξαμε ένα δυνατό παιχνίδι και νικήσαμε. Όλοι μας χειροκρόταγαν
και εμείς ήμασταν πάρα πολύ χαρούμενες για τη νίκη μας. Όλες μαζί με
μια φωνή αφιερώσαμε αυτή τη νίκη στον προπονητή μας, ο οποίος βρίσκεται
δίπλα μας σε κάθε αγώνα και μας βοηθάει με τα λόγια του. Μετά από όλα
αυτά κατάλαβα πως η ζωή μου δεν θα ήταν ίδια χωρίς το βόλεϊ, διότι έχω
μάθει πάρα πολλά πράγματα από αυτό.
Άννα
Κ.
Στο
βιβλίο «ΦΤΟΥ ΞΕΛΥΠΗ» η Νουρ όταν κλείνει τα μάτια της σκέφτεται την οικογένειά
της και την πατρίδα της. Κάποιες φορές μέσα στη μέρα κι εγώ ονειρεύομαι όταν η
κούραση των μαθημάτων είναι έντονη κι αναπολώ όμορφες στιγμές από την
κατασκήνωση. Είναι το μέρος που περνάω φανταστικά κάθε καλοκαίρι και το θεωρώ
δεύτερη οικογένειά μου. Κάθε χρόνο περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία να έρθει η
μέρα που θα πάω και θα συναντήσω τις φίλες μου. Μου λείπει το συναίσθημα που
νιώθω όταν ξυπνάω μαζί με τ’ άλλα κορίτσια. Μου λείπουν τ΄ αστεία που κάνουμε
μεταξύ μας, τα παιχνίδια στη θάλασσα, οι συζητήσεις μαζί τους. Σκέφτομαι πόσο
όμορφα περνούσαμε στις εκδρομές, στους περιπάτους στο βουνό, στις δράσεις μας στη
φύση! Από τις αγαπημένες μου στιγμές που αναπολώ έντονα είναι το beach party
που κάθε χρόνο μου μένει αξέχαστο και η διοργάνωση της λήξης με μια
διασκεδαστική γιορτή, στην οποία κάθε ομάδα παρουσιάζει χορούς και σκετς, ενώ
στο τέλος χορεύουμε όλοι μαζί. Όλες αυτές οι ευχάριστες αναμνήσεις με γεμίζουν
θετική ενέργεια και μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω.
Μαρίλια
Κ.
Κλείνω τα μάτια και ακούω
γύρω μου φωνές, βουητά, γαβγίσματα και εγώ να ονειρεύομαι εμένα στο χωριό. Με
φαντάζομαι εκεί να ζω μόνιμα με τα αδέρφια μου και τους φίλους μου, να γελάμε
και να τρέχουμε, καθώς και να μυρίζουμε τα άνθη που μα περιβάλλουν, τα
φαγητά των γειτόνων και τα ψηλά καταπράσινα δέντρα. Βλέπω εμένα και τους φίλους
μου να σκαρφαλώνουμε στις κορομηλιές για να μαζέψουμε τα λαχταριστά κορόμηλα
του Καλοκαιριού. Βρισκόμαστε στους δρόμους γεμάτοι ευτυχία, γαλήνη, ενθουσιασμό
και ζωντάνια. Εκεί στη Λέσβο κοντά στους ανθρώπους που αγαπώ και θέλω να είμαι
μαζί τους.
Χριστίνα Κ
Κάθε μέρα πριν κοιμηθώ σκέφτομαι διάφορα πράγματα. Άλλες φορές σκέφτομαι τι έχω να κάνω την άλλη μέρα, άλλες τι έκανα μέσα στη μέρα που πέρασε μα πάντα σκέφτομαι ένα πρόσωπο πολύ σημαντικό για μένα και αυτό είναι η γιαγιά μου. Συνήθως σκέφτομαι στιγμές του τελευταίου καλοκαιριού μαζί της στο χωριό μου που βρίσκεται στην Ξάνθη.
Είναι
καλοκαίρι του 2019. Με βλέπω να κάθομαι σε μία μεγάλη πέτρα με τη γιαγιά μου
στο χωράφι απέναντι από το σπίτι μας. Είμαστε πολύ χαρούμενες, γελάμε, της λέω
τα νέα μου ενώ στο βάθος του χωραφιού τα εννιά κατσικάκια μας, βόσκουν ανενόχλητα.
Παντού υπάρχει πράσινο γρασίδι και γύρω από το χωράφι το ψυχρό αεράκι κουνά
ρυθμικά τα πράσινα φύλλα των δέντρων. Ξαφνικά βλέπω τον σκύλο της γιαγιάς μου,
τον Μπόμπο, να έρχεται προς το μέρος μας. Εγώ αρχίζω και τρέχω και η γιαγιά μου όπως πάντα με καθησυχάζει λέγοντά μου πως
ο σκύλος δεν θα με φάει. Αργότερα και καθώς απολαμβάνουμε το πανέμορφο αυτό
τοπίο μου δίνει την μαγκούρα της, για να τη βοηθήσω να βάλουμε τα κατσίκια στο
μαντρί. Τρέχω κατευθείαν στο βάθος μα αυτά δεν ακούνε, συνεχίζω και τους φωνάζω
να προχωρήσουν. Νομίζω πως ξεσήκωσα όλη τη γειτονιά μα επιτέλους μπήκαν. Όταν
γυρνάω προς το μέρος της γιαγιάς μου, παρατηρώ πως έχει σκάσει στα γέλια.
Ύστερα μπαίνουμε στο σπίτι και παίρνω την πρωτοβουλία να ανακοινώσω στην γιαγιά
μου πως θα φτιάξουμε κάτι διότι πείνασα. Κατά την διάρκεια της παρασκευής
τσακωνόμαστε και λίγο για το ποιος θα φτιάξει τι μα το αποτέλεσμα είναι φοβερό,
ένα πιάτο με λαχταριστές κρέπες μας περιμένει να τις δοκιμάσουμε. Έπειτα
καθόμαστε στον καναπέ και βλέπουμε ταινίες στην τηλεόραση και όπως συνήθως
πηγαίνω κοντά της και αρχίζω να της δίνω αγκαλίτσες και φιλάκια. Αυτή φωνάζει
και με λέει γουρσούζικο μελέτι. Εγώ όμως δεν πτοούμαι συνεχίζω και έτσι καταφέρνω να την εκνευρίσω τόσο, ώστε
να μου τραβήξει τα μαλλιά. Φτάνει βράδυ ξαπλώνουμε στον καναπέ και της ζητώ να
μου πει παλιές ιστορίες. Αυτή ξεκινάει να μου διηγείται ιστορίες με τον παππού
μου και την προγιαγιά μου. Την ώρα που τελειώνει πια με τις ιστορίες έρχεται
κοντά μου και μου λέει όνειρα γλυκά.
Αυτές
οι σκέψεις με την γιαγιά μου με βοηθούν να κοιμάμαι πάντα χαρούμενη. Φέρνοντας τη στο μυαλό μου, νιώθω πως είναι δίπλα μου, πως μιλάμε στα
αλήθεια. Πιστεύω πως τα αγαπημένα μας πρόσωπα, ακόμα και αν δεν είναι πια μαζί
μας δεν ξεχνιούνται ποτέ. Μένουν πάντα στην καρδιά μας μαζί με τις όμορφες
αναμνήσεις που έχουμε από αυτούς.
Ελένη Κ.
Αυτές τις μέρες ο πλανήτης μας δοκιμάζεται
από έναν επικίνδυνο και φονικό ιό, τον κορωνοϊό. Οι επιστήμονες μας λένε ότι η
μεταδοτικότητα αυτού του ιού είναι μεγάλη και γι αυτό μας συνιστούν να
παραμείνουμε στο σπίτι μας ακολουθώντας τις οδηγίες υγιεινής που μας έχουν
προτείνει. Τα σχολεία είναι τα πρώτα που έκλεισαν και στην συνέχεια όλα τα
καταστήματα, εταιρίες και χώροι που συγκέντρωναν κόσμο. Μένουμε σπίτι μας
έχοντας αφήσει πίσω μας την καθημερινότητά μας, τις συνήθειές μας, την ζωή μας
ολόκληρη. Πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να φοβάται για το τι μπορεί να
συμβεί και το τι θα ακολουθήσει. Κλείνω τα μάτια μου πολλές φορές και
φαντάζομαι πως βρίσκομαι στο εξοχικό μου. Είναι πρωί και η μητέρα μου με
ενημερώνει πως το πρωινό μου είναι έτοιμο στο μπαλκόνι. Μυρίζω το ξεροψημένο
μου τοστ και απολαμβάνω τη θέα και την ζεστή αύρα της θάλασσας. Διπλά μου έχω
τον πιστό μου σύντροφο, τον σκύλο μου που περιμένει υπομονετικά μήπως και
περισσέψει καμιά μπουκιά και για εκείνον. Απογοητεύεται και φεύγει. Με
περιμένει στον κήπο για παιχνίδι κρατώντας το αγαπημένο του μπαλάκι.
Διασκεδάζουμε πολύ με αυτό το παιχνίδι.
Πόσο γρήγορα περνά η ώρα μαζί του! Ήρθε η ώρα του μεσημεριανού
φαγητού και η μητέρα μου μας φωνάζει να
πλύνουμε τα χέρια μας, εγώ και η αδελφή μου. Περιμένω καρτερικά την ώρα που θα
συναντηθώ με τους φίλους μου στην παραλία. Όλοι οι φίλοι μου είναι εκεί και με
περιμένουν. Βλέπω τον Νικόλα να μου δείχνει τον βατήρα και τρέχουμε προς τα
εκεί, από πίσω μας ακολουθεί ο Αντώνης και η παρέα της αδελφή μου.
Απολαμβάνουμε πολύ αυτές τις βουτιές και κάθε φορά προσπαθούμε να κάνουμε και
μια διαφορετική φιγούρα. Γελάμε και χαιρόμαστε! Με την άκρη του ματιού μου
βλέπω την μητέρα μου να παρακολουθεί κάθε μας κίνηση... νομίζω πως φοβάται
λίγο. Είμαι σίγουρος ότι πρώτα έχει ελέγξει αν είναι ασφαλές το μέρος εκεί για
βουτιές. Γυρίζουμε κατάκοποι από την παραλία αλλά δεν λέμε όχι και σε μια
βραδινή βόλτα με τους φίλους μας. Κλείνω τα μάτια μου και βρίσκομαι κατευθείαν στο λιμάνι, θαυμάζω τα
πολύχρωμα φώτα από τα ιστιοπλοϊκά,
χαζεύω τον κόσμο από τα μαγαζιά αριστερά και δεξιά , ακούω οι χαρούμενες φωνές των παιδιών που
παίζουν και γεύομαι τις διάφορες
μυρωδιές από τις ταβέρνες. Νομίζω ότι νύσταξα... εύχομαι να μπορέσω να ζήσω
αυτές τις στιγμές ξανά και αυτό το καλοκαίρι!
Βασίλης Κα
"Κλείνω τα μάτια μου και ακούω τις φωνές των φίλων μου, όταν
παίζαμε στις πλατείες που μου έλεγαν: " Εσύ που θα κρυφτείς;...." και
εγώ τους απαντούσα " Να εκεί πίσω από αυτά τα δέντρα!!!" Κλείνω τα
μάτια μου και ακούω το κουδούνι του σχολείου μου για διάλειμμα .Τα γρήγορα
βήματα των παιδιών, που κατεβαίνουν τις σκάλες,φωνάζουν σαν να τους ελευθέρωσαν
εκείνη ακριβώς τη στιγμή! Τις φωνές από τα γιορτινά και μυρωδάτα τραπέζια μας,
που ακούς κόσμο να μπαίνει. Κουδούνια να χτυπούν το ένα πίσω από το άλλο...!
Ακούω τα τραγούδια που χορεύουμε, κάθε Πάσχα στο εξοχικό με την γιαγιά και τον
παππού μου, αλλά και αυτά, τα πιο μοντέρνα που ακούω με τις φίλες μου όταν συναντιόμαστε
και κάνουμε χορογραφίες. Ακόμα ηχούν στα αφτιά μου οι δύο συναυλίες που πήγα με
τους γονείς μου και τις φίλες μου. Μου έρχονται στιγμές με γέλια ,να όπως η
μέρα των γενεθλίων μου που καθώς ήμουν έτοιμη ν' ανοίξω την πόρτα και να πάω
στο taekwondo, μπαίνουν μέσα οι κολλητές μου, με τούρτα!!! Είχαν ετοιμάσει πάρτι έκπληξη!! Εκείνη την μέρα τα γέλια μας
ήταν ατελείωτα!!!
Τώρα
πια όλα αυτά μοιάζουν μακρινά. Η καθημερινότητά μου, όπως και όλων των
ανθρώπων, έχει αλλάξει. Ευτυχώς όμως έχω τη μαμά μου , τον μπαμπά μου ,τον
αδερφό μου και τον σκυλάκο μου τον Ράστυ. Περνάμε χαρούμενες στιγμές! Ελπίζω
και πιστεύω ότι όλα θα γίνουν όπως πριν και θα δημιουργήσω σύντομα καινούριες
ευτυχισμένες εικόνες , μυρωδιές και ήχους.
Την
αγάπη και την αγκαλιά μου όμως την στέλνω στις γιαγιάδες μου και στον παππού
μου , στα ξαδέρφια μου και στους θείους μου , στους συμμαθητές μου , στις
κολλητές μου , στους καθηγητές μου , σε όλους αυτούς που μου φτιάχναμε μια
καθημερινότητα!!!... ως τότε θα αγκαλιάζω και θα μοιράζομαι όμορφες στιγμές με
την οικογένειά μου!!!
Νεφέλη Ζ.
Μετά τις αφηγήσεις θα ακολουθήσει διαδικτυακή επίσκεψη στο «Face Forward …into my home». Εκεί οι μαθητές/ριες θα περιηγηθούν στα επιλεγμένα έργα από τη συλλογή ΕΜΣΤ (http://www.faceforward.gr/epilogi-ergon-apo-ti-sullogi-emst/) και θα συνομιλήσουν με κάποια από αυτά. Ιδέα εμπνευσμένη από ένα καταπληκτικό πρόγραμμα (Teach4integration) με καταπληκτικές διδάσκουσες και καταπληκτικούς διδάσκοντες
Θα αξιοποιηθεί και μέρος του φυλλαδίου
