Ο παππούς και το εγγονάκι

Οι μαθητές κι οι μαθήτριες του Α2 μπαίνουν στη θέση του παππού, του Μίσα, της μητέρας ή του πατέρα και γράφουν στο ημερολόγιό τους...                                                                            

                                                                                                                15/12/1890

Αγαπημένο ημερολόγιο,

Τις τελευταίες μέρες συμβαίνουν αρκετά περίεργα γεγονότα στο σπίτι. Εδώ και καιρό έχω παρατηρήσει ότι οι γονείς μου συμπεριφέρονται με αγένεια και ασέβεια προς το πρόσωπο του παππού. Είναι τόσο ευγενικός και φιλικός εκείνος κι αναρωτιέμαι μήπως έχει κάνει κάτι και δεν το έχω πάρει είδηση, γιατί εμένα δε θα μ’ άρεσε να με σιχαίνονται ή να με απεχθάνονται τα παιδιά μου. Πολλές φορές οι μεγάλοι εμάς τα παιδιά μας μπερδεύουν. Ό,τι πράττουν νομίζουν πώς είναι σωστό. Είναι λυπηρό να αντιμετωπίζουμε με αυτόν τον τρόπο τους ηλικιωμένους. 

Ειδικά χθές η μαμά προσέβαλε και φώναξε στον παππού μόνο και μόνο, γιατί έπεσε ένα πιάτο με φαγητό. Ήθελα εκείνη τη στιγμή να πάρω θέση και να πω κάτι στη μαμά, αλλά παρά ήμουν διστακτικός. Έτσι κι αλλιώς ο μπαμπάς συνέχεια λέει "η μαμά έχει πάντα δίκιο". Μου φαίνεται ότι την υπακούει ότι κι αν πει και (ίσως) έχω ψιλιαστεί ότι την φοβάται. Θα έλεγα ότι η μαμά είναι ο αρχηγός και ο μπαμπάς ο βοηθός της.  Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά στο σχολείο μας είπαν ότι οι γονείς είναι παράδειγμα προς μίμηση. Τώρα που το σκέφτομαι αύριο πρωί πρωί να φτιάξω μια γαβάθα να είναι έτοιμη όταν οι γονείς μου γεράσουν.Έτσι όπως έκαναν και στον παππού.                                                                                   

                                                                                       Γεράσιμος Κ.

Αγαπητέ ημερολόγιο,

Είναι μια από τις λίγες στιγμές που μου δόθηκε η ευκαιρία να σκεφτώ. Σήμερα προς το μεσημεράκι έγινε πάλι ένα συμβάν με την νύφη μου και με τον υιό μου που με συγκλόνισε.

Όπως και τις προηγούμενες μέρες καθόμουν για να φάω στην μεγάλη χτιστή χωριάτικη θερμάστρα, όπου συνήθως πλάγιαζα. Καθώς έτρωγα η πήλινη γαβάθα που είχε μέσα το φαί μου ξέφυγε από τα χέρια μου έπεσε και έσπασε. Τότε η νύφη μου άρχισε να μου φωνάζει και μου είπε πως θα έτρωγα σε ξύλινη γαβάθα. Εκείνη την στιγμή δεν είχα άλλες επιλογές, το μόνο που έκανα ήταν να αναστενάξω.

Δεν είπα τίποτα άλλο, δεν είχα κουράγιο ούτε να μιλήσω. Σκέφτηκα πως ο υιός μου δεν μου έδινε πια σημασία ούτε έλεγε κάτι στην νύφη μου για τον τρόπο που μου συμπεριφερόταν. Αυτή η κατάσταση που ζούσα τόσα χρόνια με έκανε να αισθάνομαι περιθωριοποιημένος, μόνος και πολλές φορές βάρος για τα ίδια μου τα παιδιά. Δεν πέρασε όμως πολύς καιρός και κάτι εντελώς απρόσμενο συνέβη. Η πόρτα άνοιξε και μπροστά μου αντίκρισα τον υιό και την νύφη μου, δακρυσμένους. Μου ζήτησαν από εδώ και στο εξής να τρώμε όλοι μαζί το τραπέζι, σαν οικογένεια. Αυτή η μέρα με έκανε να νιώσω ευτυχισμένος, ενθουσιασμένος και ξανά ένα αγαπητό μέλος της οικογένειάς μου.

                                                                                   Εφραίμ Κ.

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 1897

Αγαπητό ημερολόγιο,

Σήμερα ήταν μία τέλεια ημέρα με λιακάδα έξω. Εγώ πέρασα πολύ ευχάριστα την ημέρα μου, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η μαμά κι ο μπαμπάς δεν βάζουν τον παππού να τρώει μαζί μας πλέον.Μονίμως κάθεται στην χτιστή χωριάτικη θερμάστρα. Επίσης, με στεναχώρησε το περιστατικό που έγινε σήμερα το μεσημέρι. Ο παππούς καθόταν δίπλα στην χτιστή χωριάτικη θερμάστρα και έτρωγε την σούπα του, στο πήλινο πιάτο. Ξαφνικά ξέφυγε από τα χέρια του έπεσε στο πάτωμα και έσπασε. Τότε η μαμά άρχισε να τον μαλώνει και να του φωνάζει.

Αισθάνθηκα πολύ άσχημα. Το μεσημέρι έφτιαχνα μία ξύλινη γαβάθα και ο μπαμπάς και η μαμά καθόντουσαν σε δύο καρεκλίτσες του δωματίου μου και μιλούσανε.Ξαφνικά ο μπαμπάς με ρώτησε:

-Τι φτιάχνεις εκεί;

Κι εγώ του απάντησα:

-Φτιάχνω μία ξύλινη γαβάθα, για να σας ταΐζω εσένα και την μαμά, όταν γεράσετε. Τότε και οι δύο συγκινήθηκαν...

                                                                                                                     Άρτεμις Κ.

15 Δεκεμβρίου  1895

Σήμερα νιώθω πολύ στενοχωρημένος, επειδή η νύφη μου με μάλωσε που της έσπασα το πήλινο πιάτο. Εγώ όμως που είμαι ενενήντα δύο χρονών δεν μπορώ να πιάσω καλά τα πιάτα ή τα πιρούνια, ούτε μπορώ να ακούσω καλά και ούτε να βλέπω τόσο καλά. Μου λέει ότι όλα της τα χαλάω!

16 Δεκεμβρίου 1895

Ξύπνησε μια παγωμένη ημέρα. Όλοι ήταν μέσα στο ζεστό σπίτι, εκτός από τον εγγονό μου. Μια στιγμή κοίταξα έξω από το παράθυρό μου και παρατήρησα τον Μίσα. Μάλλον έφτιαχνε κάτι με ένα κομμάτι από ένα κούτσουρο.   

17 Δεκεμβρίου 1895

Ξύπνησα νωρίς, διότι άκουγα φωνές από την κουζίνα. Ήταν η νύφη μου που με φώναζε. Μου έλεγε ότι μου είχε ετοιμάσει ένα πεντανόστιμο πρωινό. Ξαφνιάστηκα που μου το είπε αυτό, γιατί συνήθως δεν θέλει να τρώω μαζί τους. Ένιωσα μεγάλη έκπληξη, αλλά ταυτόχρονα και χαρά!

                                                                        Παναγιώτα Κ.