Ο
παππούς της Κατερίνας Β., Σκιαθίτης στην
καταγωγή, ήταν ναυτικός. Έφυγε από τη
ζωή πολύ νέος, μόλις σε ηλικία 50 ετών. Ο
πατέρας της θυμάται...
"Ήταν
οδυνηρός ο αποχωρισμός κάθε φορά
από τον πατέρα μου. Ταξίδευε 16 ή 18 μήνες,
για να επιστρέψει μόνο για τρεις μήνες.
Στην ουσία μεγάλωσα χωρίς πατέρα. Κάθε
φορά που έφευγε ένιωθα απέραντη λύπη
και αγωνία για το πότε θα ξαναγυρίσει.
Και όταν επιτέλους επέστρεφε από το
ταξίδι του, ήμουν ο πιο ευτυχισμένος
γιος στον κόσμο! Είχα τον πατέρα μου
δίπλα μου. Το πιο δύσκολο κι απάνθρωπο
επάγγελμα στον κόσμο είναι αυτό του
ναυτικού. Δε γνωρίζει ποτέ τα παιδιά
του. Γι’ αυτόν τον λόγο ο πατέρας μου
μισούσε τη δουλειά του. Να σημειώσω,
βέβαια, ότι την έκανε καλά και ήταν από
τους καλύτερους στον κόσμο. Ήταν
εκπρόσωπος των LLOYD΄S (ο
μεγαλύτερος ασφαλιστής καραβιών στον
κόσμο) και πιστοποιούσε πλοϊμότητες
πλοίων. Παρόλο όμως τον μεγάλο μισθό,
μού είχε πει ότι αν γίνω ποτέ ναυτικός
θα με “σκοτώσει” και ότι σημαντικότερο
είναι η οικογένεια κι όχι τα χρήματα.
Θυμάμαι
που του είχαμε ζητήσει με τα αδέρφια
μου να μας φέρει από το εξωτερικό μια
μαϊμού. Εκείνος δεν μας αρνήθηκε, δεν
ήθελε να μας χαλάσει χατίρι. Βρήκε την
μαϊμού και την είχε μαζί του στο καράβι
πάνω από 19 μήνες. Κρυμμένη, κάθε φορά
που χρειαζόταν, μέσα στην μπλούζα του,
γιατί απαγορευόταν. Δυστυχώς, όταν ήρθε
η μέρα να αποβιβαστεί από το πλοίο στον
Πειραιά, πέρασε από έλεγχο, την εντόπισαν
και την κράτησαν. Εκείνος ένιωσε τόσο
άσχημα που δεν κατάφερε να μας την φέρει
και ξαναπροσπάθησε στο επόμενο ταξίδι
αλλά και η μαϊμού και τα άλλα ζώα που
μετέφεραν οι συνάδερφοι του παρέμειναν
πίσω μετά τον έλεγχο...”
Ευχαριστούμε
τον κ. Λευτέρη Β. που μοιράστηκε μαζί
μας τις αναμνήσεις του.
Η Ιωάννα Β. παίρνει συνέντευξη από το θείο της τον κ. Γιάννη Ντ., ο οποίος μοιράζεται μαζί μας κάποιες από τις εμπειρίες του στο πολεμικό ναυτικό. Τον ευχαριστούμε πολύ.
