Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση από την...οπτική των μαθητ@ν με αφορμή το απόσπασμα "Η Νέα Παιδαγωγική"

Στην τάξη είχαμε ασχοληθεί (και σε σχέση με το μάθημα της γλώσσας) για το σχολείο την εποχή του Ν.Καζαντζάκη, τα γνωρίσματα του καλού δασκάλου κ.λπ. Θα ήθελα να συζητήσουμε ένα άλλο θέμα το οποίο βιώνετε έντονα τον τελευταίο καιρό. Θα ήθελα σε ένα μικρό άρθρο -για το ιστολόγιο φυσικά- να γράψετε τις σκέψεις σας και τις απόψεις σας για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση.

Εναλλακτικά:

Αντί για άρθρο μπορείτε να γράψετε τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας σε έναν εσωτερικό μονόλογο.

πηγή εικόνας: https://images.app.goo.gl/sfa84dgbXXvFDUfAA 

Εδώ και λίγες μέρες έχουν αρχίσει τα μαθήματα εξ αποστάσεως. Οι καθηγητές μου έχουν αναλάβει την ευθύνη να στέλνουν εκπαιδευτικό υλικό μέσω email . Είναι πρωτόγνωρο για όλους μας, μιας και τόσα χρόνια είχαμε μάθει ότι το μάθημα γίνεται με την φυσική μας παρουσία μέσα στην τάξη. Εκεί που λύναμε τις απορίες μας, λέγαμε τους προβληματισμούς μας, ακούγαμε τις γνώμες και τις απόψεις των συμμαθητών μας και γινόταν ένα ουσιαστικό μάθημα.

Τώρα όμως με το θέμα του κορωνοϊού είμαστε υποχρεωμένοι να καθόμαστε μπροστά σε ένα άψυχο μηχάνημα και να κάνουμε μάθημα. Βλέπω και τον αδελφό μου πόσες ώρες κάνει κάθε μέρα. Προετοιμάζεται για τις πανελλαδικές και έχει αρκετό άγχος. Προσπαθεί και εκείνος με όσες δυνάμεις έχει. Του γίνομαι και εγώ βάρος  και χωρίς να το θέλω (έχοντας και εγώ την δική μου αγωνία) να πάρω τα μαθήματά μου μέσω του υπολογιστή. Ελπίζω να με καταλαβαίνει και εκείνος.

Πραγματικά είναι πάρα πολύ δύσκολο για όλα τα παιδιά αλλά και για τους καθηγητές να γίνεται εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Και οι καθηγητές έχουν και εκείνοι οικογένεια, παιδιά που μπορεί να δίνουν και εκείνα πανελλήνιες ή εξετάσεις σε άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Ας παλέψουμε και ας αγωνιστούμε όλοι για το καλύτερο. Ο καθένας με τις δικές του δυνάμεις  και ας βγούμε ΝΙΚΗΤΕΣ!

Κατερίνα Γ.

Ακόμα κλειστά τα σχολεία! Πάλι σήμερα θα κάνουμε εξ αποστάσεως εκπαίδευση. 

  Δεν ξέρω αν μου αρέσει . Τα συναισθήματά μου είναι ανάμικτα. Από τη μια μου αρέσει να εργάζομαι από το σπίτι  με τον υπολογιστή, μου δίνεται έτσι η ευκαιρία να μάθω να τον χειρίζομαι αλλά και να επικοινωνώ με τους καθηγητές και τους συμμαθητές μου. Από την άλλη βρε παιδιά  είναι τελείως ψυχρό. Ούτε να γελάσουμε, ούτε να μιλήσουμε από κοντά, ούτε να ανταλλάξουμε απόψεις, τίποτα!!! 

  Χίλιες φορές σχολείο τελικά. Είναι αλλιώς να βλέπεις τον άλλο απέναντί σου, γεμίζει η καρδιά σου.  

Γιώργος Κ.

Πώς πέρασε έτσι ένας μήνας από την ημέρα που έκλεισαν τα σχολεία; Εκεί που νόμιζα ότι θα ξεκουραστώ από το πρωϊνό ξύπνημα, άρχισαν να φτάνουν μηνύματα για πλατφόρμες, κωδικούς, συνδέσεις με skype και εξ αποστάσεως μάθημα. Μ΄ έχει κουράσει όλη η κατάσταση με τον κορονωϊό που μπήκε ξαφνικά και άλλαξε τη ζωή μου. Είναι η ώρα που θα χτυπούσε το κουδούνι για το δεύτερο διάλειμμα. Μου λείπει η παρέα και τα πειράγματα στην αυλή. Ακόμα κι η ρουτίνα που γκρίνιαζα μου λείπει κι αυτή. Κι έχω κι αυτή την απορία στη Φυσική. Περιμένω απάντηση στο email από χθες από την καθηγήτρια. Να προχωρήσω άραγε; Ας βγω  στο μπαλκόνι να ξεχαστώ και γράφω αργότερα. Καλό είναι κι αυτό, τουλάχιστον δεν κυνηγάω το χρόνο. Δεν ξέρω τι είναι καλύτερο; Σχολείο με συμμαθητές και δασκάλους ή σπίτι κι ό,τι ώρα θέλω διαβάζω; Τι μοναξιά κι αυτή. Κάτι ενδιάμεσο αν είναι δυνατόν. Σαν βοήθεια βρε αδερφέ αυτή η εξ αποστάσεως κι όχι να κάνουμε μαύρα μάτια να βρεθούμε με τα παιδιά...

Μαρίλια Κ.

Το τελευταίο καιρό  επειδή έχουν κλείσει τα σχολεία μας για  έναν  πάρα πολύ σημαντικό λόγο, για να αναπληρώσουμε όλες αυτές τις    διδακτικές ώρες κάνουμε μαθήματα εξ αποστάσεως .Τα μαθήματα αυτά μου αρέσουν άλλα θα προτιμούσα να ανοίξουν τα σχολεία, επειδή καμιά φορά όταν γράφω μέσω του υπολογιστή μπορεί να έχει πέσει το δίκτυο ή να ξεχάσω να κάνω από τα αγγλικά ελληνικά και μετά να τα κάνω όλα μαντάρα .  Περισσότερο από αυτά όμως θα θελα  να ξαναδώ τους φίλους  και τους δασκάλους  μου γιατί μου λείπουν πάρα πολύ. Αυτό που ζούμε  τώρα  είναι κάτι καινούριο για μας  και εύχομαι να μαστέ όλοι καλά . Να τα πούμε από κοντά !!!

Άλεξ Ζ.

 Εδώ και έναν μήνα περίπου τα σχολεία είναι κλειστά λόγω της εξάπλωσης ενός επικίνδυνου ιού, του κορωνοϊού. Η κατάσταση φυσικά είναι αρκετά δύσκολη και στενάχωρη για όλους μας, ηλικιωμένους, εργαζόμενους και μαθητές, αφού έχει αλλάξει η καθημερινότητά μας. Είμαστε αναγκασμένοι να μένουμε κλεισμένοι στο σπίτι για λόγους ασφαλείας και προσπάθειας να μην εξαπλωθεί ο ιός. Ευτυχώς το Υπουργείο Παιδείας εφάρμοσε την  εκπαίδευση εξ αποστάσεως και συγκεκριμένα την εκπαίδευση μέσω υπολογιστή. Πρόκειται για μια σύγχρονη μέθοδο μάθησης που είναι πιο ελκυστική για τους νέους. Έτσι οι μαθητές δεν θα χάσουν την επαφή τους με τη μάθηση και  παράλληλα θα εξοικειωθούν με τη χρήση του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Επίσης το πρωινό ξύπνημα δεν είναι τόσο βάρβαρο και ο χρόνος που ο μαθητής εξοικονομεί από τις καθημερινές μετακινήσεις σε σχολεία και φροντιστήρια είναι προς όφελός του. Μάλιστα δεν χρειάζεται να κουβαλάει την υπέρβαρη  σχολική τσάντα που επιβαρύνει την πλάτη του. Από την άλλη πλευρά υπάρχουν και τα μειονεκτήματα. Το πιο σημαντικό είναι ότι αυτού του είδους η εκπαίδευση είναι απρόσωπη γιατί δεν υπάρχει άμεση αλληλεπίδραση και ανταπόκριση ανάμεσα στον καθηγητή και τον μαθητή. Επιπλέον υπάρχουν ορισμένοι μαθητές αλλά και καθηγητές που δεν έχουν ηλεκτρονικό υπολογιστή ή δεν είναι εξοικειωμένοι με αυτόν και η αδυναμία του διαδικτύου σε ταχύτητα προκαλεί πολλές καθυστερήσεις και νεύρα. Πολύ σημαντική είναι και η έλλειψη επικοινωνίας με τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες που δε συντελεί στην κοινωνικοποίηση. Τέλος η κατάσταση αυτή, σύμφωνα με υπολογισμούς επιστημόνων, έχει ως αποτέλεσμα την δημιουργία περισσότερων εύσωμων παιδιών λόγω της έλλειψης σωματικής άσκησης. Εύχομαι να σταματήσει επιτέλους αυτή η πανδημία και να επιστρέψουμε όλοι στην παλιά μας ζωή.

Βασίλης Κ.

Αυτές τις δύσκολες μέρες που διανύουμε και που είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να μένουμε σπίτι μας για το καλό του κοινωνικού συνόλου,  έχει μπει στη ζωή μας η εξ αποστάσεως εκπαίδευση για εμάς τους μαθητές και η τηλεργασία για τους εργαζόμενους. Ας μιλήσουμε όμως για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση μιας και είναι ένα θέμα που με αφορά ως μαθητής της πρώτης γυμνασίου που είμαι.

Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση απαιτεί συγκεκριμένο ηλεκτρονικό εξοπλισμό όπου (με τον οποίο)  όλοι οι μαθητές μέσω μιας ηλεκτρονικής πλατφόρμας μπορούν να παρακολουθήσουν  τα μαθήματά τους και να παραδώσουν τις εργασίες τους. Παρακάτω θα ήθελα να σας εκφράσω μερικά μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα της συγκεκριμένης διδασκαλίας και να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας.

Ένα σημαντικό πλεονέκτημα είναι ότι (όπως για παράδειγμα), αυτή την εποχή που πρέπει να απέχουμε  από τις δραστηριότητες μας, μας δίνεται το δικαίωμα και η ευκαιρία να μην απέχουμε από την εκπαίδευσή μας. Αυτό βέβαια είναι θετικό για κάθε είδους εκπαίδευση και κάθε είδους εκπαιδευόμενο, από τους μαθητές, φοιτητές  μέχρι και εργαζόμενους, οι οποίοι θέλουν να έχουν μια επιπλέον κατάρτιση. Η ευελιξία στο πρόγραμμα που διαθέτει η εξ αποστάσεως εκπαίδευση είναι εξίσου σημαντική, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τους εργαζόμενους, οι οποίοι μπορούν να αφιερώσουν  κάποιον συγκεκριμένο χρόνο από την καθημερινότητά τους. Το ίδιο όμως και για κάποιον μαθητή ο οποίος για λόγους υγείας πρέπει να παραμείνει στο σπίτι του.

Θα ήθελα όμως να αναφερθώ και σε μερικά μειονεκτήματα της συγκεκριμένης εκπαίδευσης. Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση απαιτεί και έναν συγκεκριμένο τεχνολογικό εξοπλισμό τον οποίο μπορεί κάποιοι μαθητές να μην διαθέτουν λόγω οικονομικών δυσχερειών ή ακόμη και να μη γνωρίζουν πώς να χρησιμοποιήσουν αυτόν τον εξοπλισμό. Επίσης δεν υπάρχει επαφή, σχέση, κοινωνικοποίηση, δεσμοί και φιλίες  ανάμεσα στους μαθητές όπως επίσης δεν υπάρχει και επαφή των μαθητών με τους καθηγητές. Οι καθηγητές δεν έχουν την δυνατότητα να αφουγκραστούν και να κατανοήσουν δυσκολίες των μαθητών τους, κανένας από του δυο δεν μπορεί να δει αντιδράσεις του άλλου. Ο καθηγητής δεν έχει την ευκαιρία να έχει προσωπική επαφή και άμεση αντίδραση στις δυσκολίες , ανάγκες και ιδιαιτερότητες του κάθε μαθητή.

Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα τι είναι καλύτερο. Αυτό που μπορώ όμως να πω με σιγουριά είναι πως μου λείπει το σχολείο μου, οι συμμαθητές μου και φυσικά οι καθηγητές μου.

Βασίλης Κα.

Τα μαθήματα εξ αποστάσεως...

    Ο Κορονοϊος μας έχει κλείσει όλους στα σπίτια μας. Λόγω αυτού  του συμβάντος έχει χαθεί η επαφή με τα μαθήματα, τους καθηγητές και τους συμμαθητές μας. Ευτυχώς για εμάς η τεχνολογία έχει εξελιχθεί και μπορούμε μέσω αυτής να κρατάμε μια επαφή με όλους .

Πολλοί καθηγητές και μαθητές δεν είχαν άμεση  επαφή με την τεχνολογία. Η καραντίνα και η αποχή από της σχολικές αίθουσες βοήθησαν όλους να εξοικειωθούν πιο πολύ με την τεχνολογία.

 Οι μαθητές δεν έχουν την πίεση του χρόνου να κάνουν τα μαθήματα τους γρήγορα, δεν έχουν τον ίδιο όγκο εργασιών καθημερινά σε σχέση με τις ημέρες που βρίσκονταν στις σχολικές αίθουσες.   Επίσης, όλοι οι μαθητές είναι σε ένα οικείο περιβάλλον για αυτούς, καθώς βρίσκονται στο σπίτι τους και μπορούν να χρησιμοποιήσουν τον υπολογιστή, για να βρουν μια απάντηση.

  Βέβαια, από την άλλη πλευρά επειδή το ελληνικό  ηλεκτρονικό σύστημα διδασκαλίας δεν είναι εξοικειωμένο και ενημερωμένο για μία τέτοια κατάσταση, μερικές φορές  χάνεται η σύνδεση ή   έχει διακοπές η εικόνα ή ο ήχος με αποτέλεσμα τη δυσκολία της επικοινωνίας και της εγγραφής στο σύστημα.

 Ακόμη, η διδασκαλία από το σπίτι δεν επιτρέπει στους μαθητές να συγκεντρώνονται, όπως θα έπρεπε διότι στο σπίτι υπάρχουν πολλοί  παράγοντες  που αποσπούν την προσοχή του μαθητή.

 Σε πολλές περιπτώσεις  οι γονείς λόγω της κατάστασης  χρειάζονται τον υπολογιστή για πολλές ώρες με αποτέλεσμα τα παιδιά να μην έχουν πολύ χρόνο να χρησιμοποιήσουν τον υπολογιστή για να κάνουν τα μαθήματα τους ή να υπάρχουν πάνω από δύο μαθητές σε ένα σπίτι οπότε η κατάσταση δυσκολεύει ακόμα περισσότερο.

 Μακάρι στο μέλλον όταν με το καλό ξαναγυρίσουν όλοι οι μαθητές και οι καθηγητές στις σχολικές αίθουσες να γίνεται πιο καθημερινή η   χρήση του υπολογιστή.

Ανδρέας, Άρης, Σπύρος

Τους τελευταίους περίπου δύο μήνες τα σχολεία έχουν κλείσει λόγω μιας πολύ επικίνδυνης  πανδημίας που έχει ξεσπάσει στον πλανήτη μας. Για αυτόν το  λόγο συνεχίζουμε τα μαθήματα με την εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Είναι ένας πολύ εναλλακτικός και έξυπνος τρόπος για να μην μένουμε πίσω στην ύλη. Φυσικά όμως υπάρχουν και μειονεκτήματα αλλά και πλεονεκτήματα. Για παράδειγμα ένα μειονέκτημα είναι ότι το σχολείο έχει στόχο εκτός από την απόκτηση γνώσεων και την κοινωνικοποίηση όλων των παιδιών, συνεπώς η εξ αποστάσεως εκπαίδευση δεν μπορεί να καλύψει αυτήν την ανάγκη του ανθρώπου. Επιπλέον αυτός ο τρόπος εκπαίδευσης είναι δύσκολος όσο αφορά την σύνδεση με το internet ,διότι όλος ο κόσμος ασχολείται με τα κινητά και πολλοί  δουλεύουν από το σπίτι έτσι το δίκτυο πέφτει συνεχώς. Τέλος δεν μπορούμε να κάνουμε όλα τα μαθήματα, όπως είναι η γυμναστική που χρειάζεται για την φυσική μας υγεία. Όσο για τα πλεονεκτήματα μπορούμε να πούμε ότι δεν μένουμε πίσω στην ύλη. Ακόμα ότι εξοικειωνόμαστε με την χρήση των υπολογιστών και του internet. Επίσης και το διάβασμα είναι μια διαδικασία με την οποία γεμίζεις τον χρόνο σου και έχεις με κάτι εποικοδομητικό να ασχολείσαι. Επίσης το γεγονός ότι μπορείς να κάνεις τα μαθήματα σου όποια ώρα θες, με ησυχία και ηρεμία είναι πολύ ευχάριστο. Συνοψίζοντας, η άποψη μου για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση είναι ότι έχει αρκετά θετικά στοιχεία αλλά δεν μπορεί να αντικαταστήσει το περιβάλλον και τις κοινωνικές επαφές που προσφέρει το σχολείο.

Αθανασία Κ.

Είμαι στο δωμάτιό μου και βαριέμαι. Συνέχεια ακούω για τον κορωνοιό  και για το πόσο άσχημα είναι τα πράγματα. Φρίκη και πάλι φρίκη!  Μόλις έμαθα και τα ευχάριστα. Εξ αποστάσεως εκπαίδευση! Τι είναι πάλι και τούτο! Μαθήματα  ενώ το σχολείο είναι κλειστό. Δεν λέω πλήττω αλλά και αυτό είναι εξωφρενικό. Πού να έχεις διάθεση να διαβάσεις ενώ όλος ο κόσμος  υποφέρει. Δεν μου αρέσει καθόλου αλλά τι να κάνω! Έχω και τη μαμά μου που συνέχεια μου λέει να  μην είμαι μόνο στο playstation και στον υπολογιστή. Να ανοίξω και κάποιο βιβλίο. Εντάξει, να διαβάσω και να κάνω τις εργασίες αλλά και αυτές στον υπολογιστή δεν θα τις κάνω; Αυτοί οι μεγάλοι όλο συμβουλές και παρατηρήσεις είναι.

-Μην κάθεσαι με τις ώρες μπροστά από μια οθόνη, θα σε πονέσουν τα μάτια...μπλα μπλα μπλα ....Τώρα που πρέπει να παρακολουθήσεις τα εξ αποστάσεως δεν λένε τίποτα. Τώρα δεν πονάνε τα μάτια;

Δεν γίνεσαι ζόμπι; Που θέλεις τόση ώρα να πληκτρολογείς για τα μαθήματά σου! 

Θοδωρής Κ.

<< Η ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ >>

   Τους τελευταίους μήνες λόγω μιας πανδημίας που επικρατεί σε όλο τον κόσμο τα σχολεία παραμένουν κλειστά και με απόφαση της κυβέρνησης κάνουμε τα μαθήματα εξ αποστάσεως όσο αυτό είναι δυνατόν. Η προσωπική μου γνώμη για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση είναι πως έχει τα πλεονεκτήματα αλλά και τα μειονεκτήματά της. Μερικά μειονεκτήματα είναι ότι κάποια παιδιά δεν έχουν ίντερνετ στο σπίτι τους ή αυτό πέφτει συνεχώς, ενώ άλλα δεν έχουν υπολογιστή ο οποίος θεωρείται αναγκαίως για τις περισσότερες εργασίες. Επίσης, κάποιες οικογένειες που έχουν περισσότερα από ένα παιδιά είναι δύσκολο να κάνουν όλες τις εργασίες, καθώς όλα χρειάζονται τον υπολογιστή είτε για να κάνουν κάποια εργασία ή κάποια άλλη δραστηριότητα και άρα ο χρόνος που έχουν για να κάνουν κάτι είναι περιορισμένος. Ακόμη, κάτι παρόμοιο γίνεται και όταν οι γονείς λόγω της δουλειάς τους είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται από το σπίτι με τον υπολογιστή. Ωστόσο, τα πλεονεκτήματα είναι πως με αυτό τον τρόπο διδασκαλίας δεν μένουμε πίσω στην ύλη και μαθαίνουμε να δουλεύουμε με τον υπολογιστή. Εγώ προσωπικά αντιμετωπίζω αρκετές δυσκολίες με την εξ αποστάσεως εκπαίδευση,  διότι οι αδελφές μου χρειάζονται τον υπολογιστή πολλές ώρες κάθε μέρα για να κάνουν τα μαθήματα του σχολείου τους αλλά και του φροντιστηρίου τους με αποτέλεσμα για να μπω να κάνω κάποια εργασία κάνω κράτηση μία ή δύο μέρες πριν. Έτσι λοιπόν ολοκληρώνοντας αυτό το άρθρο να πω πως εύχομαι όλος ο κόσμος να απαλλαγεί με αυτήν τη φοβερή δοκιμασία και οι ζωές μας να επανέλθουν στην προηγούμενη καθημερινότητά τους.

 Ελένη Κ.

Ακροστιχίδες για τον Καζαντζάκη

Κατάγεται από την Κρήτη

Αυτοβιογραφικά ήταν τα περισσότερα έργα του

Ζεί από το 1883 εώς το 1957

Αναγκάστηκε να φύγει απο την Κρήτη λόγω της επανάστασης του 1897

Νίκος Καζαντζάκης λέγεται ένα μουσείο αφιερωμένο σε αυτόν  στην Μυρτιά Ηρακλείου

Το διάστημα του 1902-1906 σπούδαζε Νομικά στην Αθήνα

Ζορμπάς ήρωας απο το μυθιστόρημα ¨Βίος και πολιτεία¨

Αναγνωρισμένος ως ο πιο μεταφρασμένος Έλληνας

Κλήθηκε στο Παρίσι ως σύμβουλος Λογοτεχνίας της UNESCO

Ηταν πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών

Σημαντικό σταθμό στη ζωή του αποτελούσε η γνωριμία του με τον Αγγελο Σικελιανό

                                                                         Άννα Κ. Α’2

                                                                                                         (Κολάζ της Χριστίνας Κ. )

Kαταγόταν από την Κρήτη.

Aναφορά στον Γκρέκο, ήταν ένα από τα έργα του.

Zωή με συκοφαντίες, ύβρεις και προπηλακισμούς.

Aλέξης Ζορμπάς, ταινία του Κακογιάννη που βασίστηκε σε μυθιστόρημά του.

Nικηφόρος Φωκάς, έργο του Καζαντζάκη βασισμένο στον Βυζαντινό αυτοκράτορα.

Tελευταίος Πειρασμός, είναι βιβλίο του που απαγόρευσε η εκκλησία.

Zήτημα Καζαντζακικό στην Ιερά Σύνοδο-Αφορισμός του Καζαντζάκη.

Aπεβίωσε στις 26/10/1957.

Kρατικό λογοτεχνικό βραβείο το 1956 για «Θέατρο Α’, Β, Γ’».

H επιγραφή του τάφου του: Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι λέφτερος.

Στη Βιέννη τιμήθηκε με το Παγκόσμιο Βραβείο Ειρήνης.

                                                                                                Βασίλης Κ. Α΄2

Κατάγεται από την Κρήτη

Αναφορά στον Γκρέκο

Ζούσε για αρκετά χρόνια στη Γερμανία

Απεβίωσε το 1957

Νυμφεύθηκε δύο γυναίκες

Τόπος ταφής Ηράκλειο Κρήτης

Ζούσε με πολλά προβλήματα υγείας, που προκάλεσαν το θάνατό του.

Αναγνωρίζεται ως ένας απ’ τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες.

Καζαντζάκη Γαλάτεια ονόμαζαν την πρώτη σύζυγό του.

Ήταν γιός εμπόρου γεωργικών προϊόντων.

Στο τέλος της ζωής του έγραψε μια σειρά μυθιστορημάτων για τον Αλέξη Ζορμπά.

                                                                      Μαρίλια Κ Α΄2

Μια μέρα στο παλιό Σχολείο... με αφορμή το απόσπασμα "Νέα Παιδαγωγική" του Ν. Καζαντζάκη

Στις 11 Οκτωβρίου 2019 στο πλαίσιο του μαθήματος της Λογοτεχνίας επισκεφτήκαμε το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης. Συγκεκριμένα, με αφορμή το απόσπασμα του σχολικού βιβλίου «Νέα Παιδαγωγική» από το αυτοβιογραφικό πεζογράφημα «Αναφορά στο Γκρέκο» (1961) του Ν. Καζαντζάκη οι μαθήτριες και οι μαθητές του Α2 μεταφέρθηκαν με βιωματικό τρόπο στο παλιό σχολειό. Κάθισαν στα παλιά ξύλινα θρανία, παρατήρησαν τα αντικείμενα και μια τάξη του «παλιού» σχολείου και μίλησαν για αυτό σχολιάζοντας τα εκθέματα του χώρου (έδρα πάνω στο βάθρο, ξυλόσομπα, τετράδια καλλιγραφίας, σάκα, βέργα, ποδιά κ.λπ). Επίσης, είδαν φωτογραφικά ντοκουμέντα και ανέλαβαν ρόλους...

Στη σχολική τάξη κλείνοντας την ενότητα και στην ερώτηση «Γιατί το σχολείο τότε ήταν διαφορετικό;» Απάντησαν:
-«Γιατί πίστευαν ότι το ξύλο θα βοηθούσε στην πειθαρχία»
....
-«Γιατί υπήρχε φτώχεια»
-«Γιατί  είχαν άλλες αρχές και άλλη νοοτροπία
-«Γιατί ήταν μια άλλη εποχή και ο ρόλος του δασκάλου ήταν διαφορετικός»
Ακριβώς! Άλλες οι ανάγκες, άλλες οι κυρίαρχες νοοτροπίες, οι κυρίαρχοι λόγοι, οι ρητές και οι άρρητες παραδοχές εκείνης της κοινωνίας...

Με «εργαλεία» το κείμενο και την επίσκεψή τους γράφουν:

«Μια μέρα στο παλιό σχολείο....
θα αφήσετε την φαντασία σας ελεύθερη και με βάση τα όσα είδατε και διαβάσατε θα αφηγηθείτε μια μέρα στο παλιό σχολείο... ως συμμαθητές του Ν. Καζαντζάκη»

Σήμερα είναι Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 1900. Ο ήλιος μόλις ανέτειλε και μια ηλιαχτίδα του με ξύπνησε ευχάριστα. Φόρεσα την ποδιά μου και το σκισμένο παλτό μου , έπιασα όσο καλύτερα μπορούσα ψηλά τα μαλλιά μου και κίνησα για το σχολείο κρατώντας ένα βαρύ κούτσουρο.
Τα γυμνά πόδια μου είχαν παγώσει από τον αδίστακτο χειμωνιάτικο άνεμο που φυσούσε με ορμή. Στο δρόμο συνάντησα τη Λενιώ, μια απ’ τις καλύτερες μαθήτριες της τάξης. Εκείνη φορούσε ολόλευκα σαν το χιόνι παπούτσια κι ένα καλοραμμένο παλτό, προσέχοντας την εμφάνισή της, ως κόρη του Δημάρχου. Ζήλεψα, θαρρώ να πω. Στο δρόμο συζητούσαμε για τη γιορτή του κατηχητικού σχολείου, που ήταν το ερχόμενο Σάββατο.
Πριν φτάσουμε στο σχολείο, που έμοιαζε με ερείπιο έτοιμο να καταρρεύσει, έπρεπε να είμαστε καθαρές πριν μπούμε στην τάξη. Μετά από πέντε λεπτά περίπου, ακούσαμε το δάσκαλο να πλησιάζει στην αίθουσα με βροντερά βήματα. Καθώς μπήκε μέσα κρατώντας την δερμάτινη τσάντα του και τον βούρδουλα, όλοι σηκωθήκαμε αμέσως όρθιοι, δείχνοντας σεβασμό. Εκείνος μας καλημέρισε με βαριά φωνή και κάθισε στην έδρα του, η οποία ήταν πιο ψηλά απ’ τους μαθητές για να δείχνει ανωτερότητα και κοίταξε τα χαρτιά του. Έπειτα από λίγο σηκώθηκε και έλεγξε προσεκτικά, τα νύχια και τ’ αυτιά μας. Ο Κώστας φαίνεται πως ξέχασε να καθαρίσει τα νύχια του, γι’ αυτό ο δάσκαλος τον διέταξε ν’ ανοίξει τα χέρια του και μετά άρχισε να τον δέρνει με τον βούρδουλα. Τα χέρια του Κώστα κοκκίνισαν από τη δύναμη του δασκάλου δέρνοντάς τον. Κατόπιν ο κ. Ευαγγέλου πλησίασε προς τη σόμπα για να ζεσταθεί από το βαρύ κρύο του χειμώνα.
Ένα από τα μαθήματα που θεωρούσε ο δάσκαλος σημαντικό, ήταν η ανάγνωση. Σήμερα, διαβάσαμε ένα ποίημα του Ρήγα Φεραίου. Ο καθένας διάβαζε από τρεις στίχους. Ευτυχώς ήμουν από τα λίγα παιδιά που διάβασαν άριστα, γι’ αυτό ο δάσκαλος μου επέτρεψε να ζεσταθώ κοντά στη σόμπα μαζί με τη Λουκία και τον Γιάννη. Αφού ελέγξαμε τις ασκήσεις των μαθηματικών ο κύριος Ευαγγέλου άρχισε να γράφει με την κιμωλία στον μαυροπίνακα λέξεις για να συλλαβίσουμε. Η Μαρία δεν ήταν διαβασμένη στο μάθημα της ημέρας, με αποτέλεσμα να βρεθεί γονατιστή πάνω στα σκληρά καρυδότσουφλα. Όταν σηκώθηκε για να επιστέψει στη θέση της τα πόδια της ήταν πληγωμένα και ματωμένα.
Έτσι κύλησε άλλη μια μέρα με ευχάριστα και δυσάρεστα γεγονότα στο σχολείο. Στο γυρισμό οι σκέψεις της μέρας γίνονταν εικόνες, περνώντας διαδοχικά μπροστά απ’ τα μάτια μου. Οι εικόνες όμως γρήγορα διαλύθηκαν και τη θέση τους πήραν τα παιχνίδια και οι ανέμελες φωνές απ’ τα μικρά αδέρφια μου που έπαιζαν στην αυλή.
Μαρίλια Κ.  Α2


Σήμερα όταν μπήκα στην τάξη ο δάσκαλος με κοιτούσε με ένα άγριο βλέμμα. Κάθισα στη θέση μου και άρχισε να κοιτάζει τα νύχια, τα αυτιά και τα παπούτσια των συμμαθητών μου. Έφτασε η σειρά μου, κοίταξε τα νύχια και μου είπε: Γιατί είναι βρόμικα τα νύχια σου; Σήκω και κάτσε στα καρυδότσουφλα.
Η αλήθεια είναι πως τα νύχια μου ήταν λίγο βρόμικα γιατί το πρωί κουβάλησα το κούτσουρο και λερώθηκαν. Κανένας δεν έκατσε δίπλα στην φωτιά. Ένα αγόρι έφαγε ξύλο με την βέργα που είχε δεκαοχτώ κόμπους. Στο μάθημα της καλλιγραφίας η Ρινιώ έσπασε την πένα της και με γέμισε μελάνι.
Μετά το σχολείο πήγα στον φούρνο, ο δάσκαλος ήταν εκεί, με κοίταξε και μου είπε να γράψω εκατό φορές: «Θα φοράω την στολή μου πάντα και παντού.» Όταν έφτασα σπίτι έγραψα την τιμωρία, έκανα τα μαθηματικά, τη γλώσσα, την καλλιγραφία και τη μουσική. Μετά έφτιαξα την τσάντα μου, ετοίμασα το κούτσουρο, πλύθηκα και κοιμήθηκα.
Εύη Κ Α΄2


Πρωί-πρωί ξεκίνησα για το σκολειό με την σάκα μου, την καθαρή ποδιά μου και τα χτενισμένα, στολισμένα με κορδέλες μαλλάκια μου.
Μπαίνοντας μες την τάξη, καθίσαμε κάτω και περιμέναμε τον δάσκαλο. Μπήκε μέσα στην τάξη με φόρα:
-Καλημέρα παιδιά.
Σηκωθήκαμε απάνω.
-Καλημέρα κυρ δάσκαλε.
Έκατσε στην έδρα του και άνοιξε το βιβλίο του:
-Ζωίδου,  για θύμισέ μας που είχαμε σταματήσει.
Πάγωσα. Δεν είχα προλάβει να διαβάσω την προηγούμενη ημέρα.
-Εμμ… είχαμε πει για…
Σηκώθηκε πάνω και με ρώτησε:
-Ζωίδου παιδί μου, έχεις διαβάσει για σήμερα;
Με κοίταξε με ένα άγριο βλέμμα.
-Έλα εδώ παιδί μου, μου είπε.
Στάθηκα όρθια και προχώρησα αργά-αργά προς το μέρος του. Άνοιξε το ντουλάπι και έβγαλε ένα ξύλο με καρυδότσουφλα:
-Κάτσε κάτω με τα γόνατα, και μη βγάλεις άχνα! Να μάθεις άλλη φορά να έρχεσαι διαβασμένη!
Τα μικρά μου γόνατα ματώσανε.
Την επόμενη ώρα είχαμε Μαθηματικά. Τον καημένο τον Νίκο, έδεσε κόμπο την καρδιά του και σήκωσε το δάχτυλο:
-Που είναι, κυρ δάσκαλε, η Νέα Παιδαγωγική; Γιατί δεν έρχεται  στο σκολειό;
Η Νέα Παιδαγωγική, μας είχε έρθει από την Αθήνα. Θαρρούσαμε πως θα ‘ταν καμιά νέα γυναίκα και την λέγανε Παιδαγωγική.
Τινάχτηκε από την έδρα και ξεκρέμασε από τον τοίχο τον βούρδουλα. Άρχισε να του ρίχνει ξυλιές. Κάποια στιγμή ίδρωσε και σταμάτησε.
-Να η νέα Παιδαγωγική, είπε, και άλλη φορά σκασμός! Πολύ θράσος έχετε σήμερα!
Είπε και ξεφύσησε.
Από εκείνη την ημέρα δεν ξαναπήγα αδιάβαστη στο σκολειό ποτέ.
Ελένη Ζ.  Α’2

Μια μέρα στο σχολείο... δεν ξέρω με τι να ξεκινήσω. Είναι τόσα αυτά που θέλω να πω...
Έβλεπα καθημερινά από το σπίτι μου μέχρι και στο σχολείο βέργες και βούρδουλες. Έβρισκα τρόπους να τα αποφεύγω, αλλά δεν πετύχαιναν κάθε φορά. Ας ξεκινήσουμε με το δάσκαλο της πρώτης Δημοτικού. Ήταν σαν ένας καουμπόης με καπέλο καφέ κάθε φορά. Ξέρετε αυτά που καλύπτουν γύρω – γύρω το κεφάλι. Τέλος πάντων! Αυτός, ο κύριος Σφακιανάκης ήταν πολύ αυστηρός. Μας έλεγε να έχουμε ξυρισμένο το κεφάλι, καθαρά νύχια και αυτιά, αλλιώς, ξύλο με το βούρδουλα.
Τους Χειμώνες, ειδικά όταν χιόνιζε, αν ήσουν αδιάβαστος, σε έβγαζε έξω για 3 με 4 λεπτά, μετά σε έβαζε μέσα και τις έτρωγες! Ξέρετε, πάλι, ότι όταν είσαι κρύος, εκεί να σε δω, αν πονάει, δεν το συζητώ. Αυτό εγώ το είχα πάθει πολλές φορές.
Τέλος, όταν είχες κάνει κάτι πολύ άσχημο, όπως να του πετάξεις ή να φας το κολατσιό του, σε έβαζε με τα γόνατα σε μία πλάκα ξύλου με κολλημένα καρυδότσουφλα πάνω της! Τότε ξέρεις ότι έχεις ματώσει, το νιώθεις από πριν. Δεν γνωρίζω πως πέρασαν αυτά τα χρόνια!
Βασίλης Θ. Α2

Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου 1890

Αγαπητό ημερολόγιο,
Μόλις γύρισα από το δημοτικό σχολείο. Είναι η μέρα του αγιασμού και η έναρξη της σχολικής χρονιάς .Πρωί πρωί οι φίλοι μου κι εγώ συγκεντρωθήκαμε για άλλη μια φορά κάτω από το σπίτι μου και ξεκινήσαμε για το σχολείο. ‘Ημασταν πολύ ενθουσιασμένοι για την αρχή της τελευταίας μας σχολικής χρονιάς στο δημοτικό. Ελπίζαμε πως θα είχαμε έναν/μία επιεική και ευγενικό-ή δάσκαλο/δασκάλα.
Όταν φτάσαμε στο σχολείο, συγκεντρωθήκαμε στο προαύλιο σε σειρές, αμίλητοι, ώσπου ξεκίνησε ο αγιασμός. Ενώ ο παπάς μας ράντιζε με αγιασμό κρατώντας ένα κλαδί βασιλικού και τον σταυρό, τα μάτια μας ήταν στραμμένα στον καινούριο δάσκαλο. Ήταν ψηλός, γύρω στα 50, φορούσε γυαλιά και φαινόταν πολύ αυστηρός και σοβαρός. Κρατούσε έναν καφέ, δερμάτινο χαρτοφύλακα και μια μεγάλη βέργα και τη χτυπούσε απειλητικά στον αέρα όταν άκουγε φασαρία.
Μακάρι να μην είναι ο δάσκαλός μας γιατί αν είναι, είμαι σίγουρος πως θα φάω το περισσότερο ξύλο!
Βασίλης Κ. Α2

Σήμερα ήταν μια ξεχωριστή μέρα για μένα και για τους συμμαθητές μου. Το πρωί έβαλα το πηλήκιο και το σακάκι μου,  πήρα την σάκα μου και πήγα στο σχολείο. Μέσα στην αίθουσα υπήρχαν τρείς τάξεις, η Α΄, η Β’, η Δ’. Τα θρανία ήταν ξύλινα και καθόμασταν τρία –τρία  παιδιά. Καθόμουν με τον Καζαντζάκη και τον Παπαθανασίου. Ο δάσκαλος με κοίταξε και μου είπε να σηκωθώ να πω το μάθημα της Γεωγραφίας. Δεν έφτανα στον χάρτη γιατί ήμουν πολύ μικροκαμωμένος και έτσι έλεγα προφορικά το μάθημα. Μάλιστα επειδή δεν είχα διαβάσει καλά ο δάσκαλος με έβαλε να κάτσω πολύ μακριά από την σόμπα. Πιστεύω πως σήμερα την γλύτωσα ακόμα, διότι ούτε στα καρυδότσουφλα γονάτισα ούτε έφαγα πολύ ξύλο. 

  Άννα Κ.  Α’2

Μια μέρα στο παλιό σχολείο. Σηκώθηκα πρωί - πρωί και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να μην ξεχάσω το κούτσουρο. Έτρεξα έξω και πήρα στα χέρια μου ένα κούτσουρο και μπήκα στο σπίτι για να πιω το γάλα μου και να ντυθώ. Αφού το ήπια ντύθηκα με τα χιλιομπαλωμένα αλλά καθαρά ρούχα μου. Πού να πας στο σχολείο με βρόμικα ρούχα και νύχια. Ο δάσκαλος μας έλεγχε κάθε μέρα. Έτσι και σήμερα μόλις μπήκαμε κοίταξε τα ρούχα και τα νύχια μας. Δυστυχώς ο Νίκος δεν είχε κόψει τα νύχια του. Ο δάσκαλος πήρε την βίτσα από την έδρα και άρχισε να του χτυπάει τα χέρια. Λυπήθηκα πάρα πολύ, τα μάτια του βούρκωσαν αλλά δεν έβγαλε μιλιά. Στο διάλειμμα τον ρώτησα αν πονάει. λες και δεν ήξερα. Εκείνος χαμογέλασε και μου είπε δεν πειράζει, ας κοιτάξουμε να φτιάξουμε κάτι...

Γιώργος Κ. Α2


ήμερα ημέρα Τρίτη και ώρα 6 και 30 προ μεσημβρίας η μητέρα μου έρχεται να με σηκώσει για να πάω στο σχολείο.
      Παίρνω ένα λιτό πρωινό, φοράω την ποδιά μου, η μητέρα μου, μου βάζει το πηλήκιο και παίρνω τη σάκα μου για να φύγω δίχως παλτό, δίχως παπούτσια.
      Το κρύο ανυπόφορο και καθώς φτάνω στο σχολείο βλέπω τα άλλα παιδιά να κρατάνε από ένα ξύλο για την ξυλόσομπα και εγώ για δεύτερη μέρα πάω με άδεια χέρια. Στο χώρο του προαυλίου είναι μαζεμένα τα υπόλοιπα παιδιά και πάω και εγώ να δω τι κάνουν. Λίγο αργότερα το κουδούνι χτυπά και μαζευόμαστε για να κάνουμε την καθιερωμένη προσευχή.
      Στη συνέχεια, έρχεται ο δάσκαλος και κατευθυνόμαστε στην τάξη. Με το που μπαίνουμε στην τάξη και ενώ έχουμε κάτσει ήδη στα ξύλινα θρανία ο δάσκαλος μας ζητάει τα κούτσουρα. Από την τάξη μας έχουν φέρει μόνο τα σαράντα από τα εξήντα παιδιά. Για αυτό το λόγο, αρχίζει και φωνάζει, ενώ σε εμάς που δεν είχαμε φέρει περνάει και μας ρίχνει μια με την βίτσα στα χέρια. Ένιωσα ταπείνωση και έσκυψα το κεφάλι. Αμέσως μετά, παρατηρεί αν φοράμε όλοι την ποδιά μας, βλέπει αν φοράμε το πηλήκιό μας και αν τα νύχια και τα παπούτσια μας είναι καθαρά. Μας λέει να βγάλουμε την αριθμητική και όσοι δεν την είχαν τους έβαλε τιμωρία, το ίδιο και με τη γλώσσα. Όρθιοι με το ένα πόδι στον τοίχο κάνοντας τον πελαργό. Την επόμενη ώρα έχουμε γυμναστική και για αυτό πήγαμε να βάλουμε τις φόρμες της γυμναστικής. Εγώ όμως, τις είχα ξεχάσει. Όταν με βλέπει ο γυμναστής με ρωτάει <<Γιατί δε φοράς τις φόρμες σου;>> και εγώ του απαντώ πως τις έχω ξεχάσει, ενώ στην πραγματικότητα η μητέρα μου είχε ξεχάσει να τις πλύνει και δεν είχα δεύτερο ζευγάρι. Με βάζει πάνω σε κάτι καρυδότσουφλα να ακουμπούν τα ήδη γδαρμένα γόνατά μου. Τι ντροπή νιώθω μέσα μου! Αλλά πλέον είναι αργά, το πάτωμα έχει ήδη αρχίσει να πλημμυρίζει με αίματα. Τέλος, περνάμε στο συσσίτιο για να φάμε τον καθιερωμένο χυλό και ύστερα πηγαίνουμε στα σπίτια μας.
      Πέφτω με τα μούτρα στο διάβασμα καθώς δεν υπάρχει φαγητό για να φάω. Φτιάχνω τη σάκα μου και πλέον πηγαίνω στο κρεβάτι παρόλο που είναι ακόμα νωρίς 19:00 η ώρα, για να πάω την άλλη μέρα ξεκούραστη στο σχολείο.
    Ελένη Κ. Α 2

Οι δάσκαλοι στο παλιό σχολειό ήταν αυστηροί, αυταρχικοί και ασκούσαν βία προς τους μαθητές. Την απόλυτη εξουσία μέσα στην τάξη την είχε ο δάσκαλος, ενώ αντίθετα οι μαθητές δεν είχαν λόγο για τίποτα. Τα παιδιά στο διάλειμμα δεν μπορούσαν να παίξουν τα παιχνίδια που τους άρεσαν. Ήταν κάτι απαγορευμένο από τους δασκάλους οι οποίοι δεν ήθελαν να ακούν τις φωνές των παιδιών.

   Μια μέρα λοιπόν ο Καζαντζάκης με τους φίλους του αποφασίσανε να φέρουνε κρυφά στο σχολειό βόλους. Παρά το γεγονός ότι οι δάσκαλοι ήταν πολύ αυστηροί οι μαθητές δεν έχαναν ποτέ την παιδικότητα τους και την όρεξη τους για παιχνίδι. Στο πρώτο διάλειμμα μπήκαν κρυφά στην αποθήκη του σχολείου για να παίξουν το αγαπημένο τους παιχνίδι. Παίζοντας λοιπόν αφαιρέθηκαν πολύ από το παιχνίδι και δεν άκουσαν ποτέ το χτύπημα του κουδουνιού από τον δάσκαλο. Ο δάσκαλος μέσα στην τάξη κατάλαβε πως έλειπαν 5 παιδιά. Άρχισε σαν τρελός να τα ψάχνει παντού μέχρι που τα βρήκε στην αποθήκη. Οι φωνές του ακούστηκαν σε όλο το σχολειό.Έ πειτα τους πήγε στον διευθυντή όπου τους επιβλήθηκε ως αυστηρή τιμωρία ,10 βεργιές και να γράψουν 200 φορές "δεν θα ξανά αργήσω στην τάξη όταν χτυπήσει το κουδούνι" Σίγουρα δεν θα ξεχάσουν ποτέ αυτήν την τιμωρία!

Μάνος Κ. 

Η ανάρτηση θα συμπληρωθεί και με άλλες εργασίες J

Κόμικ: Νέα παιδαγωγική-Ν. Καζαντζάκης

Το σχολείο στα χρόνια των γονιών, του παππού και της γιαγιάς...

Οι μαθητές κι οι μαθήτριες του Α2 παίρνουν συνεντεύξεις...

Μαμά, θα ήθελα να σε ρωτήσω για τα σχολικά σου χρόνια.. 

Πώς ήταν το κτήριο του σχολείου;

To σχολείο ήταν ένα μικρό κτήριο στο κέντρο του χωριού. Διέθετε δύο μικρές αίθουσες και το γραφείο του δασκάλου, όπου έμενε, καθώς δεν υπήρχε σπίτι στο χωριό να νοικιάσει. Η σχολική αυλή ήταν στρωμένη με χώμα και στην άκρη της υπήρχαν δυο πανύψηλα πεύκα όπου περνάγαμε ευχάριστα το διάλλειμα μας.

Τότε οι μαθητές φορούσαν ό,τι ήθελαν;

Τότε τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά σε σχέση με σήμερα. Θυμάμαι ότι μέχρι την Τρίτη δημοτικού, γιατί στη συνέχεια ευτυχώς άλλαξε το σύστημα, εμείς τα κορίτσια ήμασταν υποχρεωμένες να φοράμε μπλε ποδιές σαν ρόμπες που έκλειναν με κουμπιά, ενώ τα αγόρια ένα μπλε πουκάμισο.

Οι δάσκαλοι πως συμπεριφέρονταν στους μαθητές ;

H συμπεριφορά των δασκάλων εκείνη την εποχή θεωρείται αδιανόητη σήμερα. Συνήθιζαν  να τιμωρούν αυστηρά τους μαθητές ακόμη κι όταν ο λόγος ήταν ασήμαντος. Η ξύλινη βέργα βρισκόταν μονίμως πάνω στην έδρα του δασκάλου και καθημερινά τη χρησιμοποιούσε. Οι μαθητές δεν τολμούσαν να αντιμιλήσουν και τους φοβόντουσαν. Έδειχναν σεβασμό και υπήρχε απόσταση στην επικοινωνία μεταξύ τους.

Υπάρχει κάποιο περιστατικό που δε θα ξεχάσεις ποτέ ;

Θυμάμαι το οργισμένο ύφος του δασκάλου όταν εκείνος ετοιμαζόταν να δείρει με τη βέργα το μαθητή στο χέρι κι ο μαθητής τελευταία στιγμή τράβηξε το χέρι και η βέργα προσγειώθηκε στο πόδι του δασκάλου. Εκείνος άρχισε να ουρλιάζει, ο μαθητής εξαφανίστηκε από το σχολείο, ενώ τα υπόλοιπα παιδιά προσπαθούσαν με δυσκολία να κρύψουν τη χαρά τους από το πάθημα του δασκάλου.  Για καλή μας τύχη η σχολική χρονιά βρισκόταν στο τέλος της.

Τα μαθήματα διέφεραν από τα σημερινά και πώς ήταν τα βιβλία;

Tα περισσότερα μαθήματα ήταν ίδια αλλά τα βιβλία εντελώς διαφορετικά. Εκείνα τα χρόνια μόνο η γλώσσα και τα μαθηματικά περιλάμβαναν ασκήσεις, όλα τα υπόλοιπα ήταν κατεβατά κείμενα που έπρεπε να μάθουμε απ’ έξω. Μάλιστα στις πρώτες τάξεις του δημοτικού ίσχυε το πολυτονικό σύστημα που μας έκανε τη ζωή δύσκολη αλλά σύντομα 

καταργήθηκε. Όσον αφορά τα βιβλία είχαν πολλές λεπτομέρειες και ήταν δύσκολο να τα απομνημονεύσει κανείς.

Τέλος πώς περνούσες στο σχολείο ;

Δεν μπορώ να πω ότι το απολάμβανα γιατί υπήρχε μεγάλη αυστηρότητα και έλεγχος της ζωής των μαθητών και μέσα και έξω από το σχολείο. Μην ξεχνάς ότι ζούσα σε μικρό χωριό όπου ο δάσκαλος κυκλοφορούσε τα απογεύματα και γνώριζε τα πάντα για εμάς .

                                                                                                                                                                                    Γεράσιμος Κ.

Ε: Γιαγιά, θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι για μια εργασία μου στο σχολείο. Πως ήταν το εκπαιδευτικό σύστημα όταν εσύ πήγαινες σχολείο;

Γ: Τι μου θύμισες τώρα! Ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω το ξύλο και τις τιμωρίες των δασκάλων.

Ε:  Ποιο ξύλο; Τι εννοείς;

Γ: Στην δική μου εποχή τα πράγματα στο σχολείο ήταν πολύ πολύ αυστηρά. Οι δάσκαλοι θεωρούσαν ότι απαραίτητο εργαλείο της μαθησιακής διαδικασίας ήταν η βίτσα.

Ε: Τι είναι η βίτσα; 

Γ: Ένας μεγάλος ξύλινος χάρακας. Κάθε φορά που κάναμε κάποιο λάθος η αταξία οι δάσκαλοι, μας βάραγαν με αυτό. Επίσης, πολλές φορές μας έκλειναν σε σκοτεινές αποθήκες, μας έβαζαν να γονατίζουμε με τις ώρες στα χαλίκια ή το χειρότερο από όλα: μας έβαζαν με το κεφάλι στον τοίχο, όρθιους, μπροστά σε όλη την τάξη.

Ε: Μα γιατί τα έκαναν αυτά; Είναι εντελώς αντιπαιδαγωγικό.

Γ: Γιατί πίστευαν πως μόνο έτσι θα διαβάσουμε. Νόμιζαν πως αν τους φοβόμαστε, θα είμαστε και καλοί  μαθητές. Ποτέ δεν κατάλαβαν ότι με αυτό που έκαναν μας τρομοκρατούσαν.

Ε: Ευχαριστώ, γιαγιά, με βοήθησες πολύ!

Γ: Τίποτα εγγονάκι μου. Πήγαινε τώρα να συνεχίσεις το διάβασμα.

                                                                                            

                                                                                                            Εφραίμ Κ.

-Μαμά θέλω να σου πάρω μια συνέντευξη για τις αναμνήσεις σου από τα μαθητικά χρόνια!

-Για πες μου.

-Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνηση σου από το σχολείο;

-Η πιο έντονη μου ανάμνηση ήταν όταν πήγα μια μέρα αδιάβαστη. Με τσάκωσε ο δάσκαλος και με χτύπησε με τον χάρακα στα χέρια και από τότε δεν πήγα ποτέ αδιάβαστη!

-Πιστεύεις ότι αυτό το σύστημα είναι απαραίτητο και τώρα;

-Φυσικά και όχι!!! Καταρχάς είναι κακοποίηση και πλέον παράνομο. Βέβαια στην δικιά σου περίπτωση κάτι τέτοιο πρέπει να γίνει.

-Αστείο! Εσύ φορούσες στολή για να πας σχολείο.

-Ναι αλλά μόνο στο δημοτικό. Στο γυμνάσιο και στο λύκειο πήγαινα κανονικά με τα ρούχα μου.

-Θυμάσαι καμία καλή ανάμνηση από το σχολείο;

-Αυτό που μου έχει σημαδέψει τις αναμνήσεις είναι το παιχνίδι που κάναμε με τους συμμαθητές μου! Όπως η Αντάνα δηλαδή το σημερινό κουτσό ή όπως το Ζούγκα τα πλακάκια ή ρίξε τα πετράκια, όπως θα το λέγαμε σήμερα.

-Ωραία! Πιστεύεις ότι η τότε εποχή του σχολείου είναι πιο ωραία από την τωρινή;

-Ναι ήταν πιο ωραία γιατί τότε κατά την δική μου άποψη ήταν πιο ανέμελα δηλαδή αντί να είμαστε μπροστά από έναν υπολογιστή ή από ένα κινητό ήμασταν έξω και παίζαμε στους δρόμους και τα στενάκια!

-Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου! έμαθα πολλά πράγματα για την τότε εποχή και για σένα!

                                                                                                                                                                                      Μελίνα Κ.

Το σχολείο του χθες και του σήμερα...

Σήμερα οι μαθητές κι οι μαθήτριες του Α5 παρουσίασαν τις εργασίες τους με θέμα "το σχολείο του χθες και του σήμερα" στο πλαίσιο του μαθήματος της νεοελληνικής λογοτεχνίας και συγκεκριμένα του αποσπάσματος "Νέα Παιδαγωγική" του Ν. Καζαντζάκη. Μπορείτε να τις δείτε κάνοντας κλικ στις εικόνες. Η πρώτη εργασία είναι βιντεάκι, καθώς οι μαθητές έβαλαν και μουσική! Μπράβο παιδιά!

 

Το σχολείο στον καιρό του παππού και της γιαγιάς...

Συνέντευξη από τη γιαγιά μου για τα μαθητικά της χρόνια και το σχολείο της....

- Γιαγιά θα ήθελα να σου κάνω κάποιες ερωτήσεις σχετικές με το σχολείο, όταν ήσουν εσύ μαθήτρια...

-Πώς ήταν το κτήριο και το προαύλιο;

-Το σχολείο ήταν ορθογώνιο και η σκεπή είχε κεραμίδια. Δεν υπήρχαν όροφοι, όπως σήμερα. Οι αίθουσες ήταν μεγάλες γιατί κάθε τμήμα είχε πολλά παιδιά. Το προαύλιο ήταν στρωμένο με χώμα. Το αγαπημένο παιχνίδι που έπαιζα στο διάλειμμα ήταν το κουτσό.

-Πώς ήταν τα θρανία κι ο πίνακας;

-Τα θρανία ήταν ξύλινα. Το θρανίο με την καρέκλα ήτα κολλημένα κι έμοιαζε με παγκάκι. Ήταν μεγάλα, γιατί θυμάμαι ότι καθόμουν μαζί με άλλες δύο συμμαθήτριές μου. Μια φορά ξεχάστηκα να σηκωθώ όρθια, για να πω το μάθημα κι ο δάσκαλος με έβαλε τιμωρία. Κάθε μέρα κουβαλούσαμε κι ένα ξύλο για τη σόμπα της τάξης. Ο πίνακας ήταν μαύρος και γράφαμε με κιμωλία.

-Θυμάσαι πώς ήταν ο δάσκαλός σου;

-Ο δάσκαλος ήταν πολύ αυστηρός. Χρησιμοποιούσε τη Βέργα για να μας τιμωρήσει.

-Τι φορούσες στο σχολείο;

-Ήμουν υποχρεωμένη να φοράω μαθητική ποδιά. Ήταν μπλε. Των κοριτσιών ήταν σαν ρόμπα που έκλεινε με κουμπιά. Στη μέση είχε μια ζώνη. Είχε δαντελένιο γιακά. Στα μαλλιά μου φορούσα άσπρη κορδέλα.

-Τα τετράδιά σου πώς ήταν;

-Τα τετράδιά μου δεν είχαν πολύχρωμες ζωγραφιές. Τα κρατούσα ατσαλάκωτα, γιατί όπως έλεγε ο δάσκαλος «το τετράδιο είναι ο καθρέφτης του μαθητή»

-Τι φορούσαν οι δάσκαλοι και τι οι δασκάλες;

-Ήταν καλοντυμένοι, Οι άντρες φορούσαν κοστούμι κι οι γυναίκες ταγέρ με μακριές φούστες.

-Πώς ήταν η συμπεριφορά των παιδιών προς τους δασκάλους;

-Τα παιδιά φοβούνταν τους δασκάλους και τους συμπεριφέρονταν με σεβασμό. Υπήρχε πάντα μια απόσταση στην επικοινωνία μεταξύ τους.

-Περνούσες ευχάριστα στο σχολείο και γιατί;

-Περνούσα ευχάριστα, γιατί αν δεν πήγαινα στο σχολείο θα έμενα σπίτι ή θα δούλευα. Εκεί έπαιζα, τραγουδούσα και μάθαινα καινούρια πράγματα που δεν μπορούσα να τα μάθω πουθενά αλλού.

                                                                                                                         Ιωάννα Χρ. Α 5

Ο παππούς μου θυμάται την πρώτη μέρα στο σχολείο...

Το προηγούμενο Σάββατο επισκέφτηκα, μαζί με την οικογένεια μου, την γιαγιά μου και τον παππού μου. Ο παππούς μού λέει αμέτρητες ιστορίες από το παρελθόν του και έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία μα μάθω για την πρώτη του μέρα στο σχολείο. Μου την περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια. Άρχισε το σχολείο το 1946 και το τελείωσε το 1952. Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Ο παππούς μου ξύπνησε ενθουσιασμένος και γεμάτος αγωνιά μιας και δεν είχε ξανάπαει στο σχολείο αλλά ταυτόχρονα ένιωσε και ένα έντονο χτύπο στην καρδιά για το τι θα συναντήσει .Αργότερα έφαγε και ντύθηκε με πρόχειρα ρούχα εφόσον τότε δεν υπήρχαν ποδιές. Επίσης, στην εποχή του υπήρχε φτώχεια και δεν υπήρχαν χρήματα για να ντυθείς επίσημα. Έπειτα χαιρέτησε τους γονείς του και κίνησε για το σχολείο .Όμως η μητέρα του τον τράβηξε από το χέρι και του είπε να είναι  καλός μαθητής και του ευχήθηκε καλή πρόοδο. Έπειτα τον άφησε να φύγει. Στην συνέχεια κράτησε τον μεγαλύτερο αδερφό του από το χέρι και πήγε στο σχολείο που βρισκόταν στην άλλη άκρη του χωριού. Ο παππούς μου κατοικούσε σε ένα χωριό στον νόμο Βοιωτίας ,το οποίο ήταν σχετικά μικρό και ο χρόνος που έκανε για να πάει από την μια άκρη του χωριού στην άλλη ήταν πέντε λεπτά περίπου .Μόλις έφτασε στο σχολείο έκανε από το πρώτο λεπτό κιόλας φίλους. Όπως είπα και πριν το χωριό ήταν μικρό και όλα τα παιδιά ήξεραν κάποιους. Ο παππούς μου όταν αντίκρισε την δασκάλα του την κ. Αλεξάνδρα (μου έκανε εντύπωση πως θυμόταν το όνομα της δασκάλας του) του φάνηκε συμπαθητική, αγαπητή και μου εξήγησε πως έδινε θάρρος στα παιδία για το τι θα συναντήσουν .Η δασκάλα αυτή από την πρώτη μέρα τους ξενάγησε στον μοναδικό χώρο του σχολείου. Υπήρχε μια πολύ μεγάλη αίθουσα στην οποία υπήρχε

ένας πίνακας και μια έδρα .Πάνω στην έδρα της δασκάλας υπήρχε μια βέργα η οποία τράβηξε όλα τα βλέμματα των παιδιών. Όλοι οι μαθητές φοβήθηκαν και η κυρία τους καθησύχασε λέγοντας τους πως θα τη χρησιμοποιεί σπάνια. 

Στα θρανία κάθονταν 6-6 μαθητές και το σχολείο ήταν μονοθέσιο. Επίσης υπήρχε μια αυλή στην οποία τα παιδιά έκαναν διάλειμμα μόνο μια φορά την μέρα. Γύρω από το σχολείο δεν υπήρχαν κάγκελα και έτσι τα παιδιά την ώρα του διαλείμματος μπορούσαν να πάνε και να φάνε  στα σπίτια τους το κολατσιό τους .Αφού το τελείωναν γυρνούσαν στο σχολείο και άρχιζαν το μάθημα .Μέσα στην αίθουσα υπήρχαν 70 παιδιά. Κάτι ακόμα είναι πως έκαναν μάθημα όλες τις μέρες εκτός από τη Κυριακή. Κάθε πρωί άρχιζαν το σχολείο στις 08.00 και τελείωναν το μάθημα στις 12.30 περίπου ενώ το απόγευμα πήγαιναν στο σχολείο από τις 03.00 και τελείωναν το μάθημα στις 06.00. Τις Τετάρτες και τα Σάββατα δεν έκαναν μάθημα τα απογεύματα. 

Τέλος, ο παππούς μου έπαιρνε πάντα μια τσάντα η οποία είχε ραφτεί στον αργαλειό από την μητέρα του. Μέσα σε αυτήν την τσάντα υπήρχε ένα κονδύλι και μια μαύρη πλάκα .Το κονδύλι ήταν ένα αντικείμενο σαν μολύβι το οποίο έγραφε μόνο πάνω στην μαύρη πλάκα. Η μαύρη πλάκα είχε δυο πλευρές .Από την μια πλευρά η επιφάνεια της ήταν όλη μαύρη και από την άλλη υπήρχαν τετραγωνάκια σαν αυτά που υπάρχουν και σήμερα στα τετράδια αριθμητικής.

                                                                                                  Έλενα Παππά 

                                                                                                            Α’5

   

Ας πάμε λοιπόν λίγο πίσω στο χρόνο. Χρονολογία 1943-44. Πόλεμος στην Ελλάδα. Κατοχή. Παρόλα αυτά ένα μικρό κορίτσι με μπλε ποδιά, όπως όλα τα άλλα, πηγαίνει τα πρωινά σχολείο.

   Ένα μικρό κορίτσι με ξανθά και σγουρά μαλλιά και μπλέ ματάκια αναπολεί εκείνες τις μέρες μετά από 73 χρόνια. Αυτό το μικρό, τότε κορίτσι αποφάσισε να μου διηγηθεί τα παιδικά του χρόνια ως μαθήτρια. Έγινε γυναίκα, μητέρα και γιαγιά όταν αποφάσισε να πει στην εγγονή της πως περνούσε τότε.

  Άρχισε να εξιστορεί αυτά που ήθελε να πει λέγοντας << Τα χρόνια μου ήταν δύσκολα , με φτώχεια και πείνα. Για εμένα μόνο μια χαρά υπήρχε τότε, το σχολείο>>. Συνέχισα να την ρωτάω πως ήταν τότε οι δάσκαλοι και πως φέρονταν στους μαθητές τους. Μετά από μια μικρή παύση, για να σκεφτεί, άρχισε λέγοντας ότι οι δάσκαλοι ήταν καλοί άνθρωποι και πάνω από όλα ευγενικοί και καθόλου βάναυσοι. Όμως συνέχισε λέγοντας ότι η χαρά της δεν κράτησε για πολύ. Ο θείος της, αδερφός, του πατέρα της, επειδή ήταν φτωχοί άνθρωποι, τους υποχρέωσε να σταματήσουν την κόρη τους από το σχολείο και να την άρει στο εργοστάσιο ως λογίστρια. Η γιαγιά μου μικρή τότε, δεν μπορούσε να φέρει αντίρρηση. Έτσι πήγε να δουλέψει σταματώντας το σχολείο. 

    Μέρα με τη μέρα η γιαγιά μου κουραζόταν όλο και πιο πολύ ως παιδί. Ώσπου, ξαφνικά ο θείος της έπαθε ανακοπή καρδιάς. Το εργοστάσιο φαλίρισε και αγοράστηκε από άλλον. Η γιαγιά μου μετακόμισε στον συνοικισμό των Μικρασιατών στο Ρέντη, εκεί γνώρισε τον παππού μου και συνέχισε τη ζωή της.

    Μετά από αυτή τη διήγηση συγκλονίστηκα! Πόσα άραγε, σκέφτηκα έχουν τα παιδιά σήμερα; Πόσες ευκολίες, σχολεία, φροντιστήρια, ρούχα, βιβλία και όμως η μάθηση για αυτά δεν είναι τόσο σημαντική. Με πόση λαχτάρα τα τότε παιδιά ήθελαν να πάνε σχολείο... Ενώ τώρα προσπαθούν να απαλλαγούν ακόμα και από ένα λεπτό μαθήματος.

    Εύχομαι να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας πόσο σημαντική είναι η γνώση στον άνθρωπο και πόσο ωραίο είναι που έχουμε τη δυνατότητα να πάμε σχολείο και να λάβουμε αυτή τη γνώση.

                                                                                                 Έφη Τσ. Α΄5

-         Παππού, μπορείς να μου περιγράψεις μια μέρα στο σχολείο σου;

-     Φυσικά, παιδί μου. Πρώτα απ’όλα το σχολείο άρχιζε στις 8:00π.μ και γι’αυτό έπρεπενα φεύγω από το σπίτι δεκαπέντε λεπτά νωρίτερα, διότι ήταν 1,5 χιλιόμετρο μακριά από το σχολείο. Όταν χτύπαγε το κουδούνι ο Γυμνασιάρχης φώναζε έναν μαθητή να πει την προσευχή. Όταν τέλειωνε, ανέβαινε μία μία τάξη και δεν έπρεπε να αργήσεις, γιατί έτσι και ερχόσουν μετά τον καθηγητή έτρωγες τιμωρία. 

-        

Τιμωρούσαν και πώς;

   Βεβαίως τιμωρούσαν, με γραπτές ή σωματικές τιμωρίες. Για παράδειγμα αν έκανα αταξία μου έλεγε ο καθηγητής να γράψω εκατό φορές «θα είμαι άλλη φορά φρόνιμος» ή μου έδινε μία με τη βίτσα. 

 Μπορείς να μου περιγράψεις ένα περιστατικό;

   Ναι, για άσε με λίγο να σκεφτώ, γιατί έγιναν πολλά.....Α, θυμήθηκα!!! Μία μέρα το πρωί είχαμε πιάσει έναν κοκκινολαίμη. Την επόμενη μέρα πήγαμε στο σχολείο, βάλαμε τον κοκκινολαίμη στο συρτάρι του καθηγητή και μόλις ανέβηκε και το άνοιξε, πετάχτηκε στον αέρα. Επειδή αυτός ο καθηγητής ήταν πολύ δειλός και τον τρομάξαμε έβαλε τετραήμερη αποβολή σε όλη την τάξη. 

-         Ευχαριστώ πολύ παππού για το χρόνο σου. 

-        Να ξέρεις παιδί μου ότι οι παλιές ιστορίες με γυρίζουν χρόνια πίσω και με  κάνουν να νιώθω και πάλι νέος.

                                                                                     Γιώργος Σ.