Τίποτα δεν πήρε το καλοκαίρι...

 Μιμούμενοι/ες το ύφος του Ελύτη οι μαθήτριε/ές του Α1 γράφουν ένα ποίημα ανατρέποντας τα...δεδομένα. 

    Τίποτα δεν πήρε το καλοκαίρι    

Τίποτα δεν πήρε το καλοκαίρι

ούτε τους φίλους ούτε και τους συγγενείς

Τίποτα δεν πήρε το καλοκαίρι

ούτε την αμμουδιά ούτε τη θάλασσα τη γαλανή

Τίποτα δεν πήρε το καλοκαίρι

ούτε τα άσπρα εκκλησάκια ούτε τα ωραία ταβερνάκια

Τίποτα δεν πήρε το καλοκαίρι

 γιατί η ανάμνηση στην καρδιά μας πάντα μένει

Τίποτα δεν πήρε το καλοκαίρι

            γιατί  εμείς πάντα θα προχωράμε  χέρι  χέρι.

                                                                                                                     Παναγιώτης Ζ.

 

Τίποτα δεν πήρε το καλοκαιράκι,

ούτε τις βουτιές στο γαλαζοπράσινο  νεράκι,

ούτε τα παγωτά,

ούτε τα γλέντια, την χαρά

τα χαμογελαστά παιδιά.

Αντίθετα φεύγοντας άφησε το σχολείο

τους φίλους μου, εμένα και την Αλίκη στο πρώτο θρανίο,

το καφενείο που κάθονται οι μαμάδες και κουτσομπολεύουν σαν κυράδες,

όταν εμείς παίζουμε στις παιδικές χαρές!

 Αχ καλοκαιράκι πόσο σ'αγαπώ!

  Σμαράγδα Γ.

 

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΗΡΕ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 

Τίποτα δεν πήρε το καλοκαίρι

ούτε τις βόλτες με τους φίλους μου στην πλατεία

ούτε τα παιχνίδια μας στην παραλία

Τίποτα δεν πήρε το καλοκαίρι

ούτε το χαμόγελο μου

ούτε το όνειρο μου

Τίποτα δεν πήρε το καλοκαίρι

ούτε νησιά σε μέρη μακρινά...

 

 

Γρηγόρης Α.

 

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΗΡΕ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Τίποτα δεν πήρε το καλοκαίρι, 

ούτε τα μπάνια στην παραλία

ούτε τα γέλια με τους φίλους.

                                                                                                 Γιάννης Α.

Δήμητρα Γ.

21 Μαρτίου: Ημέρα Ποίησης

Με αφορμή την Ημέρα Ποήσης και το σεμινάριο δημιουργικής γραφής από τους Σπύρο Κιοσσέ και Γιάννη Ευθυμιάδη που διοργανώθηκε με πρωτοβουλία του Συνδέσμου Φιλολόγων του ν. Έβρου,  οι μαθήτριες/ές του Γ5 γράφουν ποιήματα με μεταφορές για ένα από τα παρακάτω θέματα

έρωτας

θάνατος

ζωή

ποίηση

Στη συνέχεια χρησιμοποιούν τις μεταφορές ως τμήμα ποιήματος με την αντίστοιχη θεματική. Ακολουθεί η αφαίρεση λέξεων (και, πού, συνδετικών ρημάτων κ.λπ) και να τα αποτελέσματα...

Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, εμείς το χαρήκαμε!

Η φύση μητέρα.

Τα δάση με τον άνεμο χορεύουν.

Τα φύλλα τραγουδούν και τρέμουν.

Η άνοιξη, ο ήλιος ταξιδεύουν: το μόνο καταφύγιό σου.

Τα ζώα, τα φυτά η συντροφιά.

Ο καθαρός αέρας χτενίζει τα μαλλιά σου

Τα χέρια αφήνοντας απολαμβάνεις τη στιγμή

Σαν κάτι που έψαχνες όλη σου τη ζωή.

Η ομορφιά της πλάσης μαγεύει

Την ψυχή η ομορφιά γαληνεύει

Τον ουρανό κοιτώντας αναστενάζεις

Μια τέτοια στιγμή πώς να ξεχάσεις;

                                                            Μαρία Π.

Ο έρωτας λαβύρινθος

Εμπόδια και δυσκολίες

Αναζητάς φως

Απλώνεις το χέρι

ΚΑΙΓΕΣΑΙ!

                                        Μιχάλη Φ

                                        Θοδωρής Χ.

 

Ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη

Φτερούγισμα στην καρδιά

Λουλούδια και αρώματα

Φιλούν το πρόσωπο γλυκά

Ο έρωτας...χασκογελά

                                               Δήμητρα Σ

Δέσποινα Σ

Έρωτας ηλεκτρισμός

Μοναδικός, ονειρικός , τυφλός

Με την πρώτη ματιά την καρδιά αγγίζει

Σαν σπίθα καρφώθηκε

Τραγουδώ και χαμογελώ από τότε που το χέρι μου κράτησες

Ξαφνικός, σπάνιος και ψυχικός

Αλλά πλήρης και ζεστός

Ήρθε και έφερε φως στη ζωή μου

                                                                Ελίνα Σ.

Τυφλός είναι ο έρωτας

Στα δίχτυα του αν σε πιάσει

δύσκολα δραπετεύεις

                                                                      Νίκος Τ.

 

Έρωτας, βέλος που χτυπάει την καρδιά

Ανάμνηση  που αναμένει την επίσκεψή σου

Απρόσμενη αιτία των αμέτρητων δακρύων

Αναγέννηση του εαυτού

Πόνος που παραμονεύει τη ζωή

Σταυρούλα Σ.

Ειρήνη Σ.

 

Η ζωή ένα όνειρο

Να μη γίνει εφιάλτης

                                                    Βαγγέλης Φ.

 

Ζωή διπολική

λάμπει με το φως του ήλιου.

Ανθίζει ζωές, καρπούς, ομορφά

Γεμίζει τον νου παιχνίδι

Αλλά και φέγγει με το φως του σκοταδιού

Θερίζει ζωές, μαυρίζει ψυχές, καταστρέφει όνειρα.

                                                                                        Ζωή Σ.

 

Και κάτι πιο αστείο...

 

Σκληρή η ζωή

Νιώθω μεγάλο πόνο

Ήρθε πάλι η ΔΕΗ

Και θα μείνω στον δρόμο

                                            Στράτος Π., Δημήτρης Σ, Μελίνα Σ.

 

Αντι-ιστορίες με αφορμή το διήγημα του Τσέχωφ "Ένας αριθμός"

Οι μαθήτριες/ές εργαζόμενες/οι ομαδικά και αξιοποιώντας τις συνεργατικές παρουσιάσεις γράφουν αντι-ιστορίες σε μορφή διαλόγων με έναυσμα το διήγημα του Τσέχωφ «Ένας αριθμός». Η αντι-ιστορία  (counterstories) είναι μια ιστορία που αντιτίθεται σε μια υπάρχουσα ιστορία και δίνουν φωνή στην Ιουλία αλλά και σε κάθε Ιουλία. Τοποθετούν τις ηρωίδες τους και στο σήμερα και τις κατασκευάζουν δυναμικές, μαχητικές να διεκδικούν τα δικαιώματά τους.

και... μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες! Έτσι, για να μην ξεχάσουμε το webex ;-) :P 

 

Η ομορφιά δεν είναι το παν: εικόνες, δομικά σημεία του παραμυθιού και δημιουργική γραφή

 

Μαντεύουμε και γράφουμε ιστορίες με βάση τις εικόνες. Αυτή τη φορά, όμως, χρησιμοποιούμε και τα δομικά σημεία του παραμυθιού: Ποιος είναι πρωταγωνιστής; Πού βρίσκεται; Πότε; Τι ακριβώς συμβαίνει (στην αρχή, στη συνέχεια, στο τέλος;) Πώς συμβαίνει; Γιατί συμβαίνει; Πώς νιώθει; Ποιο το ηθικό δίδαγμα; Παλιότερη εργασία της συναδέρφου Ελευθερίας Παπαμανώλη μου έδωσε την ιδέα να προσθέσω και κάποιες φράσεις στα αρχαία ελληνικά από το κείμενο (Η ομορφιά δεν είναι το παν, αρχαία ελληνική γλώσσα Α΄ Γυμνασίου, ενότητα 6) και… προέκυψαν όμορφες, διαφορετικές ιστορίες και κάποιες από αυτές δεν είχαν και μεγάλη σχέση με τον μύθο. Όλα αυτά, βέβαια, πριν διαβάσουμε και προσεγγίσουμε το κείμενο. Με άλλα λόγια, οι μαθήτριες/ές για να γράψουν τις ιστορίες τους είχαν ως υλικό το λογισμικό παρουσίασης με τις εικόνες και τα δομικά στοιχεία του παραμυθιού καθώς και τα περικειμενικά στοιχεία (τίτλο, εισαγωγικό σημείωμα και δημιουργό). Κάποιοι/ες-ελάχιστοι/έ- έριξαν και μια ματιά στα γλωσσικά σχόλια. Κυρίως στο σημείο «ψέγων τὰ σῴζοντα, ἐπαινῶν δὲ τὰ προδόντα αὑτόν».

H ομορφιά δεν είναι το παν from Maria Michali

Το λογισμικό παρουσίασης προβάλλεται στην ολομέλεια της τάξης και οι μαθήτριες/ές γράφουν στα τετράδιά τους. Κάποιες/οι έστειλαν τις εργασίες τους σε μορφή word στην η-τάξη.

Μετά τις μαθητικές ιστορίες; Ήρθε και η προσέγγιση του κειμένου. Αφού το προσεγγίσαμε και το συζητήσαμε, με έναν μαγικό τρόπο μπήκαμε στην ιστορία. Κάποιες/οι μπήκαν ως πηγή, άλλοι ως χελώνα, σκύλος, άνθρωπος κ.λπ και αρχίσαμε τις συμβουλές στο ελάφι…. J

Κάποιες από τις αρχικές ιστορίες….

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα μεγάλο όμορφο ελάφι σε ένα δάσος. Ήταν καλοκαίρι και περπατούσε στο γρασίδι μέχρι που είδε μια γυαλιστερή, βαθιά λίμνη. Τότε έτρεξε αμέσως, για να πιει νερό και έπειτα μπήκε μέσα στη λίμνη και κοίταζε με προσοχή τα πάντα. Κυρίως παρατηρούσε πώς φαινόταν στα νερά της λίμνης και πόσο όμορφο ήταν. Κάποια στιγμή πρόσεξε έναν σκύλο, έναν άγριο σκύλο. Πίσω από αυτόν ήταν δύο κυνηγοί με όπλα που πλησίαζαν προς το μέρος του. Αμέσως το ελάφι έτρεξε για να ξεφύγει. Ένας κυνηγός πέταξε ένα βέλος στο ελάφι και το χτύπησε άσχημα. Το ελάφι ένιωσε αδικία. Συνειδητοποίησε ότι είναι άδικο να σκοτώνεις κάποιον που δεν σου φταίει σε τίποτα.

Σταυρούλα Σ.

Ένα καλοκαίρι, πρωί ήταν που ξύπνησα στο εξοχικό του παππού μου. Αποφάσισα να πάω μια βόλτα στο δάσος. Εκεί είδα ένα μεγάλο ελάφι. Το ακολούθησα και το είδα που πήγε σε μια μαγευτική λίμνη, για να πιει νερό. Κοίταζε στο νερό της λίμνης πόσο όμορφο ήταν. Τότε όμως ακούστηκε ένα σκυλί να γαυγίζει άγρια και οι κυνηγοί πλησίασαν. Το ελάφι φοβήθηκε και άρχισε να τρέχει για να ξεφύγει, αλλά κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να τα καταφέρει. Τότε συνειδητοποίησε πόσο άδικη είναι η ζωή. Ηθικό δίδαγμα: Να προσέχουμε τα ελάφια και να εμποδίζουμε τους κυνηγούς να τα σκοτώνουν.

Μιχάλης Φ.

 

Ένα μεγάλο ελάφι ζούσε σε ένα καταπράσινο δάσος. Μια ηλιόλουστη καλοκαιρινή μέρα κατέβηκε από έναν μικρό λόφο και κατευθύνθηκε σε μια καθαρή και βαθιά λίμνη για να πιει νερό και να δροσιστεί. Αφού ήπιε όσο ήθελε, παρατήρησε τη μορφή του σώματός του που καθρεφτιζόταν στα ήσυχα νερά της λίμνης καμαρώνοντας για τα πανέμορφα κέρατά του. Ξαφνικά ακούστηκε γάβγισμα σκύλων με απειλητικές διαθέσεις. Έπειτα εμφανίστηκαν κυνηγοί με όπλα και αρχίζουν να κυνηγάνε το ελάφι. Αμέσως το ελάφι τράπηκε σε φυγή προσπαθώντας να σωθεί. Για κακή του τύχη τα κέρατά του μπλέχτηκαν σε δασώδη και πυκνή βλάστηση με αποτέλεσμα να παγιδευτεί και να μην μπορεί να ξεφύγει. Αυτό που συνειδητοποίησε το ελάφι ήταν πως είχε αδικηθεί από τα κέρατά του που επαινούσε και πως το έθεσαν σε κίνδυνο.

Ηθικό δίδαγμα: Δεν πρέπει να προσπαθούμε να αρέσουμε στους άλλους και να υπερεκτιμούμε τη φυσική ομορφιά! Να μη δίνουμε σημασία μόνο στο όμορφο αλλά και στο ωφέλιμο!

Δέσποινα Σ.

Μια καλοκαιρινή μέρα στο δάσος ήταν ένα μεγάλο ελάφι. Ξαφνικά καθώς καθόταν άκουσε κάποιους μικρούς θορύβους, γύρισε το κεφάλι του και είδε ένα μικρό αγοράκι που στεκόταν πίσω από ένα δέντρο που ήταν τρομαγμένο και φοβισμένος. Το ελάφι φοβήθηκε και έτρεξε γρήγορα ενώ το παιδί σηκώθηκε και το κυνηγούσε από πίσω .

Καθώς έτρεχε με τα μεγάλα και ψηλά του πόδια προσπέρασε μια λίμνη που δεν είχε μεγάλο βάθος. Ξεκουράστηκε και ήπιε λίγο νερό. Το αγοράκι στεκόταν δίπλα του. Τότε είδε έναν μεγάλο μαύρο σκύλο Κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά και έτσι έτρεξε πιο γρήγορα για να τρέξει και το αγόρι, ώστε να μην του κάνει κάτι ο σκύλος. Απότομα μπροστά του πετάχτηκαν κάποιοι κυνηγοί με όπλα. Εκείνη τη στιγμή κάθισε κάτω και το παιδί ανέβηκε στην πλάτη του και περπάτησαν, ε για να κρυφτούν πίσω από κάποια μεγάλα φυτά. Όταν οι κυνηγοί άρχισαν να ρίχνουν βέλη με τα τόξα, είδε το μικρό αγόρι να κλαίει καθώς τα τόξα περνούσαν ακριβώς πάνω από τα κεφάλια τους .

Μετά από λίγη ώρα οι άνθρωποι έφυγαν, και αυτοί βγήκαν από την κρυψώνα τους και το ελάφι συνειδητοποίησε ότι η ζωή είναι μικρή και πρέπει να βοηθάμε τους καλούς ανθρώπους, όταν μας χρειάζονται.

Ελίνα Σ.

 

Στην εικόνα βλέπουμε ένα ωραίο ελάφι που έχει πανέμορφα κέρατα. Στη συνέχεια βλέπουμε μία ωραία λίμνη με καταγάλανα νερά. Ύστερα πάει να πιει νερό από τη φανταστική λίμνη. Καθώς πίνει το νερό κάτι βλέπει τρομαγμένο από μακριά. Πάει πιο κοντά και βλέπει ένα σκυλί με εχθρικές διαθέσεις. Τότε αρχίζει να φοβάται μετά από λίγη ώρα βλέπει και κάτι κυνηγούς να τον κυνηγάνε και αρχίζει να τρέχει τρομοκρατημένο πάρα πολύ γρήγορα. Από τη βιασύνη του, πιάστηκε σε ένα δέντρο και τότε ήταν που αγχώθηκε αρκετά. Αργότερα όμως μπόρεσε να ξεφύγει και συνέχισε. Από αυτό το μύθο καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να αγαπάμε το πως είμαστε εσωτερικά και δεν πρέπει να δίνουμε μεγάλη σημασία για το πως είμαστε εμφανισιακά.

Μελίνα Σ.

 

Κάποτε ένα καλοκαίρι σε ένα καταπράσινο δάσος ήταν ένα μεγάλο ελάφι. Για μια στιγμή στάθηκε σε μια πεντακάθαρη, βαθιά πηγή και ήπιες όσο νερό ήθελε. Παράλληλα θαύμαζε τα κέρατά του που καθρεφτίζονταν στα νερά της λίμνης. Κάτι δεν του άρεσε επάνω του. Ύστερα είδε έναν σκύλο και σκέφτηκε πως δεν ήταν φίλος του. Πίσω από το σκύλο είδε κάποιους κυνηγούς να πλησιάζουν προς το μέρος του. Το ελάφι πανικόβλητο έτρεξε για να ξεφύγει. Τα μεγάλα του όμως κέρατα πιάστηκαν στα δέντρα και τότε ένα βέλος μπλέχτηκε στα κέρατά του. Τότε το ελάφι κατάλαβε πως ήταν άδικος κριτής λίγο πριν πεθάνει.

Ηθικό δίδαγμα: Εμείς οι άνθρωποι δίνουμε μεγάλη προσοχή στην εξωτερική εμφάνιση και όχι σε αυτό που μας κάνει δυνατούς αλλά δεν είναι και τόσο εντυπωσιακό.

Δήμητρα Σ.

Ένα ελάφι διψασμένο κατεβαίνει στο ποτάμι και πίνει αμέριμνο νερό γιατί διψά. Το ελάφι μπορεί να σκέφτεται πόσο όμορφο είναι το μέρος εκεί και πόσο δροσερό είναι το νερό χωρίς να υπάρχει κίνδυνος. Ξαφνικά ακούγεται ένας σκύλος με άγριες διαθέσεις. Ο σκύλος γαβγίζει δυνατά και το ελάφι τρομάζει. Τι συμβαίνει? Μια ομάδα κυνηγών βρίσκεται κοντά. Το ελάφι φοβισμένο τρέχει να φύγει. Προσπάθησε να κρυφτεί μέσα στα δέντρα όμως οι κυνηγοί το εντόπισαν και τελικά το σκότωσαν.

Ηθικό δίδαγμα: η ομορφιά δεν είναι το παν

Χάρης Ρ.

 

Το ελάφι βρήκε μια βαθιά και όμορφη πηγή και ήπιε όσο νερό ήθελε, προσέχοντας γύρω του για άλλα άγρια ζώα. Ξαφνικά άκουσε γαυγίσματα άγριου σκύλου και φωνές κυνηγών να φωνάζουν, καθώς πλησίαζαν. Το ελάφι σαστισμένο άρχισε να τρέχει, για να σωθεί. Καθώς όμως έτρεχε ο κυνηγός έριξε ένα βέλος στα κέρατά του. Τότε το ελάφι κατάλαβε ότι άδικα έτρεχε και για αυτό έπεσε στο έδαφος με βαρύ πόνο στο κεφάλι. Όλοι οι μύθοι κρύβουν κάτι…

Νίκος Τ.

 

Ένα καλοκαίρι σε ένα πυκνό δάσος ζούσε κάποτε ένα μεγάλο ελάφι. Μια ζεστή μέρα το ελάφι συνάντησε μια πεντακάθαρη πηγή με νερό. Διψασμένο, έσκυψε και ήπιε νερό στην καταγάλανη πηγή. Ξαφνικά άκουσε έναν ήχο πίσω του. Ήταν ένας σκύλος ενός κυνηγού που πλησίαζε τρέχοντας προς το μέρος του. Δεν ήταν φιλικός ο σκύλος. Έκανε λες και ήθελε να βλάψει το ελάφι. Αμέσως μετά ήρθαν και ο κυνηγοί ακούγοντας το γαύγισμα του σκύλου. Το ελάφι έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε, για να ξεφύγει. Δεν μπόρεσε να γλιτώσει. Ο κυνηγός έβγαλε ένα βέλος από το σάκο του και πέτυχε το ελάφι στα κέρατα. Εκείνο ένιωσε κουρασμένο και απελπισμένο. Δεν μπόρεσε να συνεχίσει το τρέξιμο και έπεσε κάτω. Αναρωτήθηκε: Γιατί ο άνθρωπος αφού από τη φύση προέρχεται, σκοτώνει τα πλάσματα σαν εμένα;

Μαρία Π.

Μια μέρα ένα μικρό ελάφι διψούσε και πήγε σε μια πηγή με γαλαζοπράσινα νερά να πιεί νερό. Όταν ήπιε όσο ήθελε παρατηρούσε στα νερά τη μορφή του σώματος του. Καθώς όμως κοίταζε το σώμα του αντίκρισε ένα ζώο να έρχεται από μακριά, ήταν ένας σκύλος. Πίστευε πως είχε καλές διαθέσεις, φιλικές όμως ήταν κυνηγόσκυλο το οποίο μόλις είδε το ελάφι άρχισε να γαβγίζει και ήρθαν δύο κυνηγοί κοντά του. Το ελάφι τρόμαξε και άρχισε να τρέχει γρήγορα μακριά για να γλιτώσει. Όμως στη συνέχεια καθώς έτρεχε τα κέρατά του πιάστηκαν στα κλαδιά των δέντρων και παγιδεύτηκε. Τότε λοιπόν κατάλαβε πως κακώς έκρινε τον εαυτό του, κατηγορούσε αυτά που τον έσωζαν (πόδια) και επαινούσε αυτά που τον πρόδωσαν (κέρατα).

Κωνσταντίνα Ρ.

 Και κάποιες σκέψεις για την ομορφιά από τον μαθητή Νίκο Τ.

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η εξωτερική εμφάνιση είναι το παν, άλλοι όμως απλά αμφιβάλλουν για αυτό.

Κατά τη γνώμη μου, στις μέρες μας πολλές γυναίκες αλλά και άνδρες περνούν πολλές ώρες μπροστά από έναν καθρέφτη. Σπαταλούν χρόνο αλλά και χρήματα, προσπαθώντας να δείξουν πιο όμορφοι, με προϊόντα ομορφιάς τα οποία στο μέλλον θα τους χαλάσουν την επιδερμίδα ή θα τους προξενήσουν κάποιο άλλο, ίσως μικρό αλλά και ίσως σημαντικό πρόβλημα υγείας. Όλες οι εφημερίδες και τα περιοδικά παρουσιάζουν τον τέλειο άνδρα ή την τέλεια γυναίκα οι οποίοι δεν τίποτα παρά ένα ωραίο προφίλ.

Θα ήταν καλό όλοι οι άνθρωποι να ξέραμε ότι σε μια δύσκολη κατάσταση το πιο πιθανό είναι να μας σώσει η καρδιά ή η ψυχή μας και όχι τόσο συχνά η εξωτερική μας εμφάνιση. Οι φίλοι μας θα μας βοηθήσουν για το χαρακτήρα μας και όχι για την ομορφιά μας. Τα ταλέντα που έχει ο κάθε άνθρωπος πηγάζουν από μέσα του και όχι από την εξωτερική του εμφάνιση. Οι άνθρωποι θα μας εκτιμήσουν, επειδή είτε θα είμαστε καλόκαρδοι είτε ευγενικοί είτε όμορφοι στην ψυχή και όχι στο σώμα.

Επίσης, πιστεύω πως η ομορφιά είναι κάτι το οποίο σήμερα μπορεί να έχεις και αύριο όχι για πολλούς λόγους (όπως με το πέρασμα των χρόνων, εξαιτίας ενός ατυχήματος κ.ά) Κάποιος μπορεί να μας δώσει δουλειά, επειδή είμαστε μορφωμένοι και έχουμε τις ικανότητες (για εκείνη τη δουλειά) και όχι τόσο για την ομορφιά μας. Επίσης, πιστεύω πώς υπάρχουν και άλλα σημαντικά πράγματα που ολοκληρώνουν τον άνθρωπο. Αυτά μπορεί να μην είναι αναγκαστικά ''ωραία'' για εμάς αλλά σίγουρα θα μας είναι χρήσιμα.

Πέρα από αυτά θα έλεγα ότι και την εξωτερική εμφάνιση δε θα πρέπει να την παραμελούμε, διότι άλλες φορές μας ανεβάζει την αυτοπεποίθηση και νιώθουμε ευχάριστα, άλλες φορές δημιουργεί στον άλλο θετική ή αρνητική εντύπωση και πολλά ακόμα..

Με λίγα λόγια, πιστεύω πώς όταν τα χρόνια περνούν η ομορφιά χάνεται αλλά η ψυχή παραμένει, για αυτό το λόγο κιόλας υποστηρίζω ότι Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ. Αυτό όμως δεν είναι τίποτα παρά η γνώμη μου, ο κάθε άνθρωπος μπορεί να πιστεύει και να υποστηρίζει οτιδήποτε αυτός επιθυμεί!

Νίκος Τ

 

Ιστορίες για τον πόλεμο από την οπτική των ζώων…

 Με αφορμή το απόσπασμα "Τα ζα" από το βιβλίο " Η ζωή εν τάφω" του Σ. Μυριβήλη, οι μαθήτριες/ές έγραψαν αφηγήσεις από την οπτική των ζώων την περίοδο του πολέμου. Επίσης, διαβάσαμε αποσπάσματα από " Το πλατύ ποτάμι" του Γ. Μπεράτη και το κείμενο "Του πολέμου. Στο άλογό μου" του Ν. Καββαδία. Για να δούμε την οπτική ενός ζώου διαβάσαμε και το κείμενο "Ένα μικρό διήγημα από ένα μεγαλόψυχο τετράποδο"

πηγή εικόνας: https://images.app.goo.gl/kyMWTxN6Yj4RrZvt8 

Είμαι ένα μικρό γαϊδούρι, δίχως όνομα. Βλέπετε...δεν πρόλαβα να γνωρίσω ούτε αφεντικό, ούτε γονείς, οπότε έμεινα έτσι. Απ' ότι έμαθα από τα άλλα γαϊδούρια εδώ, η μητέρα μου πέθανε λίγα λεπτά μετά τη γέννα μου και ο πατέρας μου είναι στο στρατόπεδο εδώ και χρόνια... μου έχουν πει ότι πολεμάει για την πατρίδα! Αλήθεια, τί είναι η πατρίδα;

Δε μου αρέσει εδώ! Δε μπορώ να τρέξω, δε μπορώ να χαρώ και να αγαπήσω, γιατί τότε...τότε έρχεται ο αξιωματικός και μας μαλώνει. Περπατάμε μέρες ατελείωτες, φορτωμένα, για να φτάσουμε στο στρατόπεδο κατακουρασμένα. Σα να μην έφτανε αυτό, μας κατέκρινε ολημερίς ο λοχαγός. Είπε κάτι για το ύψος μας, αλλά δεν κατάλαβα πολλά, επειδή είδα χορτάρι απέραντο και έτρεξα προς τα κει. Ώσπου σε ένα σημείο, πέρασε από πάνω μας ένα αεροπλάνο. Σκέφτηκα ότι το οδηγούσε ο ήρωας ο πατέρας μου, μιας που τόσο σημαντικός είναι. Ούρλιαξα με όλη μου τη δύναμη για να με ακούσει. Αλλά αυτό συνέχιζε την πορεία του ακάθεκτο. Το μαστίγωμα τα επόμενα λεπτά θα μου μείνει αξέχαστο...

Ύστερα από λίγο ακούσαμε κρότους, κραυγές και κλάματα. Τρέξαμε όλοι προς τα εκεί. Τι να αντικρίσουμε... τα πάντα είχαν βαφτεί κόκκινα. Το κόκκινο είναι το αγαπημένο μου χρώμα, αλλά αυτό το μέρος νομίζω δεν ήταν χαρωπό. Δεν ξέρω τι είχε συμβεί. Είδα ζώα μισά, σαν να έπαιζαν κάποιο παιχνίδι. Εκείνο το μέρος δεν είχε πρασινάδα. Δε μου άρεσε εκεί. Ήταν το κλίμα πολύ βαρύ. Ευτυχώς φύγαμε σύντομα. Στο δρόμο εμφανίστηκε ξανά το αεροπλάνο. Αυτή τη φορά πήγε πιο αργά. Η χαρά μου απερίγραπτη. Ο πατέρας με είχε ακούσει και γύρισε να με γνωρίσει επιτέλους! Άρχισε να μου πετάει δώρα από εκεί ψηλά. Πρώτη φορά δέχομαι δώρο! Το δώρο έπεσε στο έδαφος. Τι συνέβη; Τι ήταν αυτός ο θόρυβος; Νιώθω τη γη να τρέμει κάτω από τα πόδια μου. Κοιτώ να δω τι συνέβη, αλλά κάτι μου αποσπά την προσοχή. Πάντα έτσι αφηρημένος... Αυτή τη φορά, όμως, ήταν η τελευταία. Αυτό που αντίκρισα το είχα ξαναδεί. Το είχα δει στο λιβάδι, λίγη ώρα πριν. Η κοιλιά μου! Τί έγινε στην κοιλιά μου; Τί είναι αυτό το κόκκινο; Τί είναι αυτά τα φίδια επάνω μου και γιατί είναι κόκκινα; Ένοιωθα την ανάσα μου να γίνεται πιο βαριά και δύσκολη... πονούσα! Αγκομαχούσα! Ούρλιαζα! Αλλά κανείς δε με χτύπησε, κανένα μαστίγιο δεν προσγειώθηκε πάνω μου. Άραγε έτσι ένιωθε η μητέρα; Αυτός είναι ο θάνατος; Τόσο γρήγορος; Τόσο απρόσμενος; Χίλιες σκέψεις πέρναγαν από το μυαλό μου, σε δευτερόλεπτα. Τί έκανε ο πατέρας; Γιατί; Γιατί με πλήγωσε τόσο; Δε θα το έκανε αυτό! Δεν το πιστεύω! Προσευχόμουν να κρατηθώ στη ζωή, όταν άκουσα βήματα. Θα ήταν ο πατέρας να με σώσει! Θα έτρεχε με εμένα στην πλάτη του για να με γιατρέψει. Όμως όχι! Δεν ήταν αυτός ο πατέρας! Αυτός είναι άνθρωπος! Αυτός οδηγούσε το αεροπλάνο! Έβγαλε το όπλο του, με σημάδεψε και πριν αδειάσει τη θαλάμη πάνω μου, συλλογίστηκα... Τί έκανα λάθος; Πού έφταιξα; Μήπως με τιμωρούν που φώναξα ή για τότε που κλώτσησα κατά λάθος το μεταφορέα; Γιατί; Και τότε άφησα την τελευταία μου ανάσα κάτω από τον εχθρικό ζυγό. Έφυγα με ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ; Αυτό το γιατί, το αναπάντητο, το παράλογο γιατί... 

Ολίνα Σ.

 

πηγή εικόνας: https://images.app.goo.gl/DWCj9Z6Yj6zg9Mxn6

Το μικρό περιστέρι πάει στον πόλεμο. Δεν κρατάει όπλο όμως βλέπει, σκέφτεται και αναρωτιέται… Με λένε Σερ Άμι και δεν καταλαβαίνω γιατί συνέβηκε αυτό. Είμαι ένα πουλί αλλά και στρατιωτάκι δεν φοράω στολή αλλά βοηθάω τους φίλους μου. Πετάω ψηλά και βλέπουν τα ματάκια μου σκισμένες στολές και λεκιασμένες με αίμα. Οι ταλαιπωρημένοι στρατιώτες επιθυμούν το σπιτικό τους και τη μητρική αγκαλιά. Άραγε μπορώ να τους βοηθήσω, δεν το γνωρίζω αλλά θα προσπαθήσω. Είμαι ένα ταπεινό περιστέρι που νιώθω φόβο, μοναξιά και λύπη. Θα τα καταφέρω όμως, θα κάνω αυτό που ξέρω πολύ καλά, θα μεταφέρω τα μυστικά μηνύματα και θα σώσω όσες πιο πολλές ζωές μπορέσω. Ακούω τη φωνή της μαμάς μου, είσαι δυνατός , είσαι περιστέρι μηνυμάτων γεννήθηκες για αυτό. Πως θα τα καταφέρω μαμά τη ρωτούσα θα σε οδηγήσει το ένστικτό σου, μου έλεγε και με αυτή τη σκέψη πάντα έφερνα σε πέρας όλες τις αποστολές μου. Έχω μεγάλη φήμη και είμαι περήφανος που βοηθάω, απ’ ότι ακούω είμαστε στο τέλος του πολέμου είναι Οκτώβριος του 1918. Νιώθω περίεργα, δεν μπορώ να κρύψω την κούραση και τον φόβο μου αλλά με χρειάζονται 194 στρατιώτες, είναι παγιδευμένοι από τους Γερμανούς πρέπει να πετάξω ψηλά και γρήγορα για να ζητήσω βοήθεια δεν θέλω να χάσω και άλλους φίλους μου. Μπαμ, μπαμ ωχ δέχομαι πυροβολισμούς, ωχ το στήθος μου πονάει φριχτά, θα τα καταφέρω.. Πρέπει, πρέπει  να περάσω τα Γερμανικά σύνορα και να φτάσω, να δώσω το μήνυμα, πρέπει να σωθούν. Τα κατάφερα, είμαι περήφανος έχασα μια μάχη αλλά όχι τον πόλεμο.

Μαριλένα Τ.

 

Η ζωή για ένα μουλάρι είναι πολύ δύσκολη. Είμαστε πάντα αρκετά κουρασμένα και αδύναμα από τα βαριά φορτία που κουβαλάμε. Τις περισσότερες φορές είμαστε και πληγωμένα. Γι’ αυτό οι άνθρωποι συχνά σχολιάζουν και συζητούν ότι δε θα μπορούσαν να έχουν στον στρατό ζώα σαν και εμάς. Αλλά το καλό με εμένα είναι ότι με το δικό μου αφεντικό έχουμε πάρα πολλά κοινά και είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλον σε δύσκολες και χαρούμενες στιγμές. Για παράδειγμα, θυμάμαι μια νύχτα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Έβρεχε και προσπαθούσα εγώ με το αφεντικό μου να βρούμε ένα μέρος να ξεκουραστούμε. Ανακαλύψαμε, λοιπόν, έναν στάβλο, ανάψαμε φωτιά και περάσαμε τη νύχτα.  Την επόμενη μέρα που φύγαμε από τον στάβλο ριχτήκαμε ξανά στη μάχη. Μείναμε ζωντανοί και προχωρούσαμε ανάμεσα σε σκοτωμένα ζώα και νεκρούς ανθρώπους μέσα στη λάσπη. Εκείνες τις στιγμές ένιωθα μεγάλο φόβο για το τι θα γίνει και αν αυτό είναι το τέλος. Φοβόμουν να κοιτάξω τις εικόνες του θανάτου γύρω μου αλλά ήξερα πως ό,τι  συμβεί θα συμβεί για κάποιον λόγο. Ο τρόμος μου ήταν τεράστιος αλλά μου έδιναν δύναμη οι στιγμές αγάπης που πέρασα με το αφεντικό μου.

Νικόλετα Ν.

Είναι γνωστό πλέον πως εμάς τα γαϊδουράκια καθώς και άλλα πολλά ζώα, μας χρησιμοποίησαν  σε μεγάλο βαθμό οι άνθρωποι στον πόλεμο. Σε όλη την διάρκεια του ταλαιπωρηθήκαμε και εξαθλιωθήκαμε εξίσου πολύ με τους ανθρώπους και συγκεκριμένα  για τις αδυναμίες ,τις ιδεολογίες ,τις μεγαλομανίες αλλά και τους ενθουσιασμούς που τους είχαν κυριεύσει. Μας επιστράτευσαν και εμάς τα αθώα χωρίς να έχουμε φταίξει πουθενά και χωρίς να μας δώσουν επιλογή. Η αγάπη μας για αυτούς όμως ήταν, είναι και θα είναι για πάντα μεγάλη και απεριόριστη και έτσι συνεχίσαμε να αγωνιζόμαστε και εμείς μαζί τους. Καθημερινά αντικρίζουμε φρικιαστικές εικόνες και βιώνουμε τον παραλογισμό του πολέμου χωρίς να μπορούμε καν να προστατέψουμε τους εαυτούς μας με αποτέλεσμα να γινόμαστε θύματα αυτού. Ο τρόμος και ο φόβος μας κυριεύει καθημερινά και δεν μπορούμε να ξέρουμε για το τι θα ακολουθήσει. Η μεγαλύτερη για εμάς ταλαιπωρία ήταν η μεταφορά πυρομαχικών σε μακρινές περιοχές ,σε άλλα στρατόπεδα. Η εξαθλίωση και η αδυναμία μας κατέκλυζε κατά την διάρκεια της μεταφοράς είναι απελπιστική τουλάχιστον. Βαδίζουμε και γύρω μας υπάρχουν παντού πτώματα ζώων και ανθρώπων που πέθαναν ανήμποροι και ανυπεράσπιστοι .Όπως και να'χει είμαστε περήφανα για την συμβολή και τον αγώνα μας δίπλα στους ανθρώπους.

Χριστίνα Μ.

 Είμαι ένα μικροκαμωμένο γαϊδουράκι με σκουρόχρωμα τρίχωμα πολύ ευκίνητο και εργατικό. Θα έλεγα αρκετά απείθαρχο πολλές φορές. Θέλω να αφηγηθώ μια ιστορία από τα παλιά που δεν θα ήθελα να θυμάμαι. Αυτά που πέρασα μου προκαλούν θλίψη. Εκείνες οι μέρες για εμένα και για αλλά πολλά ζώα ήταν οι χειρότερες μέρες της ζωής μας. Έβλεπα μπροστά στα μάτια μου ανυπεράσπιστα ζώα να σκοτώνονται από πυρά ανθρώπων. Τα πυρομαχικά είχαν σκορπίσει τον θάνατο, το λιβάδι είχε γεμίσει με το αίμα των γαϊδουριών και οι φωνές από το ξεψύχισμα τους, έσκιζε την σιωπή. Δεν άντεχα να βλέπω τη φρίκη που ο ίδιος ο άνθρωπος προκάλεσε. Είναι δυνατόν να ζούσαμε και να ζούμε ακόμα και σήμερα σε τόση κακία; Πως να αντέξει κανείς βλέποντας ζώα να ξεκοιλιάζονται και να γεμίζουν με αίμα το χορτάρι; Η τραγική εικόνα που είχα αντικρίσει θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην μνήμη μου. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει μεγαλύτεροι ντροπή για το ανθρώπινο είδος.      

      Εβελινα Τ.

Αγαπημένε μου φίλε,

Τελικά κατάφερα να ζήσω αλλά έχασα εσένα. Έχει περάσει καιρός μα δεν μπορώ να τα κρατάω άλλο μέσα μου, μου λείπεις... Ήταν παραλογισμός όλη η διαδικασία του πολέμου αλλά εσύ ήσουν ξεχωριστός για εμένα. Ακόμα θυμάμαι την μέρα που σε αντίκρισα για πρώτη φορά και διάλεξες εμένα. Κανένας άνθρωπος δεν μου έχει συμπεριφερθεί όπως εσύ. Με φρόντιζες, με πρόσεχες, με προστάτευες και είχαμε συντροφιά ο ένας τον άλλον. Έχουμε τόσες αναμνήσεις που μου θυμίζουν πόσο ωραία περνάγαμε μαζί και ας μην σε έχω πια κοντά μου. Ξέρω πως προσπάθησες να με σώσεις και νομίζεις πως απέτυχες αλλά άλλαξαν οι δρόμοι μας όταν με άφησες να φύγω για να μην πάθω κακό εξαιτίας του πολέμου. Επέλεξες να σώσεις την ζωή μου και ας σε στεναχωρούσε που θα με άφηνες. Ελπίζω να σε ξανά βρω. Θα είσαι για πάντα μέσα στην καρδιά μου και θα κάνω ότι μπορώ για να σε έχω πάλι δίπλα μου. Ακόμα και αν όχι, εγώ δεν θα σε ξεχάσω ποτέ!

Με πολλή αγάπη,

το αλογάκι σου

Ανδρομάχη Σ.

 

Είμαι και γω ένας από τους χιλιάδες γαϊδάρους που ρισκάρουν τη ζωή τους κάθε μέρα στον πόλεμο. Εδώ στο πεδίο της μάχης εμείς οι γάιδαροι έχουμε πολύ δύσκολες και επίπονες αποστολές. Από το πρωί μέχρι το βράδυ κουβαλώντας ανθρώπους και πυρομαχικά πρέπει να φανούμε δυνατοί καθώς έχουμε πολύ λίγο χρόνο για ξεκούραση και οι διαδρομές είναι τεράστιες. Όμως, δεν καταλαβαίνω γιατί εμείς τα γαϊδούρια πρέπει να πληρώνουμε τα λάθη των ανθρώπων και χωρίς να έχουμε και άλλη επιλογή. Κάθε μέρα πεθαίνουν χιλιάδες ζώα λόγω του πολέμου. Παρόλα αυτά υπάρχουν φορές που όταν βοηθάω και κουβαλάω τους τραυματίες νιώθω ότι έχω κάνει κάτι καλό μέσα στη φρίκη του πολέμου.

Γιώργος Τ.

 * Στην ανάρτηση οι εργασίες των μαθητριών/ών που έστειλαν το κείμενο σε word

Kuro Siwo-Καββαδίας "Το ημερολόγιο ενός ναυτικού"

Φανταστείτε ότι είστε ένας από τους ναύτες ενός φορτηγού πλοίου που αναφέρει ο Καββαδίας στα ποιήματά του. Στο ημερολόγιό σας γράφετε τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας… 

(*όσ@ έγραψαν και έστειλαν τις εργασίες τους σε word)

Αγαπητό ημερολόγιο,

          Οι ημέρες στο πλοίο περνούν αργά και πολύ κουραστικά. Δύσκολες βάρδιες, κακός ύπνος και οι δυνατοί θόρυβοι στο πλοίο με πεθαίνουν μέρα νύχτα. Σήμερα από τα πολύ δυνατά κύματα έσπασε το πηδάλιο, το πλοίο έμεινε ακυβέρνητο πέντε ώρες και το επισκεύασαν  οι μηχανικοί λίγο πριν πέσει στα βράχια. Ελάχιστες είναι οι φορές που περνάμε  ευχάριστα με τους άλλους ναύτες. Υπάρχει τόση θλίψη, γιατί ο θάνατος με περικυκλώνει από παντού, όπως και τους περισσότερους ναυτικούς. Οι λίγες στιγμές χαράς είναι πάρα πολύ σημαντικές για μένα, όπως και οι αναμνήσεις από τη στεριά. Παρά τις δυσκολίες όμως την αγαπώ τη θάλασσα, δεν αντέχω μακριά της και ας έχει φουρτούνες, κακουχίες και μοναξιά. Τα ταξίδια είναι το οξυγόνο μου. Εδώ νιώθω ελεύθερος, στη στεριά φυλακισμένος. Τέλος πάντων, τώρα τελευταία έχω βρει και καλή παρέα. Στο πλοίο υπάρχουν αρκετές γάτες που εμείς οι ναυτικοί νιώθουμε σαν ανάγκη και υποχρέωση να τις προσέχουμε. Και χαίρομαι αρκετά με τη γάτα μου που είναι συντροφιά και παρηγοριά μου. Νιώθω μια παράξενη συμπόνια, μάλλον γιατί είναι παρεξηγημένη όπως και εμείς. Τη λατρεύω. 

                                                                             Νικολέτα Ν.

 

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 1930

Ακόμα μια μέρα πέρασε στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Μια μέρα γεμάτη εκπλήξεις για όλους μας στο πλοίο. Σήμερα λοιπόν κλείνουμε ήδη δύο μήνες στο καράβι και ο καιρός αρχίζει και μας τα χαλάει. Δεν αγχώνομαι τόσο όσο τις πρώτες μέρες, παρόλο που είναι το πρώτο μου ταξίδι. Βέβαια δεν έχω βρεθεί άλλη φορά μακριά από την οικογένεια μου. Πάντως ο πατέρας μου πάντα έλεγε ότι δε πρέπει να φοβάμαι την θάλασσα, μας αγαπάει και όσο το σκέφτομαι αυτό μου δίνει κουράγιο.

Δουλειά κι αυτή τώρα! Πότε θα ξαναδώ την οικογένειά μου; Κανείς δεν ξέρει. Δε με πειράζει τίποτα παρά μόνο η μοναξιά. Η ζεστασιά του σπιτιού δε συγκρίνεται με τίποτε άλλο. Ακόμα θυμάμαι την μάνα  μου που σαν χθες έφτιαχνε το φαγητό . Την τελευταία φορά έκλαιγε. Ποιος ξέρει τι να κάνει τώρα;

Κι αυτή η καμπίνα τόσο άδεια… Αλλά που θα πάει!  Θα  συνηθίσω .Έχω να πατήσω στεριά εδώ και τρεις εβδομάδες. Αύριο ρίχνουμε άγκυρα για κάνα δυο μέρες κι έπειτα το ταξίδι συνεχίζεται…

Φοβάμαι για τον καιρό , καθώς  γίνεται όλο και χειρότερος και από τον δυνατό αέρα σκίστηκε το ένα από τα δύο μας πανιά με συνέπεια να μειωθεί η ταχύτητά μας. Πρώτο μου ταξίδι κι η φουρτούνα άρχισε νωρίς… Μακάρι όλα να πάνε καλά!

Διακόπτω τώρα πρέπει να κατέβω στο μηχανοστάσιο γιατί κάτι έγινε. Ελπίζω αύριο να  ξημερώσει μια καλύτερη μέρα!  

Μαριλένα Τ.

 

Πάνε μέρες πια που δεν έχω δει στεριά, πόσο μάλλον πατήσει επάνω σε χώμα Ελληνικό. Οι βάρδιες είναι πολύ σκληρές. Τα βράδια αλλά ακόμα και όταν δεν δουλεύουμε μετά βίας κοιμόμαστε αφού η λαμαρίνα και η μηχανή κάνουν ανατριχιαστικούς θορύβους. Οι συνθήκες ζωής είναι το λιγότερο άθλιες, τα ρούχα μας μυρίζουν ψάρι και ιδρώτα από τους τόνους σόγιας και άλλων προϊόντων που ξεφορτώνουμε και φορτώνουμε μόλις πιάνουμε ξηρά. Αμέσως επόμενο ήταν να γεμίσουμε ασθένειες, όπως μαλάρια που έχουν ξεκληρίσει το πλήρωμα και σκότωσαν έναν πίθηκο, αυτή η απώλεια επηρέασε πιο πολύ τον Καββαδία ο οποίος είχε περάσει μεγάλο μέρος του ταξιδιού γυμνάζοντάς τον, σύντομα ακολούθησαν και οι παπαγάλοι του. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά ο καιρός σταμάτησε να είναι καλός μαζί μας και το γύρισε σε κρύο, αέρα και κύματα. Τώρα το πλοίο γέρνει σαν να έχει τρύπα και κουνά τόσο, ώστε και οι   έμπειροι ναυτικοί δυσκολεύονται να κρατήσουν το φαγητό μέσα στο στομάχι τους. Ας ελπίσουμε να αντέξουμε μέχρι να δέσουμε σε κάποιο λιμάνι.

Αριστοτέλης Π.

     

 Σήμερα άλλη μια δύσκολη μέρα στο πλοίο όπως όλες τις υπόλοιπες. Όλη η διαδικασία εδώ είναι μια κουραστική και δύσκολη ρουτίνα. Έχουμε όλοι μας δύσκολες βάρδιες, κακό ύπνο και πολλοί από μας αρρωσταίνουν βαριά. Κάθε μέρα υπάρχουν εμπόδια στο μεγάλο μας ταξίδι και κυρίως οι κίνδυνοι από τις άσχημες καιρικές συνθήκες. Νοσταλγούμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα και αυτό μας κάνει να νιώθουμε μια εσωτερική μοναξιά αλλά όχι επειδή είσαι μόνος, αυτή η μοναξιά είναι διαφορετική. Ταλαιπωρούμαστε σωματικά κάθε μέρα και τα ρούχα μας μυρίζουν ψαρόλαδο χρόνια, αλλά όλοι μας προσπαθούμε να βοηθάμε ο ένας τον άλλον ώστε να έχουμε ένα καλύτερο ταξίδι. Ελπίζω αυτή η ρουτίνα της εργασίας αλλά και αυτό το μεγάλο ταξίδι να τελειώσει όσο πιο γρήγορα γίνεται για να μπορέσουμε όλοι να επιστρέψουμε και να ξανά δούμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα, να τελειώσουν αυτές οι δύσκολες συνθήκες που περνάμε όλοι μας, να πάψουμε να νιώθουμε την μοναξιά και να σταματήσουν οι αρρώστιες.

Ανδρομάχη Σ.

 

Αγαπητό ημερολόγιο,                                                      15/12/1955

Οι μήνες περνούν γοργά. Χειμώνα έχουμε. Σε λίγες μέρες έχω τα γενέθλιά μου. Πρώτη φορά θα τα γιορτάσω μόνος μου χωρίς τους ανθρώπους που αγαπώ και αυτό με στενοχωρεί. Δεν μπορώ να κάνω κάτι. Θα έχω παρέα τους άλλους ναυτικούς ,την απέραντη γαλάζια θάλασσα και τον μπούσουλα.

    Με περιμένουν ακόμα αρκετοί μήνες που θα είναι  δύσκολα μακριά από το σπίτι μου και την οικογένεια μου. Δεν  μπορώ να κάνω  διαφορετικά, πρέπει  να βοηθήσω και την οικογένειά μου με τα οικονομικά. Κάποιες  φορές που είμαι μόνος μου με θέα το απέραντο γαλάζιο, σκέπτομαι πόσο στενοχωρώ την οικογένειά μου που λείπω από το σπίτι. Μου έρχεται να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω πίσω. Δεν μπορώ όμως να φύγω,  γιατί ξέρω ότι θα έχει καταστροφικές  επιπτώσεις γιατί χωρίς τα χρήματα δεν θα μπορούμε να επιβιώσουμε. Πρέπει να βοηθήσω στο κατάστρωμα... Μπορεί να με χρειάζονται.

Εβελίνα Τ.

Δευτέρα, 20 Ιανουαρίου

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα ήταν μια από τις πιο κουραστικές μου μέρες εδώ στο καράβι. Η βάρδιά μου ξεκινούσε στις 5 τα ξημερώματα και τελείωνε στις 5 το απόγευμα. Περιττό όμως να σου πω ότι δεν με άφησαν να φύγω μέχρι να τελειώσουμε το ασβέστωμα του καταστρώματος. Όση ώρα δουλεύαμε, ο φίλος μου, ο Κώστας, δεν άντεξε την έντονη μυρωδιά της βαφής και έπεσε στο πάτωμα αναίσθητος για λίγα λεπτά. Τον έστειλαν στο δωμάτιο για να ξεκουραστεί. Για λίγο σκέφτηκα να το κάνω και εγώ, ψέματα, για να καταφέρω να ξεφύγω, να πάω και εγώ λίγο να κοιμηθώ, μιας που όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Συνεχίζεται ακόμα η τρικυμία και ο καπετάνιος αγωνίζεται να μας κρατήσει ζωντανούς. Το κρύο είναι τσουχτερό, μια βρέχει , μια χιονίζει, αλλά εμείς εδώ! Συνεχίζουμε το ταξίδι μας! Μια κουβερτούλα μας έχουν δώσει μόνο , που τι να κάνει και αυτή; Στα ευχάριστα τώρα νέα, με τους υπολογισμούς του καπετάνιου θα φτάσουμε στον προορισμό μας σε περίπου έναν μήνα! Την περιμένω αυτή τη στιγμή εδώ και μήνες! Θέλω να δω πως θα είναι το μέρος, οι άνθρωποι… θέλω να γνωρίσω τα πάτα για αυτούς και να εξερευνήσω το κάθε χιλιοστό της γης τους. Να ξέρες πόσο μου λείπει η μάνα και η αδερφή μου… ας ελπίζουμε στον γυρισμό καλό καιρό να έχει, για να φτάσουμε όσο πιο σύντομα γίνεται! Ημερολόγιό μου, μια αλήθεια θα σου εκμυστηρευτώ. Όσο σκληρά και αν προσπαθώ, δεν μπορώ να το αγαπήσω αυτό το επάγγελμα. Ακούω όλους τους νεαρούς εδώ, να λένε πως η αγάπη τους για αυτό βάζει όλα τα άλλα σε δεύτερη μοίρα. Εγώ όμως, θα προτιμούσα γιατρός ή δικηγόρος, όπως μου είχε συμβουλεύσει ο πατέρας, να έχω γίνει… Τέλος πάντων, πρέπει τώρα να πλαγιάσω, να ξεκουραστώ όσο γίνεται. Χάρηκα που μπόρεσα να σου μιλήσω και να φύγει ένα βάρος από μέσα μου!

Ο δικός σου,

Γιώργος

Ολίνα Σ.