«Όμως θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα σκεφτείς τη συνέχεια της ιστορίας»....

 «Όμως θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα σκεφτείς τη συνέχεια της ιστορίας» (σελ. 40 από το βιβλίο η Ιστορία ενός νεαρού gamer). Αξιοποιώντας διάφορους αφηγηματικούς τρόπους (μονόλογο, περιγραφή, διάλογο, αφήγηση) και με οδηγό τη φαντασία να δώσετε εσείς τη συνέχεια της ιστορίας. 

Μου είπες για ένα παιδί που το πούλησαν σκλάβο στα παζάρια της Ανατολής. Σου φαίνεται απίστευτο έτσι; Κι όμως είναι ΑΛΗΘΙΝΟ! Δυστυχώς! Ακούμε παζάρι και μας έρχεται στο μυαλό πάγκοι με παιχνίδια, ρούχα, βιβλία. Πιο κάτω να σε παρασύρουν οι μυρωδιές των λουκουμάδων, των ποπ κορν. Να βλέπεις παιδιά να κρατάνε στα χέρια τους μαλλί της γριάς, άλλα πιο ΄κει να παίζουνε στα συγκρουόμενα και σε άλλα παιχνίδια που έχουν στηθεί εκεί σαν ένα μικρό λούνα πάρκ.     

             

      Υπάρχουν όμως και άλλα παζάρια στον κόσμο. Εκεί που εικόνες σε αφήνουν μουδιασμένο. Που ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου για να συνειδητοποιήσεις ότι αυτό που βλέπεις είναι αληθινό! Εικόνες φρίκης, δυστυχίας και θλίψης.

            Σε ένα τέτοιο παζάρι, πουλήθηκε σκλάβος  ο μικρός Ασουμάν. Το όνομά του σημαίνει ουρανός, αλλά η ζωή του δεν έχει τίποτα απ΄ ότι θα ήθελε να ζει ένα παιδί στην ηλικία του. Ο Ασουμάν  είναι δέκα χρονών. Βρέθηκε σ΄ ένα σκλαβοπάζαρο για λίγα χρήματα που έδωσαν αντίτιμο στους  γονείς του για να φάνε για μία εβδομάδα το πολύ.

        Τον έμαθαν να κατασκευάζει βόμβες, να κλέβει και να είναι πληροφοριοδότης. Βλέπεις του «έκοβε» του Ασουμάν, γιατί είχε προλάβει να πάει για λίγο σχολείο. Τα « έπαιρνε» γρήγορα τα γράμματα. «Τα ρούφαγε σαν σφουγγάρι». Αυτά τα λίγα χρόνια σχολείου τον έκαναν να μη  σκύβει το κεφάλι, να μη σκλαβωθεί ποτέ η ψυχή του, να βλέπει με αισιοδοξία το μέλλον.

             Ο Ασουμάν την ώρα που έφτιαχνε τις βόμβες, που προορίζονταν να σκοτώσουν πολύ κόσμο, ονειρευόταν να ξαναπάει σχολείο, να το τελειώσει, να σπουδάσει και να γίνει δάσκαλος. Να μάθει και σε άλλα παιδιά, γράμματα, γνώσεις, γιατί μόνο μέσα απ’ αυτές μπορείς να δραπετεύσεις, να γίνεις δυνατός.

           Μια μέρα ήρθε η ώρα της ελευθερίας του ένας πλούσιος, αλλά καλός άνθρωπος βρέθηκε σε εκείνο το σκλαβοπάζαρο, τον είδε και τον αγόρασε δίνοντας ένα μεγάλο ποσό. Δεν τον χρησιμοποίησε όμως ως σκλάβο του, αλλά τον βοήθησε να ζήσει όπως αξίζει σε κάθε παιδί. Με τη βοήθεια του, πήγε ξανά σχολείο και όλα τα όνειρά του, άρχισαν να πραγματοποιούνται.

         Λίγα χρόνια μετά, ο Ασουμάν έγινε δάσκαλος σ’ ένα σχολείο και έλεγε την ιστορία του στους μαθητές του. Η θέληση και η πίστη του για τη ζωή τον είχαν λευθερώσει!

                                                                                 Νεφέλη Ζ.  Α΄1

Η αλήθεια ήταν πως και οι δυο τους είχαν προβληματιστεί με τη ζωή σε εκείνη την σπηλιά. Εκείνοι αγαπούσαν το φως του ήλιου, του φεγγαριού και των αστεριών και όχι εκείνο το ζοφερό σκοτάδι. Ο Οράτιος στεναχωριόταν για την τύχη των ανθρώπων-σκιών που ζούσαν σε αυτήν την τρομακτική σπηλιά χωρίς επαφή με τον έξω κόσμο αλλά και χωρίς ελπίδα. Έτσι κατασκεύασε μαζί με το κορίτσι μια άρπα με την οποία θα μπορούσαν να μάθουν στους ανθρώπους-σκιές να ξαναμιλούν. Το κορίτσι τότε του είπε:

-Είσαι σίγουρος ότι θα λειτουργήσει;

-Δεν χάνουμε τίποτα να δοκιμάσουμε, απάντησε ο Οράτιος. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

-Εντάξει τότε, αποκρίθηκε το κορίτσι.

            Την επόμενη μέρα ο Οράτιος και το κορίτσι, που πλέον είχε όνομα- την έλεγαν Νεφέλη, κίνησαν για την σπηλιά κρατώντας την άρπα στα χέρια τους. Μπαίνοντας μέσα, η Νεφέλη άρχισε να παίζει τις χορδές της άρπας και οι σκιές να κατευθύνονται μαγικά προς το μέρος τους. Τις έβγαλαν έξω στο φως και παρατήρησαν πως οι κεραίες είχαν εξαφανιστεί από τα κεφάλια τους, πως ήταν κανονικοί άνθρωποι και μιλούσαν ο ένας με τον άλλον. Τα πρόσωπά τους ήταν χαμογελαστά και χαίρονταν το φως του ήλιου. Ο Οράτιος και η Νεφέλη ένιωσαν σαν μικροί θεοί επειδή έδωσαν ζωή στις σκιές.   

   

            Από τότε έζησαν μαζί χαρούμενοι και ευτυχισμένοι στην έρημο ξεναγώντας τους τουρίστες με τις καμήλες τους.

Βασίλης Κ.,Α΄2